ITPB4/4511-421/15/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2015 r. (data wpływu 25 września 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu ze zbycia prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo) - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu ze zbycia prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej (dalej: "spółka"). Spółka prowadzi przedsiębiorstwo zajmujące się działalnością gospodarczą w zakresie produkcji i handlu artykułami spożywczymi.

W styczniu 2006 r. spółka wprowadziła do obrotu wyprodukowane na jej zlecenie produkty oznaczone nowo powstałym znakiem towarowym "X", jako próbną serię towarów w celu zbadania reakcji klientów na nowość rynkową.

W dniu 8 marca 2006 r. spółka dokonała zgłoszenia, opracowanego w ramach swojej działalności, słowno-graficznego znaku towarowego "X" do Urzędu ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante (OHIM).

5 lutego 2008 r. znak ten został zarejestrowany przez OHIM dla oznaczania towarów i usług w określonych klasach i uzyskał status wspólnotowego znaku towarowego. Opłaty związane ze zgłoszeniem znaku towarowego w OHIM oraz z jego rejestracją zostały ujęte bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. w roku 2006 i 2008.

W okresie od stycznia 2006 r. do grudnia 2008 r. spółka wykorzystywała przedmiotowy znak do oznaczania towarów produkowanych przez inne podmioty na jej zlecenie i sprzedawanych przez nią pod własną marką. Przedmiotowy znak towarowy nie był jednak ujęty jako wartość niematerialna i prawna w księgach rachunkowych spółki.

Z kolei od 9 stycznia 2009 r. spółka udostępniała na podstawie umów licencyjnych (licencje niewyłączne) przedmiotowy znak towarowy do wykorzystania innym podmiotom. W jednym przypadku licencja była udzielona nieodpłatnie (w okresie styczeń 2009 r. - czerwiec 2011 r.). Od lipca 2011 r. licencje na korzystanie ze znaku towarowego udzielane były wyłącznie odpłatnie. W tym okresie spółka uzyskała z tytułu opłat licencyjnych wynagrodzenie w wysokości kilku milionów złotych, które zostało rozpoznane u wspólników spółki jako przychody z działalności gospodarczej i opodatkowane razem z innymi przychodami z tego źródła.

W dniu 31 sierpnia 2015 r. spółka sprzedała prawo z rejestracji przedmiotowego wspólnotowego znaku towarowego (prawo do wspólnotowego znaku towarowego) oraz autorskie prawa majątkowe do logo (formy graficznej znaku) na wskazanych w umowie polach eksploatacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Do przychodów z jakiego źródła powinno być zaliczone u podatnika wynagrodzenie z tytułu zbycia prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo).

2. W jaki sposób należy ustalić koszty uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży praw do przedmiotowego znaku towarowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (z wyjątkami, które nie mają zastosowania w niniejszej sprawie). W przypadku osobowych spółek prawa handlowego, takich jak spółka jawna czy komandytowa, dochód podlega opodatkowaniu na poziomie wspólników - spółki te są podmiotami tzw. transparentnymi podatkowo. Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały źródła przychodu. W punkcie 3 za źródło takie uznana została pozarolnicza działalność gospodarcza, zaś w punkcie 7 - kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w punkcie 8 lit. a-c.

Stosownie do art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych działalnością gospodarczą albo pozarolniczą działalnością gospodarczą jest działalność zarobkowa:

* prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jego uzupełnienie stanowi art. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Jak wskazano w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2013 r. (sygn. akt II FPS 6/12 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych), przepis art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "wprowadza zasadę, zgodnie z którą przychody wspólnika będącego osobą fizyczną z udziału w każdej spółce nieposiadającej osobowości prawnej, bez względu na jej rodzaj (...), są przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej. (...) Zasada ta w jakimkolwiek przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest ograniczana, ani modyfikowana. (...) w orzecznictwie i literaturze trafnie wskazuje się, że przepis art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwarza fikcję prawną uzyskiwania przez wspólnika spółki niemającej osobowości prawnej przychodów ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile spółka ta prowadzi działalność gospodarczą". Nie ma w związku z tym żadnego znaczenia, czy i w jakim zakresie byłoby możliwe zaliczenie przychodów uzyskiwanych przez spółkę osobową (w realiach niniejszej sprawy spółkę jawną), do innego źródła przychodów niż działalność gospodarcza, w tym również do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodów z praw majątkowych.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont, przy czym u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, należy stwierdzić, że przychód uzyskany przez spółkę z tytułu wynagrodzenia za sprzedaż prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do logo (formy graficznej) tego znaku będzie podlegał opodatkowaniu u Wnioskodawcy, stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 14 ust. 1 powołanej ustawy.

Z kolei, w odniesieniu do ustalenia kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa wyżej, zastosowanie znajdzie ogólna reguła określona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Co prawda art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu jednak przepis ten nie ma zastosowania w przypadku, gdy przeniesienie wskazanych w nim praw następuje w ramach działalności gospodarczej. Wobec powyższego zastosowanie znajdzie ogólna reguła wynikająca z powołanego wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ jednak wydatki związane z rejestracją wspólnotowego znaku towarowego zostały zaliczone w ciężar kosztów w dacie ich poniesienia, do kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do logo (formy graficznej znaku), mogą zostać zaliczone jedynie wydatki związane bezpośrednio z zawarciem umowy sprzedaży w dniu 31 sierpnia 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca dokonał podziału przysporzeń majątkowych uzyskiwanych przez podatników na różne źródła przychodów. Zgodnie z tym przepisem odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy),

* kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c) (art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

* prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną, oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Podmioty, które są podatnikami podatku dochodowego zostały wskazane odpowiedniow art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.). Z ich treści wynika, że w pojęciu spółki niebędącej osobą prawną mieszczą się m.in. spółki osobowe utworzone na gruncie polskiego prawa handlowego, z wyłączeniem spółek komandytowo-akcyjnych.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.) określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Z powyższego wynika, że spółka jawna jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej. Z punktu widzenia prawa podatkowego, na gruncie podatków dochodowych podatnikiem nie jest spółka, lecz poszczególni jej wspólnicy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tekst jedn.: z pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej - co do zasady - należą wszystkie przysporzenia lub korzyści majątkowe osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, określone w art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Natomiast za przychód z praw majątkowych, w myśl art. 18 ww. ustawy, uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Należy zauważyć, że przepisy art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży praw majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, które jednocześnie nie są wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W efekcie w przypadku odpłatnego zbycia prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo), zastosowanie, co do zasady, znajdą przepisy ww. ustawy regulujące zagadnienia dotyczące odpłatnego zbycia poszczególnych składników majątkowych (zarówno materialnych, jak i niematerialnych), przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Dokonując zatem wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w tym zakresie należy mieć na względzie, że zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą w związku z tą działalnością. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 ww. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Katalog przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza nie jest więc ograniczony zasadą numerus clausus. Wymienione kategorie przychodów mają charakter przykładowy, otwarty. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. Ustawodawca akcentuje więc, jako warunek konieczny, ale i wystarczający, istnienie związku z działalnością gospodarczą.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia należy zauważyć, że właściwa kwalifikacja na gruncie podatkowym czynności odpłatnego zbycia prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo) nie może być dokonana w odseparowaniu od gospodarczego kontekstu zdarzenia przedstawionego we wniosku.

Opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku wskazuje, że całe przedsięwzięcie polegające na "wytworzeniu" przez spółkę jawną znaku towarowego (obejmujące także jego późniejsze zgłoszenie oraz zarejestrowanie) w celu oznaczania towarów sprzedawanych przez spółkę pod własną marką od początku osadzone było w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez tą spółkę. Związek przychodu jaki uzyskała spółka jawna ze sprzedaży prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo) z prowadzoną przez spółkę jawną działalnością gospodarczą (produkcja i handel artykułami spożywczymi) jest wyraźny i determinuje określone konsekwencje podatkowe w postaci przyporządkowania go do źródła, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przychód uzyskany przez spółkę jawną ze sprzedaży prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo) podlega opodatkowaniu u Wnioskodawcy, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro jak wykazano wyżej przychód ze sprzedaży prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo) powinien zostać zaliczony do przychodów z działalności gospodarczej to również koszty uzyskania tego przychodu powinny być rozliczane według zasad właściwych dla tego źródła przychodu, zgodnie z ogólnymi zasadami ustalania kosztów uzyskania przychodu.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, że przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga jednak, że ciężar udowodnienia faktu poniesienia kosztu oraz wykazania związku przyczynowego między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Należy również zauważyć, że w myśl funkcjonującego w prawie podatkowym mechanizmu rozliczania kosztów uzyskania przychodów żaden podatnik nie jest uprawniony do wielokrotnego odliczania tych samych wydatków jako kosztów uzyskania przychodu. Koszty uzyskania przychodów nie stanowią wprawdzie ulgi podatkowej w potocznym znaczeniu, ale uwzględnienie określonych wydatków w kosztach uzyskania przychodu stanowi o zmniejszeniu dla podatnika przychodu podlegającego opodatkowaniu. Prawo do pomniejszenia przychodu o poniesione koszty jego uzyskania jest zatem formą przywileju podatkowego, który daje niewątpliwą korzyść przy obliczaniu wysokości zobowiązania do zapłaty. Ponowne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu uprzednio rozliczonego wydatku oznaczałoby, że jeden wydatek byłby wielokrotnie podstawą do czerpania korzyści przez podatnika. Tego rodzaju uprzywilejowanie nie znajduje jednak żadnego uzasadnienia w przepisach. Do kosztów uzyskania przychodu z działalności gospodarczej nie można zatem zaliczyć wydatków, które zostały już wcześniej zaliczone przez podatnika w ciężar tych kosztów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodu ze zbycia prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz autorskich praw majątkowych do jego formy graficznej (logo) mogą zostać zaliczone faktycznie poniesione przez spółkę jawną wydatki spełniające powyższe warunki, w szczególności mogą to być wydatki bezpośrednio związane z zawarciem umowy sprzedaży warunkującej zbycie ww. praw, o ile zostały faktycznie poniesione przez spółkę jawną. Tak ustalone koszty uzyskania przychodu Wnioskodawca powinien rozliczyć zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc proporcjonalnie do swojego prawa do udziału w zysku spółki jawnej.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.