ITPB3/423W-27/08/AW

W odpowiedzi na wezwanie Spółki z dnia 31 marca 2008 r. (data wpływu 4 kwietnia 2008 r.) do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2008 r. znak ITPB3/423-82/08/AW, złożone na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, znajduje podstawy do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów zmienia swoje stanowisko zawarte w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 13 marca 2008 r. znak ITPB3/423-82/08/AW uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2008 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat ponoszonych na rzecz odbiorców towarów handlowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest stroną umów z odbiorcami swoich towarów (hurtownicy, sieci super i hipermarketów), które przewidują ponoszenie na ich rzecz różnego rodzaju opłat. Są to m.in. jednorazowe opłaty za wprowadzenie wybranych pozycji asortymentowych do stałej oferty sklepu, opłaty za wprowadzenie każdego nowego wyrobu do stałej oferty sklepu, opłaty za utrzymanie w ciągłej sprzedaży asortymentów Spółki, opłaty tzw. "półkowe" za umieszczanie wyrobów Spółki na eksponowanym miejscu regału, opłaty za pierwszą dostawę do nowo otwartego sklepu danej sieci, opłaty za dodatkowe usługi promocyjne, związane z otwarciem sklepów kupującego, współuczestniczenie w kosztach organizacji imprez okolicznościowych np. urodzin supermarketów, a także bonusy pieniężne bezwarunkowe, jako premia za wzrost przychodu w związku ze współpracą z klientem. Opłaty ustalone są w umowach w wartości kwotowej w PLN lub% od obrotu towarami Spółki z danym klientem.

Treść zarzutów zawartych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.

W treści wniesionego wezwania do usunięcia naruszenia prawa Spółka zarzuca, że wydając interpretację indywidualną Minister Finansów:

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku, jak również obowiązujący stan prawny, Spółka nie zgadza się ze stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonym w kwestionowanej interpretacji. Jej zdaniem, organ podatkowy nie wykazał, w jakim zakresie pobieranie od Niej przedmiotowych opłat może być traktowane, jako czyn nieuczciwej konkurencji w rozumieniu przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Co więcej, w opinii Spółki, nie miał on możliwości dokonania prawidłowej oceny prawnej w zakresie ewentualnego naruszenia przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, bowiem z przedstawionego stanu faktycznego w żadnym wypadku nie wynikało, jakoby spełnione zostały przesłanki czynu nieuczciwej konkurencji zdefiniowanego w powołanej ustawie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, czynem nieuczciwej konkurencji może być utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku, w szczególności przez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży.

W treści wezwania do usunięcia naruszenia prawa, Spółka podkreśla, iż w uzasadnieniu do wydanej interpretacji organ powołał jedynie powyższy przepis, nie wykazując jednocześnie, na jakiej podstawie uznał, że opłaty uiszczane przez Nią na rzecz odbiorców towarów spełniają przesłanki zakwalifikowania ich jako czynu nieuczciwej konkurencji. Zdaniem Spółki postępowanie takie jest nieprawidłowe. Odwołując się bowiem do przepisów powołanej ustawy przy rozpatrywaniu sprawy stricte podatkowej Minister Finansów - zdaniem Wnioskodawcy - był zobligowany do dokonania szczegółowej analizy przepisów, których zastosowanie może mieć istotne konsekwencje podatkowe dla Spółki, wyjaśnienia przyczyn dla których odwołuje się on do tych przepisów, jak również ich odniesienia do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Samo natomiast przywołanie przepisu jest z pewnością - w opinii Spółki - działaniem niewystarczającym.

Spółka stoi na stanowisku, że przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego jest wystarczający do wydania interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości kwalifikacji przedmiotowych opłat jako kosztów uzyskania przychodów, na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli natomiast w ocenie organu, wydanie interpretacji wymagało dokonania ustaleń prawnych odnośnie ważności umów zobowiązujących Spółkę do poniesienia tych opłat, to powinien był on dokładnie przeanalizować stan faktyczny w zakresie działalności Spółki i Jej współpracy z kontrahentami - czego nie dokonał.

Spółka podkreśla, że rozstrzygnięcie, czy dane działanie stanowi faktycznie czyn nieuczciwej konkurencji, możliwe jest wyłącznie poprzez zindywidualizowane podejście do każdego przypadku działań podejmowanych na rynku. Zdaniem Spółki, brak wiedzy na temat zasad współpracy z odbiorcami towarów, jak również warunków, w jakich współpraca taka się odbywa, uniemożliwia dokonanie prawidłowego rozstrzygnięcia odnośnie kwalifikacji określonych działań, jako czynu nieuczciwej konkurencji. Bez dokładnej znajomości takich elementów (czego w istocie dotyczą opłaty i w jakich okolicznościach są pobierane) wydana interpretacja ma charakter arbitralny i bezprawny.

