ITPP1/443-561/09/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 18 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości gruntowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2009 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości opodatkowania dostawy nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem i osobą prawną. W 2008 r. powziął informację, iż jest właścicielem działki oznaczonej w rejestrze gruntów, jako grunt orny. Z prowadzonej dla działki księgi wieczystej wynika, iż nieruchomość ta była w latach 70-tych własnością Spółdzielni w T., następnie Spółdzielnia połączyła się z Wnioskodawcą również w latach 70-tych. Działka nie była przez te wszystkie lata wykorzystana w działalności Wnioskodawcy. W roku 2009 Wnioskodawca powołał rzeczoznawcę majątkowego w celu określenia wartości nieruchomości. Rzeczoznawca wycenił nieruchomość na kwotę 106 117,00 zł i z taką wartością została ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych.

W chwili nabycia nieruchomości gruntowej (w latach 70-tych) Wnioskodawca nie zamierzał jej sprzedawać. Obecnie zainteresowanie nabyciem przedmiotowej działki wyraził Urząd Miasta, który zamierza przeznaczyć działkę na parking, z uwagi na tak określoną funkcję tego terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Odpłatność za dostawę nieruchomości ustalono w kwocie 95.000 zł.

Wnioskodawca nadmienił, iż nie może zabudować ww. gruntu, gdyż jest to grunt orny. Ponadto nie jest również zainteresowany budową parkingu. W efekcie Wnioskodawca zamierza pozbyć się zbędnego majątku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowego gruntu powinna zostać objęta podatkiem od towarów i usług, czy korzysta ze zwolnienia od tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając wyrok NSA o sygn. akt I FPS 3/07, sprzedaż ww. gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez odpłatną dostawę - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie towarów zostało zdefiniowane przez ustawodawcę w art. 2 pkt 6 ustawy. Należy przez nie rozumieć rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej od lat 70-tych. W 2008 r. nieruchomość ta została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Przedmiotowy grunt nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedać ww. grunt na rzecz Urzędu Miasta, zaznaczając przy tym, że nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, będący podatnikiem dokonuje zbycia składników majątku, tj. gruntu, który otrzymał na skutek połączenia ze Spółdzielnią w T. w latach 70-tych. A zatem, dokonując dostawy w obrocie profesjonalnym, Wnioskodawca działa w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Czynność taka podlega co do zasady opodatkowaniu 22% stawką podatku (art. 41 ust. 1 ustawy). Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

I tak zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. A contrario, jeżeli dany teren jest przeznaczony pod jakąkolwiek zabudowę, jego dostawa nie kwalifikuje się do zwolnienia od podatku i w konsekwencji podlega opodatkowaniu.

Jak wynika z treści przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, w rejestrze gruntów nieruchomość gruntowa oznaczona jest jako grunt orny. Jednak w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego teren, na którym położona jest nieruchomość został przeznaczony na parking.

W świetle ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy). Z treści ww. przepisów wynika jednoznacznie, iż katalog ww. budowli nie jest zamknięty, co oznacza, że do budowli należy zaliczyć również parking.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "gruntu przeznaczonego pod zabudowę". W tej sytuacji należy odwołać się do wykładni literalnej wspomnianego przepisu, jak również posiłkować się przepisami z innych gałęzi prawa, w tym w szczególności przepisów w zakresie prawa zagospodarowania przestrzennego i budowlanego dotyczących klasyfikacji i przeznaczenia gruntów, tj. ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 tejże ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (...) (art. 4 ust. 2).

W związku z powyższym, o charakterze danego gruntu (w tym przypadku o przeznaczeniu pod zabudowę) rozstrzyga odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu, a nie ewidencja gruntu, która określa jedynie sposób jego użytkowania.

Uwzględniając zatem powołany stan prawny oraz przedstawione okoliczności stwierdzić należy, iż dostawa terenów przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele zabudowy (parking) nie mieści się w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a zatem będzie podlegała opodatkowaniu 22% stawką podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.