ITPB3/4510-488/15/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2015 r. (data wpływu 15 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odsetek od udzielonych obligacji w dacie zapłaty tych odsetek - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odsetek od udzielonych obligacji w dacie zapłaty tych odsetek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka", "Wnioskodawca") wyemitowała obligacje imienne serii A (dalej: "obligacje serii A"). Celem emisji obligacji serii A było refinansowanie zadłużenia Spółki z tytułu zaciągniętych przez nią pożyczek. Ponadto, część środków z emisji przeznaczonych zostało na bieżącą działalność operacyjną. W warunkach emisji obligacji serii A przewidziano pięć rocznych okresów odsetkowych. Termin wykupu obligacji serii A ustalony został na dzień 31 grudnia 2019 r.

Z uwagi na fakt, że wyemitowane obligacje serii A są wysokooprocentowane Wnioskodawca zamierza dokonać ich przedterminowego wykupu i jednocześnie wyemitować nowe obligacje kuponowe o niższym oprocentowaniu (dalej: "Obligacje"). Umożliwi to Wnioskodawcy obniżenie kosztów finansowania. Emisja Obligacji zostanie skierowana do obligatariuszy obligacji serii A.

W związku z przedterminowym wykupem obligacji serii A oraz emisją Obligacji, po stronie Spółki powstanie zobowiązanie do zapłaty wartości wykupu obligacji serii A (w kwocie odpowiadającej wartości nominalnej tych obligacji) na rzecz obligatariuszy, a po stronie obligatariuszy powstanie zobowiązanie wobec Spółki do zapłaty ceny emisyjnej Obligacji. Uregulowanie wzajemnych zobowiązań zostanie dokonane w drodze potrącenia (kompensaty wierzytelności).

Dla Obligacji przewidziany zostanie jeden okres odsetkowy (kupon odsetkowy), który będzie równy okresowi wykupu Obligacji. Odsetki należne za cały okres odsetkowy (kupon odsetkowy) zostaną wypłacone obligatariuszom z góry, po dniu emisji Obligacji, nie później jednak niż z upływem 14 dni liczonych od dnia następującego po dniu emisji Obligacji.

Obligacje podlegać będą jednorazowemu wykupowi, który nastąpi poprzez zapłatę kwoty pieniężnej równej wartości nominalnej Obligacji.

Między emitentem, tj. Spółką a obligatariuszami nie będą zachodziły powiązania, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Środki z emisji Obligacji zostaną przeznaczone na spłatę wysokooprocentowanych obligacji serii A oraz na powiększenie kapitału obrotowego Spółki. Oznacza to, iż środki z emisji Obligacji nie zostaną przeznaczone na sfinansowanie wypłat dywidendy, a także nie będą przeznaczone na sfinansowanie nabycia udziałów innych spółek.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym odsetki od Obligacji, zapłacone przez Spółkę na rzecz obligatariuszy z góry, stanowić będą koszt uzyskania przychodu dla Spółki w dacie zapłaty tych odsetek.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że odsetki od Obligacji, zapłacone na rzecz obligatariuszy z góry, stanowić będą koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy w dacie zapłaty tych odsetek.

Przepis art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że: "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

Z powyższej regulacji prawnej wynika, że w celu zaliczenia określonego wydatku (tu: wydatku na zapłatę odsetek od Obligacji) do kosztów podatkowych konieczne jest łączne spełnienie dwóch poniższych warunków:

Odnosząc się do pierwszego z ww. warunków zauważyć należy, że w wyniku emisji obligacji emitent otrzymuje od podmiotów nabywających obligacje (obligatariuszy) środki finansowe potrzebne do realizacji określonego przedsięwzięcia gospodarczego.

W analizowanym stanie faktycznym Spółka wyemituje Obligacje w celu zmniejszenia kosztów już pozyskanego finansowania. Mianowicie, Wnioskodawca poprzez emisję obligacji serii A pozyskał już środki finansowe na prowadzenie bieżącej działalności operacyjnej oraz na refinansowanie zadłużenia Spółki z tytułu zaciągniętych przez nią pożyczek. Niemniej z uwagi na fakt, że obligacje te są wysokooprocentowane, Spółka dąży do zmniejszenia kosztów tak pozyskanego finansowania. W związku z tym Spółka zmierza spłacić obligacje serii A poprzez emisję Obligacji, które będą niżej oprocentowane. Niewątpliwe działalnie takie, i w konwencji odsetki zapłacone przez Spółkę od Obligacji, będą służyły zabezpieczeniu źródła przychodów. Obniżenie kosztów finansowania stabilizować będzie sytuację finansową Spółki i tym samym wpływać na efektywności prowadzonej przez nią działalności, ukierunkowanej na generowanie przychodów. "Jednocześnie odsetki będą płatne w związku z finansowaniem, które Spółka przeznaczyła na prowadzenie działalności".

