ITPB4/4511-223/15/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2015 r. (data wpływu 25 czerwca 2015 r.) uzupełnionym w dniu 11 września 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 11 września 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Do dnia 30 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni była pracownikiem objętym Umową Społeczną dotyczącą zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej zawartej w S. dnia 19 lipca 2007 r. We wrześniu 2013 r. Wnioskodawczyni została powiadomiona o przydzieleniu jej do działalności inwestycyjnej, która ulegnie likwidacji z dniem 30 marca 2014 r., a tym samym jej stanowisko pracy zostanie zlikwidowane i w ramach prowadzonej restrukturyzacji przewiduje się rozwiązanie umowy o pracę w trybie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).

Działające Organizacje Związkowe potwierdziły zawiadomienie o zamiarze przeprowadzenia zwolnień grupowych. Zaprezentowana lista nazwisk pracowników z określeniem stanowisk pracy przeniesionych do likwidowanej działalności zawierała około 200 pozycji - w tym nazwisko Wnioskodawczyni i zajmowane przez nią stanowisko. Związki Zawodowe dnia 22 września wydały oświadczenia protestujące sposób potraktowania pracowników. Od dnia 1 października 2013 r. bezpośrednia przełożona aktywnie przystąpiła do przekazywania obszarów kompetencji Wnioskodawczyni pracownikom nie objętym wpisem na listę. Wnioskodawczyni pozostał jedynie obowiązek codziennego podpisywania listy obecności. W wyniku negocjacji z Organizacjami Związkowymi Zarząd dnia 14 października 2013 r. wydał Uchwałę wprowadzającą na czas określony, tj. do dnia 30 listopada 2013 r. Program Dobrowolnych Odejść. Uchwała określała sposób wyliczenia odszkodowania i wynikającego z niej wywiązania się z Umowy Społecznej gwarantującej zatrudnienie do 31 lipca 2017 r. (§ 4 - odszkodowania za utracone wynagrodzenie plus premia za szybką decyzje, § 5 - odszkodowanie za utraconą nagrodę jubileuszową). Jednocześnie Uchwała dawała możliwość określenia terminu rozwiązania umowy o pracę (§ 3 ust. 3 - indywidualne odejście pracowników).

W dniu 15 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła porozumienie rozwiązujące umowę o pracę, na mocy którego otrzymała odszkodowanie tytułem zadośćuczynienia straty w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia w wysokości 144 501,97 zł (18 x wynagrodzenie + 2 000 zł x liczba rozpoczętych lat pracy w Grupie, plus premia za szybką decyzję, plus odszkodowanie za utraconą nagrodę jubileuszową po 35 latach pracy). Ww. porozumienie zawiera oświadczenie, o treści "pracownik rezygnuje z wszelkich uprawnień zastrzeżonych na jego rzecz mocą Umowy Społecznej z dnia 19 lipca 2007 r., w szczególności stanowiących gwarancję zatrudnienia obowiązującą strony do 31 lipca 2017 r. oraz wszelkich innych, które weszły do jego stosunku pracy". Wypłata nastąpiła w trzech transzach zgodnie z porozumieniem, które przewidywało taki sposób wypłaty. Wypłata zwiększenia odszkodowania - premia za szybką decyzję: 15 000,00 zł brutto minus podatek 2 700,00 zł, tj. 12 300,00 zł netto wypłacone 29 stycznia 2014 r., I rata: w kwocie 28 350,00 zł brutto minus podatek 5 103,00 zł, tj. 23 247,00 zł netto wypłacone 9 grudnia 2014 r., oraz II rata: w kwocie 101 151,97 zł brutto minus podatek 18 207,00 zł, tj. 82 944,00 zł netto wypłacone w dniu 8 stycznia 2015 r.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wyjaśniła, że prawo do wskazanego we wniosku świadczenia uzyskała na podstawie Programu Dobrowolnych Odejść przyjętego Uchwałą Zarządu Spółki z dnia 14 października 2013 r. (regulamin) oraz Umowy Społecznej zawartej dnia 19 lipca 2007 r. (porozumienie zbiorowe).

Dokumenty te stanowią normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502).

Z dokumentu (Uchwała), na podstawie którego zostało przyznane wskazane we wniosku świadczenie wynika, że świadczenie to stanowi odszkodowanie z tytułu rezygnacji z Gwarancji Zatrudnienia i rozwiązania stosunku pracy (§ 4 pkt 1 i § 5 pkt 1), ten dokument określa także sposób obliczenia wysokości świadczenia (§ 4 pkt 1-6 i § 5 pkt 1).

Świadczenie to zostało wypłacone w związku z dobrowolnym rozwiązaniem umowy o pracę za porozumieniem stron z przyczyn niedotyczących pracownika (§ 3 pkt 1).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość świadczenia wypłaconego przez pracodawcę na podstawie Programu Dobrowolnych Odejść w wysokości 144 501,97 zł (dotyczącego zasad rozwiązania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników, na mocy którego wypłacono odszkodowanie z tego tytułu) jest wolna od podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, pracodawca nie powinien od wysokości świadczeń odszkodowawczych naliczać i potrącać podatku dochodowego, gdyż w październiku 2014 r. ustawodawca dokonał dodatkowego wpisu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328). W treści tego przepisu dookreślono, że zwolnienie z opodatkowania dotyczy otrzymanych odszkodowań i zadośćuczynień, jeżeli ich wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów.

Wysokość i zasady odszkodowania wynikają z przyjętego przez pracodawcę z Organizacjami Związkowymi porozumienia zbiorowego - Umowy Społecznej z dnia 19 lipca 2007 r. (III Gwarancje zatrudnienia art. 15) oraz przyjętego regulaminu - Uchwała Zarządu. Dodatkowo w art. 14 zmienionej ustawy stwierdzono, że przepisy między innymi art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym zmienioną ustawą mają zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2014 r. Wypłaty netto pracodawca dokonał po podpisaniu porozumienia w dniu 15 stycznia 2014 r.: pierwsza transza po 14 dniach od daty podpisania porozumienia - 30 stycznia 2014 r., druga w grudniu 2014 r. i trzecia w styczniu 2015 r. W związku z powyższym potrącenie podatku w kwocie 26 010 zł (2 700 zł przy wypłacie odszkodowania 30 stycznia 2014 r., 5 103 zł przy wypłacie odszkodowania w grudniu 2014 r., 18 207 zł przy wypłacie odszkodowania w styczniu 2015 r.) zostało dokonane niezgodnie z zapisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zdaniem Wnioskodawczyni powinna ona otrzymać zwrot powyższej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Przepis ten w powołanym wyżej brzmieniu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328, z późn. zm.) - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) tego artykułu.

Artykuł 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że skoro - jak wskazuje Wnioskodawczyni - otrzymała odszkodowanie, którego zasady ustalania wynikały z Programu Dobrowolnych Odejść, stanowiącego normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, to spełnione zostały przesłanki do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego wartość świadczenia, wypłaconego Wnioskodawczyni, korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego.

Końcowo wskazać należy, że wydając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej interpretację indywidualną organ podatkowy opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, w związku z czym nie prowadzi postępowania dowodowego.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, tj. jeżeli otrzymane świadczenie nie ma charakteru odszkodowawczego, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Niniejsza interpretacja nie przesądza o odszkodowawczym charakterze opisanych we wniosku świadczeń (w tym zakresie oparto się na oświadczeniu Wnioskodawczyni), ani nie stanowi podstawy do złożenia korekty zeznania podatkowego.

Informacyjnie wskazuje się, że w myśl art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.