ITPP1/443-424/08/AJ

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 11 sierpnia 2008 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPP1/443-424/08/AJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2008 r. (data wpływu 12 maja 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie opodatkowania nieodpłatnego użyczenia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 20 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego użyczenia nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej jest Pan podatnikiem podatku od towarów i usług. Obecnie, ze względu na stan zdrowia, zamierza Pan nieodpłatnie użyczyć córce dla celów prowadzenia przez nią działalności, nieruchomości, w których do chwili obecnej prowadził Pan swoją działalność gospodarczą. Będące przedmiotem zaplanowanego użyczenia nieruchomości to wybudowane przez Pana pawilony handlowe. Budowę jednego z nich zakończył Pan w 2002 r. i dokonywał Pan w związku z tym odliczenia podatku naliczonego w latach 1999-2000. Natomiast budowa drugiej nieruchomości została zakończona w lutym 2005 r. W tym przypadku odliczenia podatku naliczonego dokonał Pan w latach 2003-2004. Z nadesłanego uzupełnienia wynika, że nie ponosił Pan żadnych wydatków na ulepszenia tych nieruchomości. Obie nieruchomości są przez Pana wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z nieodpłatnym użyczeniem córce lokali dla celów prowadzenia przez nią działalności gospodarczej wystąpi podatek należny oraz czy należy w tej sytuacji zwrócić podatek odliczony w związku z poniesionymi kosztami budowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne użyczenie córce lokali dla celów prowadzenia działalności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz nie powoduje konieczności zwrotu podatku naliczonego, odliczonego w związku z poniesionymi kosztami budowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług co do zasady podlegają czynności wykonywane odpłatnie. Jednakże ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług.

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przypadku umowy użyczenia nie ma miejsca przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zatem użyczenie nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast z art. 8 ust. 2 wynika, że tak jak odpłatne świadczenie usług, traktuje się nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części.

Z powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą zaistnieć dwie przesłanki:

* brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem

,

* istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami

.

Za usługi niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Z powyższych zapisów wynika, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne przy łącznym spełnieniu następujących warunków: świadczone usługi nie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami (w całości lub części).

Umowa użyczenia jest jedną z umów nazwanych, obok najmu i dzierżawy, regulujących zasady używania rzeczy. Zgodnie z zapisem art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami tej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność.

Jak już wskazano, zasadą jest, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności o charakterze odpłatnym - odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Usługi świadczone nieodpłatnie, co do zasady, nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Jednakże istnieją wyjątki od tej zasady, zgodnie z którymi opodatkowaniu podlega również świadczenie usług nie mających charakteru odpłatnego i jest zrównane w zakresie opodatkowania z odpłatnym świadczeniem usług (art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że ze względu na stan zdrowia, Wnioskodawca zamierza użyczyć córce lokale (które mają służyć prowadzonej przez nią działalności gospodarczej). Należy stąd wnioskować, iż świadczenie to nie jest związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa.

Ponadto ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z budową nieruchomości mających być przedmiotem umowy użyczenia i dokonał tych odliczeń.

Odnosząc treść powołanych przepisów prawa do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż skoro użyczenie nieruchomości dla celów prowadzenia działalności córce, nie jest związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa oraz przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z budową przedmiotowych nieruchomości, to spełnione zostały tym samym warunki wynikające z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, aby uznać nieodpłatne użyczenie nieruchomości za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu.

Kwestie odliczania częściowego podatku oraz korekt podatku naliczonego regulują przepisy art. 90-93 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

Jak stanowi art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym, są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat a w przypadku nieruchomości - w ciągu 10 lat, licząc począwszy od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości - jednej dziesiątej, kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

W tym miejscu wskazać należy na odrębności w kontekście obowiązku dokonywania korekty podatku naliczonego, związane z datą nabycia poszczególnych środków trwałych.

Zasady korygowania odliczonego podatku zawarte w powołanych przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dotyczą towarów i usług nabywanych po dniu 30 kwietnia 2004 r., tj. w okresie obowiązywania tej ustawy. Nie zachodzi obowiązek dokonywania korekt, w przypadku, gdy towary i usługi nabyte zostały przed dniem 1 maja 2004 r. W stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) nie przewidywały konieczności dokonywania tego typu korekt. Jeżeli nabywane towary i usługi służyły sprzedaży opodatkowanej, to w myśl przepisów tej ustawy, podatnik nabywał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, związanego z ich nabyciem. Powyższe wynika z regulacji zawartej w art. 163 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że w stosunku do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych przed dniem 1 maja 2004 r. stosuje się przepisy art. 20 ust. 5 powołanej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Natomiast zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756) do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych po dniu 30 kwietnia 2004 r. lecz przed dniem wejścia w życie ustawy, mają zastosowanie przepisy art. 91 ust. 2 ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym. Zatem zastosowanie będzie miała treść art. 91 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2005 r..

Zgodnie z tym przepisem po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-7, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli kwota korekty nie przekroczy 0,01% kwoty podatku naliczonego podlegającego korekcie. Ponadto art. 91 ust. 2 ww. ustawy wskazuje, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, z wyłączeniem tych, w odniesieniu do których wydatki poniesione na ich nabycie jednorazowo mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (tj. wartość ich nie przekracza 3.500 zł), korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości - w ciągu 10 lat, począwszy od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości - jednej dziesiątej, kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w odniesieniu do których wydatki poniesione na ich nabycie jednorazowo mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się to prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Ze złożonego wniosku wynika, że przyjęcie do użytkowania jednej nieruchomości nastąpiło w 2002 r. zaś drugiej w lutym 2005 r.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego przy uwzględnieniu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w odniesieniu do nieruchomości, przyjętej do użytkowania w 2002 r., Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego związanego z wydatkami poniesionymi na budowę, bowiem w tym przypadku nie mają zastosowania postanowienia zawarte w treści art. 90 i 91 ustawy.

Jak już wcześniej wykazano, w przedstawionej sytuacji nieodpłatne użyczenie nieruchomości, należy traktować jako odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem w odniesieniu do nieruchomości przyjętej do użytkowania w 2005 r. należy stwierdzić, że przeznaczenie tej nieruchomości, jako nadal służącej czynnościom opodatkowanym, się nie zmieni (z racji konieczności opodatkowania przekazania w użytkowanie). Wobec tego, w przedmiotowej sytuacji nie będą miały zastosowania regulacje zawarte w art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług, tym samym nie wystąpi obowiązek dokonania zwrotu podatku odliczonego w związku z budową nieruchomości, mającej być przedmiotem umowy użyczenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl