ITPB3/423-92/14/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania kaucji za przychód podatkowy-jest prawidłowe.

W dniu 25 lutego 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania kaucji za przychód podatkowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

* produkcji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych,

* regeneracji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany,

* świadczenia usług serwisu, naprawy i remontów pojazdów i urządzeń mechanicznych,

* handlu hurtowego częściami zamiennymi do pojazdów i urządzeń mechanicznych,

* skupu od zakładów usługowych oraz przedsiębiorstw specjalizujących się w odzyskiwaniu części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany.

Regeneracja polega na poddaniu elementu (w postaci części zamiennej) wymontowanego jako niesprawny lub zużyty, procesowi obróbki mechanicznej, chemicznej i fizycznej, która przywraca regenerowanemu elementowi cechy i właściwości elementu pierwotnie wyprodukowanego. W wyniku tych procesów regenerujących, część zamienna (element) odzyskuje wszystkie cechy, lecz jego niektóre parametry użytkowania ulegają w nieznacznym stopniu obniżeniu. Należą do nich np. czas użytkowania oraz stopień niezawodności. Dlatego regenerowane części zamienne posiadają wszelkie cechy lecz niższą cenę.

Producenci wielu części zamiennych stosują skomplikowane procesy produkcji obwarowane wieloma patentami i tajnikami produkcji. Dlatego też, starają się oni kontrolować obieg części zamiennych i żądają od nabywców przekazania im części zamiennych, wymontowanych lub zużytych o tych samych cechach. Podatnik zajmuje się dostawą (sprzedażą) zarówno nowych, jak i regenerowanych części zamiennych. Spółka zajmuje się również regeneracją (procesem technologicznym) części zamiennych. Podatnik nabywa zużyte części zamienne od zakładów usługowych i serwisów mechanicznych, przeprowadzających remonty, naprawy i przeglądy pojazdów mechanicznych oraz urządzeń. Podatnik nabywa też zużyte części zamienne od specjalizujących się w skupie i sprzedaży zużytych części zamiennych przedsiębiorców. Kierując się powszechnie stosowanymi przez producentów oraz dystrybutorów na rynku części zamiennych zasadami, podatnik (spółka L.), realizując dostawy części zamiennych fabrycznie nowych, jak też regenerowanych, żąda od swoich odbiorców (nabywców) dostawy w określonych terminach zużytych części zamiennych.

W celu zabezpieczenia dokonania przekazania części zużytych, Podatnik wyznacza i otrzymuje od nabywców kaucje. Tym samym, nabywca zmuszony jest do dostarczenia Podatnikowi w określonym okresie czasu zużytych części zamiennych, wymontowanych wtoku serwisowania lub naprawy pojazdów przez serwis usługowy. Tym samym kontrakt dostawy pomiędzy podatnikiem a nabywcą składa się z kilku etapów:

Dostawca (Podatnik) w fakturze dokumentującej transakcję, określa nazwę części zamiennej, jej określenie katalogowe, ilość oraz cenę jednostkową i wartość dostawy. Dodatkowo, aby przymusić nabywcę do przekazywania podatnikowi zużytych części zamiennych, żąda od nabywcy oprócz zapłaty za towar także wniesienia kaucji liczonej jako iloczyn określonych ilości części zamiennych oraz ich jednostkowej kaucji. Transakcja nabycia zawiera więc dwa elementy:

1. Należność z tytułu dostawy obliczana według schematu:

Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x cena jednostkowa = wartość towaru;

2. Kwota kaucji należna od dostawy:

Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x kaucja jednostkowa = suma kaucji od dostawy.

Nabywca przekazuje Podatnikowi (dostawcy), w określonym terminie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym samym opisie katalogowym i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, nabywca nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej Podatnikowi (dostawcy), to kaucja wniesiona przez nabywcę przepada w odpowiedniej do ilości proporcji.

Podatnik dokonuje rozliczenia z nabywcą ilości sztuk zużytych części zamiennych, których nie dostarczono podatnikowi. Kwota kaucji z tytułu ilości części zamiennych, których nie zwrócono przepada na rzecz Podatnika - spółki L.

W piśmie z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 6 maja 2014 r.) Spółka wyjaśnia, że ponieważ w transakcjach zawieranych przez spółkę L. sp. z o.o. podmioty występują w podobnych rolach, dla porządku wprowadza jednoznaczne określenia uczestników transakcji.

L. sp. z o.o. - dalej zwana L.

Dostawca - podmiot, który dostarcza L.owi towary, prefabrykaty, zużyte części zamienne, zarówno wyprodukowane przez dostawcę jak i zakupione w transakcjach handlowych. W stosunkach: Dostawca - L., dostawca jest dostawcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych, natomiast L. jest w takich transakcjach wyłącznie nabywcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych. Dostawca może także być producentem, albo dystrybutorem towarów i wyrobów.

Nabywca - podmiot, który nabywa od L.a towary, prefabrykaty, zużyte części zamienne, zarówno wyprodukowane przez L.a jak i zakupione przez L.a w transakcjach handlowych. W stosunkach: Nabywca - L., L. jest dostawcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych, natomiast Nabywca jest w takich transakcjach wyłącznie nabywcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych.

Producent - podmiot, który produkuje części zamienne.

L. - jako podmiot prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

Proces Regeneracji polega na poddaniu elementu (w postaci części zamiennej) wymontowanego jako niesprawny lub zużyty, procesowi obróbki mechanicznej, chemicznej i fizycznej, która przywraca regenerowanemu elementowi cechy i właściwości elementu pierwotnie wyprodukowanego. W wyniku tych procesów regenerujących, część zamienna (element) odzyskuje wszystkie cechy, lecz jego niektóre parametry użytkowania ulegają w nieznacznym stopniu obniżeniu. Należą do nich np. czas użytkowania oraz stopień niezawodności. Dlatego regenerowane części zamienne posiadają wszelkie cechy lecz niższą cenę. Zdaniem L. regeneracja stanowi w rozumieniu prawa podatkowego proces produkcji.

Producenci wielu, tzw. oryginalnych części zamiennych stosują skomplikowane procesy produkcji obwarowane wieloma patentami i technicznymi tajnikami produkcji. Dlatego też, starają się kontrolować obieg części zamiennych i żądają od Nabywców przekazania im części zamiennych, wymontowanych lub zużytych o tych samych cechach pierwotnych. Jako cechy pierwotne należy rozumieć przeznaczenie oraz dane techniczne w postaci gabarytów, wydajności, sprawności. W rozumieniu tej definicji jeżeli Producent dostarczy L. pompy wtryskowe do silnika wysokoprężnego samochodów osobowych, to jako zużyte części zamienne mogą być przekazane wyłącznie pompy wtryskowe do silnika wysokoprężnego samochodów osobowych a nie np. pompa wodna układu chłodzenia czy skrzynia biegów.

L. zajmuje się dostawą (sprzedażą) zarówno nowych, jak i regenerowanych części zamiennych. L. zajmuje się regeneracją (procesem technologicznym) części zamiennych. W celu poddania regeneracji L. nabywa zużyte części zamienne od zakładów usługowych oraz serwisów mechanicznych, przeprowadzających remonty, naprawy i przeglądy pojazdów mechanicznych oraz urządzeń. L. nabywa też zużyte części zamienne od specjalizujących się w skupie i sprzedaży zużytych części zamiennych przedsiębiorców.

Kierując się powszechnie stosowanymi przez producentów oraz dystrybutorów, na rynku części zamiennych zasadami, L., realizując dostawy dla swoich Nabywców, części zamiennych fabrycznie nowych, jak też regenerowanych, żąda od swoich Nabywców zwrotnej dostawy w określonych terminach zużytych części zamiennych.

W celu zabezpieczenia dokonania przekazania przez Nabywców części zużytych, L. wyznacza i otrzymuje od Nabywców kaucje. Tym samym, Nabywca zmuszony jest do dostarczenia L. w określonym okresie czasu zużytych części zamiennych, wymontowanych w toku serwisowania lub naprawy pojazdów przez mechaniczny serwis usługowy. Tym samym kontrakt dostawy pomiędzy L. a Nabywcą składa się z kilku etapów:

a. Dostawa (sprzedaż) przez L. nowych lub zregenerowanych części zamiennych w postaci towarów handlowych oraz wyrobów,

b. Dostarczenie L. przez Nabywcę zużytych, wymontowanych części zamiennych o przeznaczeniu i parametrach początkowych, identycznych jak nabyte uprzednio towary.

L. w fakturze dokumentującej transakcję sprzedaży (dostawy), określa nazwę nowej części zamiennej, jej określenie katalogowe, ilość oraz cenę jednostkową i wartość dostawy. Dodatkowo, aby przymusić Nabywcę do przekazywania L. zużytych części zamiennych, L. żąda od Nabywcy oprócz zapłaty za towar także wniesienia kaucji liczonej jako iloczyn określonych ilości części zamiennych oraz ich jednostkowej kwoty kaucji.

Transakcja sprzedaży realizowana przez L. zawiera więc dwa elementy:

1. Należność L. od Nabywcy z tytułu dostawy obliczana według schematu:

Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x cena jednostkowa = wartość towaru;

2. Kwota kaucji należna L. od Nabywcy:

Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x kaucja jednostkowa = suma kaucji od dostawy.

Nabywca przekazuje L., w określonym terminie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym samym przeznaczeniu i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji Nabywca nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej L., to kaucja wniesiona przez Nabywcę przepada w kwocie odpowiedniej do ilości pozycji.