Podsumowując powyższe, uznać należy, że wobec wydatków, które zostaną poniesione przez Spółkę w przyszłości na wypłatę odsetek od Obligacji, spełniony będzie ww. pierwszy warunek, polegający na tym, że wydatki te zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Analizując zdarzenie przyszłe (koszty związane z wypłatą odsetek od Obligacji) w kontekście drugiego z ww. warunków zwrócić należy uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z przywołanym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zgodnie z przytoczonym przepisem, naliczone a niezapłacone odsetki nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. A zatem, poprzez wnioskowanie a contrario uznać należy, że zapłacone odsetki są uznawane za koszt uzyskania przychodów.

Powyższe jednolicie potwierdzają organy podatkowe oraz sądy. Przykładowo, w wyroku z dnia 12 marca 2009 r. (sygn. II FSK 1781/07) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał co następuje: "skoro według art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p. nie są kosztami naliczone lecz niezapłacone odsetki od pożyczek, to a contrario są nimi naliczone i zapłacone odsetki od pożyczek".

Odnosząc powyższe do rozpatrywanego zdarzenia przyszłego, w którym Spółka zapłaci na rzecz obligatariuszy odsetki od Obligacji z góry, tj. na początku trwania okresu odsetkowego (kuponu) uznać należy, że z chwilą zapłaty odsetek nie znajdzie do nich zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, biorąc pod uwagę fakt, że obie z wyżej wskazanych przesłanek warunkujących zaliczenie odsetek od Obligacji do kosztów uzyskania przychodów będą spełnione na moment zapłaty odsetek, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania odsetek od Obligacji jako koszt uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty.

Zauważyć przy tym należy, że art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów z tytułu odsetek, analogicznie jak art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do przychodów z tytułu odsetek, ustanawia kasową zasadę rozliczania ich dla celów podatkowych. Mianowicie, odsetki są kosztem uzyskania przychodów w momencie zapłaty, a przychodem podatkowym w momencie ich otrzymania, czyli dokonania zapłaty przez zobowiązanego. Pogląd ten powszechnie prezentowany jest zarówno przez organy podatkowe, jak i sądy administracyjne. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 13 listopada 2013 r. (sygn. I SA/Bd 798/13) czytamy co następuje: "Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 u.p.d.o.p. do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Z treści powołanego przepisu wynika, że podatnik uzyskuje przychód podatkowy dopiero w momencie faktycznego otrzymania odsetek (...).

Konsekwencją powołanego przepisu jest regulacja zawarta w art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p., zgodnie z którą nie są kosztami uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zatem na gruncie przepisów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 i art. 16 ust. 1 pkt 11 dla wierzyciela odsetki stają się przychodem w momencie faktycznego ich otrzymania a dla dłużnika stają się kosztem uzyskania przychodu w dacie ich faktycznej zapłaty."

Analogiczne do przytoczonego stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, prezentują organy podatkowe, w tym Dyrektorzy Izb Skarbowych wydający interpretacje indywidualne z upoważnienia Ministra Finansów w odniesieniu do stanów faktycznych, w których podatnicy płacą z góry odsetki od pozyskanego finansowania, zarówno w formie obligacji jaki i pożyczki. Przykładem takiego stanowiska, w odniesieniu do odsetek od obligacji, jest interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 30 lipca 2013 r. (sygn. ITPB3/423-195/13/MK). W interpretacji tej Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym zapłacone z góry odsetki od obligacji stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty. W odniesieniu do pożyczki, warto natomiast przywołać interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 lutego 2014 r. (sygn. ITPB3/423-556a/I3/PS), w której organ wskazał co następuje: "Skoro zatem pożyczka została przeznaczona na cele bieżącej działalności Spółki i nie zostanie przeznaczona na zakup środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, to jak słusznie wskazuje Wnioskodawca odsetki od tej pożyczki zapłacone z góry za cały okres, na który została udzielona pożyczka, będą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm. - dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych

w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów) z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Natomiast stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Odsetki od pożyczki mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji, jednak pod warunkiem, że nie zachodzą m.in. okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego przepisu, naliczone, a niezapłacone odsetki nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. A contrario - zapłacone odsetki są uznawane za koszt uzyskania przychodów.

