ITPB3/423-82b/14/MK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 16 maja 2014 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-82b/14/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2014 r. (data wpływu 18 lutego 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie skutków podatkowych związanych z zawarciem umów swapu ryzyka pożyczkowego (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie skutków podatkowych związanych z zawarciem umów swapu ryzyka pożyczkowego.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca - jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (zwaną dalej Spółką), prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek, która nie stanowi działalności bankowej. W toku działalności Wnioskodawcy zdarza się, że pożyczkobiorcy nie spłacają pożyczek udzielonych przez Wnioskodawcę. Sytuacje takie mogą prowadzić do utraty przez Wnioskodawcę środków pieniężnych będących przedmiotem pożyczek i, co za tym idzie, utraty płynności finansowej przez Wnioskodawcę.

W celu zabezpieczenia przed ryzykiem niespłacenia pożyczek Wnioskodawca planuje zawieranie z innym podmiotem będącym spółką kapitałową z siedzibą w Polsce (może nią być podmiot powiązany bądź niepowiązany z Wnioskodawcą, dalej: "Kontrahent") umów swapu ryzyka pożyczkowego (ang. credit default swap, dalej: "umowa CDS"). Credit default swap jest instrumentem pochodnym, powszechnie stosowanym w praktyce gospodarczej, którego celem jest przenoszenie ryzyka kredytowego. Co do zasady, w ramach tego instrumentu pochodnego, jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na spłatę długu należnego drugiej stronie transakcji od innego podmiotu - podstawowego dłużnika - w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie CDS zdarzenia kredytowego (w praktyce zdarzeniem tym jest niespłacenie podstawowego długu przez podstawowego dłużnika).

W konsekwencji, wskutek zawarcia umowy CDS Wnioskodawca przeniesie na Kontrahenta część lub całość ryzyka niespłacenia pożyczki lub pożyczek udzielonych przez Wnioskodawcę w zamian za wynagrodzenie. Za przejęcie ryzyka niespłacenia pożyczek udzielonych przez Wnioskodawcę Kontrahent otrzyma w ramach umowy CDS wynagrodzenie wypłacone jednorazowo bądź cyklicznie (np. w okresach miesięcznych, kwartalnych lub rocznych). Poziom wynagrodzenia Kontrahenta będzie ustalony na poziomie rynkowym z uwzględnieniem stopnia ryzyka niespłacenia zabezpieczanej pożyczki lub pożyczek. Wydatki Wnioskodawcy na wynagrodzenia Kontrahenta z tytułu umowy CDS zostaną właściwie udokumentowane oraz będą miały charakter definitywny - nie zostaną one zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

Z drugiej strony, zgodnie z postanowieniami umowy CDS, w przypadku zaistnienia określonego zdarzenia określonego w urnowe CDS (tekst jedn.: brak spłaty części lub całości pożyczki przez pożyczkobiorcę we wskazanym terminie) Kontrahent będzie zobowiązany do spłaty kwoty należnej od pożyczkobiorcy, tj. kapitału pożyczki, naliczonych odsetek oraz prowizji i innych opłat wynikających z zabezpieczanej urnowy pożyczki na rzecz Spółki.

Umowa CDS może także określić, że w sytuacji spłaty pożyczki przez Kontrahenta stanie się on nowym wierzycielem uprawnionym do dochodzenia od pożyczkobiorcy niespłaconej przez niego części pożyczki. W przypadku braku takiego postanowienia spłata pożyczki przez Kontrahenta skutkować będzie obowiązkiem Wnioskodawcy do zwrotu Kontrahentowi otrzymywanych od pożyczkodawcy spłat kapitału pożyczki, odsetek oraz prowizji i innych opłat wynikających z zabezpieczanej umowy pożyczki w części, w jakiej zostały one spłacone przez Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy na skutek zdarzenia określonego w umowie CDS, polegającego na braku spłaty całości lub części pożyczki, Wnioskodawca otrzyma od Kontrahenta spłatę pożyczki, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego w części, w jakiej otrzymana spłata będzie stanowią spłatę kapitału pożyczki.

2. Czy w przypadku, gdy na skutek zdarzenia określonego w umowie CDS, polegającego na braku spłaty całości lub części pożyczki, Wnioskodawca otrzyma od Kontrahenta spłatę pożyczki, Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego w części, w jakiej otrzymana splata będzie stanowiła zapłatę naliczonych, nieskapitalizowanych odsetek.

3. Czy wynagrodzenie z tytułu umowy CDS, płacone przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta, stanowi koszt uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związany z przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie drugie. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań zostanie rozpatrzony odrębnymi interpretacjami.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy na skutek zdarzenia określonego w umowie CDS, polegającego na braku spłaty całości lub części pożyczki, Wnioskodawca otrzyma od Kontrahenta spłatę pożyczki, Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego w części, w jakiej otrzymana spłata będzie stanowiła zapłatę naliczonych, nieskapitalizowanych odsetek.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 u.p.d.o.p. do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Ustawodawca przesądził zatem, że odsetki stanowią przychód podatkowy dopiero na moment ich otrzymania. Jednocześnie, analogicznie jak w odniesieniu do spłaty kapitału pożyczki, przepisy podatkowe nie różnicują traktowania zapłaty odsetek od pożyczki w zależności od podmiotu, który jej dokonuje.

Mając na uwadze powyższe, w analizowanym zdarzeniu przyszłym spłata pożyczki udzielonej przez Wnioskodawcę, w części dotyczącej naliczonych, nieskapitalizowanych odsetek, dokonana przez Kontrahenta na mocy umowy CDS skutkować będzie wystąpieniem przychodu podatkowego u Wnioskodawcy na moment otrzymania spłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Podkreślić również należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl