ITPB4/423-68/13/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2013 r. (data wpływu 2 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej kosztu w postaci czynszu najmu samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej kosztu w postaci czynszu najmu samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zawarła w dniu 4 marca 2013 r. umowę najmu (dalej: Umowa) ze spółką P. S.A. (dalej: P.). Na mocy ww. Umowy P. zobowiązała się przekazać Spółce do używania w okresie od daty wydania do dnia 3 września 2013 r. samochód osobowy (§ 1 Umowy). Samochód ten będzie wykorzystywany przez Spółkę przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Z tytułu używania ww. samochodu osobowego Spółka zobowiązana jest do zapłaty miesięcznego czynszu najmu, na podstawie faktur VAT wystawianych przez P. (§ 2 ust. 1 i 3 Umowy). Spółka będzie ponosić również koszty paliwa, wynagrodzenia osób kierujących, koszty utrzymania czystości samochodu oraz koszty obsługi codziennej (§ 5 ust. 2 i 3 Umowy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym koszt wynajmu samochodu osobowego w postaci czynszu najmu powinien być uznawany za koszt używania samochodu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w ograniczonej wysokości, tj. do limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla potrzeb podatnika i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach, czy też wydatek z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego można w pełnej wysokości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki na zasadach ogólnych zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynsz najmu samochodu osobowego, o którym mowa w Umowie nie zalicza się do kosztów używania pojazdu, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Z kolei w art. 16 ust. 5 ww. ustawy wskazano, jakie dane powinna zawierać ewidencja przebiegu pojazdu, tj. co najmniej: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy, liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

W ocenie Spółki, z treści powyższych przepisów wyraźnie wynika, że dla potrzeb zastosowania regulacji z art. 16 ust. 1 pkt 51 omawianej ustawy istotne są te dane, które zostały wymienione w ust. 5 tegoż artykułu, a dane te związane są niewątpliwie wyłącznie z faktyczną eksploatacją samochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy wyłącznie wydatków o charakterze eksploatacyjnym, a więc wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących majątku podatnika, tj. kosztów posługiwania się tym samochodem i wykorzystywania go, takie jak zakup paliwa, opłaty za autostrady, parkingi itp. Ograniczenie to nie odnosi się natomiast do kosztów stałych ponoszonych bez względu na użytkowanie samochodu osobowego, jakim jest czynsz najmu. Wydatki ponoszone z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego są bowiem jedynie wydatkami na uzyskanie tytułu prawnego, który umożliwia używanie samochodu przez Spółkę.

W związku z powyższym, koszty wynajmu samochodu osobowego na podstawie Umowy, jako poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu powinny być - zdaniem Wnioskodawcy - traktowane jako koszty uzyskania przychodu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Najem samochodu osobowego służy bowiem zapewnieniu Spółce niezakłóconego funkcjonowania w zakresie jej działalności gospodarczej.

Jak podnosi Spółka, do podobnych wniosków prowadzi analiza uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 2030/10, gdzie uznano, że czynsz najmu samochodu nie mieści się w pojęciu kosztów eksploatacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazując przy tym, że przebieg pojazdu nie może być utożsamiany w jakikolwiek sposób z opłatami, które nie podlegają tego rodzaju statystycznej kalkulacji.

Podobnie, w wyroku z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt II FSK 467/11 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązuje, ale dotyczy tylko wydatków ponoszonych z tytułu używania samochodu, a więc wydatków o charakterze eksploatacyjnym. Ograniczenie to nie odnosi się natomiast do wydatków innego typu, poniesionych na uzyskanie możliwości używania samochodu w postaci nabycia określonego tytułu, uprawniającego do jego używania; takim wydatkiem może być, między innymi, czynsz najmu samochodu.

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 436/10 wskazał, że "czynsz najmu samochodu, który jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy p.d.o.p. i może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy. Natomiast koszty eksploatacyjne takiego samochodu takie jak wydatki na paliwo, opłaty parkingowe i autostradowe, koszty części zamiennych itp. należy zaliczyć do kategorii kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy p.d.o.p. i podlegają ograniczeniom określonym w tym przepisie".

