ITPP1/443-222/13/MN - Podatek od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych przewoźnikom oraz operatorom oraz ustalenia podstawy opodatkowania.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 5 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPP1/443-222/13/MN Podatek od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych przewoźnikom oraz operatorom oraz ustalenia podstawy opodatkowania.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2013 r. (data wpływu 7 marca 2013 r.) uzupełnionym w dniach 2 kwietnia 2013 r. i 29 maja 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych przewoźnikom oraz operatorom oraz ustalenia podstawy opodatkowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych przewoźnikom oraz operatorom oraz ustalenia podstawy opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku, oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.). W myśl art. 16 ww. ustawy za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego mogą być pobierane opłaty. Stawka opłat ustalana jest w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego. W dniu 22 listopada 2012 r. została podjęta uchwała Rady Miasta w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina. Ustalono stawkę opłaty, o której mowa powyżej w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym. Obowiązek ponoszenia przez przewoźników i operatorów opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów wynika z uchwały określającej warunki i zasady korzystania z tych obiektów, wydanej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Uchwała określa, iż warunkiem korzystania z przystanków komunikacyjnych jest wnoszenie opłat w wysokości ustalonej uchwałą Rady Miasta z dnia 22 listopada 2012 r., a korzystanie z przystanków komunikacyjnych następuje na podstawie umowy. Opłaty wnoszone przez przewoźników/operatorów w kwocie stanowiącej iloczyn ilości zatrzymań środków transportu na przystankach komunikacyjnych oraz wysokości stawki opłaty, stanowić będą dochód Gminy.

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym nie precyzuje, czy opłata za korzystanie przez przewoźników i operatorów z przystanków komunikacyjnych jest opłatą cywilnoprawną i podlega opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, czy też ma charakter opłaty publiczno-prawnej, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Opierając się na dotychczas wydanych interpretacjach indywidualnych izb skarbowych wydaje się, że opłata za korzystanie przez przewoźników i operatorów z przystanków komunikacyjnych ma charakter opłaty cywilnoprawnej i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z punktu widzenia gospodarczego, wprowadzenie opłaty ma zrekompensować Gminie koszty, jakie poniosła i ponosi na wybudowanie i urządzenie przystanków, a następnie ich utrzymanie (sprzątanie, drobne remonty). W tym kontekście udostępnienie przystanków jest na gruncie ustawy o VAT świadczeniem usługi udostępniania i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku, które wpłynęło do tut. organu w dniu 2 kwietnia 2013 r. poinformowano, że w przedmiotowej sprawie został wydany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2013 r. (sygn. akt I FSK 687/12), w związku z czym Gmina wniosła o wydanie interpretacji indywidualnej uwzględniającej ten wyrok.

W związku z powyższym zadano następujące pytania sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu do wniosku, które wpłynęło do tut. organu w dniu 3 czerwca 2013 r.:

Czy opłata za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jeżeli tak, to w jaki sposób należy ustalić podstawę opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sprecyzowanym w uzupełnieniu do wniosku, które wpłynęło do tut. organu w dniu 3 czerwca 2013 r., umożliwienie operatorom i przewoźnikom korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest na gruncie ustawy o VAT świadczeniem usługi udostępnienia majątku. Zasady udostępniania określone będą w umowach cywilnoprawnych zawieranych pomiędzy Gminą Miasta a przewoźnikiem czy operatorem. W umowach Gmina zobowiązana będzie do udostępnienia swojego majątku i utrzymania go w należytym stanie za odpłatnością, której wysokość ustaliła uchwałą Rady Miasta. Wobec powyższego odpłatność za świadczenie usługi będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W kwestii ustalenia podstawy opodatkowania, Wnioskodawca wskazał, że podstawę opodatkowania należy ustalić w oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że w opisanym przykładzie podstawę opodatkowania stanowi kwota należna określona w uchwale pomniejszona o VAT. W związku z tym, kwota należna określona w uchwale zawiera 23% stawkę podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Mając na uwadze treść ww. przepisu należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1.