Ponadto, jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Dokonując natomiast kwalifikacji prawnej odsetek od obligacji, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta.

Z powyższej regulacji wynika więc, że ponoszone przez emitenta koszty wykupu obligacji w części dotyczącej należności głównej nie stanowią kosztów podatkowych. Wyłączenie to nie obejmuje natomiast wydatków na zapłatę należności ubocznych, w tym przedmiotowych odsetek wypłacanych obligatariuszowi przez Spółkę.

W tym miejscu należy podkreślić, że obligacja zaliczana jest do kategorii dłużnych papierów wartościowych. Jest klasycznym instrumentem lokacyjnym i pożyczkowym, można ją traktować jako dług podmiotu, który ją wyemitował.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (Dz. U. z 2015 r. poz. 238), obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej "obligatariuszem", i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Tak więc, choć pożyczka i emisja obligacji to dwa odrębne typy stosunków prawnych, których nie należy ze sobą utożsamiać z uwagi na odmienny charakter prawny obu zobowiązań, to niemniej jednak na płaszczyźnie ekonomicznej sens obu tych instytucji jest zbliżony - obligacje pod pewnymi względami przypominają pożyczkę lub kredyt. Fakt, że emisję obligacji należy traktować jak zaciągnięcie pożyczki nie oznacza jednakże, że odsetki te mogą być za taki koszt uznane niejako automatycznie.

Powracając więc do definicji kosztów uzyskania przychodów należy wskazać, że kwestią wstępną dla oceny możliwości uznania odsetek od obligacji za koszty podatkowe jest ustalenie związku przyczynowego, jak i ekonomicznego pomiędzy ich uregulowaniem a przychodami, jakie Spółka osiąga lub ma szansę osiągnąć, wydatkując środki pieniężne pochodzące z obligacji na dany cel.

Jak bowiem wykazano powyżej, przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem jego związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w celu refinansowania zadłużenia z tytułu zaciągniętych przez nią pożyczek wyemitowała akcje imienne serii A (dalej: obligacje serii A), dla których przewidziano pięć rocznych okresów odsetkowych. Termin wykupu obligacji serii A ustalono na 31 grudnia 2019 r.

W celu obniżenia kosztów finansowania Wnioskodawca zamierza dokonać przedterminowego wykupu obligacji serii A, które są wysoko oprocentowane i wyemitować nowe obligacje kuponowe (dalej: Obligacje) dla obligatariuszy obligacji serii A.

Z uwagi na przedterminowy wykup obligacji serii A po stronie Wnioskodawcy powstanie zobowiązanie do zapłaty w wysokości odpowiadającej wartości nominalnych obligacji serii A, a po stronie obligatariuszy powstanie zobowiązanie do zapłaty ceny emisyjnej Obligacji. Uregulowanie wzajemnych zobowiązań zostanie dokonane w drodze kompensaty wskazanych wierzytelności.

Obligacje podlegać będą jednorazowemu wykupowi, który nastąpi poprzez zapłatę kwoty równej wartości nominalnej Obligacji.

Dla Obligacji przewidziano jeden okres odsetkowy równy okresowi ich wykupu. Odsetki za cały okres odsetkowy zostaną obligatariuszom wypłacone z góry, po dniu ich emisji nie później niż z upływem 14 dni od dnia następującego po dniu emisji Obligacji.

Wnioskodawca zaznacza przy tym, że między nim, jako emitentem i obligatariuszami nie będą zachodziły powiązania, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz że środki z emisji Obligacji nie zostaną przeznaczone na sfinansowanie wypłat dywidendy, czy też na sfinansowanie nabycia udziałów w innych spółkach.

Mając zatem na uwadze powołane uregulowania prawne, należy stwierdzić, że koszty odsetek od Obligacji będą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki w momencie ich zapłaty do wysokości faktycznie wypłaconej obligatariuszowi, jeżeli Obligacje wyemitowano w celu pozyskania kapitału obrotowego oraz w celu restrukturyzacji istniejącego zadłużenia powstałego na skutek sfinansowania wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Odnośnie powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych i wyroków sądów administracyjnych, wskazać należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.