ITPB3/423-74/10/AW - Sposób dokumentowania kosztów opłat parkingowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2010 r. (data wpływu 16 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2010 r. (data wpływu 29 kwietnia 2010 r.) - dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków związanych z parkowaniem samochodów przez pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków związanych z parkowaniem samochodów przez pracowników. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. Nr ITPB3/423-74/10-2/AW wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 29 kwietnia 2010 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w O. pod S. W tej miejscowości położony jest zakład produkcyjny i siedziba. Osoby zatrudnione na umowę o pracę w Spółce, kadra kierownicza i członkowie rady nadzorczej (zwani dalej pracownikami) często podróżują samochodami do S. oraz innych miejscowości w Polsce, w ramach delegacji służbowych, wykonując jakieś zadania dla Spółki. W trakcie tychże podróży pracownicy parkują samochody na różnych parkingach, płacąc za to parkowanie.

Użytkowane na potrzeby działalności Spółki pojazdy samochodowe stanowią samochody osobowe.

"Przedmiotowe samochody, użytkowane są przez pracowników na potrzeby działalności Spółki na podstawie umów leasingu operacyjnego i nie stanowią własności Spółki ani pracowników, ale są własnością firmy leasingowej."

W związku z parkowaniem, pracownicy otrzymują dwa rodzaje biletów parkingowych, a mianowicie:

Nie są pobierane na tę okoliczność faktury VAT, ponieważ ich otrzymanie byłoby kłopotliwe (ponieważ najczęściej nie ma możliwości otrzymania takiej faktury od razu), a ponadto gdyby taka możliwość była, to trzeba by czasami długo na taką fakturę czekać, a na co nie ma czasu. Bilety są opłacane pierwotnie przez pracowników, którym Spółka zwraca te koszty. Tak więc ostatecznie koszty parkowania ponosi Spółka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z parkowaniem samochodów przez pracowników, udokumentowane biletami parkingowymi, otrzymywanymi od inkasentów parkingowych lub z parkometrów, stanowią dla niej koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z parkowaniem samochodów przez pracowników, udokumentowane biletami, stanowią dla niej koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek taki wynika wprost z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który ma następujące brzmienie "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu".

W związku z zacytowanym powyżej przepisem koszty parkowania zapłacone przez Spółkę są kosztami uzyskania przychodów, gdyż niewątpliwie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Związek wydatków na bilety z przychodami Spółki jest bezsporny, dlatego Spółka ma prawo zaliczyć te wydatki do kosztów podatkowych. Oczywistym jest, iż działania pracowników Spółki (na które składa się również zakup biletów w związku z ich oddelegowaniem) mają związek z przychodami Spółki i związek ten w opisywanej sprawie jest bezpośredni.

Bardzo istotnym argumentem (poza bezspornym związkiem wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup biletu z jej przychodami) wskazującym na brak wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów Spółki omawianych wydatków jest fakt braku wskazania takiej sytuacji w katalogu wyłączeń przedmiotowych z tychże kosztów przewidzianych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tylko koszty wymienione w tym przepisie (art. 16 ust. 1 tej ustawy) nie mogą być kosztami uzyskania przychodów podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Jako, iż omawiana sytuacja nie jest we wskazanym przepisie wymieniona, to omawiane wydatki są w całości kosztami uzyskania przychodów Spółki. Ustawodawca, jako racjonalny pisze wprost, których wydatków nie chce uznać, jako kosztów podatkowych. Skoro, w zakresie takich wydatków - czyli wydatków na parkowanie udokumentowanych biletami - zachował milczenie, to uznać trzeba, iż oznacza to jego akceptację, co do tych wydatków, jako kosztów podatkowych. Brak występowania w omawianym przypadku faktur także nie jest tutaj problemem, ponieważ kwestia samego udokumentowania wydatków, nie wpływa na samą ich kwalifikację jako koszty uzyskania przychodów, co do zasady (a to jest w sprawie najważniejsze).

Konkludując Spółka stwierdza, iż skoro bezspornie omawiane wydatki mają związek z przychodami osiągniętymi przez Spółkę i jednocześnie nie ma w tym przypadku zastosowania żadne z wyłączeń przedmiotowych z kosztów uzyskania przychodów, przewidzianych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to wydatki te winny stanowić koszty podatkowe dla Spółki

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

Reasumując, wyłącznie uzasadnione i udokumentowane wydatki poniesione przez Spółkę związane z użytkowaniem przez pracowników Spółki samochodów służbowych zgodnie z dyspozycją zawartą w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, a więc do celów służbowych, mogą stanowić jej koszty uzyskania przychodów, z uwzględnieniem przepisu art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Warunkiem niezbędnym jest oczywiście wykazanie, że między wydatkami a zamierzonym przychodem istniał związek przyczynowo-skutkowy w tym znaczeniu, że wydatki te były uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia i że w rezultacie ich poniesienia podmiot mógł oczekiwać zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Co więcej, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Dowód księgowy - zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy o rachunkowości - powinien zawierać co najmniej:

Można przy tym zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a tej ustawy).

W stanie faktycznym przedstawionych we wniosku Spółka ponosi wydatki na opłaty parkingowe. Wydatki te są związane z realizowaniem przez pracowników zadań służbowych poza siedzibą Spółki (osobowymi samochodami służbowymi).

Przedmiotowe koszty dotyczą działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę i są związane z jej przychodami. Co do zasady, mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane przez podatnika.

Kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów - jak wyjaśniono powyżej - normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, bilety parkingowe otrzymane od inkasentów obsługujących dany parking lub bilety parkingowe będące wydrukiem z parkometru, stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W analizowanej sytuacji więc, koszty opłat parkingowych udokumentowane w sposób wymagany przepisami o rachunkowości, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.