ITPB4/423-21/12/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 27 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości ujęcia w rachunku podatkowym wydatków wynikających z toczonego przez Spółkę sporu sądowego

* jest prawidłowe w części odnoszącej się do opłat sądowych, kosztów zastępstwa procesowego oraz wynagrodzenia adwokata;

* jest nieprawidłowe w części odnoszącej się do odsetek od zatrzymanych zaliczek na poczet wykonania umowy.

W dniu 27 listopada 2012 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości ujęcia w rachunku podatkowym wydatków wynikających z toczonego przez Spółkę sporu sądowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła umowę w dniu 25 czerwca 2008 r. z klientem na wykonanie dokumentacji konstrukcyjnej trzech narzędzi oraz ich wykonanie. Narzędzia te miały służyć klientowi do produkcji detali szczegółowo określonych w § 1 umowy. Zgodnie z zapisami umowy Spółka miała również wykonać na narzędziach detale szczegółowo określone w § 1 umowy w terminie do 7 listopada 2008 r. Aneksem z dnia 20 września 2008 r. wprowadzono zmiany do jednego detalu, co skutkowało zmianami w dokumentacji konstrukcyjnej oraz narzędziu, ustalając w § 3 nieprzekraczalny termin zakończenia wskazanych prac na 14 listopada 2008 r. kolejnym aneksem do umowy, zawartym w dniu 29 września 2008 r., strony ustaliły dodatkowe prace zakreślając termin ich wykonania na 3 listopada 2008 r. Dodatkowy termin wykonania prac został ustalony w sporządzonym harmonogramie wykonania narzędzi i ich sprawdzenia, który zaakceptowała Spółka. W § 5 umowy strony ustaliły, że podstawą odbioru prac jest dostarczenie partii próbnej detali wraz z kartą pomiarową oraz sprawdzianu z kartą pomiarową. Brak kart pomiarowych spowoduje natomiast konieczność pomiaru detali i sprawdzianu przez zamawiającego lub w zewnętrznym laboratorium pomiarowym na koszt Spółki. Kolejnymi warunkami odbioru pracy było wykonanie prób narzędzi w siedzibie klienta z udziałem Spółki (jako wykonawcy narzędzi) z jednoczesnym dostarczeniem dokumentacji konstrukcyjnej narzędzi, przy czym narzędzia do prób dostarcza wykonawca, pozytywny odbiór detali i sprawdzianu przez kontrolę jakości klienta udokumentowany kartą pomiarową detali oraz protokołu odbioru oprzyrządowania podpisany przez klienta i dostarczony wykonawcy w ciągu 14 dni od daty wykonania pozytywnych prób w siedzibie klienta. W § 11 strony ustaliły odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań przyjętych w umowie w formie kar umownych w wypadkach i wysokości szczegółowo wskazanych w pkt 1 i 2 § 11. Zgodnie z harmonogramem dokumentacja konstrukcyjna miała zostać przedstawiona do dnia 23 sierpnia 2008 r. i jej pierwsza część została przesłana do klienta w dniu 1 sierpnia 2008 r., zaś druga w dniu 18 sierpnia 2008 r. W dniu 14 sierpnia 2008 r. klient przesłał Spółce akceptację pierwszej części dokumentacji, a w dniu 13 września 2008 r. klient przesłał do Spółki uwagi co do drugiej części dokumentacji. Wobec uwag klienta co do drugiej części sporządzonej przez Spółkę dokumentacji, Wnioskodawca przesłał klientowi nową dokumentację w dniu 22 września 2008 r. Pierwsze próby na narzędziach zostały wykonane w siedzibie Spółki w dniach 25 i 26 września 2008 r., a pierwsze próby narzędzia u klienta w dniu 13 października 2008 r. Kolejne miały miejsce 29 października 2008 r. i 4 listopada 2008 r. Karta pomiarowa z dnia 29 października 2008 r. wskazywała na 8 niezgodności, a kolejna z 4 listopada 2008 r. na 12 niezgodności. Kolejne próby odbyły się w dniu 17 listopada 2008 r., a zatem już po upływie terminu wykonania umowy, zaś 18 listopada 2008 r. klient wskazał na nieprawidłowości w wykonaniu umowy. W dniu 19 listopada 2008 r. Spółka przesłała klientowi harmonogram poprawy narzędzi oraz wykonania projektów prototypowych, jednak w dniach 26 i 27 listopada 2008 r. poinformowała, że nie jest gotowa do wysyłki dwóch narzędzi. W dniu 28 listopada 2008 r. klient zażądał od Wnioskodawcy wykonania po 200 sztuk detali na każdym narzędziu. W dniu 2 grudnia 2008 r. klient zmierzył wyprodukowane detale wykrywając w nich odpowiednio 8 niezgodności na narzędziu nr 1 oraz 1 niezgodność na narzędziu nr 2. W tej sytuacji klient odesłał Spółce narzędzia. Pismem z dnia 16 grudnia 2008 r. klient wezwał Spółkę do zakończenia realizacji umowy z dnia 25 czerwca 2008 r. w terminie 7 dni pod rygorem odstąpienia od umowy wskazując, że w tym czasie oczekuje na dostarczenie wszystkich narzędzi umożliwiających produkcję seryjną zgodnych wymiarowo detali. W dniu 23 grudnia 2008 r. Spółka wysłała do klienta narzędzia, a w dniach 7 i 8 stycznia 2009 r. karty pomiarowe. Sporządzone przez klienta w dniu 6 stycznia 2009 r. karty pomiarowe wykazywały 7 niezgodności przy narzędziu nr 1, przy narzędziu nr 2 - 2 niezgodności, narzędziu nr 3 - 11 niezgodności. Pismem z dnia 21 stycznia 2009 r. klient poinformował Spółkę, że w związku z niedostarczeniem prawidłowo wykonanego przedmiotu umowy w zakreślonym terminie, w ślad za pismem z dnia 16 grudnia 2008 r., odstępuje od umowy z dnia 26 czerwca 2008 r., dołączając notatkę dotyczącą otrzymanych od Spółki kart pomiarowych wskazujących na nieprawidłowości w wykonaniu przedmiotu umowy. Jednocześnie klient odesłał Wnioskodawcy wykonane przez niego narzędzia. Ponadto klient wezwał Spółkę do zwrotu w terminie do dnia 2 lutego 2009 r. kwoty 80 666,40 zł, wynikającą z faktur zaliczkowych wystawionych przez Spółkę. W dniu 18 września 2009 r. klient wystawił na rzecz Spółki notę na kwotę 186 193 zł z tytułu kary umownej za nieterminowe wykonanie prac określonych w umowie, zaś w kolejnych wezwaniach z dnia 1 i 15 lutego 2010 r. dokonał miarkowania wskazanej kwoty do wysokości 139 644,75 zł W odpowiedzi na wezwanie Spółka wskazała, że jest ono pozbawione podstaw prawnych podnosząc, że klient zobowiązany jest do zapłaty na jej rzecz kwoty 667 616,46 zł wraz z należnymi odsetkami. W dniu 5 sierpnia 2009 r. Spółka ostatecznie wezwała klienta do odbioru narzędzi objętych umową z dnia 25 czerwca 2008 r. w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania pod rygorem złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Jednocześnie wezwała klienta do zapłaty w terminie 14 dni kwoty 625 036,96 zł z tytułu przedmiotowej umowy. W dniu 8 grudnia 2008 r. klient zawarł umowę z inną spółką, której przedmiotem było wykonanie tożsamych narzędzi do detali.

W wyniku opisanego powyżej sporu klient złożył przeciwko Spółce pozew zarzucając niewykonanie przedmiotu umowy, co skutkowało odstąpieniem przez klienta od umowy oraz żądając od Spółki zwrotu kwoty wynikającej z dokonanych przez klienta wpłat zaliczek na poczet realizacji umowy, a także kary z tytułu nieterminowego wykonania prac. Spółka broniąc swojego interesu w zakresie prawidłowości wykonania przedmiotowej umowy wniosła o oddalenia zarzutów uzasadniając to:

* wykonaniem zobowiązania z tytułu zawartej umowy w terminie, co oznacza, że nie było podstaw do naliczania kar umownych z tytułu nieterminowej realizacji,

* w przypadku wystąpienia wad narzędzi, klient ma prawo do roszczeń z tytułu rękojmi, a nie do odstąpienia od całej umowy,

* wadliwym odstąpieniem od umowy przez klienta, co czyni tę czynność bezskuteczną.

W wyniku pozwu złożonego przez klienta zapadł wyrok wydany przez Sąd Apelacyjny, z którego wynika, że:

* dzieło wykonane przez Spółkę w postaci trzech narzędzi nie zostało wykonane w sposób umożliwiający czynienie właściwego użytku z niego, wyłącza korzystanie z niego zgodnie z celem zawartej umowy, odbiera mu cechy właściwe lub zastrzeżone w umowie, nie zaspokaja ściśle oznaczonego interesu wierzyciela. W takim wypadku klient nie ma obowiązku odbioru dzieła. Wydanie dzieła dotkniętego wadami istotnymi, które nie uzyskało aprobaty zamawiającego, nie spełnia wymogu oddania dzieła w rozumieniu art. 642 § 1 k.c. skutkującego wymagalnością roszczenia przyjmującego zamówienia. Oznacza to, że przedmiotowa umowa w wyniku odstąpienia od niej klienta staje się bezprzedmiotowa, a strony nie są zobowiązane do świadczeń przewidzianych w umowie, a to co ewentualnie świadczyły już wcześniej podlega zwrotowi, co oznacza zwrot przez Spółkę kwoty otrzymanych zaliczek na poczet realizacji narzędzi;

* Spółka zobowiązana jest do zwrotu kwoty 80 666,40 zł z tytułu faktur zaliczkowych wpłaconych przez klienta na poczet realizacji zamówienia;

* Spółka zobowiązana jest do zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kwoty 21 688,21 zł obejmującą koszty opinii biegłego;

* Spółka zobowiązana jest do zapłaty całości kosztów postępowania sądowego;

* Spółka zobowiązana jest do zwrotu odsetek od niesłusznie pobranych zaliczek od dnia 3 lutego 2009 r.

W wyniku przegranej sprawy sądowej Wnioskodawca poniósł koszty obejmujące:

* zwrot kosztów opinii biegłego,

* koszty postępowania sądowego związanego z opłatami, kosztami zastępstwa procesowego, kosztami wynagrodzenia adwokata reprezentującego Spółkę,

* koszty odsetek z tytułu zapłaconych niesłusznie zaliczek na poczet wykonania narzędzi.

Równocześnie Spółka złożyła w dniu 25 października 2010 r. pozew o zapłatę 266 301,60 zł z tytułu umowy zawartej w dniu 25 czerwca 2008 r. oraz aneksów do niej. W przedmiotowym pozwie Spółka uznaje wykonanie narzędzi w terminie. Nie uznaje swojej winy co do braku dotrzymania terminu realizacji zarówno dokumentacji konstrukcyjnej, jak i wykonanych narzędzi. Argumentuje to faktem, że akceptacja dokumentacji konstrukcyjnej ze strony klienta nastąpiła już po terminie wskazanym w umowie, mimo że przez Spółkę dokumentacja ta została dostarczona w terminie. Mimo wykonania przez Spółkę zleceń dodatkowych, nieobjętych umową (zmiany w konstrukcji detalu, wyprodukowanie 200 sztuk detali), a także opóźnień w wykonaniu zlecenia ze strony klienta, Spółka wykonała swoje zobowiązanie prawidłowo i w terminie. Klient uchylił się jednak od podpisania końcowego protokołu odbioru powołując się na niewłaściwość metody pomiarowej stosowanej przez Spółkę. Zarzut stawiany Wnioskodawcy w zakresie nie wykonania dzieła, a tym samym brak jego odbioru przez zamawiającego, nie może w żadnej mierze przekreślać faktu i wynikających z niego skutków prawnych wykonania dzieła w terminie. Stanowisko Spółki w złożonym pozwie o zapłatę jest następujące:

* klient otrzymał detale oraz narzędzia w terminie,

* próby detali zarówno w Spółce, jak i u klienta były wykonywane w terminie,

* klient zgłaszał rzekome niezgodności i kwestionując stosowaną metodę pomiarową nie był zainteresowany rozwiązaniem zgłaszanych problemów (np. nawet nie odpakował przesłanych do niego narzędzi) szukając pretekstu do naliczenia kar umownych i odstąpienia od umowy,

* klient mimo otrzymania narzędzi i detali zgodnie z umową nie podpisał protokołu odbioru i pospiesznie odstąpił od umowy, nie dając szansy wyjaśnienia rozbieżności w ocenie występowania rzekomych niezgodności przedmiotu umowy.

Sprawa złożona przez Spółkę przeciwko klientowi jest w toku i jest prowadzona przez Sąd Okręgowy.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy koszty poniesione przez Spółkę w wyniku przegranego sporu sądowego związane z: opłatami sądowymi, kosztami zastępstwa procesowego, wynagrodzeniami adwokata, odsetkami od zapłaconych zaliczek na poczet wykonanej umowy, stanowią koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla kosztów sądowych i związanych z dochodzeniem roszczeń w drodze egzekucji zastosowanie znajduje ogólna reguła dotycząca kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie bowiem z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. W przypadku tych ostatnich kosztów nie ma znaczenia celowość poniesienia wydatku, zaś liczy się jedynie to czy określony wydatek został przez ustawę wskazany jako stanowiący albo jako niestanowiący kosztu uzyskania przychodu. Z powołanej regulacji wynika, że jedną z podstawowych przesłanek zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie tegoż wydatku w celu uzyskania przychodu. Powyższe oznacza, że dany wydatek powinien być ponoszony z myślą o osiągnięciu przychodów. Koszty procesowe nie zostały wymienione w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. W opisanej przez Spółkę sytuacji wynika, że Spółka zawarła umowę na wykonanie narzędzi dla swojego klienta. Wykonanie tego rodzaju czynności mieści się w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Spółka zawierając przedmiotową umowę dążyła do uzyskania przychodu z tytułu wykonanej czynności. Spór jaki toczył się pomiędzy Wnioskodawcą a klientem sprowadzał się do udowodnienia, że przedmiotowa umowa została wykonana w sposób należyty i w terminie. Spółka broniła swojego stanowiska uznając wykonanie przedmiotowych narzędzi w terminie i należyte ich wykonanie. Ten jednakże uznając jego wady uniemożliwiające ich zastosowanie zwrócił je Spółce. W zakresie zwykłego ryzyka gospodarczego mieszczą się zdarzenia uzasadniające toczenie sporu: dochodzenie należności oraz kwestionowanie obowiązku jej zapłaty, wykazanie wadliwości nabywanych świadczeń oraz obrona prawidłowego sposobu spełnienia świadczenia, działania zarówno w celu uzyskania zapłaty, jak i zmniejszenia kosztów (wydatków) własnych, a także spór dotyczący praw lub obowiązków niepieniężnych.

Kosztem podatkowym jest każdy koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła uzyskania przychodu. Jeżeli dla zachowania (istnienia, posiadania, funkcjonowania) danego źródła niezbędne jest prowadzenie procesu sądowego, koszty takiego procesu spełniają w ocenie Spółki definicję kosztu uzyskania przychodów. Tocząc spór sądowy Spółka dążyła do udowodnienia prawidłowego i terminowego wykonania przedmiotowych narzędzi. Będąc stroną sporu Wnioskodawca dążył do zabezpieczenia źródła przychodu, jakim w przyszłości miały być wpływy z wykonanych na rzecz klienta narzędzi. Dodatkowo działania Spółki zmierzały do obrony swoich interesów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poprzez wytoczenie pozwu o zapłatę. Fakt przegrania sporu nie decyduje o możliwości zakwalifikowania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ale decydujące znaczenie ma czy dany koszt został poniesiony w celu zabezpieczenia bądź zapewnienia źródła przychodu, a takowym zapewne są przychody jakie Spółka mogłaby uzyskać z tytułu wykonanych narzędzi. Wydatki poniesione na toczący się spór sądowy spełniają więc warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ:

* ze strony Spółki nie występuje ewidentna wina umyślna,

* nie doszło ze strony Spółki do obejścia przepisów prawa,

* działania Spółki nie były niezgodne z zasadami współżycia społecznego,

* działania Spółki zmierzały oraz zmierzają do obrony majątku oraz zabezpieczenia źródła przychodu (na co wskazuje złożona apelacja od pozwu oraz złożony przez Wnioskodawcę pozew o zapłatę).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w części odnoszącej się do opłat sądowych, kosztów zastępstwa procesowego oraz wynagrodzenia adwokata;

* nieprawidłowe w części odnoszącej się do odsetek od zatrzymanych zaliczek na poczet wykonania umowy.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.) - dalej: ustawa - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

* konieczność faktycznego - co do zasady - poniesienia wydatku,

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Art. 16 ust. 1 ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Tym samym podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Prawo zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dany podmiot ma w przypadku, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy,

* został właściwie udokumentowany.

Rozpatrując kwestię możliwości podatkowego rozliczenia ponoszonych przez podmioty gospodarcze kosztów sporów sądowych należy mieć na uwadze, że pomimo nie umieszczenia tego rodzaju wydatków w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyłączenia zawartego w art. 16 ustawy, nie przesądza to automatycznie o możliwości ich ujęcia jako kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te muszą bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy, czyli zostać poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W konsekwencji, każdy przypadek ponoszenia takich wydatków wymaga indywidualnej analizy uwzględniającej szczegóły danej sprawy i przesłanki, jakimi kierowała się Spółka, a także strona przeciwna.

Odnosząc powyższe do zasadności kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opłat sądowych, kosztów zastępstwa procesowego, wynagrodzenia adwokata, odsetek od zapłaconych zaliczek na poczet wykonanej umowy, wynikających z wyroku sądowego rozstrzygającego spór prowadzony przez Spółkę w wyniku pozwu złożonego przez klienta należy stwierdzić, że z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w sporze tym Spółka uczestniczyła jako strona pozwana. W efekcie wydanego przez Sąd wyroku Wnioskodawca obronił się przed żądaniem zapłaty kary umownej z tytułu nieterminowego wykonania prac określonych w umowie, został jednakże zobowiązany do poniesienia innych, wskazanych we wniosku kosztów.

W tym konkretnym przypadku istnieją zatem podstawy do uznania, iż przedmiotowe koszty ściśle związane z toczonym na drodze sądowej sporem (poza wydatkiem na odsetki od niesłusznie zatrzymanych zaliczek na poczet wykonania umowy) miały na celu zachowanie (zabezpieczenie) źródła przychodów, co przekłada się na możliwość ich podatkowego rozliczenia jako kosztów związanych z funkcjonowaniem Spółki, gdyż powiązanie z konkretnym przychodem uzyskanym przez Wnioskodawcę jest w tym wypadku niemożliwe.

Wnioskodawca nie ma natomiast możliwości podatkowego rozliczenia ww. odsetek od niesłusznie zatrzymanych zaliczek na poczet wykonania umowy, gdyż przyczyną ich powstania nie jest zaistniały spór sądowy, lecz zamierzone działanie Spółki skutkujące nieterminowym zwrotem na rzecz klienta uiszczonych przez niego zaliczek na poczet wykonania umowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.