Niemniej jednak - jak podaje Spółka - należy zwrócić uwagę, że warunkiem absolutnie niezbędnym do uznania za czyn nieuczciwej konkurencji, określony w art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, działania polegającego na pobieraniu przez odbiorców towarów opłat jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku.

Z analizowanego przepisu wynika, że rozstrzygnięcie w przedmiocie czynu nieuczciwej konkurencji, nie jest możliwe bez ustalenia pozycji rynkowej oraz warunków, w jakich działają przedsiębiorcy, tj. podmiot zobowiązany do ponoszenia opłat oraz podmiot, na rzecz którego są one wnoszone, jak również bez analizy sytuacji gospodarczej tych podmiotów. Określenie powyższych parametrów pozwala stwierdzić, czy poprzez konkretne działanie ograniczona została swoboda wejścia na rynek oraz oferowania na nim swoich towarów lub usług. Jedynie bowiem w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii możliwa jest dalsza analiza przesłanek niezbędnych dla stwierdzenia, iż dane działanie ma charakter czynu nieuczciwej konkurencji. Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że organ analizy takiej nie dokonał.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, utrudnianie dostępu do rynku polega na podejmowaniu działań, które uniemożliwiają innemu przedsiębiorcy lub grupie przedsiębiorców rynkową konfrontację oferowanych przez nich towarów (świadczonych usług) w zakresie najistotniejszych parametrów konkurencji, tj. głównie ceny i jakości towarów i usług, w efekcie czego swoboda podejmowania i prowadzenia przez nich działalności gospodarczej ulega ograniczeniu. Mając na uwadze powołany pogląd, zdaniem Spółki, nie ma podstaw, aby twierdzić, że ponoszenie przez nią przedmiotowych opłat oznacza ograniczenie dostępu do rynku, w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, albowiem może ona swobodnie dystrybuować owe produkty.

Spółka zwraca także uwagę, że organ nie uwzględnił faktu, że przedmiotowe opłaty są ponoszone dobrowolnie. Stanowią bowiem gwarancję efektywnej współpracy stron, jak również przynoszą określone korzyści ekonomiczne. Dzięki współpracy ze zorganizowanymi sieciami super i hipermarketów Spółka może korzystać z ich wiedzy m.in. w zakresie znajomości preferencji odbiorców finalnych jej towarów, odpowiedniego wyeksponowania i prezentacji oraz promocji tych towarów. Wykorzystanie takiej wiedzy skutkuje zwiększeniem popytu na towary Spółki, a tym samym na wzrost ich sprzedaży. Biorąc pod uwagę pozytywne efekty współpracy Spółka ustala warunki określone w umowach wiążących ją z nabywcami towarów, obejmujące również ponoszenie opłat opisanych we wniosku. Jeżeli zatem sposób ukształtowania umów wiążących strony jest efektem wzajemnych i zgodnych ustaleń, niedopuszczalne jest twierdzenie, iż czynności realizowane w wyniku takiej umowy skutkują, na gruncie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, utrudnianiem jednej ze stron (Spółce) dostępu do rynku, a w konsekwencji kwalifikacją czynności, jako czyn nieuczciwej konkurencji.

Spółka podkreśla również, że ponoszenie opłat stanowi czyn nieuczciwej konkurencji jedynie w sytuacji, gdy opłaty pobierane są za przyjęcie towaru do sprzedaży. Należy zatem odwołać się do wydanej przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów interpretacji przepisów nowelizacji ustawy z dnia 15 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, w której wskazano, że pobierania opłat związanych np. z promocją towaru (zamieszczanie informacji na temat danego towaru w gazetkach wydawanych przez sklepy, lub za umieszczenie danego towaru w danym miejscu sprzedaży) nie powinno się kwalifikować, jako opłat związanych z przyjęciem towaru do sprzedaży - ich ewentualne pobieranie nie stanowi czynu nieuczciwej konkurencji. Spółka stoi więc na stanowisku, że ponoszone przez nią opłaty nie stanowią czynu nieuczciwej konkurencji. Nie ulega - Jej zdaniem - wątpliwości, że organ nie przedstawił argumentów, które wskazywałyby na zasadność odwołania się do przepisu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Spółka nie zgadza się również z przedstawionym przez organ poglądem, że czyn nieuczciwej konkurencji to działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami. Nie ma podstaw, aby z przepisów analizowanej ustawy wywodzić, że czyn wypełniający znamiona art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest sam w sobie działaniem sprzecznym z prawem lub dobrymi obyczajami. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, dany czyn stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, pod warunkiem, iż zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta i dopiero wtedy możemy rozstrzygać o ewentualnej sprzeczności z przepisami prawa lub dobrymi obyczajami. Podkreślić należy, że powyższe wynika z jednoznacznego literalnego brzmienia przedmiotowego przepisu, a nie jego interpretacji (clara non sunt interpretanda). Organ bezpodstawnie zatem uznał, że czyn określony w art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji został zdefiniowany jako działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami.

Spółka pragnie podkreślić, że w opinii Sądu Najwyższego stosowanie przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie może ograniczać się wyłącznie do stwierdzenia naruszenia norm zawartych w którymś z przepisów szczególnych rozdziału 2 ustawy. Zdaniem Sądu niezbędne jest również wykazanie ogólnych przesłanek odpowiedzialności za czyn nieuczciwej konkurencji, określonych w art. 3 ust. 1 tej ustawy. Z całą pewnością organ podatkowy tego nie uczynił. W szczególności z uzasadnienia interpretacji nie wynika, na czym miałaby polegać sprzeczność z prawem ponoszonych opłat, czy też naruszenie dobrych obyczajów. Co więcej, nie wyjaśniono, w jakim zakresie ponoszenie opłat zagraża bądź narusza interes Spółki, czy też innych podmiotów.

Konsekwencją niewłaściwego zastosowania art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji było również błędne odniesienie się do przepisów Kodeksu cywilnego, w tym w szczególności art. 58 tej ustawy, stanowiącego o nieważności czynności prawnej oraz art. 410 § 2 traktującego o nienależnych świadczeniach.

W opinii Spółki ponoszone przez Nią opłaty nie wyczerpują znamion czynu nieuczciwej konkurencji, a w konsekwencji - nie mogą one naruszać powyżej powołanych przepisów Kodeksu cywilnego. Ponadto, stwierdzając naruszenie art. 58 Kodeksu cywilnego, organ nie wskazał, na czym miałoby ono polegać, ani nie wyjaśnił, w jaki sposób ponoszenie opłat przez Spółkę narusza zasady współżycia społecznego.

W świetle powyższego, organ podatkowy bezzasadnie - zdaniem Wnioskodawcy - powołał się na nieważność umów wiążących Spółkę z nabywcami Jej towarów w zakresie, w jakim dotyczą one opłat określonych w stanie faktycznym, co z kolei wyklucza kwalifikację przedmiotowych opłat, jako świadczenie nienależne w rozumieniu art. 410 § 2 Kodeksu cywilnego.

Reasumując, organ wydający interpretację, błędnie zastosował przepis art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Co więcej, na postawie przedstawionego stanu faktycznego nie miał możliwości oceny, czy przesłanki zawarte w tym przepisie zostały spełnione. Ponadto, błędnie odczytał i zastosował przepis art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Nie ma zatem podstaw do stwierdzenia, iż czyn nieuczciwej konkurencji, co do zasady jest sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami. W konsekwencji, bezpodstawnie stwierdzono, iż przedmiotowe opłaty ponoszone przez Spółkę są świadczeniem nienależnym.

Niezależnie od powyższego, Spółka podkreśla, że fakt uznania czynności za nieważną nie pozbawia prawa zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jak wynika z literalnego brzmienia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest wyłącznie spełnienie przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 oraz brak wskazania kosztu w katalogu kosztów niestanowiących uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1. Przepisy ustawy podatkowej nie uzależniają zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów od ważności czynności prawnej, w wyniku której wydatek ten powstał. W tym zakresie prawo podatkowe pozostaje autonomiczne względem prawa prywatnego. Należy również podkreślić, iż tylko w wyraźnie określonych przypadkach ważność umowy cywilnoprawnej może wpływać na zaistnienie określonych skutków podatkowych. Wówczas to ważność umowy jest jedną z przesłanek, od których zależy zaistnienie skutków podatkowych, a przesłanka ta wynika wprost z przepisu ustawy podatkowej. Brak możliwości kwalifikacji wydatku, jako kosztu podatkowego mógłby zaistnieć jedynie w sytuacji, gdyby ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawierała wyraźny wymóg ważności umowy lub też zaistnienia stosunku prawnego, w związku z którym wydatek ten jest ponoszony.

Na prawidłowość prezentowanego poglądu wskazuje również wykładnia systemowa ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli bowiem racjonalny ustawodawca ustanowił wyraźną regulację, zgodnie z którą jej przepisów nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy (art. 2 ust. 1 pkt 3 tej ustawy) to należy przyjąć, że zaniechanie wprowadzenia odpowiedniej regulacji odnoszącej się do kosztów było działaniem celowym. Dlatego kwalifikacja określonego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów winna być dokonywana wyłącznie w oparciu o przepisy art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Prezentowany przez Spółkę pogląd podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2006 r. (sygn. akt II FSK 1353/2005).

Zgodnie z przyjętym poglądem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące przesłanki:

* wydatek został poniesiony przez Spółkę,

* wydatek jest rzeczywisty (definitywny),

* wydatek jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* wydatek został poniesiony pośrednio lub bezpośrednio w celu osiągnięcia przychodu podatkowego lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* wydatek został właściwie udokumentowany.

W ocenie Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym powyższe przesłanki są spełnione, a zatem opłaty regulowane na rzecz odbiorców towarów stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie ulega wątpliwości - jak podaje Jednostka - że jest Ona podmiotem, który rzeczywiście ponosi wydatki z tytułu opłat wskazanych w stanie faktycznym. Przez uiszczanie przedmiotowych opłat następuje uszczuplenie Jej zasobów majątkowych, mające charakter definitywny - poniesiony wydatek nie jest w żadnej formie zwracany. Wydatki te wiążą się również ściśle z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, polegającą na produkcji towarów oraz ich sprzedaży. Dzięki ponoszonym opłatom Spółka ma możliwość zwiększenia wolumenu sprzedaży towarów, a tym samym zwiększenia przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wydatki w postaci opłat uiszczanych na rzecz odbiorców towarów ponoszone przez Spółkę niewątpliwie mają na celu osiągnięcie przychodu. Poprzez ich ponoszenie Jednostka zmierza do umocnienia więzi gospodarczych (handlowych) z odbiorcami towarów oraz zapewnienia efektywnej współpracy. W konsekwencji może Ona racjonalnie oczekiwać, iż opłaty te skłaniać będą odbiorców do uatrakcyjniania sprzedaży Jej towarów, silniejszego zaangażowania w ich dystrybucję oraz prezentację, jak również kontynuacji współpracy w zakresie nabywania Jej towarów. Nie ulega zatem wątpliwości - co podkreśla Spółka - iż ponoszone przez Nią wydatki wpływają na wzrost sprzedaży oferowanych artykułów, a co za tym idzie, na osiągane przychody.

Równie istotny jest fakt, że wydatki te nie zostały wskazane w katalogu kosztów, które zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku zatem właściwego udokumentowania poniesionych na rzecz odbiorców towarów wydatków, brak jest podstaw do kwestionowania możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka wylicza następujące postanowienia i pisma:

* postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 8 listopada 2005 r. (1471/DPD1/423-84/05/SG);

* postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2006 r. (1472/ROP1/423-97-192/06/AJ)

* postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu skarbowego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2006 r. (1472/ROP1/423-155/198/06/MC)

* pismo Ministra Finansów z dnia 8 lutego 2002 r. (PP1-811-1857a/01/OP/253).

Odpowiedź na zarzuty.

Po ponownej analizie przedstawionego stanu faktycznego oraz przepisów prawa podatkowego mających zastosowanie w przedmiotowej sprawie, Minister Finansów zmienia swoje stanowisko zawarte w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 13 marca 2008 r. znak ITPB3/423-82/08/AW i stwierdza, co następuje.

Zgodnie z regulacją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów, konieczne jest spełnienie następujących warunków:

Możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest uzależniona od celowości ich poniesienia. Kosztami podatkowymi są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów. Muszą one pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że zawarł on umowy handlowe z odbiorcami swoich towarów (m.in. sieciami super i hipermarketów). Na mocy ich postanowień, Spółka zobowiązana jest nie tylko do dostarczenia sklepom swoich towarów, ale również do spełniania na ich rzecz dodatkowych świadczeń:

Przedstawiony stan faktyczny mieści się więc w dyspozycji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zasadne zatem jest stwierdzenie, że wydatki wymienione przez Spółkę we wniosku, mają charakter wydatków, które poniesione zostały w celu uzyskania przychodu (umożliwiają sprzedaż produktów, czyli osiąganie przychodów), ich poniesienie ma racjonalny i uzasadniony gospodarczo cel oraz nie należą do kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym, należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż ww. wydatki, jako pozostające w związku z przychodami uzyskiwanymi ze sprzedaży, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Dodatkowo trzeba wskazać, że mocą art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na podatnika nałożony został obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób umożliwiający ustalenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku. Zgodnie z powyższym także wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów należy prawidłowo udokumentować.

Na zmienioną niniejszym aktem pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie z dnia 13 marca 2008 r. znak ITPB3/423-82/08/AW Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenie niniejszej odpowiedzi (art. 53 § 2 ww. ustawy) za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Referencje

1471/DPD1/423-84/05/SG, postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego

1472/ROP1/423-155/198/06/MC, postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego

1472/ROP1/423-97-192/06/AJ, postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego