ITPP1/443-1163/09/11-S/AJ - Podatek od towarów i usług w zakresie przechowywania dokumentów sprzedaży.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1574/10 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 17 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 499/10 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2009 r. (data wpływu 30 listopada 2009 r.), uzupełnionym w dniach 18 i 26 lutego 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przechowywania dokumentów sprzedaży - jest prawidłowe.

W dniu 30 listopada 2009 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 18 i 26 lutego 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie przechowywania dokumentów sprzedaży.

W złożonym wniosku i uzupełnieniu do niego przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi od dnia 15 października 2008 r. sklep internetowy sprzedający artykuły AGD i RTV, w tym pralki, lodówki, golarki, telewizory. Spółka dokonuje sprzedaży zarówno na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak również na rzecz firm. Cała sprzedaż dokonywana jest z magazynu w Niemczech należącego do niemieckiej spółki matki. Spółka matka wynajmuje Wnioskodawcy miejsce na magazynowe dla towarów, drukuje jego faktury, pakuje paczki. Za usługi obciąża odpowiednio fakturami. Wnioskodawca jest odrębnym podatnikiem w stosunku do spółki matki, nie posiada niemieckiego numeru identyfikacji podatkowej. Faktury sprzedaży wystawiane przez Spółkę drukowane są w Niemczech przez spółkę matkę, posiadają wszystkie dane (sprzedawcy i nabywców) dotyczące transakcji sprzedaży zawieranych przez Wnioskodawcę, podatek naliczony według stawki 22%. Spółka matka na podstawie zamówień przygotowuje paczki i pakuje do nich obok zamówionego towaru wydrukowane faktury sprzedaży. Paczki przekazywane są następnie do spedytora w Polsce, po czym towary te zostają odebrane przez samochód spedycyjny i przewiezione do magazynu Wnioskodawcy w Polsce, skąd następnie zostają przekazane firmie kurierskiej, która dostarcza towary klientom. Jak zatem wskazuje Wnioskodawca, miejscem dostawy jest Polska. Faktura VAT jest w tym przypadku dokumentem potwierdzającym wartość towaru oraz kartą gwarancją, gdyż coraz więcej producentów dokonuje naprawy na podstawie dokumentu zakupu. Aktualnie Spółka odnotowuje generowanie faktur sprzedaży powyżej 3.000 sztuk miesięcznie, a przyrost miesięczny wynosi przeciętnie 20%. Z licznych kontroli przeprowadzonych w ostatnim czasie w Spółce wynika, że jedyną formą kontrolną jest przesyłanie ich do programu A., którym dysponuje urząd skarbowy, a dzięki któremu urzędnicy bezpiecznie i szybko mogą przeprowadzić kontrolę. Zliczanie faktur pojedynczo jest niewykonalne ze względu na duże prawdopodobieństwo błędu czynnika ludzkiego. W roku 2008 obroty z tytułu sprzedaży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych wynosiły 5.210.036 zł W roku 2009 obroty te wyniosły 16.155.200 zł, a w styczniu 2010 r. 2.884.903 zł W samym styczniu 2010 r. na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej, Spółka wystawiła 2.622 faktury. Przechowywanie dokumentów sprzedażowych jest zatem, jak wskazuje Spółka, bardzo utrudnione (czas drukowania, ilość wydruków, miejsce do przechowywania), a ze względu na ilości drukowanego papieru nie służy ochronie środowiska oraz przyczynia się do wzrostu kosztów Spółki. Odnosząc się do przepisów rozporządzenia z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur Spółka podkreśla, że egzemplarz faktury wysyłanej w formie papierowej do klienta jest identyczny z przechowywanym w systemie. Faktura nie jest potwierdzana podpisem elektronicznym, gdyż wymaga on wcześniejszej akceptacji klienta w formie papierowej, co znacznie wydłuży proces realizacji zamówienia i ostatecznie może prowadzić do jego anulowania przez klienta. Ponadto Spółka zaznacza, że oprócz podglądu faktury i jej drugiego egzemplarza, program M., w którym pracuje, identyfikuje osobę wystawiającą fakturę poprzez I.-użytkownika oraz oprócz daty, podaje godzinę wystawienia faktury. Czyli, jak wskazuje Spółka, program spełnia wymogi wspomnianego § 4 powołanego rozporządzenia, dotyczące autentyczności i integralności dokumentu wysyłanego z przechowywanym, tym niemniej bez certyfikatu od podmiotu świadczącego usługi certyfikacyjne. Spółka wskazuje, iż prawodawca w żadnym przepisie nie sformułował expressis verbis obowiązku przechowywania w formie papierowej kopii faktury, której oryginał został wysłany w formie papierowej. Wydaje się również, że taki zakaz jest nieracjonalny. Drugi egzemplarz faktury Spółka może każdorazowo wydrukować na życzenie urzędnika, dzięki czemu spełniony jest warunek określony w art. 73 ust. 2 ustawy o rachunkowości oraz § 6 ust. 1 powołanego rozporządzenia. Odnosząc się do kwestii przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur Spółka zaznacza, że spełniają one warunek autentyczności ich pochodzenia i integralności ich treści (§ 4 powołanego rozporządzenia), a także warunek przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej "drugich egzemplarzy faktur." Ponadto Spółka wskazuje, iż posiada bardzo dobrą identyfikację klienta poprzez rozbudowaną kartę klienta, dzięki czemu można potwierdzić datę zamówienia, przekazywane przez pracowników Spółki informacje, zapytania klienta, numer faktury i produkt, którego sprzedaż dotyczy, jaki numer listu przewozowego został wygenerowany dla przesyłki, kiedy nastąpiła wpłata z "U.", bądź została wpłacona przez klienta w formie przedpłaty, czy produkt znajduje się w naprawie oraz wszelkie potrzebne informacje do profesjonalnej obsługi klienta i kontroli transakcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz ochronę środowiska, może być wobec tego zwolniona z obowiązku przechowywania dokumentów sprzedaży w formie papierowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze ilość wystawianych faktur oraz ochronę środowiska, może być zwolniony z obowiązku przechowywania dokumentów sprzedażowych w formie papierowej na rzecz formy elektronicznej. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że prawo podatkowe winno dostosowywać się do skomplikowanych czynności obrotu gospodarczego, uwzględniać skutki podejmowanych przez podmioty działań, nie zaś wyznaczać te działania. Powołując się na stanowisko Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy - sygn. akt. I SA/Bd 315/09 Wnioskodawca stwierdza, że "prawo nie może nakazać działań niemożliwych, zatem należy posłużyć się metodą obiektywnie możliwą do zastosowania."

W interpretacji indywidualnej z dnia 2 marca 2010 r. znak ITPP1/443-1163/09/AJ oceniono stanowisko Spółki jako nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 499/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, w ramach rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.) normodawca przewidział jedynie warunek przechowywania faktur "w oryginalnej postaci", nie precyzując jednakże, w ślad za prawodawcą wspólnotowym, że ma to być postać w jakiej wysłano lub udostępniono fakturę, ani nie zastrzegł wprost przewidzianej tam formy papierowej lub elektronicznej.

Posiłkując się orzecznictwem sądów administracyjnych, w ww. wyroku zwrócono uwagę na brak normatywnych przeciwwskazań co do istnienia "mieszanego" systemu wysyłania i przechowywania faktur, polegającego na wysyłaniu faktury w formie papierowej oraz przechowywaniu jej kopii w formie elektronicznej, z gotowością wydrukowania jej na każde żądanie uprawnionego organu.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, wymogiem przechowywania kopii faktury, jest zachowanie jej oryginalnej postaci, a ten warunek spełnia także przechowywanie faktury w formie elektronicznej, tj. niemodyfikowanego pliku tekstowego, pozwalającego na każdorazowe odtworzenie formy papierowej na żądanie organu podatkowego, w jej oryginalnej postaci.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył w dniu 6 października 2010 r. skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1574/10 została oddalona.

W ww. wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, podzielając stanowisko i argumentację Sądu pierwszej instancji stwierdził, iż Dyrektywa 112 nie wprowadziła obowiązku przechowywania kopii faktur w takiej samej formie, w jakiej są przesyłane lub udostępniane, jak również - że z przepisu § 21 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług nie wynika, aby ograniczenie co do formy, w jakiej mają być przechowywane faktury, związane było ze sposobem ich przesłania do nabywcy czy też udostępnienia nabywcy. Podsumowując, Naczelny Sąd Administracyjny nie zgodził się z twierdzeniem, iż przechowywana faktura ma być identyczna w zakresie formy, co faktura przesłana kontrahentowi. Faktura przechowywana przez wystawcę i otrzymana przez nabywcę ma jednakże posiadać oryginalną postać, a więc charakteryzować się autentycznością pochodzenia i integralnością treści, a także czytelnością.

W dniu 17 listopada 2011 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 17 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 499/10, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1574/10 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 17 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 499/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.