ITPP1/443-1037/08/BS - Najem lokali jako obrót z działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2008 r. (wpływ 13 listopada 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wykazywania obrotu z najmu w składanych deklaracjach dla podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 listopada 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 7 stycznia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wykazywania obrotu z najmu w składanych deklaracjach dla podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu do niego przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości. Nieruchomość ta nie posiada fizycznego podziału, udziały Wnioskodawcy stanowią 25 % całości nieruchomości. Poza Wnioskodawcą jest jeszcze trzech innych współwłaścicieli, posiadających udziały po 25 %.

Od 5 lat dochody z tej nieruchomości rozliczane były w następujący sposób. Wnioskodawca we własnym imieniu na podstawie upoważnienia pozostałych współwłaścicieli prowadził firmę, której główne źródło przychodu stanowiły przychody z najmu lokali mieszkalnych i użytkowych. Oprócz tego Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca całe przychody najmu kamienicy firmował własnym imieniem i nazwiskiem, następnie po odliczeniu kosztów utrzymania nieruchomości, rozliczane były dochody według wielkości udziałów poszczególnym właścicielom. Wnioskodawca dokonywał rozliczenia podatku od towarów i usług wynikającego z najmu całej nieruchomości. W chwili obecnej decyzją wszystkich współwłaścicieli zarząd nad nieruchomością sprawować będzie licencjonowany zarządca nieruchomości. Obejmujący zarząd administrator zamierza zrezygnować z opodatkowania podatkiem od towarów i usług najmu lokali mieszkalnych i użytkowych, w imieniu wszystkich współwłaścicieli byłyby wystawiane rachunki na cztery nazwiska, a następnie dochody dzielone proporcjonalnie na wszystkich udziałowców, które w dalszej kolejności opodatkowane byłyby jedynie podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym zadała Pani następujące pytanie:

Czy do momentu przekroczenia w danym roku podatkowym kwoty 50.000 zł z tytułu najmu, można korzystać ze zwolnienia z VAT i nie wykazywać tych przychodów w składanej co miesiąc deklaracji podatkowej z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że statusu podatnika podatku od towarów i usług nie utraci, jako podmiot nadal prowadzący działalność gospodarczą, natomiast dochód z tytułu najmu lokali stanie się prywatnym dochodem Wnioskodawcy, a nie firmy, którą prowadzi i rozlicza podatek od towarów i usług. W ocenie Wnioskodawcy jako osoba fizyczna podlega obowiązkowi w podatku od towarów i usług, natomiast z tytułu osobistych przychodów z najmu lokali, nie prowadzi działalności, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W ocenie Wnioskodawcy do momentu przekroczenia w danym roku podatkowym kwoty 50.000 zł. najem może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania i nie wykazuje się tego obrotu w deklaracjach składanych co miesiąc z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 powołanej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się między innymi przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast według art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na mocy art. 15 ust. 1 wskazanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługobiorców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Z kolei art. 113 ust. 2 powołanej ustawy stanowi, iż do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

A zatem, do kwoty limitu uprawniającego do zwolnienia nie wlicza się obrotu z tytułu odpłatnego świadczenia usług zwolnionych, wlicza się natomiast wszelki opodatkowany podatkiem od towarów i usług obrót uzyskiwany przez podatnika.

Zwolnione od podatku od towarów i usług, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy, są usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy. W pozycji 4 tego załącznika zostały wymienione usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (PKWiU ex 70.20.11).

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, z tytułu której jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jednocześnie Wnioskodawca posiada 25 % udziału w nieruchomości, który jest przedmiotem najmu na cele mieszkalne i użytkowe. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii łączenia obrotu uzyskiwanego z najmu z obrotami z działalności gospodarczej i wykazywania ich w deklaracji podatkowej sporządzanej dla podatku od towarów i usług. W świetle powołanych przepisów prawa podatkowego, w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż obroty uzyskiwane ze wskazanych źródeł należy łączyć. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Wnioskodawcę, iż do momentu przekroczenia w danym roku podatkowym kwoty 50.000 zł z najmu można korzystać ze zwolnienia będąc podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Jak bowiem wskazano wcześniej dla potrzeb podatku od towarów i usług najem wypełnia definicję działalności gospodarczej. W konsekwencji Wnioskodawca jako czynny podatnik podatku od towarów i usług ma obowiązek wykazywania w składanych deklaracjach VAT-7 obrotu uzyskiwanego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jak i najmu przedmiotowych lokali.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.