ITPP1/443-803/11/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2011 r. (data wpływu 8 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów - jest prawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

braku powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą, w zakresie hotelarstwa (PKD 55.10.z). Jest Pani czynnym podatnikiem VAT oraz zarejestrowanym podatnikiem VAT UE. Świadczy Pani usługi hotelowe, gastronomiczne oraz zabiegi rehabilitacyjno-kosmetyczne na rzecz osób fizycznych bezpośrednio rezerwujących pobyt oraz dla grup zorganizowanych. Będzie Pani emitowała i sprzedawała klientom vouchery o określonej wartości nominalnej, wyrażonej w pieniądzu. Vouchery będą uprawniały do zamiany na usługi i towary dostępne w ofercie hotelu. W przypadku gdy cena zakupu usługi/ towaru będzie przewyższała wartość vouchera, klient uiści różnicę pomiędzy cena zakupionej usługi/towaru w gotówce. Klient nie będzie miał prawa zamiany vouchera na równowartość gotówki, na którą opiewa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym momencie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży vouchera.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług został określony w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Czynności sprzedaży voucherów nie można utożsamiać z dostawą towarów i usług, wobec czego nie będzie podlegała opodatkowaniu. Wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem voucherów nie stanowi także zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy. Przyszli klienci dokonując nabycia voucherów, wpłacają odpowiednią kwotę, ale nie za "z góry" określoną usługę/towar lub "z góry" ustaloną jego ilość. Przyszła dostawa nie jest jeszcze w momencie zapłaty szczegółowo określona, nieznany jest przedmiot sprzedaży, ilość zamówionej usługi/towaru, jak i jego cena. Wobec powyższego dopiero realizacja vouchera, czyli fizyczne wykonanie usługi, wydanie towaru na rzecz klienta regulującego zapłatę poprzez jego wręczenie będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dla której obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy powstanie z chwilą wykonania usługi, wydania towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 5a tej ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W oparciu o art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 22 ww. ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z generalnej zasady zawartej w art. 19 ust. 1 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl ust. 4 tego artykułu, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Stosownie zaś do ust. 11 ww. artykułu, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż zamierza Pani emitować i sprzedawać klientom vouchery o określonej wartości nominalnej, wyrażonej w pieniądzu. Klient nie będzie miał prawa zamiany vouchera na równowartość gotówki, na którą opiewa. Vouchery będą uprawniać do zamiany ich na towar lub usługę, które udostępnia hotel. W przypadku, gdy cena zakupionego towaru przewyższa wartość vouchera, klient uiszcza tę różnicę w gotówce.

W celu określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przedmiotowej sprzedaży, należy ustalić znaczenie pojęcia vouchera (ang. talon), pełniącego de facto w niniejszej sprawie funkcję bonu towarowego. Mając na uwadze, iż przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie definiują żadnego z ww. pojęć, należy skorzystać z definicji słownikowej pojęcia "bon", zgodnie z którą jest on "dokumentem mającym określoną wartość pieniężną, uprawniającym do nabycia wskazanego towaru lub korzystania z usług" ("Współczesny Słownik Języka Polskiego", Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007).

W świetle powyższego, a także przywołanego wcześniej przepisu art. 2 pkt 6 ustawy, bon towarowy, nazwany w przedmiotowej sprawie voucherem, nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu ww. przepisu ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem jest jedynie dokumentem uprawniającym do nabycia towarów. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary, natomiast jego wydanie następuje w zamian za dokonanie wpłaty określonej kwoty przez klienta na rzecz Wnioskodawcy.

Zatem czynności sprzedaży ww. voucherów nie można utożsamiać z dostawą towarów, wobec czego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem voucherów, nie stanowi także zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy.

Ponieważ ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji tych pojęć, w celu ich sprecyzowania należy skorzystać z definicji słownikowej tych terminów. Zgodnie z ww. "Współczesnym Słownikiem Języka Polskiego", "zaliczka" to "część pieniędzy wpłaconych lub wypłaconych na poczet czegoś". Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi, przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez "przedpłatę" należy rozumieć "określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie; zadatek". Stosownie do powyższego, zaliczka, jak również przedpłata, jako zapłata na poczet przyszłej należności, musi być powiązana z konkretną transakcją.

Jak już wskazano, dokonywana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych za vouchery, nie wiąże się z nabyciem określonego towaru, a uprawnia jedynie do zakupu określonych towarów/usług, oferowanych przez Wnioskodawcę w hotelu. Przyszli kontrahenci, dokonując ich nabycia, wpłacają odpowiednią kwotę, ale nie za "z góry" określony towar lub "z góry" ustaloną jego ilość. Przyszła dostawa nie jest jeszcze w momencie zapłaty szczegółowo określona - nieznany jest przedmiot sprzedaży, ilość zamówionego towaru, jak i jego cena.

Wobec powyższego, pobierana przez Panią opłata od klientów nie będzie formą zaliczki lub przedpłaty, a tym samym otrzymanie ww. należności nie będzie rodziło - w świetle art. 19 ust. 11 ustawy - obowiązku podatkowego w momencie ich otrzymania.

Reasumując, dopiero realizacja vouchera, czyli świadczenie usługi, bądź fizyczne wydanie towaru na rzecz klienta, regulującego zapłatę za towar/usługę poprzez jego wręczenie, będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dla której obowiązek podatkowy - zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy - powstanie z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, natomiast w przypadku gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą - zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy - z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru, wykonania usługi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.