ITPP1/443-326/08/KM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2008 r. (data wpływu 4 kwietnia 2007 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismami z dnia 11 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 29 sierpnia 2003 r. wraz z żoną nabył Pan niezabudowaną nieruchomość rolną z zamiarem budowy budynku mieszkalnego całorocznego, otrzymując z gminy decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W grudniu 2003 r. nabył Pan także nieruchomość położoną "bardziej atrakcyjnie", posiadającą pełne warunki do realizowania zabudowy, na której (w lipcu 2006 r.) rozpoczął budowę domu całorocznego. W styczniu 2004 r. zapadła decyzja o podziale pierwszej nieruchomości na 3 działki z przeznaczeniem dla córek, które jednak ze względów osobistych (wyjazdu do innej miejscowości i krajów UE) nie wykorzystały ich do celów mieszkaniowych. Brak środków finansowych oraz konieczność zakończenia budowy domu zmusił Pana do zbycia jednej z działek i sprzedaży dwóch pozostałych. Wskazał Pan, że nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej (od dwóch lat - emeryt).

W uzupełnieniu wniosku zaznaczono, iż przedmiotowe grunty to nieruchomości niezabudowane, przeznaczone pod zabudowę, które nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej lub rolniczej, a podziału jednej z nich dokonano w celu przekazania córkom (do czego jednak nie doszło). Działki, które od 5 lat leżą odłogiem (co roku zleca Pan wykoszenie chwastów), zostaną sprzedane rodzinie i znajomym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek budowlanych opisanych we wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotem sprzedaży jest majątek osobisty, który nie został nabyty do celów działalności gospodarczej, a podatnik nie może być traktowany jako podmiot gospodarczy realizując okazjonalnie czynność opodatkowaną. Sprzedaż zatem przedmiotowych działek budowlanych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6).

Artykuł 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

W związku z powyższym, aby dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Na uwagę zasługuje także fakt, iż uznanie osoby za podatnika w myśl ustawy, uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Uzasadnionym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynność dostawy towarów, jeśli zbywają część majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe, uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku VAT.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że nabył Pan z zamiarem budowy domu mieszkalnego całorocznego niezabudowaną nieruchomość rolną, w stosunku do której uzyskał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W krótkim okresie czasu, z uwagi na atrakcyjniejsze położenie, zakupił Pan w tej samej miejscowości kolejną nieruchomość, na której rozpoczął budowę domu. W związku z tym dokonano podziału pierwszej nieruchomości na trzy działki z przeznaczeniem dla córek, które jednak ze względów osobistych (wyjazdu do innej miejscowości i krajów UE) nie wykorzystały ich do celów mieszkaniowych. Brak środków finansowych oraz konieczność zakończenia budowy domu zmusił Pana do zbycia jednej z działek i sprzedaży w przyszłości dwóch pozostałych.

W nadesłanym do wniosku uzupełnieniu wskazał Pan, że przeznaczone do sprzedaży nieruchomości gruntowe nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ani rolniczej, a z opisu stanu faktycznego wynika, że dalsza odsprzedaż nie była celem nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Oznacza to zatem działanie Strony w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania. Wnioskodawca sprzedał jedną i zamierza dokonać sprzedaży dwóch działek, należących do majątku prywatnego. Planuje bowiem dokonać sprzedaży na rzecz rodziny i znajomych nieruchomości gruntowej jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Jednakże nic nie wskazuje na to, aby dokonując sprzedaży gruntu działał Pan w charakterze handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że nabyto grunt w celu odsprzedaży, ponieważ jak wskazał Pan we wniosku nabył do majątku osobistego nieruchomość gruntową w celu zaspokojenia potrzeb mieszkalnych własnych i najbliższej rodziny. Sprzedając grunt korzysta Pan z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym sprzedaż działek dokonana przez Pana nie będzie stanowiła działalności gospodarczej, z uwagi na fakt, iż transakcje nie mają charakteru zarobkowego, lecz związane są z przysługującym podatnikowi prawem do rozporządzania własnym majątkiem.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, a także obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż zbycie nieruchomości gruntowej stanowiącej majątek osobisty nie stanowi działalności gospodarczej, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.