ITPB3/4510-548/15/PS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 7 stycznia 2016 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/4510-548/15/PS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadząca działalność pod firmą: X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Y, zwana dalej Stroną, Wnioskodawcą lub Spółką, prowadzi działalność na terenie Y oraz na terenie kraju. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wykonywanie tynków na zlecenie. W zakresie podatku dochodowym od osób prawnych rokiem podatkowym jest okres kolejnych 12 miesięcy od dnia 1 kwietnia. Aktualnie jest to okres od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 31 marca 2016 r., zwany dalej rokiem podatkowym 2016. Zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych Wnioskodawca opłaca miesięcznie. Strona nieterminowo opłaca zobowiązania za nabyte towary i usługi udokumentowane fakturami oraz do dnia 31 grudnia 2015 r. w księgach rachunkowych prowadzonych na zasadach określonych ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.), dalej ustawa o rachunkowości, na kontach pozabilansowych Spółka będzie dokonywała w księgach rachunkowych zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu, na podstawie dokumentu własnego o nazwie polecenie księgowania, zwanego dalej poleceniem księgowania, o kwoty netto nieuregulowanych zobowiązań udokumentowanych fakturami, w terminach o których mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Po opłaceniu przeterminowanych ww. zobowiązań Wnioskodawca na podstawie także dokumentu własnego o nazwie polecenia księgowania pod datą zapłaty zaległego zobowiązania na udokumentowane fakturami towary i usługi ma zamiar po dniu 1 stycznia 2016 r. zwiększać kwotę kosztów uzyskania przychodu bez względu na rok i miesiąc podatkowy (np. poprzedniego roku podatkowego) o kwotę opłaconego netto wydatku, o który zostaną zmniejszone koszty uzyskania przychodu do dnia 31 grudnia 2015 r. Strona uznaje, iż wszelkie wydatki zaewidencjonowane w księgach rachunkowych Spółki do dnia 31 grudnia 2015 r. będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, lub też mają za cel zabezpieczenie oraz zachowanie źródła przychodów Spółki. Strona jest zdania, iż w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych rok podatkowy nie ulegnie zmianie w następnych okresach rozliczeniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka będzie miała prawo po dniu 1 stycznia 2016 r. zaewidencjonować na podstawie polecenia księgowania na kontach pozabilansowych w księgach rachunkowych prowadzonych przez Stronę za rok podatkowy 2016 i w następnych latach podatkowych oraz czy Spółka będzie miała prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wydatki z tytułu nieopłaconych zobowiązań zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów i udokumentowanych fakturą (rachunkiem), pod datą uregulowania ww. zobowiązań przez Stronę, bez względu na rok (miesiąc) podatkowy którego one dotyczą, o które to wydatki w poprzednich okresach rozliczeniowych (latach podatkowych, miesiącach) na podstawie art. 15b ust. 1- 4 ustawy Spółka zmniejszyła koszty uzyskania przychodu, ewidencjonując powyższe zmniejszenie na podstawie dokumentu o nazwie polecenie księgowania na kontach pozabilansowych w prowadzonych przez Wnioskodawcę księgach rachunkowych dla danego roku obrotowego.

Zdaniem strony, co do zasady stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wszelkie wydatki zalicza się do kosztów uzyskania przychodu jeżeli są poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub też zachowania czy też zabezpieczenia przez Spółkę źródła przychodów. Zmniejszone koszty uzyskania przychodu z powodu nie opłacenia zobowiązań przez Stronę w terminie, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą poniesione w celu osiągnięcia przychodu czy też zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodu, co zdaniem Spółki stanowi podstawę do uznania, że mogą być zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu także w następnych okresach rozliczeniowych, w tym pod datą o której mowa w art. 15b ust. 4 ustawy, tj. pod datą zaewidencjonowania dokumentu o nazwie polecenie księgowania na kontach pozabilansowych w księgach rachunkowych danego roku obrotowego, o które to wydatki uprzednio zostaną zmniejszone koszty uzyskania przychodu w poprzednich okresach rozliczeniowych (latach podatkowych, miesiącach) oraz zostanie niniejsze zmniejszenie zaewidencjonowane na kontach pozabilansowych w prowadzonej przez stronę księdze rachunkowej. Zważyć należy w niniejszej sprawie, iż przedmiotowe zmniejszenie kosztów uzyskania przychodu będzie związane z likwidacją tzw. zatorów płatniczych, a dokonane zmniejszenie kosztów spowoduje zwiększenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w poprzednich okresach rozliczeniowych (miesiącu, roku podatkowym), w którym zostaną dokonane przez Wnioskodawcę opisane powyżej zmniejszenia oraz zostaną poniesione faktycznie przez stronę wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Faktem jest też, iż z dniem 1 stycznia 2016 r. na podstawie art. 3 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa i zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1157) uchyla się art. 15b ustawy oraz faktem jest, że ustawodawca w art. 5 ust. 2 tej ustawy wskazuje, że opisane powyżej wydatki mogąc być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu ale nie wskazuje zasad jak ma być dokonane powyższe zwiększenie i nie zmienia przepisów w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych, co stanowi że zasady zwiększania kosztów z tego tytułu nie są uregulowane przepisami podatkowymi. Reasumując powyższe należy uznać, iż Wnioskodawca będzie miał prawo po dniu 1 stycznia 2016 r. zaewidencjonować na podstawie polecenia księgowania na kontach pozabilansowych w księgach rachunkowych prowadzonych przez Spółkę oraz będzie miał prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodu opłacone wydatki udokumentowane fakturami (rachunkami), o które to wydatki w poprzednich okresach rozliczeniowych (latach podatkowych, miesiącach) na podstawie art. 15b ust. 1 oraz ust. 2 Spółka ma zamiar zmniejszyć koszty uzyskania przychodu, ewidencjonując powyższe zmniejszenie na kontach pozabilansowych w prowadzonych księgach rachunkowych dla danego roku obrotowego. Z uwagi jednakże, iż zasady zaliczania niniejszych zwiększeń nie zostały uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, powyższe wydatki powinny zostać zaliczone przez Spółkę w całości do kosztów uzyskania przychodu w styczniu 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Za koszty uzyskania przychodów można uznać takie wydatki, które spełniają łącznie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. "zatorów płatniczych" (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik - w określonych ustawą terminach - zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4).

Powyższe obowiązki nałożone są na dłużnika, który dany wydatek zaliczył do kosztów, ale nie poniósł go faktycznie we wskazanych wyżej terminach. Przepis art. 15b ust. 4 ustawy wprost stanowi, że prawo do zwiększenia kosztów przysługuje podatnikowi, który uregulował zobowiązanie.

Zaznaczenia wymaga w tym miejscu, że warunkiem formalnym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie. W działalności firmy każdą operację gospodarczą powinien potwierdzać dokument, określany mianem dowodu księgowego. Dowód taki to odzwierciedlenie operacji gospodarczej, jej pomiar i opis. Dzięki temu dane z dowodów mogą być źródłem informacji o zdarzeniach składających się na prowadzoną działalność gospodarczą. Treść dowodów księgowych ujmowana jest natomiast w ewidencji rachunkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Regulacje zmierzające do likwidacji tzw. "zatorów płatniczych" zostały jednak uchylone ustawą z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1197), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (art. 6 tej ustawy)

Na podstawie art. 3 ww. ustawy, w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) uchylono art. 15b.

Zgodnie jednak z art. 5 ust. 2 tej ustawy do podatników podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dokonali, na podstawie art. 15b ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów albo zwiększenia przychodów, stosuje się przepisy art. 15b ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w zakresie możliwości zwiększenia kosztów uzyskania przychodów.

