ITPB4/4511-596/15/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2015 r. (data wpływu 19 listopada 2015 r.), uzupełnionym w dniu 4 lutego 2016 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest:

* nieprawidłowe - w zakresie obowiązku złożenia zeznania PIT-39,

* prawidłowe - w zakresie braku obowiązku podatkowego.

W dniu 19 listopada 2015 r. został złożony wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości, uzupełniony w dniu 4 lutego 2016 r. w odpowiedzi na wezwanie organu znak ITPB4/4511-596/15-2/MK z dnia 19 stycznia 2016 r.

We wniosku tym, po uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer C2 dla nieruchomości obejmującej dwie działki, tj. o numerze ewidencyjnym 36/1 (działka położona przy ul. E.) oraz o numerze 36/2 (działka położona przy ul. S.), o łącznej powierzchni 0,0959 ha.

Współwłaścicielami tej nieruchomości byli N do 1/2 części na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po B i T (rodzice) Sądu Rejonowego z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt... oraz Wnioskodawczyni także do 1/2 części na podstawie umowy działu spadku z dnia 16 lutego 2008 r., postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po C (ojciec) Sądu Rejonowego w C z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt... oraz postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po B i T (dziadkowie) Sądu Rejonowego z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt....

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni pozostawała współwłaścicielem do 1/2 części powyżej opisanej nieruchomości od 16 lutego 2008 r.

W dniu 9 stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni oraz N dokonali zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości w ten sposób, że na N została przeniesiona własność nowowyodrębnionej, zabudowanej budynkiem mieszkalnym działki 36/4, położonej przy ul. N., a na Wnioskodawczynię została przeniesiona własność działek 36/1 oraz 36/3 zabudowanych garażem oraz budynkiem gospodarczym (o łącznej powierzchni 44 m2) o łącznej powierzchni 0,0453 ha, położonych przy ul. S.

Strony określiły, że wartość działek przyznanych Wnioskodawczyni wyniosła 67 zł, a wartość działki przyznanej E.W. wyniosła 75 zł. Jednocześnie działka 36/4 została odłączona z księgi wieczystej C2.

W dniu 28 października 2015 r. Wnioskodawczyni zbyła nieruchomość, dla której Sąd Rejonowy, X Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer C2, położoną w B. przy ul. E. i obejmującą działki 36/1 oraz 36/3 o łącznej powierzchni 0,0453 ha odpłatnie za kwotę 78 zł.

W wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość o wartości niższej w porównaniu do wartości przysługującego jej udziału w nieruchomości wspólnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni wobec zbycia opisanej powyżej nieruchomości w dniu 28 października 2015 r. jest zobowiązana do złożenia deklaracji PIT-39 i zapłaty podatku z tytułu odpłatnego zbycia tej nieruchomości w wysokości 19% wartości ceny sprzedaży, czy ciąży na niej jedynie obowiązek złożenia samej deklaracji PIT-39 ze wskazaniem okoliczności uzasadniających brak obowiązku zapłaty podatku w postaci zbycia nieruchomości po upływie pięciu lat od jej nabycia.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że nie jest na gruncie przedstawionego stanu faktycznego zobowiązana do zapłaty podatku w wysokości 19% od kwoty dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, której była właścicielem albowiem czynność zniesienia współwłasności dokonana w dniu 9 stycznia 2015 r. nie stanowi nabycia tej nieruchomości. Pierwotne nabycie nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży w dniu 28 października 2015 r. miało miejsce w roku 2008. Powyższe stanowisko podyktowane jest tym, że poprzez czynność zniesienia współwłasności nieruchomości nie doszło do nabycia nieruchomości ponad wcześniej posiadany udział, a wręcz doszło do nabycia nieruchomości mniejszej powierzchniowo oraz o niższej wartości rynkowej z uwagi także na różnice zabudowań posadowionych na nieruchomościach powstałych w efekcie tej czynności. Tym samym należy ocenić, że Wnioskodawczyni nie dokonała zbycia nieruchomości w okresie pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce jej nabycie. Zasadne jest zatem jedynie złożenie samej deklaracji PIT-39 w terminie do dnia 30 kwietnia 2016 r. wskazującej na okoliczności uzasadniające zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w związku z dokonaną sprzedażą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest:

* nieprawidłowe - w zakresie obowiązku złożenia zeznania PIT-39,

* prawidłowe - w zakresie braku obowiązku podatkowego.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, z której wynika, że sprzedaż nieruchomości lub prawa majątkowego, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub prawa majątkowego nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub prawa w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego). Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej.

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu. Natomiast na podstawie art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Podstawowym sposobem zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej, który następuje w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej rzeczy wspólnej, a wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli jest ekwiwalentne w naturze i następuje bez spłat i dopłat lub też mieści się w udziale jaki przypadał współwłaścicielowi w rzeczy wspólnej.

W przypadku natomiast, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu musi być traktowany w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomości, które po dokonanym podziale przekraczają udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał w rzeczy wspólnej.

Mając na względzie powołane powyżej unormowania prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy wartość otrzymanej nieruchomości po dokonanym zniesieniu współwłasności mieściła się w udziale, jaki przysługiwał Wnioskodawczyni we współwłasności, nie doszło do nabycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazała Wnioskodawczyni ostateczne nabycie (jako współwłaściciel) opisanej nieruchomości nastąpiło w 2008 r. Z uwagi na to, że sprzedaż nastąpiła po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie - nie stanowi ona źródła przychodu, o którym mowa w powołanym art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a uzyskany przychód nie podlega opodatkowaniu.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości uzyskanej z tytułu zniesienia współwłasności, a tym samym wykazania w zeznaniu rocznym PIT-39 przychodu uzyskanego z odpłatnego jej zbycia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym zobowiązana jest ona do złożenia deklaracji PIT-39 do dnia 30 kwietnia 2016 r. należało uznać za nieprawidłowe.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis zdarzenia przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.