W ocenie Wnioskodawcy, czynsz najmu jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania rzeczy będącej przedmiotem najmu. Oznacza to, że Spółka zobowiązana będzie uiszczać czynsz najmu również wtedy, gdy rzecz nie jest faktycznie używana. Czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania i - zdaniem Wnioskodawcy - jest kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu. Spółka podkreśla przy tym, że jej stanowisko znajduje potwierdzenie w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych.

Reasumując, ze względów wskazanych powyżej, Wnioskodawca uważa, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym wydatki związane z czynszem najmu nie stanowią wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

#61485;

* zostały poniesione przez podatnika,

* #61485; ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, #61485;

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika - wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Obejmuje on m.in. określone koszty związane z wykorzystywaniem przez podatników samochodów osobowych dla celów prowadzonej działalności.

I tak, stosownie do, wskazanego przez Wnioskodawcę, art. 16 ust. 1 pkt 51 omawianej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Podatnik jest przy tym obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Cytowane unormowanie odnosi się do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego składnika majątku podatnika dla potrzeb jego działalności gospodarczej.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 30 tej ustawy. W myśl tego unormowania nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 5 omawianej ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ustawodawca nie zdefiniował przy tym używanego w powołanych przepisach pojęcia "wydatków z tytułu używania" samochodu osobowego. Odwołując się do znaczenia tego terminu funkcjonującego w języku powszechnym, należy jednak wskazać, że wydatek to "suma, która ma być wydana albo suma wydana na coś", a "używać" oznacza "stosować coś, użytkować, robić z czegoś użytek, posłużyć się czymś, zastosować coś jako środek, narzędzie" (Uniwersalny słownik języka polskiego, Serwis internetowy WN PWN, http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom I-III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.). Można zatem stwierdzić, że wydatki z tytułu używania samochodu to wszelkie sumy wydane przez podatnika w związku z posługiwaniem się tym samochodem, korzystaniem z niego.

Jednocześnie wykładnia językowa analizowanego pojęcia wskazuje, że używanie jest czynnością wykonywaną przez podatnika - to podatnik (czyli w przypadku osób prawnych - członkowie jego organów, pracownicy) posługuje się, korzysta, używa tego pojazdu.

Możliwość wykorzystywania przez podatnika dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej samochodu osobowego niebędącego składnikiem jego majątku, tj. stanowiącego składnik cudzego majątku, wynika przy tym ze stosownego tytułu prawnego do posiadania i używania tego samochodu. W szczególności, takim tytułem prawnym może być umowa najmu (art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), umowa dzierżawy (art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego), umowa leasingu (art. 7091 Kodeksu cywilnego), umowa użyczenia (art. 710 Kodeksu cywilnego).

W przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca zawarł umowę najmu samochodu osobowego. Samochód ten będzie wykorzystywany przez niego przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Z tytułu używania ww. samochodu osobowego Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty miesięcznego czynszu najmu.

Ponoszenie przez Spółkę kosztów zapłaty miesięcznego czynszu najmu przedmiotowego samochodu osobowego, wykorzystywanego w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, ma na celu osiągnięcia przychodów z tej działalności. Spełnia zatem tzw. przesłankę celowości wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Analizując problem objęcia tego wydatku wyłączeniem (ograniczeniem), o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy natomiast wskazać, że zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz najmu płacony przez Wnioskodawcę stanowi zatem opłatę za możliwość korzystania z samochodu osobowego. Wydatek ten mieści się w pojęciu wydatków z tytułu używania tego samochodu osobowego.

Oznacza to, że zaliczając przedmiotowe wydatki do kosztów uzyskania przychodów, Spółka ma obowiązek uwzględnić ograniczenie unormowane w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Co więcej, przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, powinien być udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, prowadzonej zgodnie z art. 16 ust. 5, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. W razie braku ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodu nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Dodatkowym argumentem uzasadniającym stanowisko w zakresie kwalifikowania czynszu najmu samochodu osobowego do kategorii wydatków z tytułu używania tego samochodu osobowego jest regulacja art. 16 ust. 3b w zw. z przepisami Rozdziału 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie bowiem do art. 16 ust. 3b omawianej ustawy, przepis ust. 1 pkt 51 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1.

W przypadku umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, której przedmiotem jest samochód osobowy, kwalifikacja podatkowa opłat ustalonych w umowie leasingu z tytułu używania samochodu osobowego ponoszonych przez korzystającego, jest dokonywana z uwzględnieniem odpowiednio:

#61485;

* art. 17b ust. 1 ustawy, na mocy którego w przypadku umowy leasingu spełniającej warunki określone w tym przepisie (tzw. leasing operacyjny), opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środka trwałego stanowią koszt uzyskania przychodów korzystającego;

* art. 17f ust. 1 ustawy, na mocy którego w przypadku umowy leasingu spełniającej warunki określone w tym przepisie (tzw. leasing finansowy), do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Korzystający ma natomiast prawo do dokonywania i zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie, stosownie do art. 171 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do opodatkowania stron umowy leasingu samochodu osobowego zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w art. 17b ust. 1 pkt 3 lub art. 17f ust. 1, mają zastosowanie przepisy, o których mowa w art. 12-16, dla umów najmu i dzierżawy.

Opłaty z tytułu używania samochodu osobowego ustalane w umowie leasingu są "odpowiednikiem" czynszu najmu ustalanego w umowie najmu samochodu osobowego. Wynikające z treści art. 16 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłączenie przez ustawodawcę ww. opłat leasingowych spod zakresu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy potwierdza, że stałe należności (odpłatności) z tytułu uzyskania tytułu prawnego do używania samochodu osobowego mieszczą się w pojęciu "kosztów używania samochodu osobowego" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51.

Nie można tym samym zgodzić się z Wnioskodawcą, że "koszty używania samochodu osobowego" obejmują wyłącznie koszty o charakterze eksploatacyjnym, takie jak zakup paliwa, opłaty za autostrady i parkingi.

W szczególności, nie ma podstaw dla twierdzenia, że wymogi dotyczące treści ewidencji przebiegu pojazdu określone w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są decydujące dla "odczytania" zakresu znaczeniowego pojęcia "wydatków (kosztów) z tytułu używania" samochodu osobowego. Dane ujmowane w ewidencji przebiegu pojazdu nie dotyczą wydatków faktycznie poniesionych przez podatnika w związku z używaniem samochodu osobowego. Służą one identyfikacji samochodu osobowego używanego przez podatnika, identyfikacji osoby, która używała samochodu osobowego, potwierdzeniu okoliczności wykorzystywania samochodu dla potrzeb działalności gospodarczej oraz wyliczeniu kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra (tekst jedn.: wyliczeniu kwoty limitującej wartość wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego składnika majątku podatnika dla potrzeb jego działalności gospodarczej, jakie mogą zostać zaliczone przez tego podatnika do kosztów uzyskania przychodów).

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym ponoszony przez Wnioskodawcę koszt najmu samochodu osobowego w postaci czynszu najmu należy do kategorii wydatków z tytułu używania samochodu osobowego w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, Spółka ujmując czynsz najmu w kosztach uzyskania przychodów ma obowiązek uwzględniać limit (ograniczenie) przewidziane przez ustawodawcę w tym przepisie.

Odnosząc się do powołanych przez Spółkę wyroków sądów administracyjnych, należy podkreślić, że w orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest również pogląd odrębny - odpowiadający stanowisku przedstawionemu w niniejszej interpretacji indywidualnej. Tytułem przykładu można wskazać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 marca 2010 r. sygn. akt II FSK 1890/08, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1203/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 413/11. Stanowisko zawarte w niniejszym rozstrzygnięciu znajduje również potwierdzenie w - wydanej na tle analogicznych przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 z późn. zm.) - uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 1999 r. sygn. akt FPS 9/99.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.