ITPP1/443-269/09/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu 25 marca 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 4 maja 2009 r. oraz 22 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 marca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan postępowanie egzekucyjne z nieruchomości należącej do dwóch dłużników. Sąd prowadzi dla tej nieruchomości księgę wieczystą. W skład nieruchomości wchodzi działka geodezyjna nr 131/1 o powierzchni 0,8600 ha, zabudowana następującymi budynkami:

* budynek produkcyjny o powierzchni 525 m ² - rok budowy: połowa lat 80 - tych;

* budynek magazynowy o powierzchni 132 m ² - rok budowy: połowa lat 90 - tych;

* budynek magazynowy o powierzchni 195 m ² - rok budowy: lata 90 - te;

* łącznik pomiędzy budynkami o powierzchni 25 m ².

Według oświadczenia dłużników, dokumentacja tej działalności i akty notarialne uległy zniszczeniu kilka lat temu na skutek zatopienia pomieszczenia biurowego i nie oni posiadają żadnej dokumentacji.Względem wskazanej nieruchomości nie obowiązuje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania, uchwalonym uchwałą z dnia 2 października 2000 r., nieruchomość położona jest w strefie E, tj. strefa osadnictwa ekstensywnego. Nieruchomość leży na obszarze, dla którego zalecono opracowanie planu (MPZP). W uprzednio obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego grunt posiadał funkcję przemysłowo - składową. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów działka należy do klasy KVI - łąki trwałe, RVI - grunty orne.Dłużnicy zostali wezwani przez Pana do złożenia oświadczenia, czy przysługiwało im prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przy nabyciu nieruchomości, czy ponieśli nakłady przewyższające 30% wartości początkowej nieruchomości i skorzystali z prawa do odliczenia tego podatku od tych nakładów oraz czy rozliczyli się z urzędem skarbowym, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług.Jeden z dłużników złożył oświadczenie do akt komorniczych, że poniósł nakłady przewyższające 30% tej wartości i skorzystał z prawa do odliczenia podatku VAT od nakładów od czasu jego obowiązywania. Następnie w dniu 19 marca 2009 r. złożył ponownie oświadczenie, w którym zaprzeczył, że poniósł nakłady. Wezwał Pan dłużnika celem wyjaśnienia ww. rozbieżności w oświadczeniach. Dłużnik oświadczył, że nie zrozumiał do końca oświadczenia. Stwierdził on, że ponosił nakłady przewyższające 30% wartości początkowej nieruchomości, przy czym nie odliczał od nich podatku od towarów i usług. Zaliczył natomiast ww. nakłady do kosztów uzyskania przychodów. Nieruchomość zakupiona była jako niezabudowana i została zabudowana magazynami na potrzeby działalności gospodarczej - hurtownia alkoholi.Pismem z dnia 4 maja 2009 r. doprecyzowano wniosek. Wskazanym pismem uszczegółowiono, iż ww. dłużnik oświadczył, że stał się współwłaścicielem nieruchomości w 1982 r. kiedy nie istniał jeszcze podatek od towarów i usług (dłużnik w tym czasie nie był podatnikiem podatku VAT, nie odliczył podatku, ponieważ nie był do tego uprawniony), natomiast przy jej zakupie nie była wystawiona faktura VAT. Jednocześnie we wskazanym uzupełnieniu zaznaczono, iż dłużnik nie wprowadził tej nieruchomości do ewidencji podatku VAT.Wystąpił Pan z wnioskiem do naczelnika urzędu skarbowego z pytaniami: czy dłużnikom przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przy zakupie nieruchomości, czy ponieśli nakłady przewyższające 30% wartości początkowej tej nieruchomości i skorzystali z prawa do odliczenia podatku od tych nakładów oraz czy przy likwidacji działalności gospodarczej rozliczyli się z urzędem skarbowym, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług.W odpowiedzi na ww. zapytanie naczelnik urzędu stwierdził, że jeden z dłużników prowadził działalność gospodarczą od 15 listopada 1991 r. do dnia 10 maja 2008 r. Podatnikiem VAT był on w okresie od 5 lipca 1993 r. do 10 maja 2008 r., przy czym w okresie od 30 czerwca 1993 r. do 1 marca 2004 r. nie było obowiązku składania deklaracji VAT-7. Po zakończeniu działalności gospodarczej, w dniu 4 czerwca 2008 r. złożył on do urzędu skarbowego pismo, iż na dzień likwidacji firmy nie posiadał żadnych materiałów, surowców, maszyn, urządzeń. Jednocześnie naczelnik urzędu skarbowego poinformował Pana, iż nie jest w stanie stwierdzić, czy w danym okresie rozliczeniowym podatnik skorzystał z prawa do odliczenia podatku.W stosunku do drugiego dłużnika, naczelnik urzędu skarbowego stwierdził, iż prowadził on działalność gospodarczą okresie od 1 października 1997 r. do 1 marca 2004 r. oraz, że nie jest i nie był podatnikiem podatku od towarów i usług.Ponadto, pismem z dnia 22 maja 2009 r., wskazał Pan, iż dłużnicy są małżonkami, między którymi istnieje ustawowa wspólnota majątkowa, natomiast przedmiotowa nieruchomość stanowi ich współwłasność we wspólności ustawowej małżeńskiej. Jednocześnie uszczegółowiono, iż nieruchomość była wykorzystywana przez oboje dłużników w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, jak również żaden z nich nie wprowadził jej do ewidencji podatku VAT, nie odliczali oni podatku VAT oraz nie przysługiwało im odliczenie.

W związku z powyższym, pismem z dnia 4 maja 2009 r., zadano następujące pytanie.

Czy istnieje obowiązek w podatku od towarów i usług od sprzedaży licytowanej w postępowaniu egzekucyjnym ww. nieruchomości i jaka byłaby stawka procentowa tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w piśmie z dnia 4 maja 2009 r., nie będzie istniał obowiązek podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Oznacza to, że organy egzekucyjne i komornicy sądowi stają się płatnikami tego podatku, jednakże tylko od tych czynności, które - gdyby wykonywane były przez podatnika podatku od towarów i usług - rodziłyby obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów. Aby więc ww. organy egzekucyjne i komornik sądowy stały się płatnikiem tego podatku, dłużnik musi być podatnikiem podatku od towarów i usług i podlegać obowiązkowi podatkowemu z tego tytułu.

Do obowiązków płatnika, zgodnie z treścią art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), należy natomiast obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 wskazanej ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Natomiast przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż sprzedaż majątku wykorzystywanego w celach prowadzonej działalności bezsprzecznie wiąże się z tą działalnością, ponieważ stanowi zbycie aktywów przedsiębiorcy. Ponadto z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż dłużnicy nie prowadzą już działalności gospodarczej.

Podstawą opodatkowania w myśl art. 29 ust. 1 ustawy - jest obrót, obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

W przypadku zbycia zabudowanych gruntów w zakresie podatku od towarów i usług czynność ta będzie uzależniona od statusu budynków i budowli na tym gruncie posadowionych.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, grunt na którym są one posadowione dzieli ich byt prawny w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

W myśl art. 41 ust. 1 omawianej ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-2c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu, w tym zabudowanego, stanowi dostawę towaru i podlega - co do zasady - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 tej ustawy. Ustawodawca na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r., zwolnił jednakże od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

Zgodnie z zawartą w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług definicją, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności opodatkowanych, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Ponadto, z dodanego z dniem 1 stycznia 2009 r. art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy, wynika, iż zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

* w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

* dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b) - na podstawie dodanego z dniem 1 stycznia 2009 r. art. 43 ust. 7a ustawy - nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego - przy pewnej rozbieżności złożonych Wnioskodawcy oświadczeń dłużników egzekwowanej należności - wynika, iż dłużnicy nie dokonali odliczenia podatku naliczonego i nie przysługiwało im takie prawo w związku z przedmiotową nieruchomością, którą wykorzystywali w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednocześnie Wnioskodawca zaznaczył, iż nie nastąpiło ulepszenie budynków znajdujących się na tej nieruchomości.

Konfrontacja przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego z powołanymi przepisami prawa prowadzi do wniosku, że planowana sprzedaż zabudowanej nieruchomości korzystać może - przy założeniu, że w stosunku do przedmiotowej nieruchomości dłużnikom nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz nie poniesiono wydatków na jej ulepszenie, względem których dłużnicy mieli prawo do odliczenia podatku naliczonego, a jeżeli ponieśli takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tego obiektu - ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług w powiązaniu z art. 29 ust. 5 tej ustawy. Wobec powyższego nie będzie Pan obowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji nieruchomości będącego własnością dłużników. Oznacza to tym samym, iż wskazana transakcja - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - rodzić będzie obowiązek podatkowy, choć na mocy ww. preferencji podatkowej, korzystać może ze zwolnienia od podatku VAT.

Z powyższych względów prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.