ITPP1/443-700/07/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2007 r. (data wpływu 14 grudnia 2007 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług utrzymania należytej czystości i porządku na przystankach, będących w zarządzie Miasta, sklasyfikowanych w PKWiU 74.70.16-00 - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 grudnia 2007 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług utrzymania należytej czystości i porządku na przystankach, będących w zarządzie Miasta, sklasyfikowanych w PKWiU 74.70.16-00.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Urząd zawiera umowy cywilnoprawne z prywatnymi przewoźnikami tytułem utrzymania przystanków autobusowych w czystości, w związku z wykonywaniem przez nich regularnych przewozów osób. Na podstawie tych umów wystawiane są faktury VAT, od których odprowadzany jest podatek do urzędu skarbowego.

W związku z nieregulowaniem należności za utrzymanie przystanków autobusowych w czystości jednego z prywatnych przewoźników Urząd skierował sprawę do Sądu Rejonowego.

W dniu 18 marca 2003 r. rozwiązano z prywatnym przewoźnikiem umowę określającą zasady korzystania z przystanków będących w zarządzie Miasta. Następnie 27 maja 2005 r. zostało cofnięte przewoźnikowi zezwolenie na wykonywanie regularnych przewozów na linii "22", utrzymane w mocy decyzją SKO z dnia 21 lipca 2005 r. Skargę na decyzję złożoną przez przewoźnika WSA oddalił - wyrok w tej sprawie uprawomocnił się 15 lutego 2007 r.

Ponadto, zgodnie z informacją uzyskaną od Inspekcji, przewoźnik ten został objęty kontrolą w dniach 29 listopada 2005 r. i 12 stycznia 2006 r., co oznacza, że prowadzi on działalność, pomimo cofnięcia zezwolenia na wykonywanie przewozów.

W związku z brakiem informacji od przewoźnika w zakresie podania daty zakończenia wykonywania regularnych przewozów linii "22", przyjęto termin wykonywania przewozów do dnia 12 stycznia 2006 r., tj. dzień kontroli Inspekcji.

W dniu 6 listopada 2007 r. wezwano przewoźnika za zapłaty z pouczeniem, że brak uregulowania należności w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania spowoduje przekazanie sprawy do Sądu. Wezwanie zostało odebrane w dniu 8 listopada 2007 r. Do dnia 10 grudnia 2007 r. nie stwierdzono żadnej wpłaty w związku z tym wezwaniem.

Ponadto w piśmie z dnia 18 lutego 2008 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano dodatkowo, iż obciążenie przewoźnika wynika z wykonywania przez niego usługi regularnego przewozu osób na linii nr 22, w związku z czym jest on obowiązany utrzymać należytą czystość i porządek na przystankach będących w zarządzie Miasta, z których korzysta. Usługi, za które dokonano obciążenia zawartego w wezwaniu do zapłaty, zostały sklasyfikowane w PKWiU pod symbolem 74.70.16-00 jako usługi sprzątania i czyszczenia obiektów, pozostałe. Usługi te były świadczone w okresie od 18 marca 2003 r. do 12 stycznia 2006 r. Na kwotę zawartą w wezwaniu do zapłaty składa się różnica pomiędzy kwotą należną do zapłaty, a niepełnymi wpłatami uregulowanymi przez przewoźnika w tym okresie. Ponadto sprawa przeciwko przewoźnikami nie została jeszcze skierowana do sądu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Urząd jest zobowiązany odprowadzić podatek od towarów i usług do urzędu skarbowego od wskazanej kwoty, skoro nie posiada podpisanej umowy z przewoźnikiem oraz do czasu wydania wyroku przez sąd nie posiada podstawy prawnej do stwierdzenia, że wykonał usługę na rzecz przewoźnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, Urząd nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Odrębnymi przepisami prawa, tj. art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym nałożono na gminę obowiązek zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Z uwagi na te przepisy Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług, ponieważ nie posiada zawartej z przewoźnikiem umowy cywilnoprawnej w tym przedmiocie oraz nie posiada wyroku sądu stwierdzającego, że została wykonana usługa na rzecz przewoźnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obowiązującą do 30 kwietnia 2004 r., opodatkowaniu podlega sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Stosownie do art. 2 ust. 3 pkt 5 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega świadczenie usług, o których mowa w ust. 1, bez pobrania należności.

Natomiast w świetle art. 4 pkt 2a tej ustawy przez usługi rozumie się usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce państwowej.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1, ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), obowiązującą od 1 maja 2004 r., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług). W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi że, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że ze świadczeniem usług mamy do czynienia wówczas gdy dochodzi do wykonania określonej czynności (świadczenia), istnieje jego odbiorca oraz w zamian za to świadczenie występuje odpłatność.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego wskazano, że usługi utrzymania przystanków w czystości i porządku, zaliczane do grupowania PKWiU 74.70.16-00, świadczone były w okresie od 18 marca 2003 r. do 12 stycznia 2006 r., natomiast o ich odpłatności stanowi wezwanie do zapłaty, której Urząd domaga się od przewoźnika.

Analiza stanu faktycznego na tle powołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że kwota, którą zgodnie z wezwaniem Wnioskodawcy przewoźnik zobowiązany jest zapłacić stanowi należność za świadczone usługi.

W takim przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem usług zdefiniowanym zarówno w art. 4 pkt 2a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, jak i w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Świadczenie usług w myśl art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług objęte jest opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, zobowiązanie przewoźnika należne Wnioskodawcy stanowić będzie wynagrodzenie, będące w istocie zapłatą za świadczone usługi. Stanowi zatem czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w całym okresie jej świadczenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.