ITPB3/423-90/09/DK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 maja 2009 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-90/09/DK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2009 r. (data wpływu 19 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.) - dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Spółki wydatku poniesionego w związku z przystąpieniem do porozumienia w sprawie remontu drogi publicznej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełniony pismem z dnia 16 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.) - w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Spółki wydatku poniesionego w związku z przystąpieniem do porozumienia w sprawie remontu drogi publicznej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zrealizowała inwestycję w zakresie budowy zespołu fabryk okien i drzwi wraz z infrastrukturą techniczną (towarzysząca), m.in. siecią wodociągowo-kanalizacyjną, układem drogowo-komunikacyjnym oraz modernizacją istniejącej sieci energetycznej. Aktualnie, po ukończeniu inwestycji Spółka osiąga przychody z wynajmu powierzchni w fabrykach podmiotom prowadzącym w nich działalność produkcyjną.

Inwestycja dotyczy modernizacji drogi powiatowej na odcinku S.-W., która stanowi jedyny dojazd do zespołu fabryk okien i drzwi.

W dniu 19 stycznia 2007 r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy Powiatem T., Gminą T. oraz "R." Sp. z o.o. w sprawie ustalenia zasad współpracy przy realizacji I etapu zadania inwestycyjnego pn. "Remont drogi powiatowej D.-B.-S. (dalej "Porozumienie"). Strony Porozumienia wyraziły wolę przeprowadzenia remontu drogi powiatowej na odcinku od granicy miejscowości W. z B. raz ustaliły pomiędzy sobą zakresy zadań i zobowiązań finansowych niezbędnych do złożenia wniosku o dofinansowanie ze środków finansowych Unii Europejskiej. "R." Sp. z o.o. zobowiązała się do zabezpieczenia wkładu własnego na realizację przedmiotowego remontu w latach 2007-2008 w kwocie 200.000 zł. Zgodnie z zapisami Porozumienia środki te miały zostać przekazane Powiatowi T. na podstawie umowy darowizny celowej (z przeznaczeniem na sfinansowanie prac przygotowawczych). W dniu 2 lutego 2007 r. "R." Sp. z o.o. przekazała Powiatowi T. kwotę pieniężną w wysokości 200.000 zł z przeznaczeniem na sfinansowanie prac przygotowawczych oraz kwotę odpowiadającą wysokości 10% kosztów całkowitych robót remontowych na podstawie umowy, którą strony nazwały umową darowizny.

Na mocy zawartego w dniu 24 kwietnia 2007 r. pomiędzy Powiatem T., Gminą T., "R." Sp. z o.o. i Spółką (działającą wówczas pod nazwą "F." Sp. z o.o.) Aneksu do Porozumienia - "R." Sp. z o.o przenosi na Spółkę ogół praw i obowiązków wynikających z Porozumienia. Zgodnie z zapisami Aneksu pomiędzy Spółką a "R." Sp. z o.o. nastąpiło rozliczenie nakładów poniesionych przez "R." Sp. z o.o. w wykonaniu postanowień Porozumienia. Spółka zwróciła "R." Sp. z o.o. kwotę 200.000 zł poniesioną uprzednio przez "R." Sp. z o.o. w wykonaniu postanowień Porozumienia tytułem zabezpieczenia wkładu własnego przedsięwzięcia pn. "Remont drogi powiatowej D.-B.-S.".

Do dnia złożenia przedmiotowego wniosku o interpretację, Spółka nie zaliczyła przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo w piśmie z dnia 16 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.) wskazano, iż pomiędzy Spółką a "R." Sp. z o.o. istnieją powiązania, o których mowa w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych polegające na tym że:

* ta sama osoba fizyczna, bierze udział w zarządzaniu obu spółkami jako członek zarządu;

* ta sama osoba prawna, z siedzibą w Danii, posiada pośrednio udział w kapitale Wnioskodawcy i spółki "R.".

Ponadto w przedmiotowym piśmie Wnioskodawca doprecyzował przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe wskazując, iż na mocy umowy z dnia 2 lutego 2007 r. spółka "R." zobowiązała się przekazać Powiatowi T. kwotę 200.000 zł na prace przygotowawcze w terminie do dnia 28 lutego 2007 r. oraz kwotę odpowiadającą 10% kosztów całkowitych robót remontowych w terminie 14 dni od dnia podpisania umowy z wykonawcą robót remontowych (łącznie nie więcej niż 1.000.000 zł). Spółka "R." przekazała Powiatowi T. kwotę 200.000 zł, a następnie otrzymała zwrot tej kwoty od Wnioskodawcy w wykonaniu zawartego w dniu 24 kwietnia 2007 r. Aneksu do Porozumienia z dnia 19 stycznia 2007 r. pomiędzy spółką "R.", Powiatem T. i Gminą T. Na mocy tego aneksu Wnioskodawca przejął ogół praw i obowiązków spółki "R." wynikających z Porozumienia.

Spółka "R." nie przekazała Powiatowi T. pozostałej kwoty objętej treścią umowy z dnia 2 lutego 2007 r. tj. 10% kosztów całkowitych robót remontowych, łącznie nie więcej niż 1.000.000 zł, do dnia zawarcia Aneksu z dnia 24 kwietnia 2007 r., na podstawie którego obowiązek przekazania tej kwoty przeszedł na Wnioskodawcę.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z przejęciem ogółu praw i obowiązków wynikających z Porozumienia (tj. wydatki ponoszone na modernizację drogi) można zakwalifikować bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z partycypacją w kosztach modernizacji układu drogowo-komunikacyjnego, stanowiącego jedyny dojazd do fabryki okien i drzwi, należy zakwalifikować bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów i potrącić z chwilą uzyskania przychodu z tytułu wynajmu powierzchni fabrycznych.

Jednostka podnosi, że zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Zdaniem Wnioskodawcy powyższy przepis nakłada na niego obowiązek przebudowy drogi publicznej w związku z inwestycją, jaką jest budowa zespołu fabryk drzwi i okien. Wobec tego Spółka zobowiązana była do poniesienia nakładów na modernizację drogi prowadzącej do zespołu fabryk. Kwestię kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów normują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych. W brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., mówią one, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wyjątek od tej ogólnej reguły, stanowią koszty wymienione w zamkniętym katalogu, zawartym w art. 16 ust. 1. W świetle przywołanych uregulowań, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów zaistnieć muszą jednocześnie dwa warunki:

* po pierwsze celem poniesienia wydatku (bezpośrednio lub pośrednio) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* po drugie wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Bez wątpienia możliwość poprawy standardu drogi dojazdowej jest związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, tj. poprzez jego poprawę Spółka chce polepszyć warunki funkcjonowania wybudowanego przez siebie obiektu, a tym samym uzyskać wyższe przychody z najmu. Należy, zatem w opinii Spółki uznać, iż omawiane wydatki mają na celu uzyskanie przychodu.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej. Umowa darowizny została uregulowana w art. 888 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Zgodnie z kodeksowymi regulacjami przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Zdaniem Spółki, odpowiednio do art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. W ocenie Wnioskodawcy powyższy przepis nakłada na niego obowiązek przebudowy drogi publicznej w związku z inwestycją, jaką jest budowa zespołu fabryk drzwi i okien. Zamiarem Spółki nie było, zatem obdarowanie kogokolwiek, a wypełnienie nałożonych na nią obowiązków. Ponadto, w zamian za poniesione koszty Spółka uzyska świadczenie wzajemne polegające na możliwości korzystania z podwyższonego standardu oraz bardziej dostosowanej do jej potrzeb drogi.

Przekazane kwoty nie stanowią, zatem darowizny. Nakładów na remont omawianej drogi nie można również zaliczyć do nakładów na środki trwałe. W wyniku poniesionych kosztów remontu nie powstał żaden kompletny obiekt a jedynie uległy polepszeniu parametry już istniejącego. Obiekt ten nie będzie również nigdy przyjęty do używania, w celu prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę, a przez jego właściciela. Spółka będzie korzystała z drogi, jako konsument, na równych prawach z innymi użytkownikami. Nie można, zatem mówić o tym, iż Spółka przewiduje wykorzystanie drogi przez okres dłuższy niż jeden rok, a właśnie taki okres używania jest zgodnie z artykułem 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednym z kryteriów, zakwalifikowania poniesionego nakładu do środków trwałych.

Reasumując, ponieważ nakłady na remont drogi zostały poniesione w celu uzyskania przychodów i nie zostały wykluczone, jako darowizny, z katalogu kosztów nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów oraz nie są środkami trwałymi, to zdaniem Spółki powinny zostać zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów. Kolejną kwestią wymagającą rozważenia jest moment zaliczenia omawianych nakładów do kosztów uzyskania przychodów. Koszty te posiadają charakter pośredni, nie są bezpośrednio związane z żadnym konkretnym przychodem Spółki, umożliwiają natomiast podniesienie standardu funkcjonowania fabryk, przeznaczonych na wynajem, wpływając tym samym na wysokość spodziewanych przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. W myśl z art. 15 ust. 4e ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W momencie, otrzymania innego dowodu niż faktura, Spółka ujęła w księgach nakłady związane z remontem drogi, jako aktywo. Spółka uznała, bowiem że dotyczą one przyszłego okresu, tj. powinny być ujęte w kosztach na podstawie wewnętrznego dowodu księgowego dopiero, gdy pojawi się związany z nimi przychód. W związku z tym, Spółka uważa, iż dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, powinna dokonać jednorazowego odpisu omawianych kosztów w momencie pojawienia się przychodu z tytułu najmu. Wówczas to za pomocą wewnętrznego dowodu księgowego w związku z brakiem w takiej sytuacji faktury nastąpi ujęcie kosztu.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniach sądów administracyjnych oraz w licznych interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo, w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 16 maja 2007 r. (znak: DP/423-0046/07/AK) Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego stwierdził, że: " (...)Mając na uwadze, iż - jak wynika z wniosku podatnika - użytkowanie drogi gminnej jest związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, to wydatki poniesione na przebudowę tej drogi mogą stanowić koszt podatkowy, w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992. Reasumując w ocenie tutejszego organu podatkowego prawidłowe jest stanowisko podatnika, iż nakłady na przebudowę drogi gminnej Spółka może odnieść bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów (...)". W wyroku z dnia 2 lipca 1999 r. (sygn. I SA/Łd 1162/97) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: "Nie można też podzielić poglądu organów podatkowych, że nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy poniesionymi nakładami na budowę i przebudowę drogi a osiągniętymi przez skarżącą spółkę przychodami w postaci czynszu".

W decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 17 sierpnia 2005 r. (znak: p.d.o.p./423-9/05) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sopocie stwierdził: "Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonała darowizny na rzecz Gminy Miasta w postaci udziału finansowego w partycypacji budowy kanalizacji sanitarnej i deszczowej, oświetlenia chodników i wpustów, budowę drogi dojazdowej, czyli na budowę infrastruktury technicznej na realizowanym przez siebie osiedlu. Zatem wpłacona przez Spółkę kwota do Gminy Miasta, nie była darowizną w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego i nie podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania. Będzie natomiast stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki, bowiem istnieje bezpośredni związek pomiędzy źródłem przychodów, jakim jest budowa na sprzedaż lokali mieszkalnych a poniesionym kosztem, tj. partycypowanie w kosztach infrastruktury technicznej". W wyroku z dnia 10 marca 2004 r. (sygn. III SA 2007/02) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że: " (...) przekazanie infrastruktury nie ma bowiem na celu obdarowania kogokolwiek, ale jest niezbędne dla uzyskania dostępu do mediów i korzystania ze świadczeń przez podmiot, który dokonuje przekazania".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż stosownie do przedstawionego stanu faktycznego w zdarzeniu przyszłym Spółka wstąpiła w prawa i obowiązki firmy będącej sygnatariuszem porozumienia, o którym mowa we wniosku, uiszczając określoną kwotę na jej rzecz. W konsekwencji podmiotem, który przekazał środki w związku z zawartym porozumieniem na rzecz Powiatu nie była Spółka, a zwrot płatności na rzecz podmiotu, który dokonał transferu środków należy rozpatrywać w kontekście nabycia przez Spółkę praw i obowiązków wynikających z porozumienia. Co za tym idzie stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieadekwatne do przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Mając powyższe na względzie należy wskazać, iż zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w cytowanym powyżej przepisie, nie wymaga wykazania, iż konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Przy kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno brać się pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia" zawarte we wskazanym przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie praw wynikających z umowy dotyczącej partycypacji w kosztach remontu drogi publicznej. Tym samym zasadność dokonanych wydatków na przejęcie praw i obowiązków wynikających z zawartego porozumienia należy rozpatrywać w kategoriach określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. spełnienia kryterium celu jakim jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Jak wskazano w zdarzeniu przyszłym, Spółka zrealizowała inwestycję w zakresie budowy zespołu fabryk okien i drzwi wraz z infrastrukturą techniczną. Natomiast po ukończeniu inwestycji osiąga przychody z wynajmu powierzchni w fabrykach podmiotom prowadzącym w nich działalność produkcyjną. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż zapewnienie właściwego dojazdu do wynajmowanych przez Spółkę nieruchomości stanowi ważny element inwestycji, stanowiący również o jej atrakcyjności dla firm najmujących dane obiekty.

Niezależnie od powyższego zauważyć należy, iż poniesionego wydatku Spółka nie może traktować jako inwestycji w obcym środku trwałym. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiuje wprawdzie wprost pojęcia "inwestycji w obcym środku trwałym", to jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, tymczasem w omawianej sytuacji mamy do czynienia z przeniesieniem praw wynikających z Porozumienia, które nie ma charakteru ww. umów.

Odnosząc się do kwestii, momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionego wydatku, należy wskazać, iż wydatek, o którym mowa we wniosku jedynie pośrednio pozostaje w związku gospodarczym z przychodem. Co za tym idzie do określenia momentu zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Odpowiednio natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W konsekwencji wydatek dokonany przez Spółkę może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów już w dniu jego poniesienia, niezależnie od tego czy Spółka uzyskała przychód czy też, nie. Powyższe wynika z konstrukcji kosztu pośredniego, którego nie można powiązać z konkretnym przychodem podatnika.

Reasumując należy stwierdzić, iż wydatek poniesiony w związku z przejęciem praw i obowiązków wynikających z porozumienia, o którym mowa we wniosku Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, przy czym w związku z tym, iż omawiana transakcja została zawarta pomiędzy podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy ją rozpatrywać w kontekście postanowień przytoczonego przepisu.

Dodatkowo należy podkreślić, iż tut. organ nie jest uprawniony do badania załączników dołączonych do wniosku, tym samym załączone dokumenty nie były brane pod uwagę przy wydawaniu niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl