ITPP1/443-1003/14/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania usług dostawy "mediów" podczas zawieszenia działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania usług dostawy "mediów".

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jest jednym ze współwłaścicieli nieruchomości wspólnej (Domu Towarowego), jednocześnie jest zarządcą w tej nieruchomości.

Spółka ma podpisane umowy z dostawcami mediów (energia, woda, energia cieplna).

Spółka nie prowadzi najmu ani żadnej innej działalności. Zamierza zawiesić działalność gospodarczą, ale pozostaje tylko kwestia rozliczenia - refakturowania mediów.

Stąd powzięła wątpliwość, czy "jako zawieszona Spółka może refakturować nabyte usługi mediów według stawek VAT zastosowanych przez dostawców świadczących media".

W związku z powyższym opisem zadano pytanie, sprowadzające się do wyjaśnienia, czy w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej Spółka może refakturować odsprzedaż mediów według stawek zastosowanych przez dostawców.

Zdaniem Spółki, może refakturować nabyte usługi mediów według zastosowanych stawek przez dostawców mediów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak wynika z zapisu art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

Jak wynika z powyższego przepisu, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży, a także dostawy towarów lub świadczenia usługi. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług bądź wpłacenia zaliczki.

W ocenie tut. organu, przez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie wyżej wymienionego dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy towaru lub usługi), a także przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Należy podkreślić, że zgodnie z generalną zasadą, fakturami dokumentuje się jedynie czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że zgodnie z brzmieniem art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 903, poz. 80 z późn. zm.), właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Stosownie do zapisu art. 14 ustawy o własności lokali na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Powołane wyżej przepisy art. 13-15 ustawy o własności lokali, wskazują na dwa rodzaje obowiązków właścicieli poszczególnych lokali - jedne związane z nieruchomością wspólną i drugie, związane z odrębną własnością lokalu. Tym samym, właściciele lokali zobowiązani są uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną, na pokrycie których uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat oraz ponoszą wydatki związane z utrzymaniem własnych lokali (m.in. za wodę, ciepło, energię).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Spółka rozlicza dla poszczególnych właścicieli lokali koszty energii, wody i energii cieplnej, które nabywa na podstawie umów zawartych z ich dostawcami.

W świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, że w zakresie nabywanych towarów i usług (mediów) celem zaopatrzenia poszczególnych lokali, Wnioskodawca nabywa towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy dokonują na poczet tych zakupów stosownych wpłat.

Środki uiszczone z tytułu wpłat dokonanych przez właścicieli poszczególnych lokali na utrzymanie tych lokali (zapłata za media) nie są zaliczkami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali. Wydatki te nie stanowią partycypacji w kosztach wspólnych nieruchomości, bowiem finalnym nabywcą towarów i usług świadczonych przez podmioty np. dostarczające wodę czy odprowadzające ścieki i służących zaspokajaniu indywidualnych potrzeb każdego jest każdy z właścicieli lokali z osobna.

W przypadku nabywcy i konsumenta, występuje następujący ciąg świadczeń: najpierw świadczenie dostawy określonych towarów lub usług w ramach udostępniania mediów wykonuje zakład do tego uprawniony, wystawiając fakturę na rzecz Spółki w oparciu o zawartą umowę, następnie Spółka "odsprzedaje" te towary i usługi właścicielom lokali.

Tym samym, Spółka zakupując towary i usługi, które następnie przyporządkowuje poszczególnym lokalom, dokonuje ich odsprzedaży właścicielom lokali. W takiej sytuacji środki uiszczane przez właścicieli poszczególnych lokali na ich utrzymanie stanowią w istocie zapłatę za odsprzedawane im przez Spółkę towary i usługi. Odsprzedaż "mediów" (energii wody, energii cieplnej) na rzecz właścicieli lokali, dotyczących poszczególnych lokali użytkowych na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług według stawek właściwych dla danego świadczenia.

Wobec powyższego, w celu prawidłowego dokumentowania opisanych transakcji, Spółka winna wystawiać faktury, zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo, że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Tym samym, w ocenie tutejszego organu należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, zgodnie z którym refakturowanie rzeczywistych kosztów mediów na poszczególnych właścicieli lokali powinno się odbywać według stawek podatku zastosowanych przez dostawców tych mediów.

Niemniej należy zauważyć, że Spółka powzięła wątpliwość co do prawa do refakturowania kosztów mediów w związku z planowanym zawieszeniem działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka - podatnik podatku od towarów i usług - jest jednym ze współwłaścicieli nieruchomości wspólnej (Domu Towarowego), jednocześnie jest zarządcą w tej nieruchomości. Spółka nie prowadzi najmu ani żadnej innej działalności. Spółka ma podpisane umowy z dostawcami mediów (energia, woda, energia cieplna), wobec czego refakturuje nabyte usługi dostawy mediów na właścicieli lokali. Obecnie Spółka zamierza zawiesić działalność gospodarczą.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej nie definiują i nie regulują kwestii dotyczących zagadnienia "zawieszenia działalności" - regulują je przepisy innych ustaw w tym ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672 z późn. zm.).

Analiza przedstawionego opisu sprawy w odniesieniu do powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że działając na podstawie przepisów ustawy o własności lokali, Spółka - jako pełniąca rolę zarządcy nieruchomości - otrzymuje od właścicieli lokali zaliczki w formie bieżących opłat na pokrycie m.in. kosztów zużycia tzw. mediów (energii, wody, energii cieplnej). Mając zatem za podstawę powołany wcześniej art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że Spółka - działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, biorąc udział w świadczeniu usług dostawy mediów - sama otrzymuje i świadczy te usługi. Charakter tych czynności wypełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w powołanym art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, nie oceniając kwestii prawidłowości wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i jednoczesnego zawieszenia jej wykonywania na podstawie odrębnych przepisów - w ocenie tutejszego organu - nie można przyjąć za prawidłowe stanowisko Spółki wyrażone we wniosku, zgodnie z którym, dokonując zawieszenia działalności gospodarczej "ma prawo do refakturowania" kosztów mediów. Należy bowiem podkreślić, że w tak przedstawionym opisie sprawy, Spółka prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w związku z tym ma obowiązek dokumentowania wykonywanych czynności.

Stąd też, oceniając przedstawione we wniosku Spółki stanowisko w odniesieniu do okoliczności sprawy, uznano je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.