ITPP1/443-880/11/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2011 r. (data wpływu 21 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 8 sierpnia 2011 r. i 19 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej - jest prawidłowe.

W dniu 21 czerwca 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 8 sierpnia 2011 r. oraz 19 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Parafia, będąc właścicielem działki po byłym cmentarzu, na mocy ustawy drogowej, z powodu inwestycji drogowych przeprowadzanych została wywłaszczona z ww. działki i zamierza dokonać sprzedaży tego gruntu na rzecz Urzędu Miejskiego.

W uzupełnieniach do wniosku w dniu 8 sierpnia 2011 r. oraz w dniu 19 września 2011 r. Parafia poinformowała, że przedmiotową działkę otrzymała w 1997 r. Następnie w 2009 r. Miasto-Gmina na mocy "specustawy drogowej" przejęła część działki pod budowę drogi. Miasto zaproponowało wówczas kwotę 22.000 zł za przejęcie tej działki. Natomiast w 2011 r. Miasto zaproponowało przejęcie całej działki w drodze umowy kupna-sprzedaży. Następnie biegły sporządził operat szacunkowy oraz zawarta została ugoda, w której stwierdzono, ze nabywana nieruchomość jest niezbędna na cel publiczny - inwestycję drogową. Na tym pertraktacje zakończono. Parafia w związku z wywłaszczeniem nie otrzymała żadnego odszkodowania. Areał wywłaszczonego gruntu wynosi 10.409 m ^2. Przedmiotowa działka nie była wykorzystywana w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W planie zagospodarowania przestrzennego dla tego obszaru działka ta jest opisana jako tereny zielone po byłym cmentarzu. Przedmiotowa działka nie jest zabudowana.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien "zapłacić" podatek od towarów i usług od sprzedaży działki po byłym cmentarzu, jeśli sprzedaż będzie miała charakter jednorazowy, a Wnioskodawca jest "płatnikiem" VAT z tytułu wynajmu lokali użytkowych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku "zapłaty" podatku od towarów i usług od jednorazowej sprzedaży działki wywłaszczonej na cele publiczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z dnia 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika podatku od towarów i usług, a czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, tzn. czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy lub wykonywano czynności polegające na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do danej czynności podmiot dokonujący jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzący zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w tym zakresie. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Parafia zamierza dokonać sprzedaży otrzymanej w 1997 r. działki gruntu pod budowę drogi na rzecz Urzędu Miejskiego. Areał przedmiotowego gruntu wynosi 10.409 m ^2. Działka ta nie była wykorzystywana w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W planie zagospodarowania przestrzennego dla tego obszaru działka ta jest opisana jako tereny zielone po byłym cmentarzu. Ponadto Parafia jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wynajmu lokali użytkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, w zakresie planowanej jednorazowej sprzedaży działki gruntu wywłaszczonej na cele publiczne, trudno uznać Parafię za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Nic nie wskazuje na to, aby dokonując jednorazowej sprzedaży ww. gruntu Wnioskodawca działał w charakterze prowadzącego działalność gospodarczą, a okoliczności będące przyczyną planowanej transakcji zbycia przedmiotowej działki nie wskazują, aby miałyby być czynione z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy.

Przedmiotowa działka będąca w posiadaniu Parafii nie została nabyta z zamiarem dalszej odsprzedaży, lecz stanowi jej majątek. Ponadto opisany grunt nie był wykorzystywany w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Z wniosku nie wynika zatem, aby Parafia zamierzała czerpać z faktu posiadania tego gruntu jakiekolwiek pożytki.

Należy również podkreślić, iż okolicznością przesądzającą o sprzedaży działki jest fakt wywłaszczenia na cele publiczne.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że planowana transakcja sprzedaży gruntu, której zamierza dokonać Parafia, nie stanowi działania realizowanego w celu osiągnięcia dodatkowego dochodu. Należy ponadto zauważyć, iż Wnioskodawca nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Podstawowa działalność Parafii związana jest z kultem religijnym.

Istotnym również w przedmiotowej sprawie, jest to, że planowana przez Parafię sprzedaż ma być czynnością jednorazową, a zatem incydentalną.

Powyższe okoliczności, w których Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działki nie wskazują, aby miały mieć charakter czynności polegających na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

W związku z powyższym zdaniem tutejszego organu, sprzedaż przedmiotowej działki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jest dokonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru. Grunty nie zostały nabyte z zamiarem wykorzystania ich do jakichkolwiek czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem brak jest podstaw do uznania Parafii za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży przedmiotowej działki, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.