ITPB3/423-625/13/PST

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 24 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu w związku z obowiązkiem wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2013 r. złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu w związku z obowiązkiem wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność rolniczą i pozarolniczą. W ramach działalności rolniczej prowadzi uprawę zbóż, a w ramach działalności gospodarczej obrót nasionami i zbożem oraz usługi składowania zbóż. Posiada majątek niezbędny do produkcji rolnej, obrotu zbożami oraz świadczenia usług składowania zbóż. W wyniku restrukturyzacji jej działalność w zakresie obrotu zbożem zostanie przeniesiona do powiązanej spółki. W przyszłości Wnioskodawca zakłada wygenerowanie nadwyżek finansowych oraz/lub posiadanie zboża (wyprodukowanego lub nabytego), które zamierza oddawać na przechowanie do powiązanej spółki (Korzystającego) na podstawie odrębnych umów depozytu nieprawidłowego.

W ramach umowy depozytu nieprawidłowego rzeczy oznaczonych co do gatunku (produktów lub towarów Wnioskodawcy) Korzystający będzie miał prawo do korzystania z przekazanychdo przechowania towarów za wynagrodzeniem. Sposób wynagrodzenia nie został jeszcze ostatecznie ustalony, zakłada się wstępnie procent od zysku wygenerowanego przez Korzystającego z tytułu jego obrotu handlowego wygenerowanego przy użyciu rzeczy Wnioskodawcy oddanych mu w depozyt. Umowa będzie podpisana na czas określony, np. 5 lat. Po tym czasie Korzystający odda wydane mu na przechowanie rzeczy lub w innej postaci (np. pieniędzy lub innych składników majątku Korzystającego, np. doszło do jego problemów finansowych, likwidacji lub upadłości).

W ramach umowy depozytu nieprawidłowego pieniędzy Korzystający będzie miał prawodo korzystania ze zdeponowanych na jego rachunku nadwyżek finansowych Wnioskodawcy. Sposób wynagrodzenia nie został jeszcze ostatecznie ustalony, zakłada się wstępnie procent naliczany od salda zdeponowanych u Korzystającego nadwyżek finansowych Wnioskodawcy. Umowa będzie podpisana na czas określony, np. 5 lat. Po tym czasie Korzystający odda wydane mu pieniądze, względnie rzeczy oznaczonych co do gatunku lub w innej postaci (np. składników majątku Korzystającego gdyby, np. doszło do jego problemów finansowych, likwidacji tub upadłości).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydanie w ramach dywidendy niepieniężnej udziałowcowi Spółki prawa majątkowego w postaci przeniesienia własności środków pieniężnych łub rzeczy oznaczonych co do gatunku wydanych Korzystającemu w ramach odpowiedniej umowy depozytu nieprawidłowego powoduje w Spółce powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy wypłata dywidendy rzeczowej na rzecz udziałowca Spółki w postaci przeniesienia własności środków pieniężnych łub towarów (produktów) wydanych Korzystającemu w ramach depozytu nieprawidłowego, nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie Spółki. Wyjaśnienie powyższego stanowiska, należy rozpocząć od przedstawienia kwestii związanych z samą dywidendą. Regulacje w tym zakresie, zawiera ustawa z dnia ż dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.:Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.) dalej - k.s.h., a w szczególności art. 191 k.s.h. Ustanawia on prawo wspólnika do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego, przeznaczonego do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, czyli do wypłaty dywidendy. Ustawodawca mi/czy na temat tego, co może być przedmiotem dywidendy. Przede wszystkim nie zobowiązuje spółek, aby wypłacane przez nie dywidendy miały charakter pieniężny. Prowadzi to do wniosku, że przedmiotem dywidendy, może być każda rzecz czy też prawo majątkowe, mające wartość materialną. Ponadto, użycie terminu "wypłaca" w treści art. 193 § 4 k.s.h. również nie może stanowić argumentu za przyjęciem wyłącznie pieniężnego charakteru dywidendy. Wykładnia tego pojęcia w odniesieniu do pozostałych przepisów, prowadzido wniosku, że oznacza ono wyłącznie samą czynność przekazania przedmiotu dywidendy. Nie można zatem utożsamiać powyższego terminu z pieniężną formą dywidendy, jako jedyną właściwą. Jeżeli zatem wypłata dywidendy rzeczowej jest możliwa, należy wskazać jakie skutki prawne wywoływać będzie na gruncie u.p.d.o.p. przeniesienie prawa do rzeczy oznaczonych co do gatunku lub środków pieniężnych przekazanych Korzystającemu, w ramach depozytu nieprawidłowego.

