ITPP1/443-630/08/DM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 sierpnia 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczonych usług - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 4 sierpnia 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczonych usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie usług turystycznych w kraju i za granicą. Świadczy także usługi w zakresie organizacji wyjazdów służbowych dla firm oraz usług turystycznych. W kosztach organizacji wyjazdów służbowych znajdują się koszty przejazdów, ubezpieczenia, wyżywienia, zakwaterowania. Usługi te fakturowane są na zasadach ogólnych z 22% stawką podatku od towarów i usług, tj. podstawa opodatkowania jest ustalana zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Celem takiego wyjazdu jest wykonywanie stałej pracy, załatwienie spraw służbowych firmy, a nie podróżowanie i turystyka. Wyjazdy zagraniczne poza Unię Europejską są opodatkowane 0% stawką podatku. Świadcząc usługi turystyki dla osób prywatnych dla bezpośredniej korzyści turysty, stosuje Pani szczególne zasady opodatkowania na podstawie przepisów art. 119 ww. ustawy. Nie wykonuje Pani we własnym zakresie żadnych świadczeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi polegające na organizacji wyjazdów służbowych podlegają rozliczaniu na zasadach ogólnych wg właściwej dla danego świadczenia stawki podatku, tj. czy należy ustalać podstawę opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czy też zgodnie z art. 119 tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z tym, że wyjazdy służbowe nie są celem turystycznym, ale celem takiej podróży jest podjęcie i wykonywanie stałej pracy przez pracownika, załatwienie spraw służbowych firmy, a nie podróżowanie i turystyka, świadczone usługi spełniają warunki do zastosowania zasad ogólnych zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wg właściwej dla danego świadczenia stawki podatku i nie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, określonej w art. 119 ustawy. Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych, turysta oznacza osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem nie jest podjecie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc. Zatem osoba podróżująca w ramach wyjazdu służbowego, dla której celem podróży jest podjęcie i wykonywanie stałej pracy poza siedzibą firmy, nie jest turystą w rozumieniu ustawy o usługach turystycznych. Wnioskodawca wskazuje, iż prawidłowym jest więc wystawianie faktur VAT według właściwej dla danego świadczenia stawki. Organizując wyjazd służbowy dla firm nie są bowiem wykonywane usługi turystyki, wobec czego nie ma obowiązku stosowania procedury określonej w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Stosownie do art. 119 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zwrócić należy także uwagę na brzmienie ust. 3 powołanego przepisu, w myśl którego przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Z kolei przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (zdanie drugie ust. 2 art. 119 cyt. ustawy).

Objęte szczególną procedurą opodatkowania "usługi turystyki" w ustawie o podatku od towarów i usług nie zostały zdefiniowane. Przepis art. 119 ust. 2 cyt. ustawy, dotyczący specjalnego systemu opodatkowania marży przy wykonywaniu tychże usług, ogranicza się bowiem jedynie do wymienienia składników świadczonej usługi turystyki, którymi w szczególności mogą być transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. W związku z tym należy odwołać się do się do znaczenia, jakie pojęcie to posiada na gruncie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 z późn. zm.). Jak stanowi art. 3 pkt 1 cyt. ustawy przez usługi turystyczne, należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Turysta w rozumieniu ww. ustawy, to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc (art. 3 pkt 9), natomiast odwiedzający - to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości oraz niekorzystająca z noclegu (art. 3 pkt 10).

Z przywołanych uregulowań wynika, iż przez usługę turystyczną rozumieć należy kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy zatem uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka - w słowniku języka polskiego "turystyka" to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Biblioteka Gazety Wyborczej). Celem zaś usługi turystycznej jest zaspokajanie potrzeb turystów lub odwiedzających.

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, iż w sytuacji świadczenia usług polegających na organizacji wyjazdów służbowych, nie znajdzie zastosowania schemat opodatkowania marży określony w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Celem takiego wyjazdu - jak podkreślił Wnioskodawca - jest bowiem wykonywanie stałej pracy, załatwianie spraw służbowych, nie zaś turystyka. Ponadto zauważyć należy, iż z przytoczonej powyżej definicji turysty i odwiedzającego zawartej w ustawie o usługach turystycznych wynika, iż nie posiada się takiego statusu, jeżeli celem podróży jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości.

Reasumując uznać zatem należy, iż w celu ustalenia podstawy opodatkowania dla usług mających na celu organizację wyjazdów służbowych stosuje się ogólne zasady określone w art. 29 ust. 1 cyt. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej-powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.