ITPP1/443-719/11/AT

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 18 sierpnia 2011 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPP1/443-719/11/AT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 maja 2011 r. (data wpływu 24 maja 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad opodatkowania usług świadczonych na rzecz zakładu ubezpieczeń - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad opodatkowania usług świadczonych na rzecz zakładu ubezpieczeń.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka świadczy usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego i jest wpisana do rejestru pośredników ubezpieczeniowych, o którym mowa w art. 37 ust. 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

Spółka zawarła z zakładem ubezpieczeń umowę pośrednictwa ubezpieczeniowego. W ramach tej umowy, w zakresie sprzedaży ubezpieczenia przedłużonych gwarancji (PG) i nieszczęśliwych wypadków (NW), Spółka zobowiązana jest do wykonywania czynności faktycznych lub prawnych, związanych z pozyskiwaniem klientów, wykonywaniem czynności przygotowawczych zmierzających do zawarcia umów ubezpieczenia, zawierania i wykonywania umów ubezpieczenia oraz do nadzorowania czynności agencyjnych w ramach sieci agentów prowadzących sprzedaż ubezpieczenia PG i NW. Ze względu na specyfikę oferowanych produktów ubezpieczeniowych (ubezpieczenia PG i NW, z uwagi na ich "akcesoryjny" charakter, są sprzedawane razem z towarem, którego dotyczą), Spółka nie kieruje ofert bezpośrednio do klientów finalnych (to jest nabywców ubezpieczanych towarów), lecz do podmiotów zajmujących się sprzedażą towarów takim klientom, w celu przedłożenia im oferty w przedmiocie możliwości zawierania przez nabywców towarów umów ubezpieczenia zakupionych towarów. Najczęściej dystrybutorzy działają w formie sieci handlowych, w związku z czym umowy ubezpieczenia z klientami (nabywcami towarów) są zawierane (podpisywane) w poszczególnych punktach handlowych (sklepach). W ramach realizacji umowy, Spółka podejmuje szereg czynności, które mają doprowadzić do zawierania pomiędzy zakładem ubezpieczeń a klientami (czyli nabywcami różnego rodzaju towarów) umów ubezpieczenia przedłużonych gwarancji i nieszczęśliwych wypadków nabywanych towarów. Na czynności te składają się przede wszystkim następujące działania:

1.

pozyskiwanie zapytań ofertowych od sieci handlowych i producentów towarów ("dystrybutorzy");

2.

składanie dystrybutorom, w imieniu zakładu ubezpieczeń, ofert dotyczących produktów ubezpieczeniowych;

3.

nadzorowanie procesu sprawozdawania polis, dokumentów ubezpieczenia, certyfikatów, deklaracji zgody na objęcie ubezpieczeniem;

4.

nadzorowanie uiszczania składki ubezpieczeniowej przez ubezpieczających oraz sposobu jej rozliczania i raportowania do zakładu ubezpieczeń przez dystrybutorów.

Spółka ustala z dystrybutorami wstępne warunki ubezpieczenia i treść oferty ubezpieczeniowej, następnie uzyskuje akceptację zakładu ubezpieczeń na propozycję ofertową, przygotowuje propozycje warunków ubezpieczenia i aktywnie uczestniczy w negocjowaniu umowy zawieranej pomiędzy zakładem ubezpieczeń a dystrybutorem. Ponadto, w większości przypadków, umowy z dystrybutorami podpisywane są - w imieniu zakładu ubezpieczeń - przez Prezesa Zarządu Spółki, który otrzymał w tym celu pełnomocnictwo szczególne od zakładu ubezpieczeń.

Efektem opisanych wyżej działań Spółki jest to, że w poszczególnych sklepach (w ramach sieci handlowej danego dystrybutora) nabywcom towarów są oferowane oraz zawierane z nimi akcesoryjne umowy ubezpieczenia nabywanych towarów (umowy ubezpieczenia przedłużonej gwarancji i nieszczęśliwych wypadków towaru zakupionego przez klienta), w oparciu o przepis art. 3 ust. 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Sprzedawca towaru przyjmuje od klienta (ubezpieczającego) oświadczenie woli o zawarciu umowy ubezpieczenia, wydaje mu warunki ubezpieczenia, przyjmuje składkę ubezpieczeniową oraz wszelkie dokumenty niezbędne do zawarcia i prawidłowego rozliczenia umowy ubezpieczenia. Działania Spółki nie kończą się na doprowadzeniu do zawarcia umowy pomiędzy zakładem ubezpieczeń a dystrybutorem. Spółka podejmuje również czynności mające na celu intensyfikację sprzedaży ubezpieczeń oraz sprawuje nadzór nad prawidłowym przebiegiem zawierania i realizacji opisanych wyżej umów ubezpieczenia, w szczególności w kontekście pobierania przez sprzedawców od klientów składek ubezpieczeniowych, rozliczania się przez nich z pobranej składki z zakładem ubezpieczeń i raportowania składki (zgodnie z wymogami zakładu ubezpieczeń).

