ITPB3/423-675/11/PST - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów zakupu usługi wynajmu sali gimnastycznej na rzecz pracowników spółki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2011 r. (data wpływu 27 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu usługi wynajmu sali gimnastycznej na rzecz pracowników Spółki - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2011 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu usługi wynajmu sali gimnastycznej na rzecz pracowników Spółki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka kupuje usługę wynajmu sali gimnastycznej raz w tygodniu na 2 godziny i udostępnia tę salę nieodpłatnie do korzystania pracownikom spółki. Pracownicy grają tam w siatkówkę. Opłaty za wynajem sali ponoszone są ze środków obrotowych spółki. Nie prowadzone są żadne listy, z których wynika obecność pracownika w danym dniu na sali, ani pracownicy nie deklarują chęci uczestnictwa. Może przyjść każdy pracownik wtedy kiedy ma na to ochotę.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy zakup wynajmu sali gimnastycznej może być dla Spółki kosztem uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki koszt wynajmu sali może być zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu. Nie ma on bezpośredniego związku z osiąganymi przychodami, ale pośrednio z całą pewnością ma wpływ na zabezpieczenie źródła przychodów w postaci formy fizycznej i psychicznej pracowników, a więc spełnia przesłanki art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zakup wynajmu sali stanowi również formę pozapłacowego wynagradzania i motywowania pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy zatem przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Przez działalność socjalną należy rozumieć zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r., (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych-usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Należy ponadto zauważyć, iż kosztami podatkowymi w myśl art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz własne stanowisko należy zauważyć, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, związane są z charakterem działalności socjalnej (usługi sportowo-rekreacyjne) w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zatem w tak przedstawionym stanie sprawy jeśli Spółka kupuje usługi wynajmu sali gimnastycznej na rzecz swoich pracowników ze środków obrotowych nie może zaliczyć takich wydatków w ciężar kosztów podatkowych.

Nie można bowiem nie uwzględnić okoliczności, iż zgodnie z wolą ustawodawcy wydatki na działalność socjalną ponoszone przez pracodawców na rzecz pracowników mogą być wyłącznie ujmowane w kosztach podatkowych na zasadach wymienionych w uprzednio cytowanym art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując w przedmiotowej sprawie wydatki są wyłączone stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.