ITPP1/443-580/09/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2009 r. (data wpływu 24 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 1997 r. wspólnie z mężem zakupiła Pani grunt na potrzeby własne, w celu prowadzonej działalności gospodarczej w ramach ustawowej wspólności majątkowej. W 1999 r. mąż zmarł i prawo do spadku nabyła Pani oraz o dwoje małoletnich dzieci, w 1/3 części spadku każdy. Grunty nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych, stanowiły majątek osobisty, nigdy nie były zabudowane i nie była na nich prowadzona działalność gospodarcza.

Przed śmiercią mąż prowadził działalność gospodarczą - handel, którą do dnia dzisiejszego kontynuuje Pani w budynku mieszkalnym teściów. W związku z dużym nakładem finansowym nie była Pani w stanie pobudować na tym gruncie budynku przeznaczonego na prowadzoną działalność. Z propozycją wybudowania budynku o przeznaczeniu handlowo-usługowym w zamian za część gruntów (153 m ²) wystąpiła do Pani jedna z firm. Zgodnie z postanowieniem Sądu Rodzinnego, który zezwolił Pani władać majątkiem dzieci, sprzedała Pani część gruntu (153 m ²) i zakupiła od wyżej wymienionej firmy, nakłady na budynek handlowo-usługowy wybudowany na Pani gruncie, z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej. Sprzedaż gruntu odbyła się na podstawie umowy kupna-sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego. Ponadto wskazała Pani, iż jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie handlu detalicznego częściami do samochodów, natomiast niepełnoletnie dzieci (12 i 16 lat) - nie są.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od sprzedanej części gruntu przypadającej na Panią w części 1/3 i 1/3 części przypadającej na dzieci powinna Pani naliczyć podatek od towarów i usług.

Pani zdaniem, nie powinno się naliczać podatku od towarów i usług od sprzedaży części gruntów przypadającej Pani, jak i dzieciom, bowiem grunty nie zostały nabyte w celu dalszej odsprzedaży, lecz na potrzeby własne. Sprzedaż nie miała znamion działalności gospodarczej, a więc nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta miała charakter jednorazowy i nie zachodzą okoliczności wykonywania czynności w sposób częstotliwy (wielokorotnie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na podstawie art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Artykuł 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

W związku z powyższym, aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 1999 r. nabyła Pani wraz z dziećmi w drodze spadku po mężu nieruchomość gruntową. Od momentu nabycia nieruchomość ta nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej. W związku z brakiem środków finansowych na budowę budynku przeznaczonego do prowadzonej działalności gospodarczej sprzedała Pani część gruntu (tj. 153 m ²) firmie, która w zamian za to wybudowała budynek handlowo-usługowy na pozostałej części gruntu.

Grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Jednakże nic nie wskazuje na to, aby dokonując sprzedaży 1/3 udziału w gruncie o powierzchni 153 m ² działała Pani w charakterze handlowca.

Dokonując sprzedaży przedmiotowego gruntu skorzystano z przysługującego Wnioskodawcy prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Stwierdzenie to dotyczy również sprzedaży po 1/3 udziałów w gruncie będących własnością Pani niepełnoletnich dzieci.

Reasumując, należy stwierdzić, iż zbycie gruntu stanowiącego majątek osobisty (nabyty w drodze spadku) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.