Nie można zatem podzielić stanowiska Spółki, że w ww. regulacji nie wskazano zasad jakimi należy kierować się odnośnie zwiększania kosztów uzyskania przychodów po uchyleniu regulacji dot. tzw. "zatorów płatniczych", czy też że zasady zwiększania kosztów z tego tytułu nie są uregulowane przepisami podatkowymi.

W art. 5 ust. 2 ustawy zamieniającej (będącym w istocie przepisem przejściowym) wskazano bowiem, że podatnicy którzy przed dniem 1 stycznia 2016 r. dokonywali zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15b, mają stosować te przepisy w brzemieniu obowiązującym przed ich uchyleniem w zakresie zwiększania kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji w celu zwiększania kosztów uzyskania przychodów podatnicy powinni stosować miedzy innymi art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.

Odnosząc się zatem do przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że Strona nieterminowo opłaca zobowiązania za nabyte towary i usługi udokumentowane fakturami wskazać należy, że stosownie do treści art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w miesiącu uregulowania przeterminowanego zobowiązania, o które zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodu, Spółka na podstawie dokumentu własnego o nazwie polecenie księgowania, będzie miała prawo zwiększyć kwotę kosztów uzyskania przychodów o kwotę dokonanego w poprzednich miesiącach rozliczeniowych zmniejszenia.

W związku z treścią sformułowanego pytania oraz stanowiska Spółki, dodać należy w tym miejscu, że zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. po. 330, z późn. zm.) do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym.

Ponadto zgodnie z art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, podstawą wpisu do księgi jest dowód księgowy, który jako warunek konieczny musi wskazywać m.in. przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.

Powołany na wstępie przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Z zestawienia wskazanych przepisów obu ustaw wynika, iż nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy wyliczono dochód do opodatkowania.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument) i rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bankowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach ustawy o rachunkowości. Aby dowód księgowy był wiarygodny, jak sama jego nazwa wskazuje, musi spełniać nałożone ustawą wymogi, tj. powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja) (art. 21 ust. 6 ustawy o rachunkowości).

Z kolei zapis księgowy powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 cytowanej ustawy).

Zaznaczyć trzeba też, że stosownie do treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższy przepis oznacza, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się (z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4a i 4f - 4h):

* dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano na podstawie otrzymanej faktury), albo

* dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) - z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z literalnego brzmienia ww. przepisu wynika, iż podstawowym i priorytetowym dokumentem pozwalającym na zaliczenie poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest otrzymana faktura (rachunek). Dopiero w przypadku jej braku, poniesiony koszt może zostać zaliczony do kosztów podatkowych na podstawie innego dowodu, przy czym, sformułowanie "brak" należy w tym kontekście rozumieć dosłownie, czyli jako "fakt nieistnienia czegoś" (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa, http://sjp.pwn.pl), a nie jako sytuację chwilowej niedostępności czegoś. Biorąc pod uwagę racjonalność ustawodawcy, sens przedmiotowej regulacji należy odczytywać jako umożliwienie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tych kosztów, co do których podmiot gospodarczy nie dysponuje fakturami (rachunkami), a ich poniesienie było oczywiste i racjonalne.

Reasumując, w związku z nieterminowym opłacaniem zobowiązań za nabyte towary i usługi udokumentowane fakturami, a następnie zmniejszeniem kosztów uzyskania przychodu, na podstawie dokumentu własnego o nazwie polecenie księgowania o kwoty netto nieuregulowanych zobowiązań udokumentowanych fakturami, w terminach o których mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od 1 stycznia 2016 r. Spółka będzie miała prawo zaliczyć te zobowiązania do kosztów uzyskania przychodu w następnych okresach rozliczeniowych pod datą, o której mowa w art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.

Zatem stanowisko Spółki, w świetle którego wydatki, o które pomniejszono koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy, powinny zostać zaliczone przez Spółkę w całości do kosztów uzyskania przychodu w styczniu 2016 r. - jest nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl