ITPP1/443-962/13/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazw usług - jest prawidłowe.

W dniu 23 września 2013 r. został złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania nazw usług na paragonie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia świadczy usługi fryzjerskie i kosmetyczne w 5 salonach usługowych. Od dnia 1 maja 2005 r. sprzedaż ewidencjonuje za pomocą kas fiskalnych. Dotychczas dla usług ewidencjonowanych za pomocą kas fiskalnych Spółdzielnia stosowała nazewnictwo uproszczone: usługa fryzjerska damska, usługa fryzjerska męska, usługa kosmetyczna, usługa manicure. Usługi fryzjerskie damskie sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 96.02.11.0, opodatkowane są 8% stawką podatku od towarów i usług. Usługi fryzjerskie męskie są sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 96.02.12.0, opodatkowane są również 8% stawką podatku. Grupowanie 96.02.11.0 obejmuje mycie, obcinanie, układanie włosów i podobne usługi fryzjerskie świadczone dla kobiet i dziewcząt. Natomiast grupowanie 96.02.12.0 obejmuje mycie, obcinanie, układanie włosów i podobne usługi fryzjerskie świadczone dla mężczyzn i chłopców, usługi golenia i przycinanie brody. Usługi kosmetyczne manicure opodatkowane są 23% stawką podatku.

W salonach Spółdzielni w miejscu widocznym, umieszczone są szczegółowe cenniki za wykonywane usługi. Każda część składowa usługi jest dokładnie wypisana: strzyżenie, modelowanie, suszenie, mycie, farbowanie itp. wraz z przypisanej do niej ceną.

Spółdzielnia uważa, że stosowane nazwy usług pozwalają jednoznacznie zidentyfikować wykonaną usługę. Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny musi zawierać nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację. Spółdzielnia wskazuje, że z wyjaśnienia Ministra Finansów dotyczącego "jednoznacznej nazwy na paragonie fiskalnym" wynika, że podatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na dostawę towaru), mogą przy określeniu nazwy i usługi (towaru) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika). Dla przykładu, w przypadku podatnika prowadzącego kwiaciarnię, sprzedającego produkt finalny (bukiet), składający się z wielu komponentów, nie ma konieczności i uzasadnienia wyliczenia wszystkich jego elementów składowych na paragonie fiskalnym.

Na cenę składową usługi fryzjerskiej składa się szereg czynności, tj. np.: strzyżenie, modelowanie, mycie, uczesanie w kok, loki, farbowanie, balejaż, rozjaśnianie, itp. Spółdzielnia uważa, że nie musi wystawiać paragonów z wyszczególnieniem wykonanych usług. Wystarczy podanie ceny produktu finalnego. W przypadku Spółdzielni produktem finalnym jest usługa fryzjerska damska lub męska, kosmetyczna czy usługi manicure. Obawy rodzi sytuacja, w której osoba świadcząca usługę np. fryzjerską damską i wystawiając po jej zakończeniu paragon fiskalny będzie musiała wprowadzić do kasy fiskalnej nawet 10 pozycji, które składały się na usługę finalną. Spółdzielnia zatrudnia ponad 80 osób, niektóre z nich są w wieku prawie emerytalnym. Takie szczegółowe ewidencjonowanie każdego elementu usługi składowej przysporzy wielu kłopotów i błędów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stosowanie uproszczonych nazw na paragonach fiskalnych: usługa fryzjerska damska, usługa fryzjerska męska, usługa kosmetyczna, usługa manicure, w myśl obowiązującego od dnia 1 października 2013 r. rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących, jest zgodne z przepisami prawa podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowanie uproszczonych nazw na paragonach fiskalnych: usługa fryzjerska damska, usługa fryzjerska męska, usługa kosmetyczna, usługa manicure, jest zgodnie z przepisami prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast stosownie do zapisu art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Powyższe kwestie w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym - rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Należy także wskazać, iż z § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego. (§ 8 ust. 3).

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia wskazuje, iż podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Powołane przepisy wskazują, iż na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Oprócz nazwy, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl)"nazwa" oznacza "wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś", zaś nazwa jednostkowa - nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Paragon fiskalny spełnia bowiem określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną - co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Nazwy, uwzględniające "jednoznaczne" identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, iż przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Jednocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności, dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie.

Podatnik powinien bowiem wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby - z jednej strony - pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej - zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Należy w tym miejscu wskazać, iż dokonując sprzedaży jednej (lub kilku) odmian danego asortymentu towarowego podatnik może zaprogramować w kasie jedną nazwę dla danego typu towarów. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Przy czym należy zauważyć, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego w szczegółach nazewnictwa ma dla podatników, zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6, charakter fakultatywny.

W tym miejscu trzeba zauważyć, że to podatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje.

Istotny jest również fakt, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Należy również zauważyć, że podatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na świadczenie) mogą przy określaniu nazwy usługi (towaru) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika usług).

Zważywszy, że ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kasy rejestrującej podlega dany towar lub usługa, którą - w przypadku dokonywanych usług fryzjerskich - jest pewne świadczenie finalne składające się z wielu czynności, nie ma konieczności i uzasadnienia wyliczania wszystkich jego elementów składowych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że stosowanie na paragonach fiskalnych wskazanych we wniosku nazw świadczeń, tj. "usługa fryzjerska damska", "usługa fryzjerska męska", "usługa kosmetyczna", "usługa manicure" - w ocenie tutejszego organu - spełnia warunek określony w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. Tak skonstruowane nazwy świadczeń dają możliwość ich identyfikacji, a co za tym idzie, nie ma konieczności wyliczania wszystkich elementów składowych - zarówno czynności czy materiałów wykorzystywanych przy wykonywaniu danej usługi.

Trzeba zauważyć, że stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy świadczenia są oferowane po różnych cenach, przy założeniu, że do danej kategorii dokonywanych świadczeń nie mają zastosowania odrębne zasady opodatkowania (zwolnienie od podatku bądź opodatkowanie według właściwych - różnych - stawek).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.