W art. 12 u.p.d.o.p. ustawodawca zdefiniował przychód poprzez podanie katalogu przykładowych sytuacji, które powodują jego powstanie. W wyliczeniu zawartymw ust. 1-11 powyższego artykułu, nie ma mowy na temat przychodu uzyskanego z tytułu wypłaty dywidendy. Ustawodawca nie wskazuje w żadnym z tych przepisów na takie źródło przychodu spółki.

Dywidendy nie można uznać za przychód spółki również w kontekście art. 14 u.p.d.o.p. Wykładnia tego przepisu, prowadzi do stwierdzenia, że dotyczy on sytuacji "odpłatnego" zbycia rzeczy łub praw majątkowych. Chodzi zatem o czynność prawną o charakterze dwustronnym,w której świadczeniu jednej strony odpowiada wzajemne świadczenie drugiej. Natomiast wypłata dywidendy na rzecz udziałowca stanowi czynność jednostronną, co więcej będąca obowiązkiem spółki na podstawie art. 191 k.s.h.

Nie rodzi ona żadnego obowiązku świadczenia po stronie udziałowca. Jak słusznie orzekł NSA w wyroku z dnia 14 marcia 2012 r., sygn. II PSK 1673/10, LEK nr 1137556 "za niedopuszczalne należy uznać opodatkowywanie jednostronnej, nieodpłatnej czynności prawnej również po stronie spółki, a więc podmiotu uszczuplającego swój majątek i nie otrzymującego z tego tytułu przysporzenia." Wobec tego nie można twierdzić, że wypłata dywidendy rzeczowej prowadzi do powstania przychodu, o którym mowa w art. 14 u.p.d.o.p. W podobnym tonie wypowiedział się także NSA w wyroku z dnia 8 lutego 2012 sygn. ii FSK 1384/10, LEX nr 1104752.

Mianowicie orzekł, że "wykładnia art. 12 ust. 1-3 oraz art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. nie daje podstaw do przyjęcia tezy, zgodnie z którą podjęcie uchwały przez Zgromadzenie Wspólników o wypłacie zysku w formie niepieniężnej, tzn. w postaci przysługującego spółce prawa własności do części nieruchomości skutkuje powstaniem przychodu po jej stronie." Pomimo, różnic w zakresie przedmiotu dywidendy, stwierdzić należy, że wyroku jednolita linia orzecznicza, w którą cytowany wyrok się wpisuje, jak najbardziej potwierdza stanowisko Wnioskodawcy. Poza tym, jak wskazują wprost przepisy art. 193 § 4 k.s.h., obowiązek w zakresie dywidendy dotyczy jej "wypłaty".

W związku z wypłatą dywidendy, nie tylko nie dojdzie do przysporzenia majątkowego po stronie spółki, ale wprost przeciwnie jej aktywa ulegną pomniejszeniu. To ona z części swojego majątku, przeznaczonego na wypłaty dywidendy, świadczyć będzie na rzecz swoich udziałowców, nie otrzymując żadnej korzyści majątkowej w zamian. Dywidenda podobnie do pożyczki będzie zatem neutralna w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Ponadto uznanie, że wypłata dywidendy spowoduje powstanie przychodu po stronie Spółki, faktycznie doprowadziłoby do jej podwójnego opodatkowania. Treść art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p. wyraźnie wskazuje na opodatkowanie dywidendy po stronie udziałowca. Natomiast brak podobnych regulacji w odniesieniu do samej spółki. Stwierdzenie, że dywidendę należy traktować jako przychód spółki nie dość, że pozbawione byłoby podstawy prawnej, to dodatkowo stanowiłoby jej opodatkowanie na dwóch poziomach - spółki oraz udziałowca. Zdaniem Wnioskodawcy dywidenda pieniężna i rzeczowa stanowi jednolitą instytucję. Skutki prawne dywidendy rzeczowej będą identyczne jak dla dywidendy pieniężnej. Na gruncie u.p.d.o.p. brak przepisów pozwalających na zaliczenie wypłaty dywidendy na rzecz udziałowca, do źródeł przychodu spółki. W związku z tym, przekazanie prawa do rozporządzania przedmiotem depozytu nieprawidłowego udziałowcowi Spółki, nie wywoła po jej stronie żadnych skutków podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: "ustawa") nie zawiera definicji przychodu.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem w momencie jego faktycznego otrzymania.

Ustawodawca przewidział jednocześnie wyjątki od wskazanej reguły, które zostały uregulowane m.in. w art. 12 ust. 3 (dotyczącym przychodów należnych rozpoznawanych dla celów podatkowych), art. 12 ust. 4 (dotyczącym przysporzeń niestanowiących przychodów podatkowych) oraz art. 14 ustawy (dotyczącym wartości przychodów z odpłatnego zbycia składników majątkowych).

Na mocy ostatniego spośród wymienionych przepisów, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 14 ust. 1 ustawy). Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się przy tym - zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy - na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jak wynika z treści cytowanych przepisów, zakresem zastosowania art. 14 ustawy objęte są przypadki odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Pod pojęciem "zbycia" tych składników majątku podatnika należy rozumieć odpowiednio przeniesienie prawa własności rzeczy lub przeniesienie prawa majątkowego na inny podmiot (nabywcę). Zbycie ma charakter odpłatny, gdy następuje za opłatą - gdy wiąże się z uzyskaniem od nabywcy świadczenia wzajemnego o określonej wartości. Wobec powyższego, w pojęciu "odpłatnego zbycia" mieści się zarówno klasyczna sprzedaż, czyli zobowiązanie się zbywcy do przeniesienia na nabywcę prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się nabywcydo zapłaty ceny ustalonej przez strony w umowie, jak i czynności prawnych o podobnym charakterze (zamiana, wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za świadczenie wzajemne).

Regulacja zawarta w art. 14 odnosi się do sposobu określenia przychodu ze zbycia rzeczy lub praw majątkowych, statuując zasadę, że przychodem z tego tytułu jest "wartość wyrażona w cenie określonej w umowie". Posłużenie się przez ustawodawcę ogólnym pojęciem: "wartość wyrażona w cenie", wskazuje, że analizowany przepis ma zastosowanie bez względu na ustaloną przez strony umowy formę odpłatności z tytułu zbycia rzeczy lub prawa majątkowego. Odpłatność tę (cenę) można określić w pieniądzu, jak i w postaci świadczenia niepieniężnego (np. w formie zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy, realizacji na rzecz zbywcy określonych usług, przeniesienia na zbywcę prawa własności rzeczy).

Ustawodawca przyjmuje jednocześnie, że w przypadku, gdy strony - bez uzasadnionych przyczyn - określą cenę zbycia rzeczy lub praw majątkowych w wartości znacznie odbiegającej od wartości rynkowej tych składników majątku, takie "odrynkowienie" warunków transakcji nie powinno mieć wpływu na wartość przychodu zbywcy. Z tego względu, wprowadzając zasadę, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest wartość określona przez strony w umowie jako cena zbycia (art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze), ustawodawca przyznaje jednocześnie organom podatkowym (w przypadku spełnienia wskazanych w ustawie przesłanek) uprawnienie do określenia przychodu z tej transakcji w innej wysokości - odpowiadającej wartości rynkowej przedmiotu zbycia (art. 14 ust. 1 zdanie drugie).

Ustalenie przychodu na podstawie art. 14 ust. 1 zdanie drugie jest zatem uprawnieniem przysługującym właściwym organom podatkowym, w sytuacji, gdy wartość przedmiotu odpłatnego zbycia określona przez strony umowy w cenie jego zbycia w sposób znaczny (dość duży, istotny, wyróżniający się) odbiega od wartości rynkowej zbywanej rzeczy lub prawa majątkowego i jednocześnie nie znajduje to uzasadnionych (opartych na obiektywnych racjach, podstawach) przyczyn.

Ustawa nie określa przy tym warunków uznania omawianej różnicy wartości wyrażonej w cenie i wartości rynkowej zbywanego składnika majątku za "znaczną". Oceniając tę kwestię, organ powinien w szczególności rozważyć kwestię relacji wartości, jakie pojawiły się w związku z daną transakcją. Ustawodawca nie wskazał również, jakie okoliczności uzasadniać mogą istnienie ww. znacznej różnicy wartości. Podatnik może zatem powoływać wszelkie powody/argumenty/racje, stanowiące zasadny powód istotnego zróżnicowania wartości określonej w cenie w stosunku do wartości zbywane rzeczy lub prawa majątkowego.

Prawo do dywidendy i sposób jego realizacji zostały unormowane ustawą z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 - dalej: "k.s.h."). Zgodnie z art. 191 § 1 k.s.h., wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1. Na mocy art. 193 § 1 k.s.h., uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są co do zasady wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Niemniej jednak, umowa spółki może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 191 § 1 (art. 193 § 2-3 k.s.h.).

Jak wskazują powołane unormowania, dywidenda wynika z prawa wspólnika do udziału w zyskach spółki kapitałowej - jest skonkretyzowanym udziałem wspólnika w zysku wypracowanym przez tę spółkę w danym okresie i przeznaczonym do podziału stosowną uchwałą walnego zgromadzenia wspólników. Pozyskanie przez spółkę kapitałową środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z wypracowaniem przez nią zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych).

Należy przy tym zauważyć, że zysk spółki kapitałowej jest ustalany w określonej kwocie pieniężnej. W konsekwencji, także dywidenda należna danemu wspólnikowi - jako jego udział w zysku spółki przeznaczonym do podziału - jest ustalana jako kwota pieniężna. Wartość dywidendy odpowiada bowiem części zysku przeznaczonego do podziału przypadającej na udziały posiadane przez wspólnika w kapitale zakładowym spółki. Samo zwolnienie się spółki z obowiązku realizacji prawa wspólnika do ustalonej dywidendy może natomiast nastąpić w formie pieniężnej, jak i - za zgodą wspólnika - poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego.

Konieczne jest przy tym podkreślenie, że o ile w ujęciu ekonomicznym, samo przeniesienie własności rzeczy na wspólnika tytułem realizacji obowiązku wypłaty dywidendy może być traktowane w sposób tożsamy z wypłatą dywidendy w gotówce (Spółka przekazuje określoną wartość ekonomiczną ze swojego majątku na rzecz wspólnika), o tyle skutki podatkowe realizacji tych świadczeń są zróżnicowane.

W sytuacji wypłaty dywidendy w formie pieniężnej, spółka wypłaca wspólnikowi kwotę odpowiadającą jego udziałowi w zysku. Wypłata dywidendy wymaga poniesienia przez spółkę wydatku w postaci przekazania środków pieniężnych o określonej wartości nominalnej, odpowiadającej ustalonej wartości dywidendy. Dochodzi zatem do przekazania wspólnikowi środków pieniężnych, które uprzednio - jako wartości wchodzące do majątku spółki - spółka ujęła dla celów rozliczeń podatkowych (odpowiednio jako przychody albo przysporzenia niestanowiące przychodu) w tej samej wartości nominalnej.

