ITPB4/4511-176/16/MS - Ustalenie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 22 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni nabyła w drodze zasiedzenia udział w prawie własności nieruchomości oznaczonych jako działki ewidencyjne o łącznej pow. 0,63 ha, położonych w miejscowości Ł. Powyższe zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w R. I Wydział Cywilny z dnia 30 stycznia 2013 r. (prawomocne z dniem 21 lutego 2013 r.). Z treści powołanego judykatu wynika, że Wnioskodawczyni udział w prawie własności opisanych wyżej nieruchomości nabyła z dniem 1 maja 2006 r.

W dniu 1 grudnia 2015 r. Wnioskodawczyni przeniosła przysługujący jej udział w prawie własności działki ewidencyjnej na rzecz osób trzecich, w drodze umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego przed notariuszem Ż. P. w R.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku ze zbyciem w dniu 1 grudnia 2015 r. udziału w prawie własności nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna (zasiedzianego z dniem 1 maja 2006 r.), po stronie Podatniczki powstał obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Czy prawidłowym jest liczenie rozpoczęcia biegu terminu 5-letniego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych od daty wskazanej w prawomocnym postanowieniu Sądu Rejonowego w R., tj. w realiach przedstawionego stanu faktycznego od daty 1 maja 2006 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych 5-letni termin winien być liczony od dnia nabycia przez zasiedzenie wskazanych nieruchomości w prawomocnym postanowieniu, a nie od dnia wydania ww. postanowienia czy też od dnia jego uprawomocnienia się.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że treść powołanej wyżej normy prawnej nie wprowadza definicji legalnej pojęcia nabycie. Tym samym koniecznym staje się sięgnięcie do regulacji instytucji zasiedzenia unormowanej w przepisach kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Opisany wyżej sposób nabycia prawa własności ma charakter pierwotny i uzależniony jest od łącznego spełnienia dwóch przesłanek: objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne i upływu ustalonego okresu czasu nieprzerwanego posiadania tj. 20 lat (dobra wiara) i 30 lat (zła wiara). Samo nabycie prawa własności następuje zaś ex lege z upływem ostatniego dnia wskazanego wyżej okresu posiadania (por. postanowienie SN z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. akt III CSK 316/12).

Warto przy tym zwrócić uwagę, że Sąd Rejonowy procedujący w przedmiocie zasiedzenia, potwierdza wyłącznie okoliczność nabycia spornych nieruchomości (wskazując na konkretną datę w sentencji postanowienia). Tym samym orzeczenie to nie ma charakteru prawnokształtującego, lecz wyłącznie potwierdza zaistniały stan faktyczny i legitymuje wnioskodawcę do wystąpienia o zmianę wpisu prawa własności w stosownym rejestrze - księdze wieczystej. Postanowienie to ma zatem charakter deklaratywny (por. postanowienie SN z dnia 11 października 2012 r., sygn. akt III CSK 316/11).

Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu. Zważywszy zatem, że Wnioskodawczyni nabyła udział w prawie własności nieruchomości sprzedanej umową sporządzoną w formie aktu notarialnego z dniem 1 maja 2006 r., odpłatne zbycie udziału w prawie własności wskazanej nieruchomości nie rodzi obowiązku podatkowego po jej stronie. Zgodnie bowiem z przedstawionym wyżej stan faktycznym i naprowadzoną argumentacją prawną, obowiązek podatkowy powstałby gdyby Wnioskodawczyni sprzedała udział w rzeczonej nieruchomości najpóźniej w dniu 31 grudnia 2011 r. Co za tym idzie, zbycie udziału w prawie własności po tej dacie (31 grudnia 2011 r.) nie wywołuje skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ubocznie podkreślić należy, że zaprezentowane wyżej stanowisko zajęły organy podatkowe m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 27 października 2010 r. IBPBII/2/415-892/10/MMa, interpretacji indywidualnej z dnia 6 czerwca 2014 r. ILPB2/415-288/14-2/AJ, interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2012 r. IBPI1/2/415-1379/11/JG, interpretacji indywidualnej z dnia 4 stycznia 2012 r. IPTPB2/2/415-623/11-4/Ko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.