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;

2.

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż dane świadczenie podlega jako usługa opodatkowaniu wówczas, gdy ww. warunki będą spełnione łącznie, bowiem aby czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że wynagrodzenie stanowi należność za wykonaną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Wynagrodzenie powinno być konsekwencją wykonania świadczenia.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - jak stanowi ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać w tym miejscu należy, iż z dniem 1 kwietnia 2013 r. zmianie uległo brzmienie powołanego art. 15 ust. 2, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie jednak z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 247 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy oraz osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięgu przewozów jest gmina:

a.

na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,

b.

której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami - na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.

Stosownie do treści art. 8 ww. ustawy, do zadań organizatora należy:

1.

planowanie rozwoju transportu;

2.

organizowanie publicznego transportu zbiorowego;

3.

zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.

Jak stanowi przepis art. 15 ust. 1 tej ustawy, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na:

* zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców (ust. 1 pkt 3 lit. a) tego artykułu),

* zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców (ust. 1 pkt 3 lit. b) ww. artykułu),

* określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów (ust. 1 pkt 6 omawianego artykułu).

Określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (ust. 2 ww. artykułu).

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty.

Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem (ust. 2 cytowanego artykułu).

W ust. 3 tego artykułu ustawodawca zastrzegł, iż stawki opłat, o których mowa w ust. 2, powinny być ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora.

W przepisie ust. 4 omawianego artykułu ustanowiono, iż za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Stosownie do treści ust. 5 ww. artykułu, stawka opłaty o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1.

0,05 zł za jednio zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;

2.

1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.

Na podstawie ust. 7 tego artykułu, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1.

utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz

2.

realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządu terytorialnego ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 ww. ustawy, opłatę za korzystanie z przystanków lub dworców, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 tej ustawy, jest obowiązek jej ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe w wysokości ustalonej w drodze uchwały.

Z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 22 listopada 2012 r. została podjęta uchwała Rady Miasta w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina. Ustalono stawkę opłaty, o której mowa powyżej w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym. Obowiązek ponoszenia przez przewoźników i operatorów opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów wynika z uchwały określającej warunki i zasady korzystania z tych obiektów, wydanej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Uchwała określa, iż warunkiem korzystania z przystanków komunikacyjnych jest wnoszenie opłat w wysokości ustalonej uchwałą Rady Miasta z dnia 22 listopada 2012 r., a korzystanie z przystanków komunikacyjnych następuje na podstawie umowy. Opłaty wnoszone przez przewoźników/operatorów w kwocie stanowiącej iloczyn ilości zatrzymań środków transportu na przystankach komunikacyjnych oraz wysokości stawki opłaty, stanowić będą dochód Gminy.

Wątpliwości Gminy sprowadzają się do opodatkowania pobieranych opłat w przypadku zawarcia umów z przewoźnikami na korzystanie z przystanków komunikacyjnych i zasad ustalania podstawy opodatkowania.

Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że w opisanym przypadku występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy działaniami Gminy (czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych), a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez operatora lub przewoźnika. W związku z tym ww. działania Gminy stanowią usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak więc otrzymana opłata będzie konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze - opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie - przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana przez Gminę od operatorów i przewoźników za zatrzymanie na przystankach komunikacyjnych stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tychże przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Gminę mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. Jak bowiem wynika z opisanych we wniosku okoliczności Gmina będzie zawierać umowy cywilnoprawne z przewoźnikami i operatorami.

Z przedstawionych powyżej względów w przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania zwolnienie od podatku, przewidziane w cytowanym § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zatem czynności te podlegają (będą podlegały) opodatkowaniu wg stawki podstawowej w wysokości 23%.

W opisanych okolicznościach podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie kwota należna (wysokość ustalonego pomiędzy stronami umowy wynagrodzenia) pomniejszona o kwotę należnego podatku. Jeżeli zatem kwotą należną, jak wynika z okoliczności sprawy, będzie kwota określona w uchwale, podstawą opodatkowania będzie ta kwota pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl