ITPP1/443-661/10/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2010 r. (data wpływu 9 lipca 2010 r.) uzupełnionym w dniu 28 września 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki VAT obowiązującej przy dostawie gruntu niezabudowanego - jest prawidłowe.

W dniu 9 lipca 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki VAT obowiązującej przy dostawie gruntu niezabudowanego.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka nabyła w dniu 13 stycznia 1994 r., od osoby prywatnej, grunt rolny o powierzchni 17.500 m^2, z zamiarem budowy hali produkcyjnej, w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Na moment nabycia przedmiotowy grunt widniał w ewidencji gruntów prowadzonym przez Urząd Gminy, jako grunt orny, klasy V i VI oraz użytki zielone klasy VI.

W 1994 r. Spółka wystąpiła do Urzędu Gminy o pozwolenie na budowę na przedmiotowej działce hali produkcyjnej. W dniu 10 lipca 1995 r. Spółka uzyskała pozytywną decyzję o ustaleniu dla przedmiotowego terenu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę hali produkcyjnej o konstrukcji stalowej.

Jednakże przy kompletowaniu dokumentacji do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę okazało się, że teren działki posiada różne przeznaczenia i nie wydano zgody na budowę hali.

Potwierdza to wypis szczegółowego zagospodarowania przestrzennego, miejscowości w której położony jest przedmiotowy grunt oraz wyrys z planu, zgodnie z którym na dzień zakupu tj. 13 stycznia 1994 r., działka leży na terenie zabudowy mieszkaniowej z dopuszczeniem usług rzemieślniczych, natomiast wg stanu na dzień 9 grudnia 1994 r., zgodnie z planem szczegółowego zagospodarowania przestrzennego tej miejscowości, jedynie niewielka część działki leży na terenie zabudowy rzemieślniczo-usługowej. Pozostała część działki położona jest na terenie zabudowy rezydencjonalnej, z wykluczeniem lokalizacji wolnostojących usług oraz na terenie zarezerwowanym pod budowę ulicy głównej i lokalnej.

Od momentu zakupu do 2002 r. Spółka składała roczne deklaracje dla podatku od nieruchomości, opłacając go według stawek:

* za rok 1994 i 1995 - dla prowadzących działalność gospodarczą,

* za rok 1996 - zmieniono klasyfikację stawki i opłacono podatek od nieruchomości dla gruntów pozostałych.

Podjęta przez Zarząd Spółki decyzja o zmianie stawki podatku od nieruchomości została ostatecznie poparta decyzją z dnia 17 lipca 1997 r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Po złożeniu deklaracji dla podatku od nieruchomości za rok 2003 Urząd Gminy wystąpił do Spółki o dokonanie jej korekty z uwzględnieniem zmian ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy o podatku rolnym, obowiązujących od dnia 1 stycznia 2003 r. Według nowych przepisów opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają użytki rolne, w związku z czym należało złożyć dla przedmiotowej nieruchomości deklarację na podatek rolny i ten stan rozliczeń podatkowych utrzymała spółka do 2008 r., tj. do momentu sprzedaży działki.

Kupującymi były osoby fizyczne. Wg aktu notarialnego z dnia 1 lutego 2008 r. w cenie brutto zawarto podatek VAT w wysokości 22%, który kupujący zapłacili w całości sprzedającemu, a sprzedający odprowadził do właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z deklaracją VAT-7.

W dniu 16 lutego 2009 r. Spółka otrzymała pismo od kupującego z wezwaniem do zwrotu kwoty podatku VAT zapłaconego do przedmiotowej transakcji. Według kupującego podatek VAT został naliczony i pobrany nienależnie, gdyż przedmiotem kupna-sprzedaży była nieruchomość niezabudowana, inna niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, od której Spółka-dotychczasowy właściciel odprowadzał podatek rolny.

W uzupełnieniu wniosku wskazano dodatkowo, iż na dzień sprzedaży przedmiotowego gruntu nie było zatwierdzonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu, na którym zlokalizowany był ten grunt. Istniało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, wg którego teren, na którym znajdował się przedmiotowy grunt, był przeznaczony pod zabudowę jednorodzinną i drogę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy prawidłowo dokonano opodatkowania stawką VAT w wysokości 22% sprzedaż przedmiotowego gruntu.

Zdaniem Wnioskodawcy, do transakcji został naliczony, pobrany i odprowadzony podatek VAT w prawidłowej wysokości 22%, gdyż dotyczyła ona dostawy terenu niezabudowanego przeznaczonego pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei towarem zdefiniowanym w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy są: rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z przytoczonych przepisów wynika więc, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i jako taka podlega opodatkowaniu.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy określono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie. Z tych też względów w ocenie tut. organu sformułowania w nim zawarte należy interpretować według wykładni językowej.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

* lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,

* sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu.

W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Ponadto zaznaczyć należy, iż ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 1 lutego 2008 r. Spółka dokonała sprzedaży gruntu niezabudowanego. Na dzień sprzedaży, dla terenu, na którym zlokalizowany był ten grunt, nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Istniało natomiast studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, wg którego teren obejmujący przedmiotowy grunt, był przeznaczony pod zabudowę jednorodzinną i drogę.

Analizując opisany we wniosku stan faktyczny oraz biorąc pod uwagę przedstawione uregulowania prawne, stwierdzić należy, iż dostawa opisanego gruntu podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. według stawki 22%, gdyż grunt ten - jak wynikało ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - był w chwili sprzedaży przeznaczony pod zabudowę.

Zwolnieniem określonym w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług są objęte bowiem wyłącznie tereny niezabudowane inne niż budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, zatem przepis ten w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania.

W przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostaje fakt, iż Spółka od 2003 r. do chwili sprzedaży gruntu opłacała podatek rolny.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska Nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.