ITPP1/443-859/08/09-S/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 268/09 (wpływ prawomocnego wyroku w dniu 11 września 2009 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2008 r. (data wpływu 29 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania premii pieniężnych - jest prawidłowe.

W dniu 29 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania premii pieniężnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza wprowadzić do umów dealerskich, zawartych ze swoimi odbiorcami (dealerami) zapis, na mocy którego, jeżeli odbiorca (dealer) dokona w okresie jednego roku kalendarzowego zakupów produktów Spółki o wartości przewyższającej ustalony wcześniej limit, Spółka wypłaci odbiorcy (dealerowi) premię pieniężną w wysokości odpowiedniego punktu procentowego od osiągniętych w ciągu roku obrotów.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. Wnioskodawca wskazał, że wypłacona premia pieniężna nie będzie związana z konkretną dostawą i nie jest kalkulowana przy określaniu ceny dostarczonych wyrobów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy osiągniecie określonego poziomu zakupów stanowi świadczenie usług, rodzące obowiązek naliczania podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy osiąganie przez odbiorcę (dealera) limitu obrotów aczkolwiek wynagradzane premią, nie jest usługą. W orzecznictwie NSA i ETS podkreśla się, że zwiększenie obrotów nie jest związane z wykonywaniem innych czynności niż te, które związane są z dostawą towarów. Ponadto Wnioskodawca zauważył, że w wyroku WSA sygn. III SA/Wa 1967/07 z dnia 6 lutego 2008 r. wyrażono następujący pogląd: "Nie można uznać za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług obrotów w wysokości określonej umownie osiągniętych przez nabywcę towarów. Premia wypłacona przez sprzedawcę, w przypadku osiągnięcia określonego progu obrotów, nie jest dla nabywcy wynagrodzeniem za świadczone usługi. Dokonywanie zakupów u kontrahenta, jak też terminowe regulowanie świadczenia pieniężnego poprzez zapłatę mieści się w czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług w postaci dostawy towarów. Nie można więc uznać zrealizowania na rzecz sprzedającego określonego z góry pułapu zakupów, jak również terminowej zapłaty - za świadczenie usługi. Otrzymywane premie wynikają z dokonywania zakupów, które są już opodatkowane podatkiem od towarów i usług jako dostawy towarów. To samo zachowanie nie może zatem być jednocześnie oceniane jako dostawa towarów i jako usługa".

W interpretacji indywidualnej z dnia 11 grudnia 2008 r. znak ITPP1/443-859/08/AP oceniono stanowisko Spółki jako nieprawidłowe przyjmując, że wypłacane premie pieniężne podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie zgadzając się w treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 268/09 Sąd uchylił zaskarżoną interpretację. W wyroku tym Sąd wskazał, iż w przedstawionym stanie faktycznym, nie można mówić o świadczeniu przez nabywcę usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywy 112. Podział czynności dokonywanych w kraju i powodujących powstanie obowiązku podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług ma charakter dychotomiczny. Konkluzja taka jest wynikiem analizy art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym pod pojęciem usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Sąd stwierdził, że krajowa regulacja jest analogiczna jak unormowania Dyrektywy 112. Nie może zatem wystąpić taka sytuacja faktyczna, która jednocześnie stanowiłaby dostawę towaru i świadczenie usługi. Treść powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wyklucza takie rozwiązanie. Zdaniem Sądu dokonywanie przez kontrahenta zakupów mieści się w zakresie czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług w postaci dostawy towarów. W konsekwencji nie można uznać, iż zrealizowanie określonej wielkości zakupów jest świadczeniem usługi. W ocenie Sądu nie jest możliwe do zaaprobowania stanowisko organu podatkowego, iż w opisanym stanie faktycznym wystąpią dwie transakcje: dostawa towarów oraz świadczenie usług. Pojawiają się tu bowiem wyłącznie transakcje dostawy, które zostały opodatkowane oraz wynagrodzenie dostawcy wypłacane nabywcy z tytułu osiągniętego pułapu sprzedaży (wartości dostaw).

W dniu 11 września 2009 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 16 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 268/09 uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - uwzględniając rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 268/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w świetle postanowień art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L . 347 z późn. zm.) wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z treści cytowanego art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że pojęcie "świadczenie usług", ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania, poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi zatem wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności, np. w zawartej umowie. Jednoznaczny podział czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na dostawy towarów oraz świadczenie usług (który to podział wynika z treści analizowanego przepisu), nie może prowadzić do uznania, że dana sytuacja faktyczna, stanowić może jednocześnie dostawę towaru i świadczenie usługi.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka zamierza wypłacać odbiorcom premie pieniężne za dokonanie w danym roku kalendarzowym zakupu produktów oferowanych przez Wnioskodawcę, o wartości przewyższającej ustalony wcześniej limit. Ponadto Spółka wskazała, że wypłacana należność nie jest kalkulowana przy określaniu ceny dostarczonych wyrobów.

Tak skonstruowane relacje handlowe nie wiążą się z wykonywaniem przez Spółkę na rzecz sprzedawcy czynności innych niż dokonywanie zakupów na określonym poziomie. Poza transakcjami kupna-sprzedaży, pomiędzy kupującym, a sprzedającym nie doszło do rzeczywistego i odrębnego od tych transakcji świadczenia nabywcy na rzecz zbywającego towary. Nie ma zatem podstaw, aby uznać, że - w takim przedstawionym stanie faktycznym - "premie", które zostały wypłacone stanowiły wynagrodzenie za realizowane jednocześnie przez nią usługi. Nabywanie towarów, choć wiąże się ściśle z działalnością prowadzoną przez kupującego, nie wchodzi w zakres istoty tej działalności, zatem nie może stanowić usługi świadczonej przez kupującego na rzecz dostawcy.

Tym samym należy uznać, iż w tym konkretnym przypadku otrzymujący premie nie świadczy na rzecz kontrahenta usług w rozumieniu art. 8 ust. 1, a zatem przedmiotowe świadczenie nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Końcowo informuje się, iż tut. organ w niniejszej interpretacji nie rozstrzygał kwestii ewentualnego uznania przedmiotowego świadczenia za rabat, bowiem nie przedstawiono w tym zakresie własnego stanowiska w sprawie oraz nie postawiono pytania. Niemniej należy zauważyć, że na gruncie prawa podatkowego przewiduje się możliwość zastosowania rabatu pośredniego. Powołana wyżej Dyrektywa Rady 2006/112/WE, w art. 90 ust. 1 wskazuje, że podstawa opodatkowania jest obniżana na warunkach określonych przez państwa członkowskie, w przypadku gdy podatnik dokona obniżenia ceny po dokonaniu dostawy. Stosowaniu powyższego nie sprzeciwiają się przepisy prawa krajowego. Zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawę o podatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.