ITPP1/443-661/12/14-S/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2014 r. sygn. akt I FSK 1251/13 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 1050/12 stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2012 r. (data wpływu 1 czerwca 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku dla usług świadczonych w ramach sprzedawanych karnetów - jest prawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku dla usług świadczonych w ramach sprzedawanych karnetów.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach Uzdrowiska, którego głównym celem jest świadczenie usług związanych z ochroną zdrowia (opieką medyczną) profilaktyką, zachowaniem, poprawą i przywracaniem zdrowia fizycznego i psychicznego, powstało "centrum" zajmujące się rekreacją zdrowotną. Powodem, dla którego podjęto decyzję o powstaniu "centrum", było duże zainteresowanie ze strony kuracjuszy oraz mieszkańców miasta, usługami świadczonymi przez Spółkę w ramach prowadzonego Uzdrowiska. W kręgu osób, które mieszkają w mieście i okolicy, są osoby dbające o stan zdrowia, o samopoczucie, angażujące się w pracę zawodową oraz poświęcające czas na profesjonalną regenerację organizmu. Osoby te podejmują działania w ramach własnej inicjatywy, ponieważ czują, że ich kondycja i stan zdrowia wymagają troski, że jest potrzeba regeneracji. Osoby te z różnych powodów nie starają się o lekarskie skierowanie. Często dzieje się to w celu skrócenia "ścieżki działań". Oferta Wnioskodawcy skierowana do takich osób jest zbliżona do oferty adresowanej do tradycyjnie przyjmowanego kuracjusza. Wnioskodawca chcąc zaspokoić potrzeby mieszkańców miasta i jego okolic umożliwia każdemu, kto wyrazi zainteresowanie ofertą i na nią odpowie, możliwość wstępu na teren Uzdrowiska. Wstęp do Uzdrowiska pozwala skorzystać z zajęć w:

* sali gimnastycznej, która w 75% czasu, wykorzystywana jest przez kuracjuszy. Sala wyposażona jest w sprzęty i urządzenia do rehabilitacji różnych schorzeń m.in. ruchowo-kręgowych, itp.;

* sali treningowej wyposażonej w sprzęty do przeprowadzenia treningu stacyjnego;

* sali wyposażonej w sprzęty w zakresie fizykoterapii;

* sali wyposażonej w wanny, służące do terapii wodnej;

* sali wyposażonej w sprzęt sportowy służący rozciąganiu mięśni;

* sali wyposażonej w stacjonarne rowery;

* basenie;

* saunie.

Zajęcia i zabiegi odbywają się indywidualnie oraz w grupach i mimo, że mają różne nazwy, wszystkie ukierunkowane są na "odstresowanie" i regenerację organizmu. Wszyscy korzystający z usług mają możliwość poprawy zdrowia poprzez wzmocnienie mięśni, odczuwają lepsze ukrwienie ciała, itd. - co zdecydowanie poprawia ich samopoczucie. Wszystkie ww. sale udostępniane jest osobom w różnym wieku, w różnych godzinach, w obecności instruktora lub indywidualnie. W Uzdrowisku jest całodobowa opieka rehabilitantów, pielęgniarek i lekarzy. Dokumentem uprawniającym do wstępu dla osób przybywających z zewnątrz jest karnet, który daje możliwość dostępu do urządzeń i korzystania z nich oraz uprawnia do korzystania z różnych form gimnastyki, sauny, basenu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca sprzedając karnety upoważniające chętnych do wstępu na jego teren i korzystania z dostępnych tam zajęć i urządzeń zakupionych z myślą głównie o kuracjuszach, usługi świadczone na podstawie karnetu jako rekreacyjne może opodatkować stawką VAT 8%.

W ocenie Wnioskodawcy usługi związane z rekreacją w zakresie wstępu są opodatkowane stawką VAT 8% - podstawa prawna poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r. Wnioskodawca wskazuje na znajomość stanowiska organów, co do definiowania pojęcia "wstęp" ("wstęp - możliwość wejścia gdzieś bez możliwości korzystania z dostępnych tam urządzeń. Wstęp cel sam w sobie, nie obejmuje opłat za możliwość korzystania z majątku"). W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy "wstęp" wiąże się z możliwością skorzystania z dostępnych urządzeń. Zważywszy na fakt, że ustawodawca w "poz. 189" załącznika nr 3 usługi w zakresie wstępu do wesołych miasteczek orzekł, że są to usługi związane z rekreacją "dając" tym samym stawkę 8% VAT, to analogicznie uznać należy, że usługami związanymi z rekreacją opodatkowanymi stawką VAT 8% muszą być usługi świadczone przez Wnioskodawcę w takim zakresie w jakim nie podlegają zwolnieniu od podatku VAT wg art. 43 ustawy o VAT. Wstęp do wesołego miasteczka wiąże się z korzystaniem z urządzeń typu karuzela, koło młyńskie, łódki, huśtawki, zjeżdżalnie, strzelnice, itp. i zapewnia rekreację, a także "odstresowanie się" podczas korzystania z urządzeń. Wstęp na teren Uzdrowiska dla każdej grupy wiekowej wiąże się z korzystaniem z dobrodziejstw aparatury, urządzeń, zabiegami. Ma wpływ na "odstresowanie", oczyszczenie organizmu z toksyn podczas ćwiczeń fizycznych i kąpieli oraz zapewnia poprawę stanu zdrowia korzystającego, pozbycie się złej energii, wyzwolenie nowej, zamianę jej na korzystne dla zdrowia endorfiny. Skoro w obu przypadkach wstęp związany jest z usługami rekreacji to uznać należy, że bilety wstępu winny być opodatkowane tą samą stawką, a ustawodawca musi być konsekwentny.

W interpretacji indywidualnej z dnia 29 sierpnia 2012 r. znak ITPP1/443-661/12/JJ oceniono stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę.

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 1050/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację.

Minister Finansów kwestionując stanowisko sądu pierwszej instancji, złożył skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2014 r. sygn. akt I FSK 1251/13 została oddalona.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w art. 98 ust. 1 Dyrektywy 206/112/WE przewidziano możliwość stosowania przez państwa członkowskie maksymalnie dwóch stawek obniżonych w odniesieniu do określonych kategorii towarów i usług. Lista towarów i usług, do których państwa członkowskie mogą stosować stawki obniżone, określona została w załączniku III do tej dyrektywy, co wynika z ust. 2 art. 98. Stawki obniżone dotyczyć mogą między innymi wstępu na przedstawienia, do teatrów, cyrków, na targi, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na koncerty, do muzeów, ogrodów zoologicznych, kin, na wystawy oraz podobne imprezy i obiekty kulturalne (pkt 7 załącznika III), wstępu na imprezy sportowe (pkt 15 załącznika III), korzystania z obiektów sportowych (pkt 16 załącznika III). Lista towarów i usług w stosunku, do których przewidziano opcję wprowadzenia przez państwo członkowskie stawek obniżonych świadczy o tym, że decydujące były w tej mierze względy społeczne.

Krajowy ustawodawca korzystając z możliwości określonej w powołanym wyżej przepisie dyrektywy w art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadził obniżoną stawkę podatku VAT dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy.

Skład orzekający podzielił dokonaną przez sąd pierwszej instancji wykładnię przytoczonych przepisów, wskazując, że jest ona wynikiem wykładni gramatycznej logicznej, systemowej wewnętrznej oraz celowościowej tych regulacji.

Sąd zauważył, że w poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy ujęte zostały usługi związane z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. W pozycji tej ustawodawca zawarł też sformułowanie "wyłącznie w zakresie wstępu", określając przy tym, o jakie obiekty w tym przypadku chodzi. Uwzględniając charakter obiektów ujętych w poz. 183 trudno przyjąć, by chodziło o bierne uczestnictwo osób korzystających z tych usług. Zdaniem Sądu, nie ma żadnego uzasadnienia, by inaczej rozumieć użyte w poz. 183 i poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy sformułowanie "wyłącznie w zakresie wstępu".

Ponadto Sąd wskazał, że w sytuacji gdy potoczne rozumienie pojęcia rekreacja obejmuje również obiekty i ośrodki rekreacyjne, a pozostałe wskazane wcześniej rodzaje wykładni poz. 186 załączniki nr 3 do ustawy potwierdzają wyniki wykładni gramatycznej, to nie ma uzasadnienia wykładnia proponowana przez organ. Stanowi ona bowiem nieuzasadnioną wykładnię zawężającą, a w przypadku ulg nie powinna mieć miejsca ani wykładnia rozszerzająca, ani zawężająca.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2014 r. sygn. akt I FSK 1251/13 wpłynął do tut. organu w dniu 20 października 2014 r.

W dniu 21 listopada 2014 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Bd 1050/12, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 sierpnia 2014 r. sygn. akt I FSK 1251/13 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Bd 1050/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.