ITPP1/443-667/14/KM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 24 września 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku powstania obowiązku podatkowego w związku z umownym podziałem majątku wspólnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 24 września 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w związku z umownym podziałem majątku wspólnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą F... A. Z. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim z T. Z. ("Małżonek"). Małżonek również prowadzi działalność gospodarczą pod firmą T. Z. A....

W małżeństwie Wnioskodawcy panuje ustawowy ustrój majątkowy - wspólność majątkowa.

Wnioskodawca, wraz z Małżonkiem planuje zawrzeć umowę w formie aktu notarialnego, w wyniku której w małżeństwie Wnioskodawcy powstanie rozdzielność majątkowa. W następnej kolejności Wnioskodawca wraz z małżonkiem planuje dokonać w formie aktu notarialnego podziału majątku objętego współwłasnością w taki sposób, aby każde z małżonków stało się jedynym właścicielem poszczególnych składników majątkowych.

Podziałowi podlegać będą zarówno składniki majątkowe, które nie stanowią części prowadzonego przez małżonków przedsiębiorstwa, jak i te składniki majątku, które stanowią przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 1 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z planowanym przez Wnioskodawcę podziałem majątku, niektóre składniki majątkowe wykorzystywane bądź nabyte w ramach prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa stanowić będą jego wyłączną własność. W szczególności majątek, który w rozumieniu Kodeksu cywilnego stanowi przedsiębiorstwo i stanie się wyłącznym majątkiem Wnioskodawcy, to między innymi:

* urządzenia biurowe, sprzęt biurowy

* materiały wykorzystywane w działalności przedsiębiorstwa

* zapasy magazynowe znajdujące się w przedsiębiorstwie

* księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności przez Wnioskodawcę,

* pojazdy wykorzystywane w działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie, w wyniku podziału majątku, Wnioskodawca stanie się wyłącznym właścicielem składników majątkowych stanowiących prowadzone przez niego przedsiębiorstwo oraz stanie się wyłącznym właścicielem praw do znaku towarowego F.......

Z uwagi na fakt, iż w wyniku podziału majątek przypadający na wyłączną własność Wnioskodawcy jest znacząco większy niż majątek mający przypaść Małżonkowi Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do spłaty Małżonka w taki sposób, aby w sumie wartość majątku przypadająca każdemu z nich była równa. Wnioskodawca zaznacza, iż zarówno Wnioskodawca, jak i Małżonek, są czynnymi podatnikami VAT.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w wyniku ustanowionej umownie rozdzielności majątkowej pomiędzy małżonkami, każde z małżonków otrzyma całość dotychczas prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, z tym zastrzeżeniem, iż znaki towarowe wytworzone w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy przypadną małżonkowi Wnioskodawcy.

Składniki majątku wspólnego małżonków (niewchodzącego w skład żadnego z przedsiębiorstw) to przedmioty służące do zaspokajania wspólnych potrzeb rodziny i nie zostały nabyte bądź wytworzone w ramach żadnego z przedsiębiorstw. Wnioskodawca w związku z ich nabyciem nie korzystał również z odliczenia podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy całość składników stanowiących przedsiębiorstwo (w rozumieniu art. 55 1 k.c.) objętych jest współwłasnością majątkową, stąd też intencją Wnioskodawcy jest zniesienie tej współwłasności na zasadach przewidzianych w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.

Znaki towarowe, o których mowa we wniosku, zostały wytworzone w ramach prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa. Wnioskodawcy nie przysługiwało przy tym prawo do odliczenia podatku VAT, z uwagi na brak nabycia tychże znaków (wytworzenia we własnym zakresie). Wartość znaków jest Wnioskodawcy nieznana w chwili obecnej, niemniej przez dokonaniem faktycznego podziału majątku, znaki zostaną wycenione przez niezależnego biegłego, w celu poznania ich faktycznej wartości rynkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z umownym podziałem majątku wspólnego małżonków w sposób przedstawiony w zdarzeniu przyszłym powstanie u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy zniesienie współwłasności w wyniku umownego podziału majątku wspólnego małżonków nie powoduje powstania obowiązku podatkowego z tytułu podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju.

Z kolei przez dostawę towarów uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel, natomiast przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wraz z małżonkiem prowadzą działalność gospodarczą przy wykorzystaniu wspólnego (objętego wspólnością majątkową) majątku.

Zgodnie z art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, współwłasność w ramach ustawowej wspólności majątkowej jest współwłasnością łączną a więc taką, w której żaden z małżonków nie może samodzielnie rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Z kolei zawarcie w formie aktu notarialnego umowy majątkowej małżeńskiej ustanawiającej rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkami ma ten skutek, iż wyżej wspomniana współwłasność łączna staje się współwłasnością ułamkową i dopiero od tego momentu małżonkowie mogą rozporządzać samodzielnie swoimi udziałami w majątku.

W dalszej kolejności następuje faktyczny rozdział składników majątkowych, w wyniku którego umownie znosi się współwłasność ułamkową i dokonuje podziału konkretnych składników majątkowych, w wyniku którego każdemu z małżonków przysługuje wyłączne prawo do konkretnego składnika.

W ocenie Wnioskodawcy zniesienie współwłasności nie może być utożsamiane ani z dokonaniem dostawy, ani ze świadczeniem usług (w sytuacji gdy podziałowi ulegają również prawa i wartości niematerialne i prawne) albowiem w myśl przytoczonego powyżej art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, już przed zawarciem umowy ustanawiającej rozdzielność majątkową (jak i przed faktycznym podziałem majątku) oboje z małżonków łącznie nabyli prawo do tych składników a rozdzielność majątkowa i podział majątku jedynie wskazuje, który z nich ma wyłączne prawo do danego składnika.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy podział majątku nie może być również utożsamiany z odpłatną dostawą (lub świadczeniem usług) z uwagi na fakt, iż przekazane małżonkowi wyłączne prawa do niektórych składników majątkowych były już jego własnością z mocy prawa (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) i Wnioskodawca w wyniku zniesienia współwłasności nie mógł dokonać takiej dostawy jeszcze raz (lub ponownie wyświadczyć usługi). Wynika to z faktu, iż wspólność małżeńska jest bezudziałowa i prawa przysługują każdemu z małżonków do całej rzeczy (lub prawa) w czasie trwania wspólności. Tak więc małżonek, który przejął daną rzecz po podziale majątku wspólnego na własność był już uprzednio jej właścicielem, a poprzez zniesienie współwłasności stał się po prostu jej jedynym właścicielem.

Końcowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż obowiązek podatkowy w prawie podatkowym powstaje tylko na mocy przepisu (a więc tylko gdy przepis tak stanowi). Z kolei przepisy ustawy o VAT nie obejmują swoim zakresem takiego zdarzenia jak zniesienie współwłasności. Stąd też stanowisko Wnioskodawcy jest takie, iż opisane we Wniosku zdarzenie przyszłe nie będzie wywoływać skutków prawnych w podatku VAT - nie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT u Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Artykuł 2 pkt 6 ww. ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

* w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa - użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia - w całości lub w części - podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),

* w przypadku świadczenia usług - świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy).

Z treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż w przepisie tym jest mowa o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar, prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności" lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. "Dostawa towarów" nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Należy więc uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa cywilnego.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 ww. ustawy - Kodeks cywilny współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej.

W myśl art. 210 ustawy - Kodeks cywilny, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 Kodeks cywilny wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zasadą jest, że zniesienie współwłasności powinno nastąpić przede wszystkim przez podział fizyczny rzeczy wspólnej. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Natomiast ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 788 z późn. zm.).

