ITPP1/443-92/10/IK - Opodatkowanie podatkiem VAT niedoboru zawinionego oraz korekta podatku VAT naliczonego od materiałów objętych niedoborem.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 14 kwietnia 2010 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPP1/443-92/10/IK Opodatkowanie podatkiem VAT niedoboru zawinionego oraz korekta podatku VAT naliczonego od materiałów objętych niedoborem.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2009 r. (data wpływu 3 lutego 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania niedoboru zawinionego i dokonania korekty podatku naliczonego od materiałów objętych niedoborem - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2010 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania niedoboru zawinionego i dokonania korekty podatku naliczonego od materiałów objętych niedoborem.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Jest Pan osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w formie przedsiębiorstwa produkcyjnego. Na koniec roku podatkowego przeprowadził Pan inwentaryzację - spis z natury m.in. materiałów produkcyjnych. W czasie rozliczania inwentaryzacji w protokole poinwentaryzacyjnym komisja inwentaryzacyjna stwierdziła niedobory rzeczywistych stanów magazynowych. Magazynier tłumaczył się, że wydając materiał do produkcji zapomniał tworzyć dokumenty RW. Stąd powstały rozbieżności pomiędzy stanem rzeczywistym, a stanem ewidencyjnym. Magazynier jednak nie potrafił wskazać, na które zlecenia produkcyjne zużyto brakujący materiał. Jako kierownik jednostki uznał Pan niedobór za zawiniony, nie roszczeniowy (nie obciąży Pan magazyniera za ten niedobór). Ujawniony niedobór nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jest Pan zobowiązany naliczyć podatek od towarów i usług lub dokonać korekty podatku naliczonego odliczonego od materiałów objętych niedoborem.

Pana zdaniem wystąpienie niedoboru nie jest wymienione w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, dlatego nie musi Pan naliczać podatku od towarów i usług. Nie musi Pan również dokonać korekty naliczonego podatku odliczonego od materiałów objętych niedoborem, ponieważ utrata towarów (w tym przypadku materiałów) nie została wymieniona w żadnym z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jako przesłanka powodująca obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego kwotę podatku naliczonego, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Podatek VAT skonstruowany jest na zasadzie odliczenia bezzwłocznego. Podatnik w momencie zakupu określa, czy dany zakup będzie związany ze sprzedażą opodatkowaną, czy też nie. Jeżeli zakup był dokonany w celu osiągnięcia przychodu opodatkowanego, podatnik zgodnie z literą prawa nabył prawo do odliczenia podatku naliczonego. Z zakupionych materiałów produkował Pan wyroby gotowe, sprzedawane ze stawką podatku 22 %.

Z dniem 1 grudnia 2008 r. uchylono zapis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, uniemożliwiający odliczenie VAT od wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Tym samym zniknęła podstawa dla różnicowania niedoborów zawinionych i niezawinionych w aspekcie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług. Skoro ustawodawca nie nakłada w żadnym z przepisów ustawy obowiązku korygowania podatku naliczonego w przypadku utraty towaru, zatem należy uznać, iż obowiązek taki nie wystąpi.

W art. 91 ust. 7 i ust. 7a-d ustawy o podatku od towarów i usług jest mowa o przypadkach, w których należy dokonać korekty podatku naliczonego, jednak przy wykładni tego artykułu należy uwzględniać art. 185 Dyrektywy 2006/112/WE, w którym jest mowa, że korekta jest dokonywana w szczególności, w przypadku gdy po złożeniu deklaracji VAT nastąpi zmiana czynników uwzględnianych przy określaniu kwoty odliczenia, na przykład w przypadku anulowania zakupów lub uzyskania obniżenia ceny. Natomiast w przypadku należycie udokumentowanego lub potwierdzonego zniszczenia, zagubienia lub kradzieży własności oraz w przypadku towarów przeznaczonych do przekazywania jako prezenty o małej wartości i próbki, odstępuje się od konieczności dokonania korekty. Ponadto dalsza treść art. 185 brzmi, że Państwa Członkowskie mogą jednakże wymagać dokonania korekty w przypadku transakcji całkowicie lub częściowo niezapłaconych oraz w przypadku kradzieży. Materiały na magazynie nie zostały skradzione, gdyż ich rozmiar i waga nie pozwalają na ich swobodne przemieszczanie. Ponadto wszystkie pomieszczenia magazynowe, produkcyjne, załadunkowe i plac są całą dobę monitorowane. Jedyną przyczyną niedoboru jest niedbałość magazyniera w wystawieniu dokumentów magazynowych, gdyż materiały zostały wydane do produkcji, jedynie fakt ich wydania nie został zaewidencjonowany. W wyniku rozliczenia inwentaryzacji koszty niezaewidencjonowanych, a wydanych materiałów do produkcji zostały uznane jako koszty, gdyż nie można ich przyporządkować do konkretnych wyrobów gotowych. Dlatego też uważa Pan, że nie wystąpi w tym przypadku konieczność naliczenia podatku VAT oraz nie wystąpi konieczność korekty podatku naliczonego wcześniej odliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyżej powołanych przepisów nie wynika, aby niedobór towarów stanowił dostawę towarów albo świadczenie usług, dlatego też nie podlega on opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stwierdzenie niedoborów zarówno zawinionych, jak i niezawinionych nie powoduje żadnych obowiązków związanych z rozliczeniem należnego podatku VAT.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści wyżej przytoczonego przepisu, wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Podstawowym kryterium decydującym o prawie podatnika podatku od towarów i usług do odliczenia podatku naliczonego, zawartego w towarach i usługach, które zostały przez niego zakupione, jest wystąpienie związku pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów i usług, a podatkiem należnym z tytułu wykonywanej przez podatnika działalności opodatkowanej.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi

Kwestie korekty podatku naliczonego zostały uregulowane w art. 91 powołanej ustawy.

Z przepisu art. 91 ust. 7 wynika, iż przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Z kolei na podstawie przepisu art. 91 ust. 7d ustawy w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że na koniec roku przeprowadził Pan inwentaryzację - spis z natury m.in. materiałów produkcyjnych. W protokole poinwentaryzacyjnym komisja inwentaryzacyjna stwierdziła niedobory rzeczywistych stanów magazynowych. Rozbieżności pomiędzy stanem rzeczywistym, a stanem ewidencyjnym powstały na skutek niezaewidencjonowania przez magazyniera wydawanych materiałów do produkcji. Powyższe zaniedbanie pracownika uznał Pan za niedobór zawiniony, nieroszczeniowy. Z zakupionych materiałów produkował Pan wyroby gotowe, sprzedawane ze stawką podatku 22 %.

Biorąc po uwagę opis stanu faktycznego oraz przedstawione uregulowania prawne stwierdzić należy, iż w tej konkretnej sytuacji, gdy zakup danego towaru przez Wnioskodawcę był dokonany z zamiarem wykorzystania go do działalności opodatkowanej, a jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego zakupione towary w taki sposób zostały wykorzystane, to nie wystąpi konieczność korekty podatku naliczonego, z uwagi na brak zmiany przeznaczenia przedmiotowych towarów wykorzystanych wyłącznie do czynności opodatkowanych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl