ITPP1/443-727/10/KM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy prawa użytkowania wieczystego gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy prawa użytkowania wieczystego gruntu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w S. Nieruchomość ta została wydzierżawiona spółce P. Sp. z o.o. (dalej: "Dzierżawca"). W 1996 r. Dzierżawca wybudował na dzierżawionym od Wnioskodawcy gruncie stację paliw tj. budynki, budowle i urządzenia infrastruktury technicznej. Budowa stacji została sfinansowana ze środków Dzierżawcy. Po zakończeniu inwestycji powyższy obiekt został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Dzierżawcy jako budynek/budowla wybudowana na cudzym gruncie (tekst jedn. jako środek trwały, o którym mowa w art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Na tej podstawie Dzierżawca rozliczał nakłady poniesione na wybudowanie tej stacji w postaci odpisów amortyzacyjnych. Po wybudowaniu stacja nie była przedmiotem jakiejkolwiek czynności opodatkowanej VAT, w szczególności nie była oddana do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, itp.

W dniu 21 czerwca 2010 r. odbył się przetarg ustny na sprzedaż prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości wraz z prawem własności budynków, budowli i infrastruktury terenu stanowiących odrębne od gruntu przedmioty własności, który wygrał Dzierżawca. Dzierżawcy przysługiwało umowne prawo pierwokupu przedmiotu przetargu, którego wykonanie mogło nastąpić tylko w przypadku zapłaty pełnej ceny, nie niższej niż najwyższa z zaoferowanych w przetargu, lecz nie niższej niż cena wywoławcza. Cena nieruchomości została ustalona w oparciu o operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę i obejmowała wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz zabudowań znajdujących się na tym gruncie (tekst jedn. stacji wykazanej przez Dzierżawcę w jego ewidencji środków trwałych). Na podstawie operatu szacunkowego możliwe jest określenie odrębnie wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz wartości prawa własności do zabudowań znajdujących się na tym gruncie.

Przed zawarciem umowy sprzedaży powyższej nieruchomości nie zostanie rozwiązana umowa dzierżawy. Nakłady poczynione przez Dzierżawcę na przedmiotowym gruncie nie zostaną rozliczone. W związku z faktem, że prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym poczynione zostały nakłady zostanie nabyte przez Dzierżawcę, nie powstanie roszczenie o zwrot tych nakładów. Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek wydatków na ulepszenie budynków, budowli i infrastruktury znajdujących się na dzierżawionym gruncie. W stosunku do tych obiektów nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż na rzecz Dzierżawcy prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego będzie stanowić dostawę towarów, w rozumieniu ustawy o VAT, w części dotyczącej wzniesionych przez Dzierżawcę na dzierżawionym gruncie budynków, budowli i urządzeń infrastruktury technicznej znajdujących się na lub pod przedmiotowym gruntem.

Jeżeli sprzedaż Dzierżawcy prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego nie będzie stanowić dostawy towarów, w rozumieniu ustawy o VAT, w części dotyczącej wzniesionych przez Dzierżawcę na dzierżawionym gruncie budynków, budowli i urządzeń infrastruktury technicznej znajdujących się na lub pod przedmiotowym gruntem, to czy dostawa prawa użytkowania wieczystego tego gruntu będzie podlegać opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż na rzecz Dzierżawcy prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu ustawy o VAT, w części dotyczącej wzniesionych przez Dzierżawcę na dzierżawionym gruncie budynków, budowli i urządzeń infrastruktury technicznej znajdujących się na lub pod przedmiotowym gruntem.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli sprzedaż Dzierżawcy prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu ustawy o VAT, w części dotyczącej wzniesionych przez Dzierżawcę na dzierżawionym gruncie budynków, budowli i urządzeń infrastruktury technicznej znajdujących się na lub pod przedmiotowym gruntem, to dostawa prawa użytkowania wieczystego tego gruntu podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 22%.

Podkreślono, iż istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretacja definicji zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje na możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. W związku z powyższym, dostawy towarów na gruncie ustawy o VAT, nie należy utożsamiać z przeniesieniem prawa własności w rozumieniu cywilnoprawnym i interpretować jako prawa własności. Skutki ekonomiczne transakcji mają bowiem pierwszorzędne znaczenie dla ustalenia konsekwencji w podatku VAT, dlatego też pojęcie dostawy towarów na gruncie VAT ma szerszy zakres niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów na gruncie VAT wystarczy bowiem, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, czyli będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Dodatkowo zauważono, że ustawa o VAT w art. 29 ust. 5 przyjmuje regułę odwrotną niż zasada superficies solo credit. Zgodnie z zasadą superficies solo credit budynek podziela los prawny gruntu, podczas gdy zgodnie z art. 29 ust. 5 ww. ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych, albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, co oznacza, że grunt podziela los budynku. Konsekwentnie, ustawa o VAT wyraźnie nie nawiązuje do uregulowań Kodeksu Cywilnego.

Skoro zatem Dzierżawca wybudował budynki z własnych środków i dla realizowania własnych celów wynikających z umowy dzierżawy, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowych budynków (chociaż przeniesie ich własność na Dzierżawcę przenosząc na niego prawo użytkowania wieczystego gruntu). Sprzedaż nieruchomości w części dotyczącej wzniesionych przez Dzierżawcę budynków, budowli i infrastruktury nie będzie spełniała definicji dostawy towarów. Wnioskodawca nie może przenieść na Dzierżawcę prawa do rozporządzania tymi obiektami jak właściciel, skoro ekonomiczne władztwo nad nimi (możliwość dysponowania jak właściciel) od początku przysługuje Dzierżawcy (przed zawarciem umowy sprzedaży nie dojdzie do rozliczenia nakładów poczynionych przez Dzierżawcę).

Zgodnie natomiast z zasadami prawa cywilnego budynki stacji paliw stały się częścią składową gruntu, na którym zostały przez Dzierżawcę wybudowane. Ze względu na fakt, że grunt ten jest przedmiotem prawa użytkowania wieczystego, budynki te stały się własnością Wnioskodawcy (prawo własności budynków jako związane z wieczystym użytkowaniem przysługuje użytkownikowi). O ile jednak z perspektywy prawa cywilnego, w wyniku zawartej umowy, na Dzierżawcę przejdzie prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności posadowionych na gruncie budynków, o tyle z punktu widzenia VAT nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek (budowla czy pozostała infrastruktura).

Jednocześnie wskazano, że definicja dostawy zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT jest tożsama z definicją przyjętą w art. 14 ust. I Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, dlatego też na potrzeby interpretacji powyższej definicji tym bardziej przydatne będzie wydane na tle powyższego przepisu orzecznictwo ETS. Przykładowo, w wyroku w sprawie C-320/88 Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV, ETS stwierdził, że istotne jest tylko przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Samo prawo własności z tej perspektywy nie ma decydującego znaczenia. Uzależnienie uznania danej czynności za dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu od wymogów prawa cywilnego spowodowałyby, że przedmiot opodatkowania byłby różny w różnych państwach członkowskich w zależności od zasad prawa cywilnego przyjętych w tych krajach. To zaś byłoby ewidentnie sprzeczne z istotą harmonizacji przepisów o VAT. Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku w sprawie C-185/01 Auto Lease Holland BV.

Powyższe rozumowanie potwierdza także orzecznictwo sądów krajowych. NSA w wyroku z 27 grudnia 2006, sygn. I FSK 343/06 stwierdził, że wprowadzenie w miejsce sprzedaży, czyli zobowiązania sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy oraz wydania jej kupującemu, czemu odpowiada zobowiązanie kupującego do odebrania rzeczy i zapłaty ceny, nowej kategorii pojęciowej "przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" miało służyć temu, aby podatkiem od towarów i usług zostały objęte również i takie czynności, w których z prawnego punktu widzenia nie dochodzi do przeniesienia na drugą stronę transakcji własności towaru, ale dochodzi do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad tym towarem, która pozwala nabywcy na dysponowanie tym towarem w sposób zbliżony do właściciela /"jak właściciel", a nie "jako właściciel"/. Z tego względu w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wielokrotnie podkreślano, że ta regulacja ma na celu opodatkowanie zbycia uprawnień do faktycznego dysponowania rzeczą, a nie wyłącznie prawa własności rzeczy. Podobne stanowisko zajął między innymi WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2009 r., sygn. I SA/Bd 106/09 oraz WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 19 lutego 2008 r., sygn. I SA/Gd 916/07.

W związku z powyższym, w analizowanym stanie faktycznym, należy odróżnić cywilnoprawne skutki transakcji od jej skutków ekonomicznych, które mają pierwszorzędne znaczenie dla ustalenia konsekwencji w podatku VAT. Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w wyroku WSA w Olsztynie z dnia 16 grudnia 2009 r. (I SA/Ol 681/09) oraz między innymi w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 lutego 2009 r. (ITPP1/443-1057/08/AJ) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 lutego 2009 r. (ILPP1/443-263/07-3/MT).

Zdaniem Wnioskodawcy dla celów VAT w omawianej sytuacji nastąpi jedynie dostawa w postaci zbycia prawa do użytkowania wieczystego gruntu. Podstawa opodatkowania powinna więc obejmować wyłącznie wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu bez uwzględnienia wartości budynków, budowli i infrastruktury.

W myśl podstawowej zasady wyrażonej w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%. Od tej reguły przewidziane są liczne wyjątki. Jeden w wyjątków dotyczących sprzedaży nieruchomości określony jest w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Zwolnienie przysługuje jednak wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. W związku z faktem, że prawo użytkowania wieczystego gruntu, podlegającego analizowanej dostawie związane jest z gruntem, który nie spełnia powyższych warunków, zdaniem Wnioskodawcy, dostawa prawa użytkowania wieczystego tego gruntu na rzecz Dzierżawcy podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 5 ust. 2 ustawy, czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Jak wynika z art. 2 ust. 6 ustawy, towarami są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie wolno utożsamiać z prawem własności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości przy definiowaniu wyrażenia "dostawa towarów" akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wyraził pogląd, że "wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

W myśl art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (zasada superficies solo cedit). Rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej (zob. art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego). Z punktu widzenia prawa cywilnego wydzierżawiający jako właściciel dzierżawionych gruntów jest również właścicielem wzniesionych na nich budynków, a przedmiotem sprzedaży - zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy - będą całe nieruchomości (grunty z budynkami). Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego (zob. art. 353¹ Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Do dzierżawy - stosownie do art. 694 Kodeksu cywilnego - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie.

W myśl art. 676 Kodeksu cywilnego jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Natomiast na podstawie art. 705 Kodeksu cywilnego po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy. Tak więc roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wydzierżawiającego wyboru pomiędzy uprawnieniami z art. 676 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i ust. 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do treści art. 29 ust. 5 powołanej ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będąc użytkownikiem wieczystym nieruchomości wydzierżawił grunt spółce z o.o., która wybudowała na nim ze środków własnych stację paliw, tj. budynki, budowle i urządzenia infrastruktury technicznej. Po zakończeniu inwestycji obiekt został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Dzierżawcy, który rozliczał nakłady poniesione na wybudowanie tej stacji w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca zamierza sprzedać obecnemu Dzierżawcy (spółce P. Sp. z o.o., która wygrała przetarg) prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności budynków, budowli i infrastruktury terenu, stanowiących odrębne od gruntu przedmioty własności.

Ponadto Wnioskodawca oświadczył, że przed zawarciem umowy sprzedaży powyższej nieruchomości nie zostanie rozwiązana umowa dzierżawy, a nakłady poczynione przez Dzierżawcę na przedmiotowym gruncie nie zostaną rozliczone. W związku z faktem, że prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym poczynione zostały nakłady zostanie nabyte przez Dzierżawcę, nie powstanie roszczenie o zwrot tych nakładów.

A zatem jeszcze w trakcie trwania umowy dzierżawy Wnioskodawca postanowił sprzedać prawo wieczystego użytkowania przedmiotowej nieruchomości. Umowa dzierżawy wygasa z mocy prawa w sytuacji, gdy dochodzi do sprzedaży dzierżawionego gruntu przez wydzierżawiającego na rzecz dzierżawcy. Tak więc dla skuteczności przeniesienia prawa wieczystego użytkowania gruntu nie jest konieczne uprzednie rozwiązanie czy zakończenie umowy dzierżawy.

Mając na względzie okoliczności sprawy należy stwierdzić, że nabycie gruntu nie jest związane z wcześniejszym zakończeniem umowy dzierżawy i zwrotem wydzierżawiającemu gruntu. W tym przypadku nie przysługują roszczenia, o których mowa w art. 676 Kodeksu cywilnego. Określenie "ulepszenia" z art. 676 Kodeksu cywilnego odnosi się do nakładów poczynionych przez dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, zwiększających w chwili zwrotu jej użyteczność w stosunku do stanu, w którym powinna się znajdować stosownie do dyspozycji art. 674 Kodeksu cywilnego Nie powinno zatem budzić wątpliwości, że dopiero w momencie faktycznego zwrotu rzeczy, strony są w stanie określić, czy i w jakim zakresie poczynione nakłady zwiększają użyteczność rzeczy.

Sprzedaż prawa wieczystego użytkowania przedmiotowej nieruchomości, w części dotyczącej wzniesionych przez dzierżawcę stacji paliw nie spełnia definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel. Prawo to - do czasu rozliczenia nakładów - jest po stronie podmiotu, który za zgodą wydzierżawiającego grunt wybudował obiekty trwale z gruntem związane. Przyjęcie w przedmiotowej sprawie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy przyjętej w powołanym wyżej art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, a więc w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym podstawą opodatkowania jest wyłącznie wartość gruntu z wyłączeniem wartości nakładów poniesionych przez dzierżawcę ze środków własnych w postaci budynków wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy nie ma wpływu na wielkość obrotu (podstawy opodatkowania) przy sprzedaży nieruchomości.

Zatem w przedmiotowej sprawie wystąpi po stronie Wnioskodawcy jedynie dostawa gruntu opodatkowana stawką 22%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.