ITPP1/443-345/10/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2010 r. (data wpływu 8 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów osobowych oraz paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu do ich napędu - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów osobowych oraz paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu do ich napędu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka dokonała zakupu samochodów osobowych, które wykorzystywała i wykorzystuje do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Spółka ponadto nabyła i nabywa paliwo silnikowe, oleje napędowe oraz gaz do tych samochodów w związku z ich użytkowaniem w zakresie wykonywanych czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Kierując się brzmieniem art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w przypadku nabycia:

* w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. samochodu osobowego o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ=357kg + n x 68kg, gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy,

Spółka pomniejszała kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, stanowiącą 50% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu samochodu, nie więcej jednak niż 5.000 zł;

* w okresie od 22 sierpnia 2005 r. samochodu osobowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony, Spółka pomniejszała kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, stanowiącą 60% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu samochodu, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, w oparciu o przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie dokonywano obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego od nabywanych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego określoną na fakturze zakupu samochodów osobowych, które wykorzystuje do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, tj. bez ograniczenia wskazanego w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, jak również o kwoty podatku naliczonego określone na fakturze zakupu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do napędu samochodów osobowych wykorzystywanych do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, w związku z ich użytkowaniem w zakresie wykonywanych czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Opierając się na treści art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (...) oraz wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. sygn. C-414/07, Wnioskodawca sadzi, że ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego określoną na fakturze zakupu samochodów osobowych, które Spółka wykorzystuje do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, tj. bez ograniczenia wskazanego w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT oraz o kwoty podatku naliczonego określone na fakturze zakupu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do napędu przedmiotowych samochodów osobowych wykorzystywanych w ww. działalności.

Uzasadniając zajęte w sprawie stanowisko, Wnioskodawca twierdzi, że wyrok ETS w sprawie C-414/07 odniósł się do zgodności z prawem unijnym istniejących w polskim systemie VAT ograniczeń w prawie do odliczenia VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów wykorzystywanych w ramach działalności gospodarczej.

Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, potwierdza również przytoczone we wniosku uzasadnienie wyroku, jaki zapadł przed WSA w Krakowie w dniu 3 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 147/09, będącym następstwem skierowanego przez ten sąd pytania w trybie prejudycjalnym do Trybunału.

Według Wnioskodawcy, istotą wyroku ETS jest stwierdzenie, że przepisy wprowadzone 1 maja 2004 r. oraz 22 sierpnia 2005 r. są niezgodne z prawem unijnym, w zakresie, w jakim rozszerzają ograniczenia do odliczenia VAT naliczonego od zakupu paliwa w stosunku do regulacji obowiązujących na dzień 30 kwietnia 2004 r.

Jednocześnie, Wnioskodawca zaznacza, iż wykładnia orzeczenia ETS, z mocy art. 234 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, nie jest ograniczona do konkretnej sprawy, ale jest wiążąca zarówno dla sądów krajowych, jak i organów administracji publicznej, w tym organów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrok ETS, mimo, że dotyczy odliczenia VAT od zakupu paliwa, może być odpowiednio stosowany w zakresie prawa do odliczenia VAT od nabycia samochodów ze względu na ścisły związek tych przepisów z prawem do odliczenia VAT od zakupów paliwa.

W opinii Wnioskodawcy, nie są znane podstawy prawne w polskim systemie VAT pozwalające na interpretację, że wyrok ETS obecnie uprawnia podatników jedynie do pełnego odliczenia VAT naliczonego zarówno od nabycia samochodu, jak i do odliczenia VAT od zakupu paliwa, jeżeli przysługiwało im takie prawo na mocy stanu prawnego obowiązującego na dzień 30 kwietnia 2004 r., a utracili to prawo 1 maja 2004 r. lub jeżeli byli uprawnieni do takiego odliczenia na mocy stanu prawnego obowiązującego pomiędzy 1 maja 2004 r. a 21 sierpnia 2005 r., a prawo to utracili po nowelizacji z 22 sierpnia 2005 r.

Takie stanowisko, jak podkreśla Wnioskodawca, wskazywałoby bowiem, że podatnicy, w tym Spółka, powinni określić swoje prawo do odliczenia VAT na podstawie nieobowiązujących już formalnie przepisów, tj. uchylonej przez polski parlament ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Ustawa ta została uchylona z dniem 1 maja 2004 r. w całości i żaden wyrok ETS, który dotyczy ustawy, jaka weszła w życie po tej dacie, nie przywróci jej mocy obowiązywania.

Wnioskodawca uważa, że w konsekwencji przekroczenia przez Polskę dopuszczalnych ograniczeń wyznaczonych przez art. 17 ust. 6 akapit drugi Dyrektywy VAT, od dnia 1 maja 2004 r. nie obowiązują w polskim systemie VAT żadne przepisy ograniczające prawa do odliczenia VAT z faktur dotyczących nabycia samochodów, w tym samochodów osobowych oraz paliwa do ich napędów, z wyjątkiem przepisów mówiących o związku takich zakupów z działalnością opodatkowaną (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT). Zakazy wprowadzone ustawą o VAT obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. są sprzeczne z prawem Unii Europejskiej, co jednoznacznie orzekł ETS.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółka w okresie od 1 maja 2004 r. miała i ma nadal prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego określoną na fakturze zakupu samochodów osobowych, które wykorzystywane są do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, tj. bez ograniczenia wskazanego w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT oraz o kwoty podatku naliczonego określone na fakturze zakupu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do napędu samochodów osobowych wykorzystywanych do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, w związku z ich użytkowaniem w zakresie wykonywanych czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl powyższego przepisu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku czy też niepodlegających temu podatkowi.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, o czym stanowi art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

W okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. przepis art. 86 ust. 3 stanowił, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg, gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Ponadto, art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. - stanowił, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 tej ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 2, obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z kolei, art. 25 ust. 1 pkt 3a tej ustawy, ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych, brzmiał następująco: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

W momencie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej była VI Dyrektywa Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145 z późn. zm.). Obecnie Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006. 347. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw.

Na gruncie prawa Unii Europejskiej istnieje zatem możliwość stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy formułuje zasadę "standstill" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "standstill" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonanie zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście, uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zakupiła w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. samochód osobowy o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ=357kg + n x 68kg, gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy,

W tym przypadku Spółka pomniejszała kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, stanowiącą 50% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu samochodu, nie więcej jednak niż 5.000 zł natomiast w okresie po dniu 22 sierpnia 2005 r. nabyto samochód osobowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony. W przypadku tego nabycia Spółka pomniejszała kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, stanowiącą 60% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu samochodu, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Jednocześnie, w oparciu o przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie dokonywano obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego od nabywanych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy.

Mając na uwadze treść powołanych przepisów oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że prawidłowo Spółka dokonała obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych w sposób opisany we wniosku. W tej sytuacji Spółce nie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego określonego w fakturach VAT dokumentujących nabycie przedmiotowych samochodów osobowych.

Należy jednocześnie uwzględnić okoliczność, że z uregulowań obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r. wynika, że na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, podatnikom w ogóle nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodów osobowych. W związku z powyższym stwierdzić należy, że przepisy ustawy obowiązującej od dnia 1 maja 2004 r. przewidują dla podatników korzystniejsze rozwiązanie w przypadku nabycia samochodów osobowych, ponieważ w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. możliwe było odliczenie podatku naliczonego w wysokości 50% kwoty podatku określonej na fakturze - nie więcej jednak niż 5.000 zł. Natomiast od dnia 22 sierpnia 2005 r. kwota odliczenia uległa zwiększeniu do 60% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Konsekwencją powyższego jest brak prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie paliw silnikowych, olejów napędowych oraz gazu do ww. samochodów osobowych, stosownie do postanowień art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, zarówno w brzmieniu obowiązującym pomiędzy dniem 1 maja 2004 r. a 21 sierpnia 2005 r., jak i od dnia 22 sierpnia 2005 r.

A zatem jako nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie obowiązują w polskim systemie VAT żadne przepisy ograniczające prawo do odliczenia VAT z faktur dotyczących nabycia samochodów, w tym samochodów osobowych oraz paliwa do ich napędów, z wyjątkiem przepisów stanowiących o związku takich zakupów z działalnością opodatkowaną. W związku z tym tut. organ nie może również podzielić stanowiska Wnioskodawcy jakoby zakazy wprowadzone obowiązującą ustawą o podatku od towarów i usług - a dotyczące również zagadnienia poruszonego w niniejszej sprawie - były sprzeczne z prawem Unii Europejskiej, co - jak twierdzi Wnioskodawca - jednoznacznie orzekł ETS. Powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie ETS zapadło bowiem na gruncie przepisów ograniczających od dnia 1 maja 2004 r. prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu (chodzi o samochody inne niż osobowe) - natomiast problem, którego dotyczy niniejszy wniosek, sprowadza się do ustalenia, czy w przypadku nabycia samochodów osobowych w okresie od dnia akcesji Polski do UE (w którym to przypadku przepisy są korzystniejsze dla podatników od dnia 1 maja 2004 r.) ograniczone było prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem oraz zakupem paliw do tych samochodów - a wiec dotyczy odmiennych okoliczności faktycznych.

Końcowo, zaznacza się, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga możliwości odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie przedmiotowych pojazdów w pełnej wysokości oraz z tytułu nabycia paliw do tych pojazdów poprzez dokonanie korekty tego podatku, jak również nie dokonano analizy możliwości tej korekty w kontekście przedawnienia uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takich faktur zakupu w sytuacji, gdy ewentualne nabycia (zakup samochodu, paliwa) miały miejsce w 2004 r., ponieważ nie było to przedmiotem zapytania ze strony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń