ITPB3/423-674/08/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko "R." Oddział w Polsce przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2008 r. (data wpływu 24 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz postanowień umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 12, poz. 84 z późn. zm.) w przedmiocie opodatkowania Oddziału, jako odrębnego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 listopada 2008 r. złożony został, uzupełniony pismem z dnia z 17 grudnia 2008 r., ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz postanowień umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 12, poz. 84 z późn. zm.) w przedmiocie opodatkowania Oddziału, jako podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, na terytorium Polski.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

"R." ODDZIAŁ w Polsce jest odziałem przedsiębiorstwa zagranicznego działającego w krajach Unii Europejskiej z siedzibą w Finlandii pod firmą "R." zarejestrowanego jako odpowiednik polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Oddział w Polsce został wpisany do krajowego rejestru sądowego, posiada numer NIP oraz Regon.

Szczegółowe określenie przedmiotu działalności przedsiębiorstwa - "R." Oddział w Polsce, zgodnie z wypisem z rejestru handlowego zarządu patentów (ostatniego uzupełnienia dokonano 17 listopada 2006 r.) to: wynajem pracowników, prowadzenie prac budowlanych i remontowych, "budowa pod klucz", konserwacja nieruchomości, handel towarami branży budowlanej oraz budownictwo ziemne i wodne.

Dodatkowo Spółka może kupować, sprzedawać i posiadać papiery wartościowe, akcje i majątek trwały oraz zajmować się wynajmem majątku trwałego, maszyn, urządzeń branży budowlanej.

Jednak głównym przedmiotem działalności jest wynajem pracowników tymczasowych w branżach fińskiego przemysłu metalurgicznego i budowlanego oraz osób zatrudnionych w służbie zdrowia.

W celu uzyskania przychodów Oddział, wykonując czynności jako samodzielna jednostka operacyjna, wynajmując podwykonawców i zlecając innym pomiotom wykonywanie usług na swoją rzecz - pozyskuje kandydatów na pracowników tymczasowych, dokonuje ich weryfikacji i sprawdzania, po czym wszystkie dokumenty przekazuje "R." w Finlandii, która to jednostka ewentualnie zatwierdza umowę z danym kandydatem.

Za czynności pozyskiwania kandydatów w zależności od ich umiejętności, wiedzy, doświadczenia i branży w jakiej są wykwalifikowanymi pracownikami Oddział uzyskuje przychody (wynagrodzenie) z jednostki macierzystej.

Ponadto Oddział nie ogranicza swojej działalności jedynie do pozyskiwania pracowników tymczasowych dla "R." w Finlandii, gdyż w przyszłości planuje pozyskiwanie kandydatów dla różnych przedsiębiorstw w różnych krajach, w tym w Polsce, bez uczestnictwa i wynagradzania ze strony "R." w Finlandii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Oddział jest samodzielną jednostką - powinien rozliczać się z uzyskanych dochodów w Polsce na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też przychody, koszty, dochody i straty z tytułu działalności Oddziału powinno rozliczać przedsiębiorstwo "R." w Finlandii na podstawie fińskich przepisów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, "R." Oddział w Polsce, należy przyjąć, iż na podstawie powołanych przepisów podatkowych prawa polskiego, podlega on ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie dochodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, zatem przychody, koszty, dochody i straty powinny być ewidencjonowane przez tenże podmiot jako podatnika podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie polskich przepisów prawa podatkowego, z uwzględnieniem przepisów o rachunkowości.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski.

Tak więc przepis ten określa, kto podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i jaki jest zakres tego obowiązku. Ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegają podatnicy, którzy nie spełniają kryteriów rezydencji, tj. nie mają siedziby, ani zarządu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jeżeli podatnicy, którzy nie są rezydentami, osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, wówczas Polska jako państwo źródła tych dochodów (majątku) może opodatkować wyłącznie te dochody (majątek).

Polski ustawodawca zdefiniował w art. 4a pkt 11 ustawy pojęcie zagranicznego zakładu, które oznacza:

Stosownie zatem do art. 7 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 12, poz. 84 z późn. zm.) zyski "R." z siedzibą w Finlandii podlegają opodatkowaniu tylko w Finlandii, chyba że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność gospodarczą w Polsce poprzez położony tu zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Postanowienia art. 5 ust. 1 umowy stwierdzają, iż określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Natomiast w ust. 3 cytowanego artykułu wyszczególnione zostały rodzaje działalności, które nie stanowią zakładu, a mianowicie:

Tak więc ustęp 3 art. 5 powołanej umowy, wylicza różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1, i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco. Dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana za zakład, w rozumieniu ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Kryterium pozwalające wyróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy polega na stwierdzeniu, czy działalność stałej placówki stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości. Stała placówka, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości nie prowadzi działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 30 Komentarza do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Wersja skrócona, Warszawa 2005 r. - dotyczący art. 5 ust. 4) w przypadku, gdy stała placówka jest wykorzystywana zarówno dla działalności w ramach wyłączeń, jak i dla innej działalności, uznaje się ją za zakład, który podlega opodatkowaniu z tytułu obu rodzajów działalności (np. gdy magazyn jest utrzymywany w celu wydawania towarów oraz zajmuje się sprzedażą).

Innymi słowy, zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 cyt. umowy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

* istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

* stały charakter takiej placówki,

* wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Oddział będzie zatem uważany za zakład, jeżeli placówka przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce spełnia wymienione wyżej warunki.

Zasady prowadzenia w Polsce działalności przez przedsiębiorców zagranicznych określa ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.). Status cywilno-prawny oddziału zagranicznej osoby prawnej w Polsce normuje przepis art. 85 powołanej ustawy. Zgodnie z ww. przepisem dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium RP.

Zgodnie z art. 5 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oddział stanowi wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

Zgodnie z informacjami zawartymi w dziale 3 rubryka 1 (pod pozycją przedmiot działania) odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego (gdzie został zarejestrowany Oddział w Polsce) wpisano: działalność związana z rekrutacją i udostępnianiem pracowników.

W myśl art. 40 pkt 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209) w przypadku oddziałów przedsiębiorców zagranicznych w ww. pozycji rejestru, określa się przedmiot działalności oddziału (a nie jednostki macierzystej).

Przy takim zakresie działalności Oddziału w Polsce, jaki wynika z wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego, uznać należy, że źródło dochodów przedsiębiorstwa zagranicznego jest trwale związane z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Działalność wykonywana za pośrednictwem Oddziału jest na tyle wymierna w odniesieniu do zysków uzyskiwanych przez przedsiębiorstwo zagraniczne, że można przypisać Oddziałowi określoną ich część.

Odnosząc powyższe regulacje do opisanego przez Podatnika stanu faktycznego stwierdzić należy, że Oddział, który w Polsce posiada fińska Spółka, spełnia przesłanki określone w art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jest zakładem, gdyż stanowi stałą placówkę dla działalności prowadzonej przez Spółkę, która posiada rezydencję podatkową w Finlandii. Spełnione są również przesłanki niezbędne do uznania Oddziału za zakład Spółki fińskiej w świetle porozumień umowy polsko-fińskiej (art. 5 umowy polsko-fińskiej) takie jak istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (placówka), stały charakter takiej placówki, wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Zasady opodatkowania dochodów osiąganych z tytułu działalności gospodarczej reguluje art. 7 powołanej umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 26 października 1977 r.

Artykuł 7 ust. 1 ww. umowy stanowi, iż zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Wynika z tego, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład; opodatkowaniu nie podlegają natomiast zyski osiągnięte bezpośrednio przez centralę (jednostkę macierzystą) lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 2 cyt. umowy, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Postanowienie to określa zasadę rozgraniczenia zysków pomiędzy poszczególne części przedsiębiorstwa osoby zagranicznej to jest centralę i zakład oraz formułuje normę, że w państwie źródła (położenia zakładu) opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład. Podział ten opiera się na zasadach stosowanych przez podmioty niezależne, w warunkach wolnego rynku. Z przyjęcia tej zasady wynika, że zakładowi należy przypisać czynności (świadczenia), które mógłby wykonywać i wykonywałby podmiot niezależny, oraz część zysków, którą w porównywalnych warunkach osiągnąłby podmiot niezależny.

Innymi słowy, zakładowi należy przypisać takie zyski, które osiągnąłby gdyby zamiast prowadzenia działalności na rzecz siedziby głównej swojego przedsiębiorstwa, prowadził transakcje z całkowicie odrębnym przedsiębiorstwem na normalnych warunkach i według cen przeważających na wolnym rynku. Zazwyczaj ustalone w ten sposób zyski, co do zasady będą odpowiadać zyskom, jakie można ustalić na podstawie właściwie prowadzonej księgowości handlowej. Zasada cen rynkowych rozciąga się również na przypisywanie zysków, jakie zakład może osiągać z transakcji z innymi zakładami przedsiębiorstwa.

Każda transakcja wymaga indywidualnej oceny, uwzględniającej całokształt okoliczności faktycznych, a w szczególności analizy wykonywanych funkcji i ponoszonego ryzyka.

Zgodnie zatem z art. 7 ust. 1 omawianej umowy, zyski "R." z siedzibą w Finlandii podlegają opodatkowaniu tylko w Finlandii, chyba że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność gospodarczą w Polsce poprzez położony tu zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny tut. organ stwierdza, iż Oddział zarejestrowany w Polsce, posiadający własny NIP, numer REGON i prowadzący działalność w zakresie opisanym we wniosku stanowi zakład w rozumieniu art. 5 umowy polsko-fińskiej.

W konsekwencji, w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, takie działanie Spółki rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych w świetle postanowień umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 26 października 1977 r. Analiza opisanego przez Podatnika funkcjonowania Oddziału i podejmowania czynności prowadzi do wniosku, że Oddziałowi temu należy przypisać - odpowiedni do wykonywanych funkcji i ponoszonych ryzyk - udział w uzyskanym przez przedsiębiorcę ("R." z siedzibą w Finlandii) zysku.

W zakresie dotyczącym alokacji dochodów zakładu podkreślić należy, że tut. Organ w ramach postępowania uregulowanego w rozdziale 1a - Interpretacje przepisów prawa podatkowego Ordynacji Podatkowej nie może dokonać oceny metodologii przypisywania zysków do zakładu w Polsce. Ocena taka wykracza bowiem poza dyspozycję zawartego ww. rozdziale przepisu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Przy czym odnośnie alokacji środków między Oddziałem a Centralą należy zwrócić uwagę na dyspozycję przepisu art. 20r. ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą przepisy działu IIA stosuje się odpowiednio w stosunkach pomiędzy podmiotem mającym siedzibę lub zakład na terytorium jednego państwa a jego zagranicznym zakładem w rozumieniu przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie przypisania części dochodu do podmiotu krajowego. Na mocy przepisu art. 20b § 1 organ właściwy w sprawie porozumienia, na wniosek podmiotu krajowego, po uzyskaniu zgody władzy podatkowej właściwej dla podmiotu zagranicznego powiązanego z wnioskodawcą, uznaje prawidłowość wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej między podmiotem krajowym powiązanym z podmiotem zagranicznym a tym podmiotem zagranicznym. Jak wynika z art. 20a "organem właściwym w sprawie porozumienia" jest Minister właściwy do spraw finansów publicznych. Należy podkreślić, iż procedury opisane w przepisach art. 20a-20q ustawy - Ordynacja podatkowa regulują zasady postępowania administracji podatkowej, którego celem jest akceptacja lub odmowa akceptacji metody ustalania cen transakcyjnych, jaką proponuje wnioskodawca. Nie kształtują one natomiast, z pewnymi wyjątkami (art. 20g i 20 h ustawy - Ordynacja podatkowa), samego procesu wyboru metody ustalania ceny przyjętej przez podatnika.

Dodatkowo tut. organ wskazuje, że stosownie do treści art. 11 ust. 8a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych polskie organy podatkowe będą mogły badać czy dochody zostały przypisane przez podmiot zagraniczny jego zakładowi położonemu w Polsce zgodnie z zasadami wynikającymi z przywołanego art. 7 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, tj. na poziomie dochodów jakie zakład mógłby osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność, w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem".

Jeżeli zdaniem organów podatkowych dochód jaki osoba zagraniczna przypisała jej położonemu w Polsce zakładowi będzie zaniżony, organy te będą mogły określić taki dochód (a tym samym podatek należny od tego dochodu) stosując w tym celu metody szacunkowe i zasady właściwe dla "cen transferowych", czyli zasady analogiczne jak w przypadku szacowania dochodów podmiotów powiązanych.

Ponadto zauważyć należy również, że w przedstawionym stanie faktycznym znajdzie zastosowanie przepis art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, Podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami powiązanymi z tymi podatnikami - w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 - lub transakcji, w związku z którymi zapłata należności wynikających z takich transakcji dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej takiej (takich) transakcji, obejmującej:

Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, obejmuje transakcję lub transakcje między podmiotami powiązanymi, w których łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość:

Obowiązek sporządzenia dokumentacji obejmuje również transakcję, w związku z którą zapłata należności wynikająca z takiej transakcji dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, jeżeli łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość 20.000 EURO.

Zgodnie z art. 9a ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - od dnia 1 stycznia 2007 r. - przepisy powyższe stosuje się odpowiednio do podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład. W konsekwencji, podmioty zagraniczne uzyskujące dochody na terytorium Polski poprzez położony tutaj zakład obowiązane są prowadzić dokumentacje podatkową, z której wynikać będzie, czy część dochodu uzyskiwana przez osobę zagraniczną, funkcjonalnie związana z działalnością tego zakładu, została temu zakładowi prawidłowo "przypisana".

Reasumując, przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wymagają, aby oddziały osób zagranicznych posiadały siedzibę w Polsce. Oddział do celów podatkowych nie jest traktowany jako odrębny podmiot. Zakład osoby zagranicznej także nie jest odrębnym podatnikiem podatku dochodowego. Podatnikiem jest osoba zagraniczna posiadająca w Polsce zakład. Natomiast obowiązek podatkowy tej osoby zagranicznej ograniczony jest tylko do dochodów, jakie można przypisać posiadanemu zakładowi.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Spółki, zgodnie z którym Oddział, jako odrębny podmiot - podatnik podatku dochodowego od osób prawnych podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie dochodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/7, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.