ITPP1/443-1121/10/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2010 r. (data wpływu 16 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniu 7 lutego 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 listopada 2010 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik nabył wraz z żoną w ustawowej wspólności majątkowej w 1997 r. w ramach egzekucji sądowej nieruchomość, obejmującą wg wpisów w księdze wieczystej działki: rola, działki zabudowane, droga. Nieruchomość ta do końca listopada 2001 r. stanowiła środek trwały w prowadzonej przez podatnika oraz jego żonę działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej. Ze względu na niekorzystną koniunkturę, w listopadzie 2001 r. podatnik i jego żona podjęli decyzję o wycofaniu nieruchomości z ewidencji środków trwałych i odstąpili od wykorzystywania jej w prowadzonej działalności gospodarczej. W 2003 r. małżonkowie wydzierżawili przedmiotową nieruchomość innemu podmiotowi - osobie prawnej, która za ich zgodą czyniła nakłady na tę nieruchomość i wykorzystuje ją w prowadzonej działalności statutowej. Podmiot ten wyburzył niektóre budynki znajdujące się na tej nieruchomości i wybudował na ich miejscu nowe budynki. W lutym 2008 r. wybudowane budynki, w drodze decyzji administracyjnej zostały oddane do użytkowania temuż podmiotowi. Z tytułu wydzierżawiania przedmiotowej nieruchomości podatnik i jego żona otrzymują comiesięczny czynsz. Czynsz ten podlega również opodatkowaniu podatkiem VAT. Podatnik i jego żona nie prowadzą od 2008 r. działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza, którą prowadzili w formie spółki cywilnej z racji wysokości osiąganych obrotów przekształciła się w spółkę jawną, która następnie w 2008 r. przekształcona została w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, której udziałowcami stali się podatnik i jego żona. Czynsz, z tytułu dzierżawy, stanowi dla podatnika i jego żony przychód, objęty dyspozycją przepisu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W grudniu 2010 r. podatnik i jego żona mają zamiar sprzedać przedmiotową nieruchomość obejmującą grunt oraz posadowione na nich budynki podmiotowi, który dzierżawi nieruchomość od podatnika i jego żony. Podmiot ten jest podmiotem podlegającym ustawie z 25 lipca 2005 r. prawo o szkolnictwie wyższym. Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do zakresu obowiązków swoich i żony w podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku VAT oraz podatku od czynności cywilnoprawnych od transakcji zbycia opisanej nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość, obejmująca grunt oraz posadowione na nim budynki:

* budynki gospodarcze wybudowane kilkadziesiąt lat temu przed nabyciem przez Wnioskodawcę nieruchomości, obecnie wykorzystywane przez dzierżawcę jako tymczasowe magazyny, przeznaczone perpektywicznie do wyburzenia,

* były budynek mieszkalny wybudowany kilkadziesiąt lat temu przed nabyciem przez Wnioskodawcę nieruchomości, użytkowany obecnie przez dzierżawcę jako magazyn, przeznaczony perspektywicznie do wyburzenia,

* budynek wzniesiony przez dzierżawcę za zgodą wnioskodawcy i oddany dzierżawcy do użytkowania w 2008 r.

Przy realizacji nakładów inwestycyjnych związanych z budową budynku, dzierżawca nie odliczał podatku VAT. Umowa dzierżawy została zawarta na czas określony z możliwością wypowiedzenia, przed upływem terminu określonego w umowie. Ponadto, zgodnie z zapisami umowy, po jej rozwiązaniu wydzierżawiający nie będzie miał obowiązku zwrócenia dzierżawcy nakładów na przedmiotową nieruchomość, które poniósł dzierżawca.