Jeżeli w jednej dostawie L. sprzedaje np. 100 pomp wtryskowych to kaucja wynosi 100 jednostek x kwota jednostkowa kaucji. Nabywca po czasie dostarcza tylko np. 60 zużytych pomp wtryskowych to kaucja od 60 jednostek jest zwracana Nabywcy przez L. Natomiast kaucja od 40 jednostek pomp przechodzi na własność L.

L. dokonuje rozliczenia z Nabywcą ilości sztuk zużytych części zamiennych, których nie dostarczono L. w okresach wynikających z faktur wystawionych dla sprzedaży. Kwota kaucji z tytułu ilości części zamiennych, których nie zwrócono przepada na rzecz L.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy L. zalicza do przychodów wyłącznie kwoty kaucji, która przepadła w terminach związanych z przepadkiem kaucji, natomiast kwota kaucji, która może być zwrócona Nabywcy, nie stanowi przychodu L. w momencie wystawienia faktury naliczającej kaucję, pomimo jej faktycznego otrzymania od Nabywcy, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Czy też, L. zalicza kwotę kaucji do przychodów z tytułu dostawy towarów handlowych, w terminach wystawienia faktury związanej ze sprzedażą i zawierającej kaucję oraz na zasadach związanych z powstawaniem tego rodzaju przychodów oraz w momencie jej faktycznego otrzymania od Nabywcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

3. Czy kwota kaucji otrzymanej przez L. od Nabywcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też nie stanowi ani dostawy towarów ani usługi, wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 - 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytania pierwszego i drugiego. Wniosek Spółki w zakresie pytania trzeciego będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Spółki:

* kaucja nie stanowi przychodów oraz nie stanowi składnika ceny towarów handlowych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych,

* ewentualny przepadek kaucji stanowi przychód z pozostałych przychodów podatnika w momencie faktycznego i ostatecznego przepadku.

Kaucja - wg Słownika Języka Polskiego (PWN, Warszawa 1996 r.) - jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Ani kodeks cywilny, ani żadna ustawa podatkowa nie zawiera legalnej definicji kaucji. Istotą kaucji jest co do zasady jej zwrotny charakter. Kaucja nie może być, zdaniem podatnika uznana za przychód. O ewentualnym zaliczeniu kaucji do przychodów można zatem mówić jedynie wówczas, jeśli będzie ona kwotą otrzymaną albo kwotą należną. Istotę "otrzymania" przychodu w kontekście kaucji gwarancyjnych trafnie scharakteryzował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 1998 r., SA/Sz 1305/97. W wyroku tym sąd stwierdził: "O tym, czy "kaucja" stanowi przychód, decyduje nie brak jej w katalogu wartości niezaliczonych przez ustawę z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów (art. 12 ust. 4), ale to, czy jest ona wartością przez podatnika "otrzymaną" w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1. Z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi".

Kaucja - nie będąca zatem w gruncie rzeczy wartością "otrzymaną" w rozumieniu podatku dochodowego od osób prawnych - nie może być uznana za przychód. Kaucja nie jest również przychodem należnym. Uzyskujący kaucję otrzymuje ją bowiem w depozyt, na przechowanie. Nie ma on prawa zaspokoić się z jej kwoty, chyba że wystąpią okoliczności, sprecyzowane w umowie, które go do tego uprawniają. W momencie otrzymania kaucja nie jest więc jeszcze kwotą należną. Może się w ogóle nie stać kwotą należną. Tak więc kaucja nie jest również przychodem w momencie jej uzyskania.

Z chwilą rozliczenia, przy braku zwróconych części zużytych i przepadku kaucji na rzecz Spółki, kwota kaucji staje się przychodem Spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku przyjęcia zużytych części Spółka zwraca kaucje Nabywcy, pomniejszając zobowiązania. Pozostałe okoliczności mają takie same uzasadnienia prawne jak okoliczności nabycia. Spółka dostarczając towary wraz z żądaniem dostarczenia zużytych części przez Nabywcę musi sporządzić pisemne potwierdzenie zasad naliczania i zwrotu oraz przepadku kaucji. Porozumienie powinno zawierać też spis dokumentów oraz procedury ich wzajemnego zatwierdzania przez Strony transakcji. Strony mogą też dopuścić inne formy zabezpieczenia albo przedstawiania papierów wartościowych w miejsce gotówkowej formy kaucji.

Spółka ma prawo stosować zasady dotyczące kaucji zarówno jako Nabywca jak i Sprzedawca w transakcjach, dostaw i nabyć transgranicznych.

W przypadku dostaw oraz nabyć wewnątrzwspólnotowych z udziałem krajów UE, nie ma żadnych ograniczeń prawnych w stosowaniu takich warunków dostaw.

W niektórych krajach uwarunkowania prawne mogą się różnić od uwarunkowań polskich, ale mimo tego zasady rozliczania transakcji według prawa bilansowego oraz według prawa podatkowego obowiązującego w Polsce muszą być realizowane według przedstawionego powyżej schematu.

W przypadku transakcji transgranicznych pomiędzy Spółką a podmiotami ulokowanymi w krajach spoza UE, mogą być stosowane przepisy specyficzne tych krajów. Jednakże ujęcie transakcji w księgach Spółki pozostanie zgodne ze schematami uniwersalnymi. Nie podlegają też rozpoznaniu różnice kursowe w przypadku czynności niewymienionych w ustawie podatkowej, takich jak złożenie kaucji w walucie obcej. Istotą kaucji, jest co do zasady ich zwrotny charakter. Kaucja nie jest ani przychodem ani kosztem podatkowym, co wyjaśniono powyżej. Kaucja w walucie obcej jest świadczeniem obojętnym z punktu widzenia obowiązku w podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca w art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie wskazał w zamkniętym katalogu sytuacje, w których możliwe jest ustalanie różnic kursowych dla celów podatkowych. Brak w tym katalogu kaucji. Różnice kursowe powstałe w sytuacjach, które nie mieszczą się w tym katalogu, nie mogą wpływać na przychody i koszty podatkowe. Pojawiają się też stanowiska mówiące o tym, iż kaucja wpłacana w toku transakcji dostawy towarów, stanowi zmienny element ceny towarów i należy ją traktować jako część ceny towaru. W takim przypadku przychody powiększone byłyby o kwotę kaucji. Spółka uważa jednak, iż taka interpretacja jest niezgodna z przepisami oraz zasadami określenia kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1-2 omawianej ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

* produkcji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych,

* regeneracji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany,

* świadczenia usług serwisu, naprawy i remontów pojazdów i urządzeń mechanicznych,

* handlu hurtowego częściami zamiennymi do pojazdów i urządzeń mechanicznych,

* skupu od zakładów usługowych oraz przedsiębiorstw specjalizujących się w odzyskiwaniu części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany.

Kierując się powszechnie stosowanymi przez producentów oraz dystrybutorów na rynku części zamiennych zasadami, Spółka, realizując dostawy części zamiennych fabrycznie nowych, jak też regenerowanych, żąda od swoich odbiorców (nabywców) dostawy w określonych terminach zużytych części zamiennych.

W celu zabezpieczenia dokonania przekazania części zużytych, Spółka wyznacza i otrzymuje od nabywców kaucje.

Nabywca przekazuje Spółce w określonym terminie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym samym opisie katalogowym i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, nabywca nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej Spółce (dostawcy), to kaucja wniesiona przez nabywcę przepada w odpowiedniej do ilości proporcji.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość powstania przychodu podatkowego w związku z otrzymywanymi kaucjami.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia kaucji. Słownik języka polskiego W. Doroszewskiego (internetowe wydanie słownika języka polskiego; http://sjp.pwn.pl/), definiuje kaucję jako sumę pieniężną złożoną jako rękojmię dotrzymania umowy i stanowiącą odszkodowanie w razie niedotrzymania umowy; zastaw, zabezpieczenie, gwarancja. Istotą kaucji jest co do zasady jej zwrotny charakter. W przypadku braku zastrzeżeń co do wykonania umowy, albo w ogóle w razie jej wykonania, kaucja podlega zwrotowi na rzecz tego podmiotu, który kaucji udzielił.

Z powyższego wynika więc, że kaucja gwarancyjna nie stanowi co do zasady definitywnego przysporzenia, gdyż ma charakter zwrotny. Jest zatem co do zasady neutralna podatkowo.

Zatem fakt przyjęcia kaucji, a następnie jej zwrot, nie powodują powstania przychodu w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka otrzymując kaucję nie ma prawa uznać otrzymanej kwoty jako wpływu o charakterze definitywnym, chyba że wystąpią okoliczności uprawniające do jej zatrzymania. Umowa pomiędzy stronami powinna regulować moment, w którym następuje rozliczenie kaucji. Momentem powstania przychodu będzie chwila, gdy kaucja stanie się kwotą należną, tj. z chwilą wystąpienia okoliczności, które uprawniają Spółkę do zatrzymania kaucji.

W związku z powyższym stanowisko Spółki, w świetle którego:

* kaucja nie stanowi przychodów oraz nie stanowi składnika ceny towarów handlowych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych,

* ewentualny przepadek kaucji stanowi przychód z pozostałych przychodów podatnika w momencie faktycznego i ostatecznego przepadku,

- jest co do zasady prawidłowe

Zastrzec należy również, że z uwagi na zakres przedmiotowy wniosku tutejszy organ nie dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy w części wykraczającej poza treść sformułowanych pytań.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.