W świetle art. 31 § 1 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W świetle art. 35 tego Kodeksu, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Zgodnie z art. 43 § 1 ww. ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy kto dokonuje czynności dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany co do zasady za podatnika podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz ze współmałżonkiem zamierzają zawrzeć umowę o rozdzielności majątkowej i dokonać umownego podziału majątku wspólnego w taki sposób, aby każde z małżonków stało się jedynym właścicielem poszczególnych składników majątkowych, zarówno tych, które stanowią jak i nie stanowią części prowadzonego przez małżonków przedsiębiorstwa. W wyniku podziału majątku wspólnego każde z małżonków otrzyma całość dotychczas prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, z tym zastrzeżeniem, iż znaki towarowe wytworzone w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy przypadną małżonkowi Wnioskodawcy. Z uwagi na fakt, iż w wyniku podziału majątek przypadający na wyłączną własność Wnioskodawcy jest znacząco większy niż majątek mający przypaść małżonkowi Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do spłaty małżonka w taki sposób, aby w sumie wartość majątku przypadająca każdemu z nich była równa.

W niniejszej sprawie zarówno Wnioskodawca, jak i małżonek Wnioskodawcy w oparciu o majątek wspólny prowadzili - każde z osobna - działalność gospodarczą. Ponadto posiadali majątek wspólny nie wchodzący w skład żadnego z przedsiębiorstw (majątek prywatny).

Zatem Wnioskodawca i małżonek Wnioskodawcy, jako podatnicy podatku VAT, w oparciu o składniki majątku wspólnego posiadają odrębne przedsiębiorstwa (odrębną własność ekonomiczną), natomiast jako małżeństwo współwłasność łączną. Czyli Wnioskodawca prowadząc swoje przedsiębiorstwo w oparciu o część składników majątku wspólnego ma nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną. Zatem mimo faktu, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o część majątku wspólnego, to on w sensie ekonomicznym jest właścicielem tej części majątku wspólnego.

Dokonując analizy powołanych wyżej regulacji prawnych w odniesieniu do rozpoznawanej sprawy podkreślić należy, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno Wnioskodawca, jak i jego małżonek, traktowani są jako odrębne podmioty, spełniające definicję podatnika w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzące działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tegoż przepisu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ma wpływ na zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Dopuszczalne jest dokonywanie czynności między małżonkami pozostającymi w małżeńskiej wspólności majątkowej, jeżeli czynności te dotyczą sfery objętej zakresem ich działalności gospodarczej.

Zatem pomimo zakupu składników majątku wykorzystywanego do działalności gospodarczej Wnioskodawcy czy też do działalności gospodarczej małżonka, w ramach istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej, składniki te były przeznaczone i wykorzystywane do działalności gospodarczej Wnioskodawcy lub działalności małżonka w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zatem należy ustalić czy cywilnoprawna umowa majątkowa małżeńska doprowadzi do sytuacji, że majątek przedsiębiorstwa jednego z małżonków (podatnik VAT) ulegnie zwiększeniu lub zmniejszeniu.

W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że na gruncie podatku od towarów i usług dojdzie w istocie do przemieszczenia składnika majątku wchodzącego w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy do przedsiębiorstwa małżonka. W wyniku podziału majątku, Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą w oparciu o to samo przedsiębiorstwo, z wyłączeniem znaków towarowych. Majątek Wnioskodawcy, jako podatnika VAT, ulegnie zatem zmniejszeniu o znaki towarowe wytworzone w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii "wartości niematerialnych i prawnych", o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

Biorąc pod uwagę powyższe, wskazać należy, że w wyniku podziału majątku Wnioskodawca otrzyma te składniki majątku, nad którymi posiadał władztwo ekonomiczne, czyli te w oparciu, o które prowadził samodzielnie swoje przedsiębiorstwo, a także dodatkowo dokona przeniesienia praw do znaku towarowego F....... Wnioskodawca w ramach działalności wyzbywa się majątku w postaci znaku towarowego, bowiem wyłączne prawo do tego znaku będzie posiadał małżonek.

Z uwagi na powyższe, zbycie znaku towarowego spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych mamy do czynienia ze świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy będą to odpłatne czynności, czy też nieodpłatne świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. W tym miejscu wskazać należy, że świadczenie usług nastąpi do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Zatem opisane zbycie jednego ze składników przedsiębiorstwa - tj. znaku towarowego, w tym praw ochronnych, stanowi czynność, która będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ustawy, jako świadczenie usług.

Reasumując, w tak przedstawionych okolicznościach sprawy stwierdzić należy, że w związku z planowanym umownym podziału majątku wspólnego, powstanie u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.