ITPP1/443-1187/10/DM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2010 r. (data wpływu 3 grudnia 2010 r.) uzupełnionym w dniu 17 i 21 stycznia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prywatnych rozmów telefonicznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 grudnia 2010 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 17 i 21 stycznia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prywatnych rozmów telefonicznych.

W złożonym wniosku, jak również jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Starosta, uchwałą Rady Powiatu, ustalił miesięczne limity służbowych rozmów telefonicznych. W przypadku przekroczenia przez pracownika miesięcznego limitu kosztów połączeń telefonicznych, pracodawca obciąża różnicą między wysokością faktury wystawionej przez operatora sieci telefonii komórkowej, a miesięcznym limitem kosztów z tym, że do różnicy dolicza podatek od towarów i usług w wysokości 22%. Na wyliczoną kwotę wystawiana jest faktura wewnętrzna (zbiorcza). Rozmowy telefoniczne powyżej ustalonego limitu traktowane są jako rozmowy prywatne. Celem przykładu Starostwo przedstawiło następującą sytuację: pracownik ma przyznany limit na rozmowy telefoniczne w kwocie 50 zł, na podstawie otrzymanego bilingu rozmów telefonicznych i faktury wystawionej przez operatora sieci ustalono, że wykonał połączenia na kwotę 56 zł netto (z 22% podatkiem jest to kwota 68,32 zł). Rozliczenia Starostwo dokonuje w następujący sposób: od kwoty 68,32 zł odejmuje limit 50 zł, co daje kwotę 18,32 zł, a następnie do kwoty tej dolicza 22% podatek od towarów i usług i wystawia fakturę wewnętrzną na kwotę brutto 22,35 zł, którą za zgodą pracownika potrąca z jego wynagrodzenia.

W związku z powyższym w złożonym wniosku zadano następujące pytania.

Czy w przypadku przekroczenia ustalonego limitu rozmów telefonicznych, podatek od towarów i usług z tytułu refakturowania, powinien być doliczony do całej kwoty brutto z rachunku telefonicznego z bilingu ustalonego w wartości brutto plus 22% podatku, pomniejszonego o wartość limitu. Czy też podatek od towarów i usług należy doliczyć dopiero po ustaleniu różnicy z bilingu brutto minus wartość limitu przyznanego przez starostę, a następnie po wyliczeniu tej wartości naliczyć podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od towarów i usług należy "doliczyć" dopiero po ustaleniu różnicy między kwotą brutto z faktury operatora sieci, a przyznanym limitem na rozmowy telefoniczne pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 29 ust. 1 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że zgodnie z obowiązującymi w Starostwie przepisami wewnętrznymi, pracownicy są zobowiązani do zwrotu różnicy pomiędzy kwotą na jaką został wystawiony rachunek przez operatora sieci telefonicznej, a kwotą limitu na rozmowy służbowe w wysokości 50 zł A zatem do wysokości przyznanego limitu miesięcznego rozmowy stanowią połączenia służbowe, natomiast powyżej ustalonego limitu - rozmowy prywatne.

Uwzględniając przywołane przepisy prawa wskazać należy, że "rozliczanie kosztów" prywatnych rozmów telefonicznych przeprowadzonych przez pracowników, stanowi w istocie świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych określonych w ustawie. A zatem, o ile kwoty uiszczane przez pracowników w istocie stanowią odpłatność za przeprowadzone rozmowy prywatne, to ich "rozliczanie" przez Starostwo stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie stwierdzić należy, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych), ani nie mają wpływu na ich treść. Wysokość podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikać powinna wyłącznie z zawartej umowy. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy stronami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. W związku z tym niniejsza interpretacja ogranicza się jedynie do wskazania sposobu ustalania podstawy opodatkowania z tytułu świadczonych usług.

Biorąc powyższe pod uwagę, wskazać zatem należy, że podstawa opodatkowania powinna być określona na podstawie powołanego art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Jeżeli zatem pracownik uiszcza określoną kwotę pieniężną za przeprowadzone rozmowy prywatne ponad ustalony przez pracodawcę (Starostwo) limit rozmów służbowych, to w istocie kwota ta stanowi kwotę należną z tytułu odpłatnego świadczenia usług przez Starostwo na rzecz pracownika.

Ponadto, jeśli ustalona w oparciu o powołany przepis art. 29 ust. 1 ustawy kwota należna zawiera podatek od towarów i usług, to w celu określenia podstawy opodatkowania powinna być ona pomniejszona o kwotę podatku.

Końcowo podnieść należy, iż tut. organ nie ustosunkował się do możliwości wystawiania faktury wewnętrznej (zbiorczej) celem udokumentowania "rozliczanych" kosztów prywatnych rozmów telefonicznych, jako że nie było to przedmiotem zapytania oraz Starostwo nie przedstawiło w tym zakresie własnego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.