Z tytułu wykonanych usług Spółka otrzymuje od zakładu ubezpieczeń wynagrodzenie prowizyjne, które jest obliczane jako określony procent od faktycznie pobranej od ubezpieczającego składki ubezpieczeniowej, od każdej zawartej umowy ubezpieczenia PG i NW. Warunkiem wypłaty wynagrodzenia jest, aby do zawarcia umowy ubezpieczenia doszło w wyniku opisanych wyżej działań Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługi świadczone przez Spółkę na rzecz zakładu ubezpieczeń korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako "ustawa o VAT"), zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i reasekuracji. Przepis powyższy implementuje do polskiego porządku prawnego normę prawną wynikającą z art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE (dalej jako "Dyrektywa VAT"), zgodnie z którą państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych. Zwolnienie takie było również przewidziane w art. 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG.

Według Wnioskodawcy, podstawową metodą wykładni norm prawa podatkowego jest wykładnia językowa. Należy przy tym zauważyć, że zarówno ustawa o VAT, jak i Dyrektywa VAT, nie zawierają definicji legalnej pojęć takich jak usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne, czy usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. W orzecznictwie ETS utrwalony jest natomiast pogląd, że zwolnienia z art. 135 Dyrektywy VAT (wcześniej - art. 13 szóstej dyrektywy) stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, które służą unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT (por. wyrok z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie C-240/99 Skandia, wyrok z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie C-8/01 Taksatorringen, wyrok z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-472/03 Arthur Andersen, wyrok z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/07 Ludwig, wyrok z dnia 3 kwietnia 2008 r. w sprawie C-124/07 Beheer). Jednocześnie jednak, przy dokonywaniu wykładni tych pojęć dla potrzeb zwolnienia z podatku VAT w świetle VI Dyrektywy, nie można całkowicie abstrahować od definicji zawartych w przepisach regulujących poszczególne dziedziny działalności. W szczególności, w wyroku w sprawie Taksatorringen (punkt 45 wyroku), dokonując wykładni pojęcia "pośrednictwa ubezpieczeniowego", Trybunał wyraźnie odwołał się do Dyrektywy Rady 77/92/EEC w sprawie środków mających ułatwić skuteczną realizację swobody zakładania przedsiębiorstw i swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności agentów i brokerów ubezpieczeniowych (grupa ISIC ex 630) oraz, w szczególności, środków przejściowych dotyczących tej działalności - a konkretnie do definicji pośrednictwa ubezpieczeniowego zawartej w art. 2 tej dyrektywy. Podobnie, w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protecion Plan (CPP), dokonując wykładni pojęcia "transakcji ubezpieczeniowych" w rozumieniu szóstej dyrektywy, Trybunał posiłkował się postanowieniami Dyrektywy Rady 73/239/EEC (punkt 17 wyroku).

Z kolei, jak wskazuje Wnioskodawca, zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. akt I FSK 359/10, przy wydawaniu interpretacji organy podatkowe mają obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądowego, zgodnie z art. 14b § 1 w zw. z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. W związku z powyższym, przy dokonywaniu oceny prawnopodatkowej przedstawionego stanu faktycznego, konieczne jest oparcie się zarówno na językowej wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, jak również na orzecznictwie ETS.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, "pośrednictwo" oznacza: działalność osoby trzeciej, mającej na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych.

Wnioskodawca zaznacza, że zgodnie z art. 2 pkt 3) Dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (która zastąpiła wspomnianą wcześniej Dyrektywę Rady 77/92/EEC), "pośrednictwo ubezpieczeniowe" oznacza działalność, polegającą na wprowadzaniu, proponowaniu lub przeprowadzaniu innych prac przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia lub zawieraniu takich umów, lub udzielaniu pomocy w administrowaniu i wykonywaniu takich umów, w szczególności w przypadku roszczenia. W punkcie (1) preambuły do ww. dyrektywy wskazano również, że pośrednicy ubezpieczeniowi i reasekuracyjni odgrywają główną rolę w rozpowszechnianiu produktów ubezpieczenia i reasekuracji we Wspólnocie. Sformułowanie to potwierdza znaczenie pośredników, jako jednego z najważniejszych czynników w dystrybucji ubezpieczeń.

Wymieniona wyżej dyrektywa Parlamentu i Rady została wdrożona do polskiego porządku prawnego ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Zgodnie z ogólną definicją zawartą w art. 2 ust. 1 tej ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia. Ogół czynności wykonywanych przez pośrednika ubezpieczeniowego został określony mianem "działalności agencyjnej" i zdefiniowany w art. 4 pkt 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Zgodnie z tym przepisem, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje czynności w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń, zwane dalej "czynnościami agencyjnymi", polegające na:

* pozyskiwaniu klientów,

* wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia,

* zawieraniu umów ubezpieczenia,

* uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie,

* organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych.

Przepis art. 3 ust. 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym - zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady - wyłącza spod zakresu normowania ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym wykonywanie pośrednictwa ubezpieczeniowego, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1.

umowa ubezpieczenia, której zawarcia lub wykonania dotyczą czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, wymaga jedynie wiedzy w zakresie oferowanej ochrony ubezpieczeniowej oraz nie jest umową ubezpieczenia na życie ani umową, ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;

2.

podstawową działalnością przedsiębiorcy nie jest działalność w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego;

3.

umowa ubezpieczenia, której zawarcia lub wykonania dotyczą czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, jest zawierana jako uzupełnienie dostarczanych przez przedsiębiorcę towarów lub świadczonych usług i pokrywa następujące ryzyka:

a.

zniszczenia, utraty lub uszkodzenia tych towarów lub

b.

uszkodzenia lub utraty bagażu oraz inne ryzyka związane z usługami w zakresie podróży oferowanymi przez przedsiębiorcę, w tym objęte ubezpieczeniem na życie lub ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej;

4.

wysokość rocznej składki należnej z tytułu umowy ubezpieczenia, a w przypadku ubezpieczenia grupowego wysokość rocznej składki opłacanej przez ubezpieczającego, nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość 500 euro, obliczonej w złotych według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w tabeli kursów numer 1 każdego roku, a czas trwania umowy ubezpieczenia nie przekracza 5 lat.

Umowy ubezpieczenia, do zawarcia których przyczynia się Spółka, są właśnie takimi umowami - ubezpieczenia przedłużonej gwarancji i nieszczęśliwych wypadków, stanowią uzupełnienie towarów sprzedawanych przez dystrybutorów.

Zgodnie z art. 37 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, pośrednicy ubezpieczeniowi podlegają wpisowi do rejestru pośredników ubezpieczeniowych. Wymóg rejestracji nie obejmuje tylko osób wykonujących pośrednictwo ubezpieczeniowe na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy. Jak wskazano wyżej, w ramach opisu stanu faktycznego, Spółka podlega obowiązkowi takiego wpisu i jest wpisana do stosownego rejestru.

W przekonaniu Wnioskodawcy, mając na względzie przytoczone wyżej regulacje prawne należy uznać, iż świadczone przez Spółkę usługi są usługami pośrednictwa ubezpieczeniowego i korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Nie ulega wątpliwości, że Spółka jest pośrednikiem w potocznym znaczeniu tego słowa - gdyż kojarzy ona kontrahentów między sobą i doprowadza do zawarcia umowy. Działania te są niejako "dwupoziomowe", gdyż prowadzą zarówno (w pierwszej fazie) do zawierania umów pomiędzy zakładem ubezpieczeń a dystrybutorami, jak również (w drugiej fazie) - do zawierania umów ubezpieczenia przez klientów nabywających od dystrybutorów różnego rodzaju towary. Podstawowym celem działalności Spółki i efektem, do którego dąży, jest zawieranie umów ubezpieczenia pomiędzy zakładem ubezpieczeń i nabywcami towarów. Spółka przygotowuje i przedstawia dystrybutorom oferty, których istota związana jest przede wszystkim z umową ubezpieczenia, która-jako rezultat umowy zawartej między zakładem ubezpieczeń i dystrybutorem - będzie zawierana pomiędzy zakładem ubezpieczeń a klientami. Również wynagrodzenie Spółki powiązane jest bezpośrednio z efektem w postaci zawarcia konkretnych umów ubezpieczenia i uzależnione jest od faktycznego otrzymania przez zakład ubezpieczeń składki wpłaconej przez ubezpieczającego, nie jest natomiast związane z zawarciem umowy o współpracy pomiędzy zakładem ubezpieczeń a dystrybutorem. W kontekście powyższego, Spółka niewątpliwie wpisuje się w podstawową funkcję pośredników ubezpieczeniowych, jaką jest rozpowszechnianie i propagowanie produktów ubezpieczeniowych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że również w kontekście przepisów regulujących działalność pośredników ubezpieczeniowych (krajowych i unijnych), działalność Spółki posiada wszelkie cechy pośrednictwa ubezpieczeniowego. Należy bowiem mieć na uwadze, iż ani Dyrektywa 2002/92/WE, ani ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym, nie wymagają, aby pośrednik bezpośrednio zawierał z klientem umowę ubezpieczenia (w imieniu zakładu ubezpieczeń). W związku z powyższym, na rynku funkcjonują różne modele umów agencyjnych, zarówno takie, które przewidują umocowanie agenta do zawarcia umowy ubezpieczenia, jak również takie, które umocowania takiego nie przewidują. W tym kontekście, już samo doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia - bez względu na to, kto reprezentuje strony przy jej zawarciu - determinuje uznanie czynności za charakterystyczne dla pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Wskazać należy również, że z samej ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym wynika, iż "budowane" przez zakłady ubezpieczeń sieci agencyjne mogą być "wielopoziomowe" - stąd w katalogu czynności agencyjnych określonym w art. 4 pkt 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, oprócz czynności związanych bezpośrednio z pozyskiwaniem klientów i zawieraniem umów ubezpieczenia, uwzględniono również "organizowanie i nadzorowanie czynności agencyjnych". W zakres usług świadczonych przez Spółkę wchodzą również takie czynności agencyjne, gdyż - jak wskazano wyżej - jej rola nie kończy się na zawarciu umowy pomiędzy zakładem ubezpieczeń i dystrybutorem, lecz Spółka odpowiada za "budowę sieci agencyjnej" danego dystrybutora, nadzoruje prawidłowość zawierania umów ubezpieczenia i rozliczania z pobranej od klientów składki, raportowania itd. Jednocześnie należy wskazać, że - jak wynika z wyroku ETS w sprawie Taksatorringen - pełnienie funkcji wspierających administrowanie umowami ubezpieczenia, które to funkcje stanowią uzupełnienie pozostałych czynności pośrednika ubezpieczeniowego zgodnie z dyrektywą o pośrednictwie ubezpieczeniowym, nie pozbawia prawa do zwolnienia z podatku VAT.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, posiadanie statusu pośrednika ubezpieczeniowego zależy od cech badanej działalności. Istotnym aspektem pośrednictwa ubezpieczeniowego jest wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem (por. wyrok w sprawie Arthur Andersen) - co ma miejsce w niniejszej sprawie. Ponadto, z wyroku w sprawie Arthur Andersen wynika również, że także czynności back Office (takie jak np. administrowanie polisami, zmiany taryfowe i kontraktowe, zapewnianie utrzymywania kontaktów z pośrednikami itp.) - o ile są wykonywane przez pośrednika ubezpieczeniowego - korzystają ze zwolnienia od podatku VAT jako usługi "pokrewne czynnościom ubezpieczeniowym, wykonywanym przez maklera, bądź pośrednika ubezpieczeniowego".

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika jednak przede wszystkim, że na gruncie Dyrektywy VAT nie istnieją żadne wymagania odnośnie charakteru czy formy stosunków istniejących pomiędzy pośrednikami ubezpieczeniowymi a stronami umowy ubezpieczenia - związki pomiędzy nimi mają po prostu istnieć w sensie faktycznym i ekonomicznym, w jakiejkolwiek formie.

Jak wskazano w wyroku w sprawie Beheer, pomiędzy pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczenia nie musi istnieć bezpośredni związek. Trybunał uznał, że zwolnienie z podatku VAT ma zastosowanie również w takim przypadku, gdy podatnika wiąże jedynie pośredni stosunek z jedną ze stron umowy ubezpieczenia, do zawarcia której się przyczynia za pośrednictwem innego podatnika, pozostającego w bezpośrednim stosunku z tą stroną. W konsekwencji Trybunał stwierdził, że brzmienie szóstej dyrektywy nie wykluczało co do zasady, by działalność brokerów i pośredników dzieliła się na odrębne usługi mogące, jako takie, należeć do "usług pokrewnych transakcjom ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym świadczonych przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych". Teza ta pozostaje w pełni aktualna również na gruncie Dyrektywy VAT.

Z kolei w wyroku w sprawie Ludwig Trybunał sformułował pewną ogólną definicję pośrednictwa finansowego, która jest adekwatna również w odniesieniu do pośrednictwa ubezpieczeniowego. W punkcie 23 tego wyroku Trybunał stwierdził, że pojęcie "pośrednictwa" obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę.

W omawianym wyroku Trybunał stwierdził również, że zastosowanie zwolnienia z podatku niekoniecznie zależy od istnienia stosunku umownego między podmiotem świadczącym usługi pośrednictwa a jedną ze stron umowy. W konsekwencji, w sprawie tej Trybunał uznał, że przepisy szóstej dyrektywy nie stoją na przeszkodzie temu, aby na usługę pośrednictwa kredytowego składały się dwa świadczenia, jedno wykonywane przez agenta głównego w ramach negocjacji z instytucjami kredytowymi oraz drugie wykonywane przez subagenta, działającego w charakterze doradcy majątkowego w ramach negocjacji z kredytobiorcami. W cytowanym wyżej wyroku w sprawie Beheer Trybunał wskazał również, że z zasady neutralności podatkowej wynika, iż podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że dokonywane przez nie czynności nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania (podobnie ETS orzekał również w sprawach Abbey National i Ludwig).

Mając na względzie wskazówki interpretacyjne wynikające z przytoczonych wyżej orzeczeń ETS, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości, że w przyjętym przez strony modelu współpracy, usługi świadczone przez Spółkę - jako usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego - korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Ze specyfiki oferowanych produktów ubezpieczeniowych oraz przepisów ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym wynika bowiem, że do zawierania takich umów ubezpieczenia może dochodzić tylko i wyłącznie bezpośrednio przy nabywaniu towaru (czyli pomiędzy sprzedawcą a nabywcą), a tym samym przy zawieraniu takich umów zakład ubezpieczeń musi być reprezentowany przez sprzedawcę towaru a nie przez Spółkę (w przeciwnym wypadku nie zachodziłyby przesłanki z art. 3 ust. 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym). Nie zmienia to jednak faktu, iż bez działań Spółki nie doszłoby do zawierania tych umów ubezpieczenia (gdyż to Spółka "pozyskuje" dystrybutorów oraz podejmuje działania mające na celu intensyfikację sprzedaży przez nich ubezpieczeń), a jednocześnie istnieje pośredni związek między Spółką a klientami (ubezpieczającymi). Z zakładem ubezpieczeń Spółka jest z kolei związana w sposób bezpośredni, poprzez umowę o świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego. Przy czym czynności podejmowane przez Spółkę, które mają doprowadzić do zawierania umów ubezpieczenia pomiędzy zakładem ubezpieczeń a klientami, przede wszystkim takie, jak pozyskiwanie zapytań ofertowych od dystrybutorów, składanie dystrybutorom, w imieniu zakładu ubezpieczeń, ofert dotyczących produktów ubezpieczeniowych, nadzorowanie procesu sprawozdawania polis, dokumentów ubezpieczenia, certyfikatów, deklaracji zgody na objęcie ubezpieczeniem, nadzorowanie uiszczania składki ubezpieczeniowej przez ubezpieczających oraz sposobu jej rozliczania i raportowania do zakładu ubezpieczeń przez dystrybutorów są pośrednictwem ubezpieczeniowym, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym w zw. z art. 4 ust. 1 tej ustawy. W tym kontekście, działania Spółki są charakterystyczne dla działalności brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy VAT oraz art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, a tym samym korzystają ze zwolnienia z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl