ITPB3/4510-718/15/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych:

* w zakresie możliwości kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów kwoty uiszczonej z tytułu korzystania ze Wzoru do dnia określonego w umowie - jest prawidłowe;

* w zakresie możliwości kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wartości produktów zlikwidowanych zgodnie z zawartą ugodą oraz podatku od towarów i usług naliczonego od zlikwidowanych Produktów oznaczonych Wzorem - jest nieprawidłowe,

* w zakresie braków obowiązków płatnika w związku z wypłatą kwoty z tytułu korzystania ze Wzoru do dnia określonego w umowie - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia ugody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną zajmującą się sprzedażą akcesoriów wyposażenia domu. W okresie od marca do 22 czerwca 2015 r. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferowała i dokonywała sprzedaży pościeli, obrusów, poszewek oznaczonych nadrukowanym wzorem (dalej: "Produkty"). W dniu 18 czerwca 2015 r. Wnioskodawca otrzymał wezwanie od spółki kapitałowej z siedzibą w Republice Federalnej Niemiec (dalej: "Kontrahent") w przedmiocie zaprzestania naruszania praw Kontrahenta do niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego chronionego na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady (WE) Nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (dalej: "Rozporządzenie"). Kontrahent podniósł, że przedmiotowy niezarejestrowany wzór wspólnotowy (dalej: "Wzór") został przez niego po raz pierwszy zaprezentowany publiczności na targach branżowych we Frankfurcie nad Menem w dniach 8-11 stycznia 2014 r. Co za tym idzie wykorzystywanie przez Spółkę Wzoru na oferowanych przez nią do sprzedaży Produktach bez stosownej zgody lub umowy stanowi naruszenie praw Kontrahenta i jest bezprawne. W wyniku prowadzonych negocjacji strony zawarły ugodę na podstawie, której Kontrahent zobowiązał się do niepozwania Wnioskodawcy za oferowanie i sprzedaż Produktów ze Wzorem, zrzekł się roszczeń związanych z naruszeniem przez Wnioskodawcę praw Kontrahenta do Wzoru oraz roszczeń związanych z domaganiem się zwrotu kosztów obsługi prawnej w Polsce związanej z zawarciem przedmiotowej ugody. W zamian za powyższe warunki ugody Wnioskodawca zachował w pełni prawa do przychodu ze sprzedaży Produktów ze Wzorem uzyskane do dnia 22 czerwca 2015 r., jak również zobowiązał się na podstawie ugody do zapłaty na rzecz Kontrahenta kwoty 13 000 Euro w terminie 10 dni od dnia podpisania ugody i zniszczenia niesprzedanych do dnia 22 czerwca 2015 r. Produktów ze Wzorem. Przedmiotowe warunki ugody zostały przez Wnioskodawcę zrealizowane. Wnioskodawca dysponuje potwierdzeniem przelewu oraz protokołem zniszczenia Produktów. Podpisując ugodę, Wnioskodawca uchylił wobec siebie roszczenia nie tylko wynikające z Rozporządzenia, ale również z art. 79 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kwotę uiszczoną przez Wnioskodawcę na podstawie ugody zawartej z Kontrahentem z powodu korzystania przez Wnioskodawcę ze Wzoru bez stosownego upoważnienia można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

2. (a) Czy z uwagi na likwidację części Produktów oznaczonych Wzorem konieczna jest korekta podatku od towarów i usług naliczonego od przedmiotowych Produktów... (b) W jakim okresie Spółka powinna dokonać korekty podatku naliczonego.

3. Czy w sytuacji gdyby odpowiedź na pytanie nr 2 była twierdząca, tj. w przypadku konieczności dokonania korekty podatku od towarów i usług naliczonego od zlikwidowanych Produktów oznaczonych Wzorem, podatek ten będzie kosztem uzyskania przychodu.

4. Czy wartość Produktów zlikwidowanych zgodnie z zawartą ugodą zaliczyć można do kosztów uzyskania przychodu.

5. Czy Wnioskodawca, jako płatnik, powinien był w dniu wypłaty kwoty uiszczonej na rzecz Kontrahenta na mocy zawartej ugody pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od tej wypłaty stosownie do przepisu art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Spółki w zakresie pytań dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych (pytania oznaczone we wniosku numerami 1, 3, 4 i 5). W zakresie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone numerem 2) zostało Spółce wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 - kwota uiszczona przez niego na podstawie ugody na rzecz Kontrahenta w zaistniałym powyżej stanie faktycznym, tj. z tytułu korzystania ze Wzoru do dnia określonego w umowie i uzyskiwania z tego tytułu przychodu powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Przepisów art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu nie należy interpretować rozszerzająco. Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym sprawy nie będzie miało zastosowanie żadne wyłącznie wynikające z art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, związany z wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jednak, należy podkreślić, że przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodu odszkodowania za bezprawne korzystanie z wzoru przemysłowego Tymczasem w stanie faktycznym sprawy wypłata na podstawie ugody określonej kwoty dla Kontrahenta stanowi swoiste wynagrodzenie za bezumowne korzystanie ze Wzoru, jak również stanowi określoną sankcję cywilną za dokonane naruszenie praw do Wzoru wynikającą z założenia, że w żaden sposób nie powinno się opłacać bezprawne korzystanie z cudzych praw majątkowych, które mimo wszystko generują zysk po stronie podmiotu użytkującego.

Należy zwrócić uwagę, że wspólnotowy wzór przemysłowy był wykorzystywany przez Spółkę w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej (chociaż bezprawnie) i generował w ten sposób dla Spółki przychód z tytułu sprzedaży Produktów, zapłata przez Spółkę kwoty ustalonej w ugodzie sanowała dokonane przez Spółkę naruszenia prawa majątkowych Kontrahenta do Wzoru a jednocześnie pozwoliła Spółce zaliczyć do przychodów osiągnięty ze sprzedaży Produktów przychód. Istnieje zatem bezpośredni i funkcjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą przez Wnioskodawcę na podstawie ugody a osiągniętym przychodem ze sprzedaży Produktów. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m.in. interpretacja indywidualna z dnia 25 października 2012 r., sygn. IPTPB3/423-273/12-4/KJ wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi dotycząca wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw autorskich.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, pomiędzy poniesionym wydatkiem za niezgodne z prawem korzystanie ze Wzoru a jego eksploatacją i wynikającym stąd przychodem bezsprzecznie występuje związek przyczynowo skutkowy, co uprawnia do zaliczenia wypłaconej Kontrahentowi kwoty w poczet wydatków stanowiących koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 3 - stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek od towarów i usług naliczony może być kosztem uzyskania przychodu w dwóch sytuacjach:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W niniejszym stanie faktycznym, w przypadku dokonania korekty podatku naliczonego w związku z likwidacją części Produktów oznaczonych Wzorem, Spółce nie będzie w przedmiotowej części przysługiwało obniżenie kwoty podatku od towarów i usług, zaś naliczony podatek nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W tej sytuacji, w ocenie Wnioskodawcy, podatek od towarów i usług naliczony od zlikwidowanych Produktów będzie kosztem uzyskania przychodu w świetle przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 4 - stratę odpowiadającą wartości zlikwidowanych Produktów uznać można za koszt uzyskania przychodu.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość zlikwidowanych Produktów wskazana w protokole likwidacyjnym stanowi dla Spółki stratę w środkach obrotowych, którą ma ona prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Czynnikiem decydującym pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Najważniejszą przesłanką uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest działanie w celu uzyskania przychodu, samo osiągnięcie celu nie jest natomiast niezbędne (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2003 r., sygn. akt III SA 1652/01 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2609/10). W momencie podjęcia decyzji o nabyciu Produktów (poniesieniu wydatku), Spółka z pewnością działała w celu uzyskania przychodów.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi zwrócona w jakikolwiek sposób,

* został właściwie udokumentowany,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wśród wymienionych w "negatywnym katalogu" kosztów ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zlikwidowane Produkty pochodzą z importu i zgodnie z polityką rachunkowości wyceniane są w cenach zakupu w walucie obcej przeliczonej wg kursu obowiązującego w przeddzień wystawienia faktury, zgodnego z tabelą kursów ogłaszaną przez NBP i powiększonych o zagraniczne koszty transportu oraz cło. Spółka dokonała odpisu aktualizującego zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.) w wysokości tak obliczonej wartości. W przypadku likwidacji Produktów, Wnioskodawca może zaliczyć stratę w koszty w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego w cenie nabycia równej wartości odpisu aktualizującego. Podstawą rozliczenia tego rodzaju strat jest protokół likwidacyjny potwierdzający komisyjne zlikwidowanie Produktów przez zniszczenie, umożliwiający ustalenie ich wartości. Protokół ten powinien spełniać wymagania dla dowodów księgowych określone w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Podkreślić należy, że dla Spółki decyzja o likwidacji Produktów była ekonomicznie uzasadniona, zaś powstała w ten sposób strata stanowi dla niej koszt podatkowy.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdza w szczególności:

* interpretacja indywidualna z dnia 20 marca 2014 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB3/423-1070/13-2/JBB;

* interpretacja indywidualna z dnia 12 października 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB3/423-148/11-3/IR.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 5 - nie był on zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconej Kontrahentowi kwoty wynikającej z zawartej ugody.

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatkowi dochodowemu podlegają następujące przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu:

Płatnikiem podatku dochodowego, w zakresie o którym mowa powyżej (podatku u źródła), zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest polski podmiot uiszczający na rzecz zagranicznego kontrahenta odpowiednią należność w oparciu o ww. tytuły.

Zdaniem Wnioskodawcy kwota uiszczona na rzecz Kontrahenta na mocy zawartej ugody stanowi typowe odszkodowanie z tytułu naruszania praw Kontrahenta do niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego chronionego na podstawie przepisów Rozporządzenia. W zamian za kwotę wypłaconą przez Wnioskodawcę, Kontrahent zobowiązał się do niewystępowania przeciwko niemu na drogę postępowania sądowego za oferowanie i sprzedaż Produktów ze Wzorem, jak również zrzekł się roszczeń związanych z naruszeniem przez Wnioskodawcę praw Kontrahenta do Wzoru oraz roszczeń związanych z domaganiem się zwrotu kosztów obsługi prawnej w Polsce związanej z zawarciem ugody.

W niniejszej sytuacji nie ma podstaw by uznać, że otrzymana przez Kontrahenta kwota stanowi rodzaj opłaty licencyjnej, która to opłata wynika bezpośrednio z zawartej przez strony umowy licencyjnej. Umowa taka uprawnia bowiem na przyszłość do korzystania z określonego prawa na warunkach i w zakresie w niej określonych i stanowi podstawę prawną jego używania. Nie powinno zatem ulegać wątpliwości, że należność wynikająca z ugody była formą naprawienia szkody za bezprawne korzystanie przez Wnioskodawcę ze Wzoru.

Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani inne przepisy tejże ustawy, w swej treści nie przewidują wśród źródeł przychodów podatników niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, opodatkowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przychodów z tytułu otrzymanego od polskiego podmiotu odszkodowania.

Tym samym kwota uiszczona przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta na mocy zawartej ugody nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (podatkiem u źródła). Co za tym idzie, Wnioskodawca, jako potencjalny płatnik, nie był obowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie możliwości kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów kwoty uiszczonej z tytułu korzystania ze Wzoru do dnia określonego w umowie i nieprawidłowe w zakresie możliwości kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wartości produktów zlikwidowanych zgodnie z zawartą ugodą oraz podatku od towarów i usług naliczonego od zlikwidowanych Produktów oznaczonych Wzorem oraz w zakresie braków obowiązków płatnika w związku z wypłatą kwoty z tytułu korzystania ze Wzoru do dnia określonego w umowie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 861, z późn. zm.) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 2 tej ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 omawianej ustawy, przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest - z zastrzeżeniem wypadków, o których mowa w art. 21 i 22 - dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został on osiągnięty.

Podstawę opodatkowania stanowi natomiast dochód ustalony zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 albo w art. 7a ust. 1 tej ustawy po odliczeniu wartości wskazanych w art. 18 ust. 1. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Systematyka wskazanych powyżej przepisów w praktycznym aspekcie pozwala zatem podatnikowi na ustalenie zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym poprzez odniesienie się do legalnych definicji dochodu/straty w myśl przepisów ustawy podatkowej i sposobu ich obliczania dla potrzeb określenia w sposób właściwy podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Taka, a nie inna konstrukcja ww. przepisów powoduje, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji ustalenia podstawy opodatkowania tym podatkiem mają: po pierwsze - przychód, a po drugie - koszty jego uzyskania.

Wyjątek od tej zasady został określony m.in. w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do tego unormowania, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie - zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 ww. ustawy - osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Ocena prawna przedstawionego przez Spółkę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a także obowiązków płatnika wynikających z treści art. 26 ust. 1 tej ustawy.

W odniesieniu do kwestii kwalifikacji ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że zgodnie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika - wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że - jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą - są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 omawianej ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mającą definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje również pojęć: "źródła przychodów", "zachowanie źródła przychodów", "zabezpieczenie źródła przychodów". Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego:

* mianem "źródła" określane jest "to, co stanowi początek czegoś"; "przyczyna czegoś"; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;

* "zachować", "zachowywać" oznacza "pozostać w posiadaniu czegoś", "dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności", "podtrzymać, utrzymać coś";

* "zabezpieczać", "zabezpieczyć" to "zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym", "uczynić bezpiecznym", "zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie", "uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś", "zapobiec niszczeniu czegoś"

(http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).

Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu - są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 tej ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości - nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część - "przesunięciu" momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Na tle analizowanej sprawy należy wskazać, że zgodnie z treścią:

* art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

* art. 16 ust. pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów także - stosownie do tej ustawy - podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

* w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,

* w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,

* od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,

Konstrukcja podatku od towarów i usług oparta jest na założeniu, że jest on dla przedsiębiorcy neutralny. Wyrazem tej neutralności jest art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi podatku od towarów i usług przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z uwagi na powyższą cechę neutralności podatku od towarów i usług - co do zasady - nie stanowi on kosztu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zasada ta nie jest jednak bezwzględna, gdyż ustawa przewiduje szereg przypadków, gdzie podatek od towarów i usług stanowi koszt uzyskania przychodów. Przypadki te zostały szczegółowo wyliczone w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, zasadniczą cechą podatku od towarów i usług jest prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Skoro podatnikowi, co do zasady przysługuje to uprawnienie, to racjonalne jest uregulowanie o wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów w ramach podatku dochodowego, podatku od towarów i usług, uiszczonego przy nabyciu towarów. Odmienna sytuacja zachodzi, gdy przepisy ustawy o podatku od towarów i usług pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego. Wówczas racjonalne jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów podatku naliczonego przy nabyciu towarów, albowiem kwota tego podatku nie zostanie zwrócona podatnikowi. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik utracił uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego na skutek niedochowania rygorów wynikających z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług - brak jest podstaw prawnych do zaliczenia tego podatku do kosztów uzyskania przychodów. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy bowiem podatnika, któremu prawo obniżenia podatku należnego nie przysługuje, a nie sytuacji, gdy prawo to traci.

Odnosząc powyższe do wydatków stanowiących przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej, tj.:

należy stwierdzić, że możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest przede wszystkim uzależniona od kwestii spełniania przez nie tzw. przesłanki celowości, określonej w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Dla ich kwalifikacji podatkowej kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Dlatego też, skoro - jak twierdzi Spółka - kwota, przez nią uiszczona na podstawie ugody zawartej z Kontrahentem z powodu korzystania przez nią ze Wzoru bez stosownego upoważnienia związana była z korzystaniem ze Wzoru do dnia określonego w umowie i uzyskiwania z tego tytułu przychodu i jednocześnie w zamian za dotrzymanie warunków ugody Wnioskodawca zachował w pełni prawa do przychodu ze sprzedaży produktów ze Wzorem do dnia zawarcia ugody, to wydatek ten - w ocenie tutejszego organu interpretacyjnego-wypełnia hipotezę normy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym przedmiotowa kwota może stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki.

Wartość produktów zlikwidowanych zgodnie z zawartą ugodą oraz - konsekwentnie - podatek od towarów i usług naliczony od zlikwidowanych Produktów oznaczonych Wzorem nie może natomiast stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Należy bowiem wyjaśnić, że straty towarów handlowych, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą - co do zasady - być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie tych strat do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

* całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

* okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

* podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez Podatnika. Możliwość uznania strat w środkach obrotowych za koszty uzyskania przychodów wymaga także odpowiedniego ich udokumentowania w sposób nie budzący wątpliwości.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Spółka dokonała likwidacji Produktów, które wytworzyła naruszając prawa Kontrahenta do niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego chronionego na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady (WE) Nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych.

Tym samym trudno uznać, że działania Spółki, tj. likwidacja Produktów - w tej konkretnej sprawie - są naturalną konsekwencją racjonalnego działania i dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

Co więcej, z analizy stanu faktycznego wynika wprost, że Spółka nie osiągnie przychodu w związku z likwidacją Produktów. Na podstawie zaprezentowanego opisu nie można przy tym stwierdzić, że wydatki na wytworzenie Produktów służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Wobec tego nie został spełniony podstawowy warunek, by wydatek został uznany za koszt uzyskania przychodu, tj. pomiędzy wydatkiem, a przychodem nie ma związku przyczynowego.

Podobnie, w sytuacji, gdy Spółka ma obowiązek dokonać korekty podatku naliczonego w konsekwencji naruszenia cudzych praw do Wzoru - co wynika z interpretacji indywidualnej z dnia 22 lutego 2016 r. Nr ITPP2/443-1200/15/AK - to, nieodliczony podatek od towarów i usług nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji oznacza to, że Spółka poniosła wydatki, który w żaden sposób nie przyczynią się do powstania po jej stronie przychodu czy zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu, a to oznacza, że wydatki te nie zostaną poniesione w celu, który stanowi warunek uznania ich za koszt podatkowy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, nie wszystkie wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

Należy przy tym zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Spółkę opisanych we wniosku wydatków do określonego rodzaju kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, w szczególności ich celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z przychodami Spółki, a także zakresu przeprowadzonych robót.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.). Na mocy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 187 § 1 ww. aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

W odniesieniu natomiast do ciążących na Wnioskodawcy obowiązków płatnika, które wynikają z treści cytowanego na wstępie niniejszej interpretacji indywidualnej art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 21 ust. 2 ww. ustawy podatkowej przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zatem przed opodatkowaniem jakiegokolwiek dochodu podmiotu zagranicznego uzyskującego dochody w Polsce według zasad unormowanych w niniejszym artykule należy wnikliwie przeanalizować postanowienia umowy międzynarodowej. Zawarte w niej regulacje są bowiem, zgodnie z art. 21 ust. 2, nadrzędne w stosunku do postanowień zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z analizowanej sprawy wynika, że Spółka wypłaca Kontrahentowi kwotę pieniężną na mocy zawartej ugody, przy czym - co szczególnie ważne - stwierdza, że kwota, przez nią uiszczona związana była z korzystaniem ze Wzoru do dnia określonego w umowie i uzyskiwania z tego tytułu przychodu i jednocześnie w zamian za dotrzymanie warunków ugody Wnioskodawca zachował w pełni prawa do przychodu ze sprzedaży produktów ze Wzorem do dnia zawarcia ugody. Co więcej, wypłacenie tych środków skutkuje uchyleniem wobec Spółki roszczenia wynikającego z Rozporządzenia Rady (WE) Nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych oraz z art. 79 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Wobec tego - wbrew twierdzeniom Spółki - środki te nie mogą być utożsamiane wprost z odszkodowaniem. Powinny być zakwalifikowane jako przychód z praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka korzystała bowiem z określonych Wzorów, na ich podstawie wytwarzała Produkty, które następnie sprzedawała. Przy tym nie miała obowiązku zwrotu przychodu, który otrzymała do dnia zawarcia ugody z tytułu sprzedaży Produktów. Innymi słowy, należność wypłaconą przez Spółkę należy traktować jako wynagrodzenia dotyczące praw autorskich.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Przy czym stosownie do treści art. 12 ust. 1 tej umowy, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (ust. 2 tego artykułu).

Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 (art. 12 ust. 4).

W świetle powyższego kwota wypłacana przez Spółkę zagranicznemu kontrahentowi podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (z uwzględnieniem umowy międzynarodowej). Tym samym, Spółka będzie obowiązana jako płatnik pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od tej wypłaty.

Podkreślić także trzeba że tutejszy organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionych pytań. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Przepisy te nie uprawniają do zajęcia (rozstrzygania) co do ekonomicznych aspektów działania Jednostki w planowanych zdarzeniach przyszłych bądź stanach faktycznych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Dodatkowo - odnosząc się do przywołanych przez Spółkę w treści wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych - zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych rozstrzygnięć, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Organy interpretacyjne natomiast - mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych - nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że - jak wskazano powyżej - nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ miał na względzie rozstrzygnięcia sądów administracyjnych wydane w podobnych sprawach, w tym powołane przez Spółkę.

Nadmienić przy tym należy, że powołana przez Spółkę interpretacja indywidualna z dnia 25 października 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi sygn. IPTPB3/423-273/12-4/KJ potwierdza stanowisko tutejszego organu interpretacyjnego w przedmiotowej sprawie. Interpretacja indywidualna z dnia 20 marca 2014 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB3/423-1070/13-2/JBB dotyczy natomiast kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w związku z likwidacją towarów z uwagi na utratę cech użytkowych. Zaś, interpretacja indywidualna z dnia 12 października 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB3/423-148/11-3/IR traktuje o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zlikwidowanych towarów handlowych, które utraciły wartość handlową.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.