ITPP1/443-1061/08/10-S/AT - Określenie stawki podatku VAT dla sprzedaży miejsc postojowych przynależnych do budynku wielorodzinnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1931/09 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 313/09 (data wpływu prawomocnego wyroku 13 grudnia 2010 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2008 r. (data wpływu 27 listopada 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki VAT z tytułu sprzedaży miejsc postojowych przynależnych do budynku wielorodzinnego - jest prawidłowe.

W dniu 27 listopada 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki VAT z tytułu sprzedaży miejsc postojowych przynależnych do budynku wielorodzinnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza realizować w 2009 r. inwestycję polegającą na budowie dwóch budynków wielorodzinnych z lokalami mieszkalnymi i użytkowymi. Na poziomie podziemnej kondygnacji ww. budynków znajdować się będą również miejsca parkingowe. Zgodnie z planami inwestora każde stanowisko parkingowe przypisane będzie do konkretnego lokalu mieszkalnego bądź użytkowego, stanowiąc tym samym części przynależne tych lokali. Dla przedmiotowych miejsc parkingowych nie będą zakładane odrębne księgi wieczyste. Nie będą one podlegały samodzielnemu obrotowi, bowiem jako pomieszczenia przynależne do danego lokalu nie będą one mogły być zbywane bez tego lokalu. Miejsca postojowe jako fragment części podziemnej budynku mieszkalnego, nie wydzielone trwałymi ścianami nie będą stanowić odrębnego przedmiotu własności, jak również nie będą lokalami użytkowymi. Ich oddzielenie (zindywidualizowanie) polegać będzie na oznaczeniu kolejnymi numerami, które wpisane będą do umowy ustanawiającej prawo odrębnej własności danego lokalu wraz z jego pomieszczeniami przynależnymi: przypisaną piwnicą i przypisanym miejscem parkingowym. Lokal mieszkalny wraz z przynależnym do niego miejscem parkingowym stanowić będzie jeden przedmiot umowy, jaki nabywca zobowiązany będzie sfinansować.

Pismem z dnia 19 grudnia 2008 r. uzupełniono wniosek poprzez wskazanie, iż budynki wielorodzinne, które zamierza wybudować Spółka mieszczą się według PKOB w sekcji 1, dział 11, grupa 112, klasa 1122.

Ponadto, pismem z dnia 21 stycznia 2009 r. wskazano, że Spółka w związku z ww. inwestycją dokonywać będzie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, iż miejsca postojowe będą pomieszczeniami przynależnymi do lokali mieszkalnych i tym samym stanowić będą części składowe tych lokali, ich sprzedaż dokonywana wraz z lokalami mieszkalnymi będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podatku właściwej dla lokali mieszkalnych, czyli 7%, czy też według stawki 22%, jak dla lokali użytkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, pojecie "lokal mieszkalny" nie zostało zdefiniowane w ustawach podatkowych, tym samym, celem ustalenia treści tego pojęcia, konieczne jest odwołanie się do definicji zawartej w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczony na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten odnosi się również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Nie można zatem uznać, że stanowiska parkingowe są samodzielnymi lokalami w myśl ustawy o własności lokali, skoro nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie budynku. Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 4 ww. ustawy, do lokalu mogą przynależeć jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane "pomieszczeniami przynależnymi". Pomieszczenie przynależne nie zawsze jest "przestrzenią" przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, lecz służyć może zaspokojeniu "innych potrzeb" tych osób, które korzystają z "samodzielnego lokalu mieszkalnego". W tym kontekście, według Wnioskodawcy, ustawodawca wymienił przykładowo piwnicę, strych lub magazyn.

W ocenie Wnioskodawcy, za takie pomieszczenia przynależne można uznać również miejsce parkingowe położone w podziemnym garażu, jeśli nawet bezpośrednio nie przylega do lokalu mieszkalnego, lecz jest położone w granicach nieruchomości gruntowej, w której wyodrębniono dany lokal. Zgodnie z art. 50 Kodeksu cywilnego, za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z własnością i dalej, stosownie do art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Zatem miejsca postojowe zbywane wraz z lokalami mieszkalnymi jako ich części składowe nie mogą być, zarówno w świetle ustawy o własności lokali, jak również przepisów Kodeksu cywilnego, przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż nie stanowią samodzielnych lokali. Sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonych stanowisk parkingowych (pomieszczeń przynależnych), znajdujących się w danym budynku, podlegać powinna jednej stawce podatku od towarów i usług, właściwej dla lokalu mieszkalnego. Nie można bowiem dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych, skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży. Skoro z jednej strony miejsca parkingowe nie stanowią samodzielnych lokali, z drugiej zaś sprzedaż ich nastąpi tylko i wyłącznie z lokalami mieszkalnymi jako ich część składowa (pomieszczenie przynależne),należy zatem w ramach czynności zbycia tych miejsc postojowych (jednorodnie i nierozerwalnie wraz z lokalem mieszkalnym) stosować stawkę podatku od towarów i usług, jak dla lokalu mieszkalnego, czyli 7%, nie zaś 22%. Stanowisko takie zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. akt I FSK 103/05), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 9 listopada 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 2516/05) oraz z dnia 7 maja 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 368/08).

W interpretacji indywidualnej z dnia 2 lutego 2009 r. znak ITPP1/443-1061/08/AT uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Nie zgadzając się w treścią wydanej interpretacji Strona, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 313/09, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdzając, iż sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, w tym prawa do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego, stanowi jedną czynność opodatkowaną jedną stawką podatku od towarów i usług. Sąd wskazał również, iż miejsce postojowe to umownie wydzielona część przestrzeni stanowiącej współwłasność nabywców lokali mieszkalnych, nie jest ono prawnie wyodrębnione w sposób pozwalający na traktowanie go jako towaru, mogącego być przedmiotem samodzielnego obrotu. Z tych też względów, Sąd podzielił argumentację przedstawioną we wniesionej na przedmiotową interpretację skardze.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu I instancji złożył skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1931/09, została oddalona. Uzasadnienie wyroku oparto na stwierdzeniu, że kluczowa dla niniejszej sprawy jest wykładnia art. 41 ust. 12 i 12a ustawy o VAT, a tym samym § 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia wykonawczego (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2008 r.). Według oceny dokonanej przez Sąd, prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego ze względu na brak wyodrębnienia zaliczyć należy wraz ze związanym z nim prawem własności lokalu mieszkalnego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, a tym samym zastosowanie winna znaleźć jedna stawka opodatkowania podatkiem VAT 7%.

W dniu 13 grudnia 2010 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 14 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 313/09, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1931/09 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 313/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.