ITPP1/443-247/09/DM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2009 r. (data wpływu 19 marca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 kwietnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podstaw do refakturowania, przy zastosowaniu obniżonej stawki podatku od towarów i usług, opłat za media na najemców lokali użytkowych - jest prawidłowe.

W dniu 19 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek uzupełnionym pismem z dnia 20 kwietnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podstaw do refakturowania, przy zastosowaniu obniżonej stawki podatku od towarów i usług, opłat za media na najemców lokali użytkowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka cywilna jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali użytkowych, które są własnością wspólników Spółki. Lokale użytkowe są przeznaczone na cele działalności gospodarczej najemców. Budynek, w którym znajdują się lokale będące przedmiotem najmu, jest własnością wspólnoty mieszkaniowej, która co miesiąc obciąża właścicieli lokali kosztami administracyjnymi, wody, c.o., wywozu śmieci i innymi kosztami utrzymania części wspólnych nieruchomości. Wspólnota jako podmiot nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług i z tytułu wymienionych kosztów nie wystawia faktur VAT. Najemców, zgodnie z umową najmu (w umowie najmu lokali między spółką a najemcami zawarty jest zapis, iż koszty o których mowa, faktycznie będą ponoszone przez najemców a Spółka, jako właściciel będzie obciążała najemców na podstawie rachunków wystawianych przez wspólnotę) Spółka obciąża z tytułu czynszu fakturą VAT stosując 22% stawkę podatku, natomiast z tytułu poniesionych przez Spółkę kosztów c.o., wody, wywozu śmieci, fakturą VAT doliczając 22% stawkę podatku od towarów i usług. Spółka podkreśla, że obciążając najemców kosztami nie pobiera z tego tytułu marży ani żadnych innych dodatkowych opłat.

W związku z powyższym w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie:

Czy pomimo braku źródłowej faktury VAT, Spółka ma prawo stosować na wystawianej dla najemcy fakturze VAT za media, 7% stawkę podatku używając odpowiedniego oznaczenia PKWiU.

Zdaniem Wnioskodawcy, refakturowanie ww. kosztów nie jest możliwe poprzez wystawianie faktur VAT z zastosowaniem obniżonej 7% stawki podatku od towarów i usług, gdyż Spółka nie otrzymuje faktury VAT, która stanowiłaby podstawę refakturowania i stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z zapisu art. 106 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, którą zgodnie z art. 2 pkt 22 jest również odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka jest obciążana przez wspólnotę mieszkaniową, na podstawie dokumentów nie będących fakturami VAT, kosztami administracyjnymi, wody, centralnego ogrzewania, wywozu śmieci i innymi kosztami utrzymania części wspólnych nieruchomości. Następnie, na podstawie zawartej umowy najmu lokali użytkowych, Spółka z tytułu czynszu oraz ponoszonych wydatków za media wystawia na rzecz najemców faktury VAT z zastosowaniem 22% stawki podatku od towarów i usług, nie doliczając przy tym marży ani żadnych innych opłat. W związku z obciążaniem najemców kosztami za media, tj. c.o., wodę, wywóz nieczystości i odprowadzanie ścieków, Spółka wskazuje, iż nie jest możliwe refakturowanie ww. kosztów poprzez wystawianie faktur VAT z zastosowaniem obniżonej, 7% stawki podatku od towarów i usług.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu użytkowego przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu. W przypadku najmu lokali użytkowych ustawodawca nie zdefiniował jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu "czynszu", a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie regulują kwestii refakturowania. Należy więc w tej sytuacji odwołać się do zapisu zawartego w art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. Nr L 347/1), (wcześniej art. 6 ust. 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE. Nr L 145/1)), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuacje, w których koszty niektórych usług, gdzie odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę, poprzez wystawianie tzw. "refaktur". Należy przyjąć, iż refakturowanie polega na zafakturowaniu przez jeden podmiot innemu podmiotowi, odsprzedaży usług bez doliczania marży, a celem jest przeniesienie kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku. Przyjmuje się, że z refakturowaniem mamy do czynienia, gdy występują następujące okoliczności:

* przedmiotem refakturowania są usługi, z których nie korzysta podmiot (lub korzysta w części), na który wystawiona jest pierwotna faktura,

* sprzedaży (odsprzedaży) dokonuje się po cenie zakupu, bez marży narzuconej przez odsprzedającego,

* podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę (refakturę) z uwzględnieniem tej samej stawki podatku od towarów i usług (bądź stosuje zwolnienie od podatku), która jest na fakturze pierwotnej wystawionej przez usługodawcę,

* strony łączy umowa o charakterze zasadniczym, która zawiera zastrzeżenie o odrębnym rozliczaniu (refakturowaniu) danego rodzaju czynności, które służą realizacji tej umowy.

Przy spełnieniu powyższych warunków dana usługa może być przedmiotem odsprzedaży w drodze refakturowania.

Mając powyższe na uwadze oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że z uwagi na to, iż Spółka nie otrzymuje faktury VAT, która stanowiłaby podstawę refakturowania, nie ma możliwości refakturowania na najemców lokali użytkowych kosztów związanych z mediami, z zastosowaniem obniżonej stawki podatku od towarów i usług. Należy podkreślić, iż wspólnota mieszkaniowa, która nabywa media oraz inne usługi od ich dostawców, pobierając od właścicieli lokali będących członkami tej wspólnoty opłaty tytułem dostarczonych usług nie dokonuje sprzedaży w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wpłaty te stanowią partycypację w kosztach wspólnoty mieszkaniowej przez jej członków. Skoro więc w rozliczeniach wewnątrz wspólnoty nie występuje obrót (sprzedaż), to tym samym przy umownym zastrzeżeniu, co do odrębnego sposobu rozliczania opłat za media, nie można mówić o odsprzedaży mediów przez członka wspólnoty na rzecz osób trzecich, a jedynie o zwrocie wyłożonych środków pieniężnych, która to czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem jeżeli Spółka nie jest stroną umowy o dostawę mediów i nie ponosi kosztów dostawy mediów na podstawie faktur VAT, wówczas w rozliczeniach między Spółką, a najemcą lokalu użytkowego nie występuje odsprzedaż mediów i w tej sytuacji brak jest uzasadnienia do dokumentowania tych czynności fakturą VAT z wykazaną 7% stawką podatku od towarów i usług, na rzecz najemcy. Ponadto zauważa się, że opłaty te mogą zostać wkalkulowane w cenę (jako element kalkulacji otrzymywanej opłaty za najem) świadczonej usługi najmu, czyli mogą stanowić część składową czynszu, pozostając w związku ze świadczoną usługą najmu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.