ITPB3/423-72/14/PST

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania przez Spółkę majątku (nieruchomości) w związku z przeprowadzonym procesem likwidacyjnym - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania przez Spółkę majątku (nieruchomości) w związku z przeprowadzonym procesem likwidacyjnym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca jest w trakcie procesu likwidacyjnego (otwarcie procesu likwidacyjnego miało miejsce 26 marca 2013 r.). Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy jest osoba fizyczna, polski rezydent (osoba ta posiada 100% udziałów Wnioskodawcy). Część udziałów została przez jedynego wspólnika objęta, zaś pozostała część została nabyta.

Na majątek Wnioskodawcy składa się nieruchomość. Wnioskodawca, zgodnie z art. 286 Kodeksu spółek handlowych, zamierza podzielić majątek pozostały po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli w ten sposób, że cały majątek Wnioskodawcy zostanie przekazany jej jedynemu wspólnikowi. Wartość przekazanej nieruchomości zostanie ustalona jako wartość rynkowa. W następstwie planowanego podział majątku Wnioskodawcy (po spełnieniu przesłanek zawartych w art. 274 i n. Kodeksu spółek handlowych) jedynemu jej wspólnikowi-osobie fizycznej będącej rezydentem polskim, zostanie przekazana nieruchomość stanowiąca własność Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w wyniku przekazania wspólnikowi, w następstwie dokonania podziału majątku Wnioskodawcy, nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podlegający opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy jak wynika z art. 7 ust. 1 i 2 CIT przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym, co do zasady, jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; przy czym przez dochód należy rozumieć, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Przepisy CIT nie zawierają definicji pojęcia "przychodu". W art. 12 ust. 1 CIT wymieniono jedynie przykładowe przysporzenia, które stanowią przychód. Jest to tym sposobem katalog otwarty. Przekazanie majątku likwidowanej spółki wspólnikom nie zostało wprost wymienione w ww. przepisie jako źródło przychodu.

By więc przybliżyć istotę pojęcia przychodu, warto przytoczyć wyrok NSA z dnia 14 maja 1998 r., sygn. akt SA/Sz 1305/97, w którym to Sąd stwierdził, iż "z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak w własnymi (...)."

Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie można mówić o powiększonych aktywach Wnioskodawcy. Przekazaniu wspólnikom majątku w naturze nie odpowiada bowiem jakiekolwiek przysporzenie majątkowe po stronie spółki.

Powyższe stanowisko niejednokrotnie wyrażały również polskie organy skarbowe:

Sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów w odpowiedzi z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów na interpelację nr 6861 z dnia 25 lipca 2001 r., nr DSPR 4401-572/01, w sprawie skutków umorzenia udziałów w podatkach dochodowym i od towarów i usług, stwierdził, że: "nie znajduję gospodarczego uzasadnienia dla sytuacji, kiedy w przypadku likwidacji spółki kapitałowej, po zaspokojeniu wszystkich wierzycieli takiej spółki, pozostały majątek nie byłby w całości dzielony między udziałowców takiej spółki. Ze względu jednak na wartość dzielonego majątku w likwidowanej spółce nie wystąpi przychód, gdy w zamian za dzielony i przekazywany majątek spółka ta nie otrzymuje zapłaty i w wyniku likwidacji przestaje istnieć jako podatnik."

Ponadto zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach wydanych przez organy podatkowe. Dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 22 grudnia 2010 r., znak IPPB3/423-708/10-2/JG, uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż: "Przeprowadzenie likwidacji ma na celu zakończenie działalności Spółki, a nie generowanie przychodów. W konsekwencji, likwidacja Spółki oraz związane z nią przekazanie majątku Spółki nie spowoduje powstania po stronie Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu p.d.o.p." Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2010 r., znak IBPBI/2/423-320/10/PK, stwierdzając iż: "nie sposób uznać, iż zaspokojenie wspólników poprzez przekazanie im majątku likwidowanej spółki powiększa aktywa majątkowe tejże spółki. Co za tym idzie przedmiotowego przekazania majątku nie można uznać za przychód, który stanowi źródło dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym. Zatem po stronie likwidowanej spółki nie zrodzi się obowiązek zapłaty podatku dochodowego z tytułu przekazania majątku wspólnikowi." Również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 4 października 2010 r., znak IPPB3/423-467/10-2/JB, stoi na stanowisku, że: "przekazanie majątku pozostałego po likwidacji Spółki jedynemu jej wspólnikowi w trybie przewidzianym przepisami k.s.h. nie spowoduje powstanie po stronie Spółki jakiegokolwiek przysporzenia. W szczególności, przekazanie majątku w związku z likwidacją nie będzie związane z wypłatą na rzecz Spółki wynagrodzenia i rekompensaty w jakiejkolwiek formie. Przeprowadzenie likwidacji ma na celu zakończenie działalności Spółki, a nie generowanie przychodów."

W końcu podnieść należy, że uznanie, iż po stronie Wnioskodawcy powstałby przychód podlegający opodatkowaniu, stałoby to w sprzeczności z ideą likwidacji spółki wyrażoną przez przepisy Kodeksu spółek handlowych. Likwidacja spółki ma bowiem na celu doprowadzenie do zakończenia jej działalności. Jednym z obowiązków likwidatorów jest wypełnienie zobowiązań. Zgodnie art. 282 § 1 zd. 1 w zw. z art. 286 Kodeksu spółek handlowych, dzielić należy jedynie majątek, który pozostał po zaspokojeniu wierzycieli lub ich zabezpieczeniu.

Nie po to ustawodawca wprowadza wymóg uregulowania zobowiązań, a dopiero następnie podziału majątku, by w wyniku tego podziału powstawały kolejne zobowiązania.

Należy również wyraźnie podkreślić fakt, że likwidowana osoba prawna przestaje istnieć. W takiej sytuacji przestaje być ona podatnikiem w świetle CIT. Podatnikami są bowiem osoby prawne i spółki kapitałowe w organizacji. Natomiast spółka, która uległa likwidacji, nie może być już uznana za podatnika.

Powstanie zobowiązania o charakterze podatkowym w związku z przekazaniem nieruchomości wspólnikowi z powodu procesu likwidacyjnego rodziłoby również taką sprzeczność, że ciężko byłoby wyliczyć majątek, który powinien zostać podzielony wobec wspólników. Przyjmując konstrukcję, że po stronie spółki powstałby obowiązek podatkowy, należałoby stwierdzić, że w jej majątku pojawią się kolejne pasywa, które zmniejszą ten majątek jako całość. W tej sytuacji nie wiadomo byłoby jak w końcu określić wartość majątku, który powinien zostać podzielony wobec wspólników.

Wreszcie zaznaczyć należy, że uznanie za prawidłową koncepcji, iż spółka przekazująca polikwidacyjny majątek uzyskuje przysporzenie, prowadziłoby do wniosku, że każda spłata zobowiązania przez jakikolwiek podmiot mieszczący się w kręgu podmiotowym PIT i CIT skutkowałaby powstaniem obowiązku zapłaty podatku. W takim układzie niezależnie od tego, czy dany podmiot rzeczywiście otrzymywałby przysporzenie czy jedynie regulowałby należności, zobligowany byłby do zapłacenia podatku.

W końcu odnotować trzeba, że przytoczenie wyżej wymienionych interpretacji indywidualnych, choć wydanych w konkretnych sprawach, należy uznać za uzasadnione, nie tylko ze względu na potrzebę poparcia twierdzeń Wnioskodawcy, ale również w związku z potrzebą zaakcentowania, że zgodnie z 14a § 1, w zw. z art. 14h z art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej oraz art. 32 Konstytucji RP, minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych a przy tym wszyscy są wobec prawa równi i mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Tryb likwidacji spółek z ograniczoną odpowiedzialnością został uregulowany przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 - dalej: "k.s.h."). Art. 272 k.s.h. stanowi, iż rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru. Natomiast w myśl art. 282 § 1 k.s.h., likwidatorzy powinni zakończyć interesy bieżące spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki (czynności likwidacyjne) (...).

Podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie może nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli. Majątek, o którym mowa wyżej, dzieli się między wspólników w stosunku do ich udziałów. Umowa spółki może określać inne zasady podziału majątku (art. 286 § 1-3 k.s.h.).

W związku z powyższym, dopuszczalne jest zatem - w przypadku likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością - przeniesienie prawa własności do składników majątkowych likwidowanej spółki na jej udziałowców, przy uwzględnieniu wskazanych przepisów.

W przedmiotowej sprawie rozważenia wymaga kwestia, czy dokonanie opisanej czynności przeniesienia na udziałowca składnika majątku (nieruchomości) w ramach jego podziału w związku z likwidacją Spółki, spowoduje powstanie po Jej stronie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Przepisy prawa podatkowego nie regulują w sposób szczególny czynności polegającej na przeniesieniu na dotychczasowego wspólnika własności składników nieupłynnionego majątku spółki kapitałowej, która podlega likwidacji. Nie oznacza to jednak, że nie powstanie przychód po stronie Spółki.

Odnosząc się do skutków podatkowych należy wskazać, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: "ustawa") nie zawiera definicji przychodu.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem w momencie jego faktycznego otrzymania.

Ustawodawca przewidział jednocześnie wyjątki od wskazanej reguły, które zostały uregulowane m.in. w art. 12 ust. 3 (dotyczącym przychodów należnych rozpoznawanych dla celów podatkowych), art. 12 ust. 4 (dotyczącym przysporzeń niestanowiących przychodów podatkowych) oraz art. 14 ustawy (dotyczącym wartości przychodów z odpłatnego zbycia składników majątkowych).

Na mocy ostatniego spośród wymienionych przepisów, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 14 ust. 1 ustawy). Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się przy tym - zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy - na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jak wynika z treści cytowanych przepisów, zakresem zastosowania art. 14 ustawy objęte są przypadki odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Pod pojęciem "zbycia" tych składników majątku podatnika należy rozumieć odpowiednio przeniesienie prawa własności rzeczy lub przeniesienie prawa majątkowego na inny podmiot (nabywcę). Zbycie ma charakter odpłatny, gdy następuje za opłatą - gdy wiąże się z uzyskaniem od nabywcy świadczenia wzajemnego o określonej wartości. Wobec powyższego, w pojęciu "odpłatnego zbycia" mieści się zarówno klasyczna sprzedaż, czyli zobowiązanie się zbywcy do przeniesienia na nabywcę prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się nabywcy do zapłaty ceny ustalonej przez strony w umowie, jak i czynności prawnych o podobnym charakterze (zamiana, wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za świadczenie wzajemne).

Regulacja zawarta w art. 14 ustawy odnosi się do sposobu określenia przychodu ze zbycia rzeczy lub praw majątkowych, statuując zasadę, że przychodem z tego tytułu jest "wartość wyrażona w cenie określonej w umowie". Posłużenie się przez ustawodawcę ogólnym pojęciem: "wartość wyrażona w cenie", wskazuje, że analizowany przepis ma zastosowanie bez względu na ustaloną przez strony umowy formę odpłatności z tytułu zbycia rzeczy lub prawa majątkowego. Odpłatność tę (cenę) można określić w pieniądzu, jak i w postaci świadczenia niepieniężnego (np. w formie zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy, realizacji na rzecz zbywcy określonych usług, przeniesienia na zbywcę prawa własności rzeczy lub praw majątkowych).

Ustawodawca przyjmuje jednocześnie, że w przypadku, gdy strony - bez uzasadnionych przyczyn - określą cenę zbycia rzeczy lub praw majątkowych w wartości znacznie odbiegającej od wartości rynkowej tych składników majątku, takie "odrynkowienie" warunków transakcji nie powinno mieć wpływu na wartość przychodu zbywcy. Z tego względu, wprowadzając zasadę, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest wartość określona przez strony w umowie jako cena zbycia (art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze), ustawodawca przyznaje jednocześnie organom podatkowym (w przypadku spełnienia wskazanych w ustawie przesłanek) uprawnienie do określenia przychodu z tej transakcji w innej wysokości - odpowiadającej wartości rynkowej przedmiotu zbycia (art. 14 ust. 1 zdanie drugie).

Ustalenie przychodu na podstawie art. 14 ust. 1 zdanie drugie jest zatem uprawnieniem przysługującym właściwym organom podatkowym, w sytuacji, gdy wartość przedmiotu odpłatnego zbycia określona przez strony umowy w cenie jego zbycia w sposób znaczny (dość duży, istotny, wyróżniający się) odbiega od wartości rynkowej zbywanej rzeczy lub prawa majątkowego i jednocześnie nie znajduje to uzasadnionych (opartych na obiektywnych racjach, podstawach) przyczyn.

Ustawa nie określa przy tym warunków uznania omawianej różnicy wartości wyrażonej w cenie i wartości rynkowej zbywanego składnika majątku za "znaczną". Oceniając tę kwestię, organ powinien w szczególności rozważyć kwestię relacji wartości, jakie pojawiły się w związku z daną transakcją. Ustawodawca nie wskazał również, jakie okoliczności uzasadniać mogą istnienie ww. znacznej różnicy wartości. Podatnik może zatem powoływać wszelkie powody/argumenty/racje, stanowiące zasadny powód istotnego zróżnicowania wartości określonej w cenie w stosunku do wartości zbywane rzeczy lub prawa majątkowego.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe należy zauważyć, że o odpłatnym zbyciu można mówić nie tylko wtedy, gdy umowa nakłada na zbywcę obowiązek wydania swojego majątku na rzecz udziałowca i zobowiązuje udziałowca do zapłaty ceny. Likwidacja Spółki i przekazanie Jej składników majątkowych (w szczególności nieruchomości) udziałowcowi, któremu przysługuje takie uprawnienie, skutkuje powstaniem zobowiązania Spółki do zaspokojenia roszczeń tego udziałowca o przekazanie tych składników. Wykonanie zobowiązania w formie przeniesienia przez Spółkę prawa własności składników majątkowych prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania Spółki. W ten sposób Spółka, jako dłużnik, zwolni się z długu, a ww. prawa własności będą przysługiwały udziałowcowi. Przekazanie majątku Jej jedynemu udziałowcowi stanowi w istocie przeniesienie prawa własności nieruchomości, które dotąd przysługuje Spółce. Zatem na gruncie prawa cywilnego będzie to przeniesienie prawa własności ze Spółki na Jej udziałowca.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że przeniesienie własności składnika majątku (nieruchomości) jako "wypłata" pokrywająca roszczenie wspólników wypełnia hipotezę art. 14 ust. 1 ustawy, gdzie mowa jest o "odpłatnym zbyciu rzeczy lub praw majątkowych". Czynność prawna jest odpłatna, jeżeli podmiot, który dokonał przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową stanowiącą ekwiwalent tego przysporzenia. W przedmiocie sprawy zbycie to ma charakter odpłatny. Podstawą zbycia prawa własności nieruchomości jest zamiar zaspokojenia przez Spółkę wierzytelności, jaką ma wobec Niej udziałowiec. Zgodnie z uprzednio już cytowanym art. 286 § 2 k.s.h., wspólnicy stają się wierzycielami spółki z tytułu kwoty likwidacyjnej. Wspólnikowi przysługuje roszczenie o wypłatę pozostałej po zaspokojeniu wierzycieli kwoty w stosunku do posiadanych udziałów, chyba że umowa spółki określa inne zasady podziału majątku. Zaspokojenie wierzytelności przez spółkę może nastąpić w gotówce lub poprzez przekazanie wspólnikom składników majątku spółki. Skutki podatkowe wyboru sposobu zaspokojenia wierzytelności wspólnika wobec spółki nie są jednakowe. W przypadku wypłaty kwoty pieniężnej po stronie Spółki nie powstaje przychód w znaczeniu podatkowym. Przychód taki powstanie jednak, gdy Spółka dokona zaspokojenia roszczeń wspólnika dokonując zbycia na jego rzecz własności nieruchomości, z uwagi na dokonanie odpłatnego zbycia prawa własności nieruchomości.

Przeniesienie praw własności w drodze likwidacji Spółki należy więc rozpatrywać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na równi ze zbyciem tych praw.

Należy zauważyć, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta, w której Spółka dokonałaby odpłatnego zbycia składników majątkowych, tym samym osiągnęłaby przychód do opodatkowania, a następnie środki pieniężne z tego zbycia przekazałaby uprawnionemu udziałowcowi. Uznanie, że przeniesienie w wyniku likwidacji spółki kapitałowej prawa własności do składników majątkowych należy traktować na równi z wypłatą środków pieniężnych spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży nieruchomości, a następnie reguluje swoje zobowiązania z tytułu likwidacji swojego przedsiębiorstwa byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w ww. drodze przeniósł własność składników majątkowych, nie osiągnąłby żadnego przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że przekazanie składników majątkowych (w przedmiotowej sprawie - nieruchomości) likwidowanej Spółki w drodze przeniesienia na Jej udziałowca praw własności do tych składników, spowoduje po stronie Spółki powstanie przychodu z opłatnego zbycia praw rozpoznanego na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy.

Reasumując, przeniesienie składników majątkowych Wnioskodawcy na udziałowca w ramach podziału nieupłynnionego majątku w związku z likwidacją Spółki, spowoduje powstanie po stronie Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych - tym samym stanowisko jest nieprawidłowe.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanych bądź przytoczonych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zauważyć, iż są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa oraz nie są wiążące dla tutejszego organu.

Niemniej jednak stanowisko tutejszego organu - odmienne od Wnioskodawcy - znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych w tożsamym lub podobnym stanie faktycznym (por. wyroki: WSA w Szczecinie z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. Akt I SA/Sz 548/13; WSA w Poznaniu z dnia 8 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Po 367/12; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 września 2012 r. sygn. akt I SA/Po 381/12; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Po 368/12; WSA w Krakowie z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 1619/11; WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2677/10; WSA w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Gd 1124/07).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.