ITPP1/443-549/07/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2007 r. (data wpływu 23 października 2007 r.) uzupełnionym pismami z dnia 14 i 22 listopada 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 października 2007 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku z tytułu bezumownego korzystania z lokalu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jednostka wynajmuje lokal mieszkalny. Ze względu na zaległości w płatnościach czynszu lokatorowi wypowiedziano umowę najmu lokalu mieszkalnego z nakazem opuszczenia lokalu. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy, lokator nie wyprowadził się, zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Od stycznia 2007 r. naliczana jest opłata za korzystanie z lokalu ze stawką 22%. Jednocześnie w uzupełnieniu do wniosku Strona oświadczyła, iż podjęto kroki zmierzające do eksmisji lokatora. W dniu 9 marca 2007 r. złożono pozew w Sądzie Rejonowym o eksmisję z zajmowanego lokalu mieszkalnego. Na prośbę lokatora, który uregulował zadłużenie do 31 lipca br. zawieszono postępowanie w Sądzie. Obecnie lokator częściowo dokonuje opłat, jego zadłużenie wynosi ok. 700 zł. Zarząd Powiatu podtrzymał decyzję o eksmisji z zajmowanego lokalu. W dniu 8 listopada 2007 r. skierowano pismo do Sądu o odwieszenie postępowania w sprawie opuszczenia zajmowanego lokalu. Termin rozprawy nie jest jeszcze wyznaczony.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy właściwe jest naliczanie podatku VAT ze stawką 22%, czy zastosować zwolnienie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu.

Wnioskodawca wskazuje, iż od stycznia 2007 r. z tytułu bezumownego korzystania z lokalu nalicza podatek VAT ze stawką 22% i stoi na stanowisku, że jest to postępowanie prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. z 2005 r., Dz. U. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie takie odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać odszkodowania uzupełniającego. Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Z treści niniejszego przepisu wynika, iż od chwili rozwiązania umowy najmu do faktycznego opuszczenia lokalu korzystanie z nieruchomości ma charakter korzystania bez tytułu prawnego. Taki stan posiadania nie jest znany ustawie o podatku od towarów i usług.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również;

Postępowanie Wnioskodawcy wyczerpuje przesłankę, zawartą w art. 8 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy. Rozwiązując umowę najmu z nierzetelnym najemcą Wnioskodawca nie powziął wszystkich czynności mających na celu odzyskanie nieruchomości. Rozwiązanie umowy de facto wskazuje na obowiązek a nawet konieczność opuszczenia zajmowanej nieruchomości. Z powziętych kroków zmierzających do eksmisji lokatora, Strona wycofała się na skutek uregulowania przez lokatora należności. Takie zachowanie wskazuje na faktyczne pogodzenie się z zaistniałą sytuacją, czy też wręcz tolerowanie nierzetelnego lokatora. Z charakteru podatku VAT wynika, że obciąża on konsumpcję. W związku z faktem, iż pomimo rozwiązania umowy najemca nie opuszcza lokalu, a następnie dokonuje wpłat z tytułu odszkodowania w wysokości odpowiadającej kwocie najmu, uznać należy, że mamy do czynienia z konsumpcją, a w konsekwencji z usługą.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 tejże ustawy - wynosi 22%, jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku. I tak, stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy, zwalnia się od podatku od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Pod pozycją 4 tego załącznika wymieniono usługi sklasyfikowane pod nr PKWiU ex 70.20.11 - "usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe".

A zatem kwoty uzyskane jako bezprawne korzystanie z lokalu w okresie od stycznia do listopada br. stanowią usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, zwolnioną z podatku na postawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.