ITPP1/443-1077/08/KM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2008 r. (data wpływu 1 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania uczestnikowi programu lojalnościowego nagrody rzeczowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania uczestnikowi programu lojalnościowego nagrody rzeczowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako producent materiałów budowlanych w celu utrzymania pozycji na rynku i zwiększenia sprzedaży podejmuje różnego rodzaju działania marketingowo-reklamowe. Mając na uwadze m.in. zwiększenie przywiązania i lojalności współpracujących hurtowni w sprzedaży produktów Spółki oraz zwiększenia sprzedaży produktów szlachetnych i wzrostu rozpoznawalności marki Spółka zorganizowała wśród 354 hurtowni konkurs współzawodnictwa w sprzedaży nazwany programem lojalnościowym. Czas trwania konkursu wynosi 6 miesięcy i jest podzielony według skali obrotów na trzy grupy. Zgodnie z regulaminem na zakończenie każdego etapu, hurtownikom przyznawane są punkty za wielkość zrealizowanych przez nie zakupów i wzrost dynamiki sprzedaży oraz wyłaniani są zwycięzcy etapów w każdej grupie, którym przydzielane są nagrody rzeczowe (laptopy). Na zakończenie konkursu dziesięciu najlepszym hurtownikom przyznawana jest nagroda specjalna Zarządu, którą jest "wycieczka do egzotycznego kraju". Od wydanych nagród Spółka odlicza naliczony podatek VAT w rozliczeniu za miesiąc, w którym zostały one zakupione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przyznanie i nieodpłatne wydanie zwycięzcom współzawodnictwa w "programie lojalnościowym" nagród rzeczowych spowoduje powstanie u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne wydanie nagród rzeczowych (towarów przedsiębiorcy) zwycięzcom współzawodnictwa w "programie lojalnościowym", jako czynność nie wymieniona w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem VAT - art. 5 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 i 2 - nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem i czynność ta nie musi być dokumentowana poprzez wystawienie faktury wewnętrznej. Po zmianie ustawy o VAT (w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r.) nieodpłatne wydanie towarów, od których podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z dyspozycją art. 7 ust. 2 podlega opodatkowaniu jedynie w przypadku, kiedy dotyczy przekazania towarów cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, co w przedstawionym stanie faktycznym nie ma miejsca. Towary przekazywane są bowiem na cele związane z promocją podatnika i zwiększenia sprzedaży jego wyrobów - czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a więc z prowadzoną przez niego działalnością, nie zaś na "cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem". W związku z powyższym nieodpłatne przekazanie towarów nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 i 2 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Powołano w tym miejscu orzeczenia sądów administracyjnych np. wyrok z dnia 14 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Rz 875/07, wyrok z dnia 8 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Łd 233/08, wyrok z dnia 5 października 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1255/07, wyrok z dnia 20 listopada 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1268/07. Ponadto wskazano stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 13 maja 2008 r. I FSK 600/07 orzekł, iż nieodpłatne wydanie towarów w ramach sprzedaży premiowej nie może być opodatkowane podatkiem VAT, albowiem wartość nagród została wcześniej wkalkulowana w cenę sprzedawanych wyrobów i stanowiła podstawę opodatkowania tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 7 ust. 1 ww. ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez dostawę towarów rozumie się również - zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy - przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 cyt. ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z przywołanych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nie tylko nieodpłatne przekazanie towarów na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale także nieodpłatne przekazanie wszelkich towarów związanych z prowadzonym przedsiębiorstwem, niestanowiących jednak próbek, prezentów o małej wartości, czy też drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Dla opodatkowania danej czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest także to, czy podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części.

W celu dokonania prawidłowej analizy treści normy prawnej wynikającej z przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług konieczne jest uwzględnienie brzmienia ust. 3 tego artykułu, będącego przepisem szczególnym w stosunku do uregulowania art. 7 ust. 2 tej ustawy. Przede wszystkim zauważyć należy, że określone w ust. 3 wyłączenia od zakresu zastosowania przepisu ust. 2, dotyczą towarów, których zbycie co do zasady jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Jeśli zatem na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług przekazanie towarów określonych w tym przepisie, których wydanie niewątpliwie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - podlega wyłączeniu od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, to w konsekwencji należy wnioskować, że art. 7 ust. 2 stanowi podstawę do opodatkowania również nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Odmienna interpretacja podważałaby racjonalność ustawodawcy. Gdyby przyjąć bowiem, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle nie związane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Zauważyć należy także, iż unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług nawiązuje do treści art. 5 ust. 6 obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), zgodnie z którym wykorzystanie przez podatnika dóbr tworzących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych jego lub jego pracowników, lub też nieodpłatne ich przekazanie, albo, ogólnie rzecz biorąc, użycie ich dla celów innych niż prowadzona przez niego działalność, jeśli podatek od wartości dodanej od powyższych dóbr lub ich części podlegałby w całości lub części odliczeniu, będzie traktowane jako dostawa za wynagrodzeniem. Postanowienie to nie obejmuje jednakże powyższych czynności zrealizowanych dla celów działalności przedsiębiorstwa, stanowiących prezenty o małej wartości i próbki.

Z regulacji tej wynika, że za dostawę towarów uważa się również wykorzystanie towarów stanowiących majątek przedsiębiorstwa:

Wskazane czynności tylko wówczas są uznawane za odpłatną dostawę towarów, jeśli podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego lub częściowego odliczenia podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu nie wynika zatem, aby warunkiem uznania nieodpłatnego przekazania towarów za dostawę było przeznaczenie ich na cele całkowicie nie związane z przedsiębiorstwem. Także nieodpłatne przekazanie (zbycie) towarów na cele wiążące się z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie uznane za odpłatną dostawę towarów.

Również w świetle regulacji obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 i L 384.92), będącej odpowiednikiem VI Dyrektywy, tego rodzaju nieodpłatne przekazania towarów podlegają opodatkowaniu. Z treści art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej wynika bowiem, że wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza powołanych wyżej przepisów (art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. oraz art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.) pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmują one każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności.

W związku z powyższym, aby zachować prowspólnotową wykładnię przepisów krajowych, należy przyjąć za właściwą interpretację, która jest zgodna z celami Dyrektyw (VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach organizowanego wśród hurtowni konkursu współzawodnictwa w sprzedaży, nazwanego "programem lojalnościowym", nieodpłatnie przekazuje towary w postaci nagród rzeczowych (laptopy). Przedmiotowe czynności odbywają się w ramach działań marketingowo-reklamowych i są ściśle związane z działalnością przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, mają bowiem na celu zwiększenie przywiązania i lojalności współpracujących hurtowni oraz zwiększenia sprzedaży produktów szlachetnych i wzrostu rozpoznawalności wizerunku i marki Spółki.

Wnioskodawca jako element stanu faktycznego wskazał, że skorzystał z prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. towarów. Istnienie prawa do odliczenia tego podatku w opisanej sytuacji nie było przedmiotem zapytania, nie przedstawiono w tym zakresie własnego stanowiska, zatem jego istnienie nie podlegało ocenie. Rozpatrując złożony wniosek przyjęto, że Wnioskodawca miał takie prawo.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że jeśli Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu przedmiotowych towarów (laptopów), które nie spełniają przesłanek wynikających z art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, (a więc laptopy nie wypełniają definicji prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 4), to ich nieodpłatnie przekazanie kontrahentom (hurtowniom - uczestnikom programu) w ramach organizowanych konkursów, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako dostawa towarów zgodnie z art. 7 ust. 2 cyt. ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, iż tut. organ nie rozstrzygał kwestii powstania obowiązku podatkowego dotyczącego przyznawanej przez Wnioskodawcę na zakończenie konkursu nagrody specjalnej (wycieczki do egzotycznego kraju), bowiem przedmiot zapytania, a także przedstawione stanowisko ograniczało się do przekazywania nagród rzeczowych (towarów).

Końcowo należy stwierdzić, iż powołane wyroki sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.