ITPP1/443-868/14/AP - VAT w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży gruntu niezabudowanego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2014 r. (data wpływu 28 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży gruntu niezabudowanego - jest prawidłowe.

W dniu 28 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży gruntu niezabudowanego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej w woj. X, w miejscowości Ł., w gm. K. (księga wieczysta nr..., Sąd Rejonowy... w G., Wydział III Ksiąg Wieczystych). Nieruchomość ta nie jest zabudowana, obejmuje obszar 1,4533 ha i podzielona jest na czternaście działek ewidencyjnych. Dla każdej z wyżej wymienionych działek ewidencyjnych określono w księdze wieczystej sposób wykorzystania, bądź jako gruntu rolnego (działki ewidencyjne o numerach: 46/1- 46/4, 46/9-46/14), bądź też pastwiska trwałego (działki ewidencyjne o numerach: 46/5 - 46/8).

Teren nieruchomości nie jest nawet częściowo objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W stosunku do żadnej jego części nie została też wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu. Żadna z działek nie posiada własnej drogi dojazdowej, nie ustanowiono też dla żadnej z nich służebności drogi. Wnioskodawca planuje sprzedać przedmiotową nieruchomość w drodze jednej umowy sprzedaży jednemu kupującemu. Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą, wykonując wolny zawód. Ostatniej czynności polegającej na sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca dokonał w 2010 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wobec faktu, iż nieruchomość, której dotyczy planowana transakcja sprzedaży, nie jest nawet częściowo ujęta w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, ani też nawet w części uregulowana decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nieruchomość ta jest objęta przedmiotowym zwolnieniem od podatku od towarów i usług, w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa planowana umowa sprzedaży jest objęta zwolnieniem przedmiotowym uregulowanym w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Umowa sprzedaży gruntów podlega opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Nieruchomość stanowi towar w świetle szerokiej definicji ustanowionej w art. 2 pkt 6 ustawy, tj. rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Dostawa towarów rozumiana jest natomiast na gruncie VAT, jako przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane jest zwolniona od podatku. Pojęcie terenów budowlanych uregulowane zostało w art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, jako gruntów przeznaczonych pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Tylko te dwa dokumenty decydują o przeznaczeniu gruntu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (m.in. wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 marca 2007 r., III SA/Wa 4147/06.).

Jednakże w przypadku braku takiego planu dla terenu, na którym znajduje się dana nieruchomość, a także braku osobnej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, możliwe jest ustalenie przeznaczenia terenu w oparciu o dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, co stwierdził wyraźnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. o sygn. akt I FPS 8/10. Zgodnie z tym orzeczeniem: "W świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086), w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków". Powyższy pogląd wyraził już wcześniej m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 14 kwietnia 2010 r. o sygn. akt I SA/Bd 181/10. Zgodnie z informacjami zawartymi w dziale I-O księgi wieczystej nr..., opartym na danych z ewidencji gruntów i budynków, sposób korzystania dla wszystkich przedmiotowych działek został oznaczony jako grunty orne, bądź pastwiska trwałe, na co Wnioskodawca wskazywał już w opisie stanu faktycznego.

W związku z powyższym, planowana przez Wnioskodawcę transakcja jest objęta zwolnieniem przedmiotowym od podatku, w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ żadna z działek wchodzących w skład przedmiotowej nieruchomości nie jest zabudowana i nie stanowi terenu budowlanego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pod pojęciem towaru - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunty spełniają powyższą definicję towarów, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w ust. 2 ww. artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Co do zasady stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższego należy wywieść, iż opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Przyjmuje się, że pojęcie tereny budowlane obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą, w ramach wykonywania wolnego zawodu, zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości niezabudowanej podzielonej na czternaście działek ewidencyjnych, w drodze jednej umowy sprzedaży jednemu kupującemu. Jak wynika z wniosku, ostatniej sprzedaży nieruchomości dokonał w 2010 r. Dla przedmiotowego obszaru nie ma obecnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania tego terenu.

Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że o ile w momencie sprzedaży opisana wyżej nieruchomość nie będzie stanowiła terenów budowlanych, w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy, to dostawa ta korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.