ITPB3/4510-88/16/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2016 r. (data wpływu 19 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konieczności rozpoznania przychodu podatkowego oraz kosztów uzyskania przychodów w związku z zapłatą opłaty paliwowej i podatku akcyzowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konieczności rozpoznania przychodu podatkowego o raz kosztów uzyskania przychodów w związku z zapłata opłaty paliwowej i podatku akcyzowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem posiadającym status zarejestrowanego odbiorcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku akcyzowym. Zarejestrowany odbiorca to podmiot, który posiada zezwolenie na nabywanie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych wysyłanych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy. Podmiot ten może dokonywać takiego nabycia na rzecz innych podmiotów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi polegające na wewnątrzwspólnotowym nabywaniu wyrobów akcyzowych na rzecz innych podmiotów, które są zainteresowane taką usługą. W tym celu zawierana jest pomiędzy Spółką a usługobiorcą umowa na świadczenie usług polegających na nabyciu wewnątrzwspólnotowym wyrobów akcyzowych. Spółka jako zarejestrowany odbiorca nie może magazynować ani wysyłać wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy. Z tytułu dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia Spółka jest podatnikiem podatku akcyzowego oraz podmiotem zobowiązanym do zapłaty opłaty paliwowej. W związku z tym Spółka jest zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego i opłaty paliwowej od dokonanej transakcji nabycia, w której to działała na rzecz swojego klienta. W celu wykonania zobowiązania Spółka dostaje na podstawie zawartej umowy z klientem środki pieniężne na opłacenie podatku akcyzowego i opłaty paliwowej. Środki te nie stanowią wynagrodzenia za wykonane usługi, są jedynie przeznaczone na dokonanie zapłaty tych zobowiązań. Spółka dokonując zapłaty zobowiązań otrzymanymi środkami pieniężnymi od klienta wygasza w ten sposób swoje zobowiązanie w podatku akcyzowym jak i opłacie paliwowej. Spółka pobiera za swoje usługi zarejestrowanego odbiorcy wynagrodzenie ustalone zgodnie z zasadami rynkowymi dla tego typu usług. Do wynagrodzenia nie jest wliczona kwota podatku akcyzowego i opłaty paliwowej, którą klient jest zobowiązany przekazać Spółce. Spółka otrzymane środki pieniężne od klienta na zapłatę ww. zobowiązań traktuje na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) dalej zwaną "ustawa o CIT" jako nie stanowiące przychodów podatkowych. Natomiast wydatki na zapłatę zobowiązań traktuje jako nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy otrzymane przez Spółkę środki pieniężne na zapłatę podatku akcyzowego i opłaty paliwowej stanowią przychody podatkowe na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Czy poniesione wydatki na zapłatę podatku akcyzowego i opłaty paliwowej stanowią koszty uzyskania przychodów na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle przepisów ustawy o CIT przychodami są w szczególności otrzymane środki pieniężne co wynika z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT z zastrzeżeniem ustęp 3 tego artykułu. Jak wynika z ustępu trzeciego przychody związane z działalnością gospodarczą to także przychody należne choćby podatnik jeszcze ich nie otrzymał. Dokonując analizy ww. przepisów ustawy o CIT można dojść do wniosku, że przychodami podatkowymi podatników podatku dochodowego od osób prawnych są otrzymane pieniądze, które wpływają na wzrost majątku podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązań czyli pieniądze, które trwale powodują jego wzrost zasobów majątkowych. Mogą to być także należne pieniądze (wartości), które nie zostały jeszcze przez podatnika faktycznie otrzymane ale są jemu należne w związku z zaistniałym zdarzeniem, np. wykonaniem usługi. Zatem przychodami na gruncie ustawy o CIT nie mogą być otrzymane środki pieniężne, które nie stanowią trwałego wzrostu majątku podmiotu je otrzymującego ze względu na to, że jest on np. zobowiązany jedynie to ich przekazania osobie trzeciej. Nie mogą być przychodami również kwoty (wartości) nienależne. Spółka wykonując świadczenie usług jako zarejestrowany odbiorca, który jest zobowiązany do dokonania zapłaty podatku akcyzowego i opłaty paliwowej nie otrzymuje środków pieniężnych, które stanowią jej przychód podatkowy.

Klient aby móc dokonać transakcji nabycia wewnątrzwspólnotowego wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy nie ma możliwości wykonania tego samodzielnie. Przepisy ustawy o podatku akcyzowym dają taką możliwość podmiotom o statusie zarejestrowanego odbiorcy. Zatem klient jest zmuszony poprzez przepisy ustawy o podatku akcyzowym do skorzystania z podmiotu posiadającego taki status. Oznacza to, że on ponosi ciężar podatku akcyzowego i opłaty paliwowej gdyż transakcja jest dokonywana na jego rzecz.

Klient nie może samodzielnie wpłacić tych zobowiązań do organu podatkowego gdyż przepisy ustawy o podatku akcyzowym nie dają jemu przymiotu podatnika z tytułu tych czynności. Musi on dokonać płatności podatku akcyzowego i opłaty paliwowej poprzez Spółkę czyli podmiot pośredniczący będący podatnikiem z tytułu dokonania tych czynności.

Spółka w momencie otrzymania środków pieniężnych od klienta z góry wie, że środki te nie wpływają na trwały wzrost jej zasobów majątkowych, nie są to kwoty jej należne za wykonane świadczenie, a jedynie przejściowo znajdują się na jej rachunku bankowym w celu dokonania zapłaty do organu podatkowego zobowiązania w podatku akcyzowym i opłacie paliwowej.

Zdaniem Spółki w tym przypadku nie może mieć zastosowanie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT gdyż prowadziłoby to do absurdalnej sytuacji gdzie podmiot otrzymujący środki pieniężne w celu ich dalszego przekazania (wytransferowania) musiałby traktować je jako przychody, które nie powodowałyby trwałego przysporzenia majątkowego. Celem tego przepisu nie jest objęcie wszystkich otrzymanych pieniędzy jako przychód ale tylko takich, które stanowią trwałe przysporzenie majątkowe podatnika.

W związku z tym otrzymane przez Spółkę pieniądze nie stanowią przychodów podatkowych w świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z zastrzeżeniem art. 16 ustawy który to określa wydatki niestanowiące kosztów podatkowych (można tutaj pominąć art. 16 gdyż w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie on zastosowania).

W związku z tym, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych powinien spełniać przede wszystkim następujące warunki:

* poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* poniesiony w związku z prowadzona działalnością gospodarczą,

* definitywnie poniesiony przez podatnika.

W przedstawionym stanie faktycznym poniesione przez Spółkę wydatki na zapłatę podatku akcyzowego i opłaty paliwowej nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów ale były poniesione w celu wygaszenia zobowiązania w podatku akcyzowym i opłacie paliwowej działając na rzecz podmiotu zlecającego dokonanie transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia wyrobów akcyzowych. Spółka działała tutaj w imieniu własnym ale tylko żeby uwolnić się od ciężaru zobowiązań nałożonych przez przepisy o podatku akcyzowym i opłacie paliwowej.

Poniesienie tego wydatku nie wiąże się z przychodem Spółki uzyskanym za wykonane usługi dla klienta gdyż koszty dotyczące tego przychodu to przede wszystkim wynagrodzenia pracowników zajmujących się obsługą transakcji nabycia wyrobów akcyzowych dla tego klienta, koszty biurowo-administracyjne, koszty księgowe itp. koszty dotyczące wykonanej usługi.

Wydatek poniesiony na zapłatę akcyzy i opłaty paliwowej jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki. W tym przypadku jest to jeden z elementów świadczenia usługi polegającej na nabyciu wyrobów akcyzowych w ramach procedury zawieszonego poboru akcyzy. Oznacza to, że ten warunek jest przez Spółkę spełniony.

W przedstawionym przypadku nie mamy do czynienia z definitywnym poniesieniem wydatku przez podatnika. Wydatek definitywnie poniesiony przez podatnika to taki wydatek gdzie dochodzi do uszczuplenia jego zasobów majątkowych (tutaj środków pieniężnych). Jeżeli Spółka otrzymuje środki pieniężne od swojego klienta w celu uregulowania zobowiązania akcyzowego i opłaty paliwowej to nie ma mowy o tym, że jej majątek zostanie trwale uszczuplony. Nie dochodzi tutaj do definitywnego poniesienia wydatku przez Spółkę.

W związku z powyższym wydatek w postaci zapłaconego podatku akcyzowego i opłaty paliwowej nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, ponieważ nie jest on ponoszony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie dochodzi tutaj do definitywnego poniesienia wydatku przez Spółkę. Spółka jedynie przekazuje środki pieniężne na rachunek organ podatkowego, które Spółka otrzymała od swojego klienta. Reasumując zdaniem Spółki otrzymane środki pieniężne od klienta na zapłatę podatku akcyzowego i opłaty paliwowej nie stanowią przychodów podatkowych na gruncie podatku CIT. Odnośnie wydatków na zapłatę podatku akcyzowego i opłaty paliwowej to one nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Artykuł 12 ust. 3 powołanej ustawy stanowi natomiast, iż za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. "Należność" wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Z treści art. 12 ust. 3a cytowanej ustawy wynika z kolei, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, iż przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób prawnych powstaje w dniu wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi. Wyjątek od tej zasady stanowi:

* wystawienie faktury dokumentującej dostawę towarów lub usługi przed datą wydania towaru, zbycia prawa lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi - datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury,

* uregulowanie należności przed dniem wydania towaru, zbycia prawa lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi - datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe.

W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi podatnik może rozporządzać jak właściciel.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. W myśl art. 7 ust. 2, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Spółka jest podmiotem posiadającym status zarejestrowanego odbiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 752, z późn. zm.). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi polegające na wewnątrzwspólnotowym nabywaniu wyrobów akcyzowych na rzecz innych podmiotów, które są zainteresowane taką usługą. W tym celu zawierana jest pomiędzy Spółką a usługobiorcą umowa na świadczenie usług polegających na nabyciu wewnątrzwspólnotowym wyrobów akcyzowych. Spółka jako zarejestrowany odbiorca nie może magazynować ani wysyłać wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy. Z tytułu dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia Spółka jest podatnikiem podatku akcyzowego oraz podmiotem zobowiązanym do zapłaty opłaty paliwowej. W związku z tym Spółka jest zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego i opłaty paliwowej od dokonanej transakcji nabycia, w której to działała na rzecz swojego klienta. W celu wykonania zobowiązania Spółka dostaje na podstawie zawartej umowy z klientem środki pieniężne na opłacenie podatku akcyzowego i opłaty paliwowej. Spółka pobiera za swoje usługi zarejestrowanego odbiorcy wynagrodzenie ustalone zgodnie z zasadami rynkowymi dla tego typu usług. Do wynagrodzenia nie jest wliczona kwota podatku akcyzowego i opłaty paliwowej, którą klient jest zobowiązany przekazać Spółce.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku akcyzowym, podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, w tym podmiot będący zarejestrowanym odbiorcą, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca - z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego wyrobów akcyzowych na rzecz innego podmiotu.

Obowiązek zapłaty opłaty paliwowej wynika z kolei z przepisów ustawy z dnia 27 października 1194 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2015 r. poz. 641, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 37j ust. 1 tej ustawy obowiązek zapłaty opłaty paliwowej od paliw silnikowych oraz gazu, o których mowa w art. 37h, ciąży na:

W związku z tym, że Spółka jest zarejestrowanym odbiorcą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku akcyzowym i świadczy usługi polegające na wewnątrzwspólnotowym nabywaniu wyrobów akcyzowych na rzecz innych podmiotów, na podstawie ww. przepisów zobligowana jest do uregulowania kwoty zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym oraz opłaty paliwowej do właściwego urzędu celnego. Innymi słowy, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, z tytułu dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia Spółka jest podatnikiem podatku akcyzowego oraz podmiotem zobowiązanym do zapłaty opłaty paliwowej.

Wobec powyższego, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy należności w kwocie odpowiadającej podatkowi akcyzowemu oraz opłacie paliwowej stanowią, wraz z otrzymanym przez Spółkę wynagrodzeniem ustalonym zgodnie z zasadami rynkowymi dla tego typu usług, przychód Spółki. Przychód ten jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i w całości stanowi element podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odnośnie kosztów uzyskania przychodów wskazać należy w tym miejscu, że na mocy art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nadmiernych ubytków lub zawinionych niedoborów wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków lub niedoborów.

Ustawodawca, w przypadku podatku akcyzowego, objął wyłączeniem z kategorii kosztów podatkowych jedynie przypadek zapłaty podatku akcyzowego od nadmiernych ubytków wyrobów akcyzowych lub zawinionych niedoborów wyrobów akcyzowych.

Posługując się zasadą wnioskowania a contrario, można zatem stwierdzić, że na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych funkcjonuje zasada, zgodnie z którą podatek akcyzowy stanowi koszty uzyskania przychodów podatnika, o ile spełniają przesłankę celowości. W przedstawionym stanie faktycznym Spółka jako podmiot ustawowo zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego uprawniona jest do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów związanych z wykonaniem przedmiotowej usługi.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

W konsekwencji, można stwierdzić, że przedmiotowa zapłata podatku akcyzowego - co do zasady - spełnia określony w art. 15 ust. 1 warunek poniesienia w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Wobec powyższego, analizowana wartość zapłaconego podatku akcyzowego spełnia przesłanki materialnoprawne uznania jej za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę związane z dokonaniem wewnątrzwspólnotowego nabycia wyrobów akcyzowych stanowią w całości koszty uzyskania przychodów Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.