ITPP1/443-741/09/11-S/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2011 r. sygn. akt I FSK 1281/10 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 259/10 (data wpływu prawomocnego wyroku 29 marca 2011 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. (data wpływu 5 sierpnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania gadżetów reklamowych - jest prawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2009 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania gadżetów reklamowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka kupuje gadżety reklamowe takie jak: długopisy, kubki, pendrive'y, smycze reklamowe, parasole i inne podobne, drobne upominki, na których umieszczone jest logo Spółki. Przedmioty te rozdawane są osobiście aktualnym i potencjalnym klientom Spółki przez jej pracowników i członków zarządu w trakcie konferencji, akcji sponsorowanych przez Spółkę, uroczystości z okazji otwarcia nowej stacji gazowej lub przyłączenia nowej grupy odbiorców, prezentacji, spotkań z przedstawicielami organizacji samorządowych, spotkań biznesowych, negocjacji, bądź podczas zawierania umowy kontrahentem.

Wartość tych upominków nie przekracza kwoty, o której mowa w art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka nie prowadzi jednak ewidencji pozwalającej na ustalenie tożsamości osób, którym wręczyła gadżety reklamowe.

Wskazane upominki wręczane są w celu propagowania logo Spółki na polskim rynku i pozyskania nowych kontrahentów. Czynności te związane są z prowadzoną przez Spółkę działalnością.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przekazanie gadżetów reklamowych o wartości powyżej 10 zł, a poniżej 100 zł, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie gadżetów reklamowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powołując się na treść art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca twierdzi, iż wydanie upominków na cele promocji i reklamy nie rodzi obowiązku podatkowego. Nieodpłatne przekazanie towarów reklamowych i promocyjnych związane jest z odpłatną dostawą towarów.

W interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2009 r. znak ITPP1/443-741/09/AT uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Nie zgadzając się w treścią wydanej interpretacji Strona, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wyrokiem z dnia 25 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 259/10, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdzając, iż Sąd podziela w pełni pogląd, zgodnie z którym przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Z tych też względów, Sąd podzielił argumentację przedstawioną we wniesionej na przedmiotową interpretację skardze.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu I instancji złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sadu Administracyjnego, która pismem z dnia 28 stycznia 2011 r., w trybie art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), została cofnięta. W związku z tym, postępowanie kasacyjne zostało umorzone przed Naczelnym Sadem Administracyjnym.

W dniu 29 marca 2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 25 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 259/10, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 259/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).