W przypadku drugiego z ww. sposobów zwolnienia się z obowiązku wypłaty dywidendy, przenosząc własność rzeczy na rzecz wspólnika, spółka przekazuje składnik majątku, któryw ujęciu podatkowym odpowiada nierozliczonym podatkowo kosztom jego nabycia lub wytworzenia bądź - w przypadku gdy rzecz została nabyta przez spółkę nieodpłatnie albo częściowo odpłatnie - odpowiednio wartości przychodu określonego w art. 12 ust. 5 i 6 albo wartości przychodu, określonego w art. 12 ust. 5a i 6a, powiększonej o wydatki na nabycie częściowo odpłatnych rzeczy lub praw albo innych świadczeń. Wskazana powyżej "wartość podatkowa" rzeczy nie jest tożsama z jej wartością rynkową. W szczególności, wartość rynkowa, ekonomiczna tego składnika majątku ulega nieustannym zmianom, co jednak nie znajdzie odzwierciedlenia w jej ujęciu podatkowym (zmiany wartości rzeczy nie są ujmowane jako przychody albo koszty uzyskania przychodów). Świadczenie niepieniężne (przeniesienie własności nieruchomości) wykonywane przez spółkę w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty dywidendy, obejmuje zatem przeniesienie składnika majątku, którego wartość rynkowa, ekonomiczna odpowiada ustalonej wartości dywidendy, ale którego wartość podatkowa jest inna niż wartość ustalonej dywidendy.

Oceniając charakter ww. czynności, należy zatem stwierdzić, że spółka przenosi na wspólnika własność rzeczy w zamian za zwolnienie jej z obowiązku wypłaty ustalonej kwoty dywidendy. Spółka dokonuje tym samym zbycia składnika majątku na rzecz udziałowca w zamian za "cenę" odpowiadająca wartości świadczenia pieniężnego, którego nie musi już wykonywać. Wobec powyższego, uzasadnionym jest rozpoznanie w takiej sytuacji po stronie spółki przychodu ze zbycia rzeczy lub prawa majątkowego, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe rozważania do stanu sprawy, należy stwierdzić, że przeniesienie przez Spółkę na wspólników własności rzeczy - nie może być traktowane jak wypłata dywidendyw formie pieniężnej. W przypadku, gdy Spółka w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty wspólnikom kwot pieniężnych należnych z tytułu dywidendy, za zgodą wspólników realizuje na ich rzecz świadczenie niepieniężne, dochodzi bowiem w istocie do zmiany przedmiotu świadczenia. Uzasadnia to odrębną kwalifikację skutków podatkowych takiej transakcji.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przeniesienie na udziałowca/wspólnika rzeczy w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty określonej dywidendy w formie pieniężnej, ma charakter odpłatnego zbycia tej rzeczy wspólnikowi i skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy.

Przychodem tym będzie wartość świadczenia pieniężnego, z którego realizacji Spółka została zwolniona w zamian za spełnienie przez nią świadczenia niepieniężnego - przeniesienia własności rzeczy (tekst jedn.: wartość dywidendy, której "substytutem" wypłaty jest przeniesienie własności rzeczy). Jeżeli jednak wartość ta - mająca charakter "ceny" zbycia nieruchomości - bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiegać będzie od wartości rynkowej rzeczy, przychód ten zostanie określony przez organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 14 ust. 1 ustawy).

Podsumowując należy stwierdzić, że wypłata dywidendy w formie pieniężnej nie spowoduje powstania przychodu podatkowego, natomiast wypłata tejże dywidendy w formie niepieniężnej (rzeczy oznaczonych co do gatunku) spowoduje powstanie przychodu podatkowego stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanych bądź przytoczonych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych należy zauważyć, iż są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszą, w związkuz tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa oraz nie są wiążące dla tutejszego organu.

Niemniej jednak stanowisko tutejszego organu - odmienne od Wnioskodawcy - znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 548/13; WSA w Krakowie z dnia24 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 1619/11, WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2677/10, WSA w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2008 r. sygn. aktI SA/Gd 1124/07).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.