Dzierżawca potwierdził zrzeczenie się roszczeń z tytułu zwrotu poniesionych nakładów inwestycyjnych na nieruchomość.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Pana zdaniem, planowana sprzedaż nieruchomości nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, bowiem nie prowadzi Pan działalności w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami (gruntami) a w związku z planowaną sprzedażą składników majątku osobistego, nie może być Pan zakwalifikowany do kategorii podmiotów, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Pana zdaniem, przy analizowaniu przedstawionych okoliczności należy rozważyć treść art. 15 ustawy, jak i art. 2 pkt 1 oraz art. 4 VI Dyrektywy 77/388/EWG Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, a obecnie art. 2 ust. 1 lit. a, art. 9 i art. 12 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Uzasadniając własne stanowisko wskazał Pan również na argumentację zawartą w wyroku siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07, a także na orzeczenie ETS w sprawie C-291/92.

Pana zdaniem, wynika z nich jednoznacznie, iż w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży oraz, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich dalszej odsprzedaży, a brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT.

Ponadto, zwrócił Pan uwagę, iż z art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy (art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 112) wynika, że opodatkowaniu podlega dostawa towarów lub usług świadczona odpłatnie na terytorium kraju "przez podatnika, który jako taki występuje". A zatem wywodzi Pan, iż należy przyjąć, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej właśnie czynności dany podmiot występuje w charakterze podatnika VAT, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą. Pan natomiast takiej działalności nie prowadzi. Jednocześnie podkreślił Pan, iż zakupiona w 1997 r. nieruchomość, nie została nabyta w celu dalszej odsprzedaży, czego dowodzi Pana zdaniem okres czasu jaki upłynął już od momentu nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Uważa Pan, iż z tytułu planowanej sprzedaży nieruchomości nie będzie Pan posiadał statusu podatnika podatku VAT, jednakże gdyby nawet miał Pan posiadać taki status, to planowana w marcu 2011 r. sprzedaż przedmiotowej nieruchomości korzystałaby ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przepisów ustawy o podatku VAT wynika bowiem, iż dostawa budynków, co do zasady, korzysta ze zwolnienia z podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata. Wg definicji zawartej w art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług - przez pierwsze zasiedlenie - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. Aby zatem można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, a za taką jest uważana jest również dzierżawa. Cała nieruchomość wraz z wybudowanym na niej budynkiem oddanym do użytkowania w lutym 2008 r. jest przedmiotem dzierżawy. W związku z powyższym w opisanym stanie faktycznym nie wystąpiłyby przesłanki wykluczające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT planowanej przez Pana wraz z żoną transakcji. Ponieważ, przedmiotem opisanej transakcji może być wyłącznie nieruchomość jako całość w sensie prawnym tj. grunty i budynki na niej posadowione, z racji przepisu art. 29 ust. 5 ustawy o podatku VAT zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b) odnosiłoby się również do gruntów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa nieruchomości wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy dzierżawy mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy prowadzona jest w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż zakupiona w 1997 r. przez Pana i żonę (w drodze egzekucji sądowej) nieruchomość zabudowana, jest od 2003 r. wydzierżawiona innemu podmiotowi - osobie prawnej. Z tytułu dzierżawy przedmiotowej nieruchomości, otrzymuje Pan wraz z żoną comiesięczny czynsz. Czynsz ten podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Obecnie zamierza Pan wraz z żoną dokonać zbycia tej nieruchomości (grunt oraz posadowione na nich budynki) podmiotowi, który dzierżawi przedmiotową nieruchomość. Podmiot ten jest podmiotem podlegającym ustawie z 25 lipca 2005 r. prawo o szkolnictwie wyższym.

Analiza powołanych przepisów oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego prowadzi do wniosku, że skoro z tytułu wydzierżawiania opisanej nieruchomości otrzymuje Pan comiesięczny czynsz, a czynsz ten podlega opodatkowaniu podatkiem VAT - to w tym zakresie jest Pan podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem czynności dzierżawy nieruchomości wykonywane przez Pana, stanowią odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy. A zatem sprzedaż nieruchomości, wykorzystywanej wcześniej w działalności gospodarczej, winna być traktowana, jako sprzedaż części majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie zaś jako sprzedaż majątku osobistego. Bowiem majątkiem osobistym jest mienie wykorzystywane dla zaspokojenia własnych potrzeb.

Odnosząc się natomiast do kwestii zastosowania właściwej stawki dla dostawy przez podatnika podatku od towarów i usług - przedmiotowej nieruchomości należy stwierdzić co następuje.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., towarami, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie wolno utożsamiać z prawem własności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości przy definiowaniu wyrażenia "dostawa towarów" akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wyraził pogląd, że "wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel nawet, jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

W myśl art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (zasada superficies solo cedit). Rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej (zob. art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego). Z punktu widzenia prawa cywilnego wydzierżawiający, jako właściciel dzierżawionych gruntów jest również właścicielem wzniesionych na nich budynków, a przedmiotem sprzedaży - zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy - będzie cała nieruchomość (grunt z budynkiem). Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego (zob. art. 353¹ Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Do dzierżawy - stosownie do art. 694 Kodeksu cywilnego - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie. W myśl art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Natomiast na podstawie art. 705 Kodeksu cywilnego, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy. Tak więc roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wydzierżawiającego wyboru pomiędzy uprawnieniami z art. 676 Kodeksu cywilnego.

Podstawą opodatkowania - w myśl art. 29 ust. 1 ustawy - jest obrót, obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

W przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem, zgodnie z ust. 5 powołanego artykułu, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, grunt, na którym są one posadowione, dzieli byt prawny budynków w zakresie stawki podatku obowiązującej przy jego dostawie. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 10 wskazanej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności opodatkowanych, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z cytowanego przepisu wynika, iż aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części, do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Oznacza to, że jeżeli podatnik wybuduje obiekt lub zmodernizuje go ponosząc przy tym nakłady na ulepszenie przekraczające 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (po wybudowaniu lub ulepszeniu) zostanie oddany do użytkowania w rozumieniu przepisów budowlanych i wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych, nie jest to równoznaczne z jego zasiedleniem. W takim przypadku oddanie do użytkowania nie nastąpi bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało natomiast miejsce, gdy nowowybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub oddany w dzierżawę, czy najem, gdyż nastąpi wówczas wykonanie czynności podlegających opodatkowaniu.

Jak wynika z powyższych uregulowań zwolnienie od podatku od towarów i usług stosuje się w odniesieniu do sprzedaży całości lub części budynków, jeżeli w momencie dostawy są już zasiedlone i okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a ich dostawą jest dłuższy niż 2 lata.

Wskazać jednocześnie należy, iż zgodnie art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, można zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca:

W myśl ust. 11 tego artykułu, oświadczenie, o którym w ust. 10 pkt 2 musi również zawierać:

Tak więc ustawodawca daje podatnikom dokonującym dostawy budynków, mającym prawo skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, po spełnieniu określonych warunków, możliwość zrezygnowania ze zwolnienia i opodatkowania transakcji.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. (art. 43 ust. 7a ustawy).

Mając zatem na uwadze fakt, iż z treści złożonego wniosku wynika, iż przedmiotem dostawy będzie nieruchomość zabudowana, która od 2003 r. w całości jest przedmiotem dzierżawy na rzecz osoby prawnej stwierdzić należy, że transakcja zbycia przedmiotowej nieruchomości (tj. gruntu wraz z posadowionymi na nim budynkami) będzie spełniała definicję dostawy towarów i jako taka będzie korzystać ze zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług - w myśl zasady wynikającej z powołanego wcześniej art. 29 ust. 5 tej ustawy - o ile nie zostanie wybrana opcja opodatkowania, wskazana w art. 43 ust. 10 ustawy. Wynika to z faktu, że ww. dostawa nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynęło więcej niż 2 lata.

Końcowo zauważyć należy, że niniejsza interpretacja przepisów prawa podatkowego dotycząca podatku od towarów i usług została wydana w Pana indywidualnej sprawie, jako że to Pan jest stroną wniosku. Z tych też względów współwłaścicielka nieruchomości (żona), chcąc uzyskać interpretację indywidualną może wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.