ITPP1/443-652/09/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2009 r. (data wpływu 13 lipca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 13 lipca 2009 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pożyczki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zakupiła nieruchomość od firmy "X" z siedzibą w Polsce. Z tytułu tejże transakcji powstała wierzytelność wynikająca z ceny sprzedaży, którą od zbywcy ww. rzeczy przejęła osoba fizyczna, będąca jednocześnie rezydentem szwajcarskim. W związku z powyższym Spółka spłaciła nowemu wierzycielowi część zobowiązania, a pozostałą część zamieniono na pożyczkę. Umowę zawarto w Szwajcarii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zawarcie umowy pożyczki jest zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy - usługi pośrednictwa finansowego.

Zdaniem Spółki, udzielenie pożyczki zalicza się do usług pośrednictwa finansowego pozostałego (dział 65 sekcja J PKWiU). Usługi pośrednictwa finansowego są zwolnione od podatku od towarów i usług (art. 43 ust. 1 ustawy w zw. z poz. 3 zał. nr 4 do ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Natomiast z treści art. 8 ust. 3 ustawy wynika, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Wskazać również należy na treść przepisu art. 8 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym, przy określaniu miejsca świadczenia usług, o którym mowa w art. 27 i 28, usługi są identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych, jeżeli dla tych usług przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsce zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Powyższa zasada ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy nie znajdują zastosowania regulacje szczególne.

Natomiast regulacje szczególne mają zastosowanie, gdy przedmiotem świadczonych usług są m.in. usługi wymienione w art. 27 ust. 4 pkt 4 ustawy, tj. usługi bankowe, finansowe i ubezpieczeniowe łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki.

Stosownie do postanowień art. 27 ust. 3 pkt 2 ustawy, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Uwzględniając zatem powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy nabywcą usługi finansowej będzie podatnik mający siedzibę na terytorium państwa Wspólnoty (Polska), ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę (np. Szwajcaria), czynność taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Wobec powyższych regulacji prawnych, nabycie usług finansowych świadczonych przez podmiot (rezydenta szwajcarskiego), nieposiadającego zarówno siedziby, jak i stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, należy uznać za import usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, podlegający opodatkowaniu na terenie kraju. Spółka, jako usługobiorca tych usług będzie zobowiązana do ich rozliczenia.

Jak wskazano w treści wniosku, Spółka otrzymała od osoby fizycznej (rezydenta szwajcarskiego) pożyczkę na pokrycie części zobowiązania związanego z nabyciem nieruchomości od firmy "X". Umowa pożyczki sklasyfikowana została w sekcji J działu 65 PKWiU jako usługa pośrednictwa finansowego.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Z powołanej definicji wynika, że umowa pożyczki nie wymaga określenia przeznaczenia przedmiotu pożyczki, ani wynagrodzenia w postaci odsetek, ani czasu trwania pożyczki, ani też zabezpieczenia zwrotu pożyczki. Nie wymaga również określenia sposobu wykonania tej umowy, pozostawiając stronom umowy regulacje tych kwestii. Oznacza to, że kwotę pożyczki pozostawia się do dyspozycji pożyczkobiorcy na zasadach przewidzianych w umowie.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, przekształcenie części niespłaconej wierzytelności należy uznać za umowę pożyczki.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych świadczone poza systemem bankowym zaliczane są do grupy usług pośrednictwa finansowego, sklasyfikowanego w sekcji J. dział 65 PKWiU, a tego rodzaju działalność mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 powołanej ustawy. Wobec powyższego udzielanie pożyczek podlega regulacjom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w cyt. ustawie o podatku od towarów i usług oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy.

W załączniku tym, stanowiącym wykaz usług zwolnionych od podatku, w pozycji 3 wymieniono usługi mieszczące się w PKWiU w Sekcji J ex (65-67), tj. usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

Użycie przez ustawodawcę"ex" przy grupowaniu PKWiU oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Reasumując, uznać należy, że udzielenie pożyczki przez rezydenta szwajcarskiego na rzecz Spółki stanowi dla Spółki import usług finansowych, podlegający opodatkowaniu na terytorium kraju. W świetle przytoczonych powyżej przepisów do rozliczenia podatku od towarów i usług w tej transakcji obowiązana jest Spółka, jako nabywca przedmiotowych usług. Jednakże usługa ta korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, o ile została ona prawidłowe przyporządkowana przez Spółkę do sekcji J dział PKWiU 65, jako usługa wymieniona w poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS Nr 1 poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług.

Ponadto wskazuje się, iż niniejszą interpretacją nie rozstrzygano kwestii ustalenia podstawy opodatkowania świadczonych usług, jako że nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, ani też nie zawarto własnego stanowiska w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.